Ρατσιστική καλοσύνη.

Η ανθρώπινη συμπόνοια, η κατανόηση και η αλληλεγγύη που έδειξε μία καθόλου ευκαταφρόνητη ομάδα βουλευτών αρκετών κομμάτων στη σπαραξικάρδια απολογία του συναδέλφου τους Μπούκουρα, είναι απλώς ρατσιστική.

Συγκλονίστηκαν από το κλάμα και την αυτοταπείνωση ενός ανθρώπου που είχε την ίδια ιδιότητα με αυτούς.

Εκείνη του  βουλευτή.

Του μεσοαστού Κορίνθιου που έκανε ό,τι και οι ίδιοι, δηλαδή βγήκε στο μειντάνι για ψήφους, γνώρισε τη χαρά της επιτυχίας, καθόταν στα διπλανά τους έδρανα και ανέβαινε μετά από αυτούς στο βήμα.

Το ότι αυτά τα έκανε με ρητορική και πρακτική ωμής βίας δεν τους απασχόλησε στην ουσία…

Καταδικάζουμε, βέβαια, έλεγαν, αλλά ήταν το ανθρώπινο δράμα ενός συναδέλφου μας.

Για τα εκατοντάδες δράματα άλλων ανθρώπων που τον οδήγησαν εδώ, κουβέντα.

Την ίδια στιγμή που ψήφιζαν υπέρ αυτού που τους έμοιαζε, έδιναν ψήφο αδιαφορίας και αναλγησίας  εναντίον αυτών που δεν τους έμοιαζαν. Αυτό δηλαδή που είναι ο ρατσισμός.

Η ευαισθησία τους για τα παιδιά του Μπούκουρα ήταν αναισθησία για τα παιδιά των μεταναστών που γυρνούν σπίτι με χαραγμένες πλάτες και ανοιγμένα κεφάλια.

Το ράγισμα τη ψυχής τους στα δάκρυα του χρυσαυγίτη ήταν παγερή αποστασιοποίηση από τα αίματα στην κοιλιά του δύστυχου παιδιού από το Μπαγκλαντές.

Ο συναισθηματικός τους πλούτος που ξεχείλισε  στο Κοινοβούλιο και στα κανάλια ήταν κλεμμένος από παράγκες στην Κόρινθο.

Η ψυχική τους γενναιοδωρία  προς τον όμοιό τους  που κατέρρεε  είναι  μικροψυχία για τους εκατοντάδες διαφορετικούς από την Αίγυπτο, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν που κατέρρεαν από τους σιδερολοστούς και τα μαχαιρώματα των συντρόφων του συναδέλφου τους.

Η γροθιά στο στομάχι που ένιωσαν από  το μελόδραμα του υπόδικου ήταν λήθη για το μαχαίρι στο στομάχι του Φύσσα.
Αυτό είναι ο ρατσισμός.

Δεν βλέπουμε πέρα από τα μάτια μας.

΄Εχουμε αισθήματα μόνο για αυτό που μας μοιάζει, που ταυτιζόμαστε, που μοιράζεται τη μοίρα μας και τους φόβους μας.

Πέρα στον Άγιο Πεντελεήμονα, στο Πέραμα, στην Καμπούλ, στο Κάιρο κατοικούν πλάσματα άλλων θεών.

Δεν είναι μεσοσαστοί με τρία παιδιά που ξαφνικά τους βαράνε προσοχές  ένστολοι όπως σε μας, είναι άνθρωποι που όταν τους συναντάμε δεν διασταυρώνονται τα βλέμματά μας, ασύμπτωτες ζωές και αχρείαστες στον περίγυρό μας.

Για αυτούς ίσως συγκινηθούμε αν μάθουμε ότι πνίγηκαν ομαδικά κάπου μακριά από τον ορίζοντά μας, γιατί όπως είπαμε είμαστε ευαίσθητες ψυχές, και φυσικά θα το διαφημίζουμε στα πάνελ.

Προς το παρόν διαφημίζουμε λυρικά τον μελό εαυτό μας που συγκλονίστηκε από τα ψυχοφάρμακα του τραμπούκου.

Τα  υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.

 Ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν ότι δεν κλήθηκαν να  τον δικάσουν αλλά να ψηφίσουν αν οι πράξεις για τις οποίες τον διώκει η Δικαιοσύνη είναι σχετικές με την τέλεση των πολιτικών του υποχρεώσεων, απλώς δείχνει ότι είναι και ανεπαρκείς στην τέλεση των καθηκόντων τους.

΄Οτι κλείνουν το μάτι στους ψηφοφόρους των χρυσαυγιτών  είναι επίσης δευτερεύον.

Στο κάτω κάτω το δικαιούνται, την πρώτη ύλη, τον ρατσισμό, τον διαθέτουν και αυτοί.

Ανδρέας Πετρουλάκης

Protagon