Πολιτική «τσοκαρία»...

Τους εξέλεξε ο λαός χωρίς ουσιαστικά να τους γνωρίζει.

Οι περισσότεροι εξ αυτών προέρχονται από το «πουθενά»,χωρίς κοινωνικές ή επαγγελματικές περγαμηνές, άλλοι χωρίς καν σπουδές, ενώ αρκετοί εκλέχθηκαν με ελάχιστες εκατοντάδες ψήφων.

Με μόνο κριτήριο το ότι το κόμμα τους σε εθνικό επίπεδο πήρε ευκαιριακά ένα υψηλό ποσοστό κι όχι επειδή οι ίδιοι προσέφεραν κάτι από την ανύπαρκτη δεξαμενή ψηφοφόρων τους ή την ακόμα περισσότερο ανύπαρκτη αναγνωρισιμότητα τους.

Τώρα, νιώθουν σαν να έχουν κερδίσει τον τυχερό λαχνό και έχουν γίνει βασιλικότεροι του βασιλέως.

Τώρα θεωρούν εαυτούς σαν τους μοναδικούς εκφραστές του λαού.

Σαν τους «γνήσιους» θεσμικούς αλάθητους Πάπες.

Καταγγέλλουν «χούντες», μιλάνε ακραία, ζητούν «κρεμάλες για τους προδότες».

Παντού βλέπουν μια συνομωσία.

Όλοι επιβουλεύονται κατ’ αυτούς την Ελλάδα για τα πετρέλαια, τα δάση, τις ραχούλες της.

Πολλοί εξ αυτών σε μια πολιτική ντεκαντάνς για πέντε ή δέκα λεπτά δημοσιότητας αυτο-εξευτελίζονται φορώντας μπλούζες με παπαγαλάκια, ανεβαίνοντας σε κάγκελα για να το παίξουν «λαϊκά διαμαρτυρόμενα παιδιά» ή υβρίζοντας τους πρώην πολιτικούς τους συνοδοιπόρους σαν να επρόκειτο για σκυλοκαβγά νοικοκυρών για τη μπουγάδα.

Οι κραυγές τους άναρθρες. Δίχως συνοχή.

Η αμορφωσιά σε όλο της το μεγαλείο.

Στη Βρετανία της δεκαετίας του ’80 για κάποια ονόματα της pop μουσικής επικράτησε ο όρος «One hit wonders», δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση «θαύματα της μιας επιτυχίας» για να εκφράσουν επιτυχίες που χάθηκαν στο χρόνο και δεν επαναλήφθηκαν.

Στην πολιτική άραγε;

Δημ. Μαρκόπουλος

Πρώτο Θέμα

 ΥΓ- Να αγιάσει ο στόμας σου παλικάρι μου!

         S.A.