Που το πάει ο Πούτιν;

Μετά τη ρωσική επέμβαση στη Κριμαία, ο κόσμος άρχισε να αναρωτιέται με ανησυχία: Μέχρι που θα το τραβήξει το σχοινί η Μόσχα;

Τι θέλει στα αλήθεια ο Πούτιν;

Η απάντηση ίσως να βρίσκεται στα λόγια των υποστηρικτών του.

Διαβάστε τι έγραψε στο Facebook ένας Μοσχοβίτης γιάπης ονόματι Artem Nekrasov: «αν ο Πούτιν καταφέρει να προσαρτήσει τη Κριμαία και τη νοτιοανατολική Ουκρανία ειρηνικά, προσωπικά του συγχωρώ τα πάντα.

Την ανομία των αξιωματούχων του, την διαφθορά, την έλλειψη προοπτικής στην οικονομία, την αταξία στην εκπαίδευση και στη δημοσιογραφία, ακόμη και την αποβλάκωση του λαού…».

Η παραπάνω ανάρτηση έγινε δημοφιλής επειδή, σύμφωνα και με τις δημοσκοπήσεις, καθρεφτίζει την διάθεση του κοινού της Ρωσίας.

Από τότε που ανακοίνωσε την προσάρτηση της Κριμαίας, ο Πούτιν απολαμβάνει αποδοχή σε ποσοστό 75%.

Ένα κανάλι της Μόσχας πήρε συνέντευξη από βετεράνους της ΕΣΣΔ στην ναυτική ακαδημία Nahimov, που κατέλαβαν οι Ρώσοι στη Σεβαστούπολη.

Όπως και ο Πούτιν, αναπολούν τον παλιό καλό καιρό.

«Με τη διάλυση της ΕΣΣΔ χάσαμε την Οδησσό και μέρος της Βαλτικής… ο νυν αρχηγός μας όμως (Πούτιν) ξαναμαζεύει τα παλιά σοβιετικά εδάφη. Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας επάνω του».

Ο ερευνητής Roman Kokorev του τμήματος διεθνούς δικαίου της ρωσικής κυβέρνησης το πάει ακόμη πιο μακριά: «Θα ακολουθήσουν η Μολδαβία, και ολόκληρη η Ουκρανία» γράφει στο Facebook.

Θέλει, λέει, όλα τα εδάφη που είχε η ΕΣΣΔ να επιστρέψουν στη Ρωσία.

Θέλει την Ρωσία και πάλι μια πανίσχυρη υπερδύναμη.

Θέλει τη Βαλτική, τη Φιλανδία, και τη Πολωνία, και μάλιστα γράφει πως και η Αλάσκα θα επιστρέψει στη Ρωσία «επειδή όλα αυτά τα εδάφη είναι ρωσικά»!

Θα πρέπει δηλαδή να προσέχει η Sarah Palin…

Ο δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμονας Alexander Morozov γράφει στην πολυδιαβασμένη έκθεσή του με τίτλο «Συντηρητική Επανάσταση: Βγάζοντας νόημα από τη Κριμαία», ότι η λογική του Πούτιν δεν είναι πια συνδεδεμένη με τη συνεργασία και την οικονομική αλληλεξάρτηση στα οποία η Δύση ρίχνει όλο το βάρος. Αντίθετα, σκέφτεται «επαναστατικά», και μαζί με τους οπαδούς του είναι έτοιμος να θυσιάσει τα δυτικά κεφάλαια, να ρισκάρει το πάγωμα των περιουσιακών στοιχείων, και να στηριχτεί στον «πολιτικό μύθο», με εστίαση στον ηρωισμό, στη θυσία, και στη μαρτυρία, έτσι ώστε να πετύχει την λαϊκή στήριξη.

Δεν υπάρχει λογική απάντηση σε αυτό. Όσοι μολύνονται από τον «πολιτικό μύθο» δεν μπορούν να φανταστούν άλλη εξέλιξη στο μέλλον από την επιτυχία.

Σύμφωνα με τον  Morozov το Κρεμλίνο μπορεί να στείλει στρατό στα σύνορα με τις χώρες της Βαλτικής και να απαιτήσει την αποχώρηση των μονάδων του ΝΑΤΟ που βρίσκονται εκεί.

«Τίποτα δεν εμποδίζει το Κρεμλίνο να κάνει κάτι τέτοιο, αφού οι κινήσεις του καθορίζονται από την επαναστατική και όχι την πολιτική λογική…  αν βάλεις με τσαμπουκά το άρβυλό σου στη πόρτα, τότε το πας μέχρι τέλους», λέει.

Έτσι, οι Ρώσοι μοιάζουν να έχουν βάλει μπρος το σχέδιο επανάκτησης όλων των εδαφών που κατείχε η αυτοκρατορία τους πριν από έναν αιώνα.

Ακόμη και για τους πιο απλοϊκά σκεπτόμενους οπαδούς του Πούτιν, αυτό αποτελεί μια πνευματική αποστολή, αν και λίγοι μπορούν να επιχειρηματολογήσουν με πειστικότητα για κάτι τέτοιο.

