Τα όνειρά σου μη τα λες…

 «Αύριο ξημερώνει μια άλλη μέρα», «ανατροπή του πολιτικού σκηνικού», «από αύριο τίποτε δεν θα είναι το ίδιο πια», «την ερχόμενη Κυριακή θα γίνει το δεύτερο και οριστικό βήμα».

Και για να συμπληρώσω τη συλλογή από κοινοτοπίες, που είμαι βέβαιος πως η Ιστορία, με το κεφαλαίο γιώτα, θα τις χαράξει με γράμματα χρυσά σε μάρμαρο πεντελικόν, ας υπενθυμίσω ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, ο λαός δεν πέφτει ποτέ έξω, ακόμη και όταν πέφτουν έξω οι δημοσκοπήσεις…

 

«Τα όνειρά σου μην τα λες γιατί μια μέρα κρύα μπορεί και οι φροϋδιστές να ’ρθουν στην εξουσία», έλεγε το υπέροχο «Οι εκλογές μαντινάδα» του Σαββόπουλου.

Να θυμίσω ότι τότε ήσαν οι εθνικές εκλογές του ’77, τότε που κέρδισε η Ν.Δ. του εθνάρχη και καθιερώθηκε το ΠΑΣΟΚ του σοσιαλιστή ηγέτη, τώρα είμαστε στο 2014, έχουν μεσολαβήσει έκτοτε μία ένταξη στην ΕΟΚ, άφθονες επιδοτήσεις, εσμός εκατομμυρίων, εκλογές ων ουκ έστιν αριθμός, θρίαμβοι και πανωλεθρίες, βουλευτές και δήμαρχοι, ένα ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου, μία οργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, μία τουλάχιστον πτώχευση, χρόνια κρίσης, όμως τα όνειρά μας μυαλό δεν έβαλαν.

Εχουμε μια πολιτική τάξη η οποία νυχθημερόν ομνύει πως τα πράγματα δεν μπορούν να συνεχίσουν να είναι έτσι όπως ήταν μέχρι τώρα –στη γλώσσα του μπακαλιάρου αυτό λέγεται «τέλος της μεταπολίτευσης»–, όμως το κεντρικό όνειρο της μεταπολίτευσης, το κεντρικό «πολιτικό θέμα» της μεταπολίτευσης, το κεντρικό σενάριο της μεταπολίτευσης παραμένει ολοζώντανο, σαν εκείνα τα όνειρα-εφιάλτες που έρχονται και ξανάρχονται στη διάρκεια της ζωής σου.

Στην περίπτωση είναι το όνειρο της παντοδυναμίας.

Κάποια πολιτική δύναμη θα κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού, όπως το ’74 ο Καραμανλής ή το ’81 ο Παπανδρέου, και θα σαρώσει ό,τι σταθεί απέναντί της, το «σύστημα», τα «οργανωμένα συμφέροντα», έως και προπηλακισμούς υποσχέθηκε ο κ. Γλέζος, ο οποίος ως εθνικός ήρωας δικαιούται να οραματίζεται και να φαντασιώνει, σαν τον Κολοκοτρώνη στη Σταδίου.

Το όνειρο της παντοδυναμίας είναι το όνειρο του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από ένα χρόνο υποσχόταν μια πρώτης τάξεως κοινωνική έκρηξη επιπέδου Τσερνόμπιλ, η οποία τον Σεπτέμβριο θα σάρωνε τον κόσμο, πλην όμως, παρά τις έντιμες προσπάθειες ορισμένων μελών της κυβέρνησης, η κοινωνική έκρηξη δεν ήρθε.

Τώρα υποσχόταν πως οι αυτοδιοικητικές εκλογές, ούτε καν οι ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής, θα μετατρέπονταν σε δημοψήφισμα.

Οπερ και δεν εγένετο.

Σύμπτωμα πολιτικής αφέλειας, υπανάπτυξης;

Ή μήπως σύμπτωμα μιας προβληματικής σχέσης με την πραγματικότητα, για την οποία οι φροϋδιστές θα είχαν πολλά να πουν;
Το ζήτημα είναι ότι το εκλογικό σώμα δεν ακολουθεί τις ονειρώξεις των επίδοξων ηγετών του.

Οπως γύρισε την πλάτη στις επιλογές Σαμαρά, ατυχείς για την τοπική αυτοδιοίκηση, έτσι και δεν έπαθε τον ανατρεπτικό παροξυσμό που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν από τέσσερα χρόνια είχε διαλέξει τον Καμίνη και τον Μπουτάρη.

Φαίνεται ότι δεν άλλαξαν και πολλά από τότε...

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή