Μόνος μου στο παραβάν…

«Σήμερα δεν είναι μια Κυριακή σαν τις άλλες.

Την Τετάρτη ξεκινούν οι Πανελλαδικές και ξύπνησα νωρίς για να διαβάσω. Σήμερα, όμως, έχει και εκλογές.

Πρώτη μου φορά θα ψηφίσω, πρώτη φορά θα δώσω και εξετάσεις για το πανεπιστήμιο.

Την Τετάρτη θα βρεθώ μπροστά σ' ένα θέμα Έκθεσης και σήμερα μπροστά σε μια κάλπη.

Και στα δύο, θα είμαι το ίδιο αμήχανος και αγχωμένος.

Έκθεση ακόμα δε διαβάζω. Θα την πιάσω τη Δευτέρα το βράδυ.

Έχω διάφορα να κάνω επανάληψη. Α, και να μάθω απέξω, όσα μου έδωσαν από το φροντιστήριο. Γιατί μου είπαν ότι αν γράψω τα δικά μου, κινδυνεύω να παρεξηγηθώ από καμιά φιλόλογο και να μου τα διαγράψει.

Να μη ρισκάρω, γιατί οι εποχές είναι «μυστήριες» και μπορεί  ο διορθωτής να είναι αριστερός και να με θεωρήσει φιλελεύθερο ή να είναι δεξιός «πατριώτης» και να με θεωρήσει κομμουνιστή!

Γι΄ αυτό να γράψω, λέει, όλα αυτά που ο καθηγητής μου κάθισε με κόπο να τα «πειράξει» ώστε να μη φαίνονται προκλητικά, αλλά ήπια, τυπικά και κάπως αδιάφορα για την ένταση των ημερών.

Ε, κι εγώ δεν είμαι χαζός να μπλέξω και να μην πάρω βαθμό. Θα κάνω ό,τι μου πουν.

Με την ψήφο, όμως, δεν είναι το ίδιο.

Ο μπαμπάς με συμβούλευσε να ψηφίσω Σαμαρά για να μην του πάρει ένας παππούς τις καταθέσεις (Γκλέτσο, Κλέτσο, Γλέζο... κάπως έτσι τον λένε), κάτι φίλοι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή (καθόλου δεν τους φαίνεται...) γιατί γουστάρουν «τζέρτζελο» και τους αρέσουν τα ξυρισμένα κεφάλια, και άλλοι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο Τσίπρας  έκανε μικρός καταλήψεις.

Εγώ όμως είδα κι ένα σποτάκι για την πρώτη φορά... μιας ωραίας τύπισσας και μου άρεσε (η κοπέλα μού άρεσε, γιατί το τι έλεγε κι από ποιο κόμμα είναι δεν το θυμάμαι).

Όλα αυτά τα σκέφτομαι, καθώς περπατάω προς το σχολείο μου που είναι εκλογικό κέντρο.

Την ίδια ακριβώς διαδρομή θα κάνω και την Τετάρτη, για να γράψω.

Σ΄ αυτό το σχολείο, πέρασα τρία χρόνια και στο  διπλανό άλλα τρία. Κάναμε μαθητικές εκλογές, βρεθήκαμε σε τάξεις με άλλα παιδιά, κάναμε παρέες, εργασίες, μιλούσαμε με τους καθηγητές μας, ζούσαμε ρε παιδί μου σε μια κοινωνία όλοι μαζί.

Και σ΄αυτήν την κοινότητα, εκλέγαμε προεδρεία, οργανώναμε καταλήψεις, κάναμε μάθημα πολιτικής αγωγής, δίκαιο, ιστορία και άλλα.

Που και που, μας μίλαγε και κανένας για την Ευρώπη, αλλά δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα.

Τι διάολο, τόσα χρόνια «πολιτική προσομοίωση» σε μια μικρή κοινωνία και να μην ξέρω τώρα τι να ψηφίσω;

Να μην μπορώ ρε φίλε, να αναγνωρίσω ποιος λέει αλήθειες και ποιος κοροϊδεύει; Μα δεν είναι μόνο που δεν τους πιστεύω, είναι που δεν καταλαβαίνω καλά και τι λένε.