Τα λαϊκά ΜΜΕ της χώρας το εξηγούν με δυο τρόπους: Ένας βασισμένος σε πνευματικούς δεσμούς μεταξύ των Ρώσων, και ο άλλος ως μια μορφή αντίστασης στο δηλητήριο της Δύσης.

Η συνεχής προπαγάνδα εντυπώνει στο μυαλό του μέσου πολίτη ότι ο Ρώσος είναι «εξαιρετικός» επειδή γεννήθηκε εκεί, και μιλάει τη γλώσσα που μιλάει.

Πέρα από αυτό, δεν εξηγείται αυτή η εξαιρετικότητα επαρκώς.

Αντίθετα, επαναφέρεται η «μυστηριώδης ρωσική ψυχή», η οποία είναι κάτι το τέλειο πλην όμως ανεξήγητο, ενώ όσοι την αμφισβητούν ή προσπαθούν να την ερμηνεύσουν, παίζουν το παιχνίδι της διεφθαρμένης Δύσης.

Αυτές οι πρωτόγονες ιδέες είναι απλά η επιφάνεια.

Ο ιδεολόγος Sergey Kurginyan προσπάθησε εύγλωττα να αναπτύξει την θεωρία περί ρωσικής ανωτερότητας, αιτιολογώντας αυτό που αποκαλεί «ΕΣΣΔ 2.0».

Γράφει: «ο μόνος τρόπος για να υπάρχει η χώρα μας είναι ως αυτοκρατορία, ή ως μια ένωση ίσων ανθρώπων. Ο ρωσικός λαός θα πρέπει να σχηματίσει το κεντρικό κράτος. Έναν πυρήνα γύρω από τον οποίο μαζεύονται οι λαοί».

Κατά τη γνώμη του, η Ρωσία δεν μπορεί να αποτελεί μέρος της Ευρώπης, επειδή η Ρωσία είναι επίσης Ευρώπη, πλην όμως εναλλακτική, που κατάγεται από το Βυζάντιο, ενώ η δυτική Ευρώπη κατάγεται από την δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία.

Ο  Kurginyan υπογραμμίζει τέσσερις εκδοχές κοινωνικής ανάπτυξης: Σύγχρονη, αντί-σύγχρονη, μεταμοντέρνα, και υπέρ μοντέρνα.

Η τελευταία είναι τόσο «θολή» ως έννοια, που ο ίδιος αφιέρωσε σειρά από τηλεοπτικές εκπομπές με τίτλο «η ουσία του χρόνου» για να την εξηγήσει (ανεπιτυχώς).

Οι ομιλίες τους είναι υπνωτιστικές, ενώ η σχέση του με την αλήθεια είναι … σχετική.

Όταν ρωτήθηκε το 2009 για το πότε επιλέγει το ψέμα, απάντησε πως το κάνει όταν κρίνει ότι υπάρχει ένας ανώτερος λόγος που να το δικαιολογεί, ή όταν καταλάβει ότι συμμετέχει σε ένα παιχνίδι, όπου όλοι ψεύδονται…

Ο ίδιος ορίζει την ΕΣΣΔ 2.0 ως μια νέα μορφή της Σοβιετικής Ένωσης, που λαμβάνει υπόψη της τα λάθη του παρελθόντος.

Σίγουρα μια ολοκληρωτική αυτοκρατορία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το σιδηρούν παραπέτασμα, ή ένα σύστημα απομόνωσης. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί όσο υπάρχει το ίντερνετ.

Στη Ρωσία όμως, αν και υπάρχει ελεύθερη και ευρεία πρόσβαση σε ανεξάρτητες πηγές πληροφόρησης, το 75% του κοινού προτιμάει τα επίσημα ΜΜΕ και την προπαγάνδα τους.

Αυτό τους καθησυχάζει. Η μαμά Ρωσία τους προσφέρει στοργή και θαλπωρή,    εμπνέοντάς τους με το μήνυμα ότι οι Ρώσοι είναι εξαιρετικοί επειδή απλά είναι αυτοί που είναι… Και οι μόνοι που το αμφισβητούν είναι όσοι δουλεύουν για την διεφθαρμένη Δύση.

Αν τελικά ρωτήσουμε «που το πάει ο Πούτιν;» η πιο απλή απάντηση θα ήταν ότι θέλει να διατηρήσει τη στήριξη του 75% του λαού στο πρόσωπό του.

Και για να το πετύχει, θα πρέπει να καλλιεργεί συνεχώς τον μύθο της ρωσικής εγγενούς ανωτερότητας.

Σε αυτό βοηθούν οι στρατιωτικές περιπέτειες. Το ίδιο και οι υπνωτιστικές διατριβές στη τηλεόραση.

Αν τα συνδυάσεις και τα δυο, τότε φτάνεις εδώ που φτάσαμε σήμερα…

Απόδοση: S.A.

Daily Beast