Ούτε εγώ ούτε οι συμμαθητές μου ξέρουμε τι σημαίνει λαϊκισμός, «κρίσιμη μάζα» ψηφοφόρων, κατώτατος μισθός, «ξένα κέντρα» αποφάσεων, «πελατειακά δίκτυα», μεσσιανισμός, ψυχολογία της μάζας, μισαλλοδοξία, προπαγάνδα, οπορτουνισμός (ένας Κατσάμπας ή κάπως έτσι, τη λέει συνέχεια…), και πολλά άλλα συνθήματα και «ερμηνείες».

Φέτος, είχαμε στην Έκθεση κάτι για αξιολόγηση επιχειρημάτων, για παραγωγές και επαγωγές, αλλά κανένας δεν πήρε να μας κάνει ασκήσεις πάνω σε ένα λόγο του Τσίπρα και του Σαμαρά, να δούμε αν είναι τα επιχειρήματα «ορθά» και αν αποτελούν «απόδειξη».

Αν κάνουν «επίκληση» στη λογική, στο συναίσθημα, στο ήθος, στην αυθεντία. Αν οι «προκείμενες» έχουν «εγκυρότητα», «αλήθεια», «επάρκεια» και «αναγκαιότητα».

Να πιάσουμε ρε παιδί μου το νόημα, να δούμε αν λένε κάτι ή μήπως παίζουν με τις λέξεις για να ψαρώνουν τους αφελείς…

Πέρασα την εφορευτική επιτροπή και στέκομαι μόνος στο παραβάν.

Μου έδωσαν κι ένα σωρό ψηφοδέλτια. Δεν ξέρω τι να τα κάνω.

Δεν έχει και καμιά φωτογραφία (αλήθεια γιατί δε βάζουν;) να βρω το κορίτσι με την «πρώτη φορά».

Κι εμένα είναι η πρώτη μου φορά αλλά φοβάμαι να ετοιμαστώ.

Η κάλπη έξω με περιμένει κι εγώ δεν αισθάνομαι έτοιμος.

Ούτε ενημέρωση έχω, ούτε γνώση, ούτε μπόρεσα να κάνω έστω μία επαγωγή για να την εμπιστευτώ.

Δεν ξέρω καν τι ακριβώς κάνουν αυτοί που εκλέγονται στην Ευρωβουλή.

Ούτε ποιοι είναι δεν ξέρω.

Τόσα χρόνια στο σχολείο και αυτή τη ρημάδα την «πολιτική συνείδηση» δεν την απέκτησα.

Έμαθα μόνο να ψηφίζω για χαβαλέ, καμιά ωραία γκόμενα συμμαθήτρια, να στέλνω sms στη Eurovision και στα ελληνικά σόου και να ακούω ουρλιαχτά στα πρωϊνάδικα για πολιτική ενημέρωση.

Έξω με περιμένει κάποια για την πρώτη μου φορά, δεν την ξέρω καθόλου και το χειρότερο είναι πως δεν έχω μαζί μου «προφυλακτικά»!

Όχι ρε φίλε, δεν μπορώ. Φοβάμαι και δεν γουστάρω να το κάνω.

Θα περιμένω την άλλη φορά. Δεν είμαι ακόμα σε φάση.

Δεν έχω πάρει καμιά πολιτική παιδεία, δεν έχω πολιτική συνείδηση, ούτε ωριμότητα.

Ένας ανεύθυνος είμαι κι εγώ, σαν τους άλλους.

Θα φύγω τρέχοντας κι ας  βρίζει πίσω μου η κάλπη.

Ας με περάσει και για αδερφή…!

Να ‘βρισκα τουλάχιστον πού είναι υποψήφια η κοπέλα με το σποτάκι.

Μα να μη βάζουν φωτογραφίες στα ψηφοδέλτια…».

Ανδρέας Ζαμπούκας

Protagon