Εν όψει των ευρωεκλογών…

H Ελλάδα ψηφίζει για την Ευρώπη;

Προσχηματικά ναι, επί της ουσίας όχι.

Ποτέ της δεν έμαθε τι ρόλο παίζουν οι ευρωβουλευτές, ποιο είναι το έργο  και ποια η χρησιμότητά τους στη προώθηση των ελληνικών υποθέσεων στην ΕΕ. Ούτε καν τις ρεαλιστικές θέσεις των εκλογικών συνδυασμών που ζητούν τη ψήφο της.

Γι αυτό η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τα δικά μας, το βλέμμα όλων, πολιτικών και πολιτών, είναι στραμμένο στην επόμενη μέρα. Θα είναι μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα ποσοστό που θα του δίνει το δικαίωμα να ζητήσει εκλογές ή θα είναι μπροστά η ΝΔ ώστε να έχει αυτή το πλεονέκτημα;

Και στο μεσαίο χώρο τι μέλει γενέσθαι;

Οι παραδοσιακές δυνάμεις ( ΠΑΣΟΚ -ΔΗΜΑΡ) θα επιβιώσουν ή το νιόφερτο ΠΟΤΑΜΙ θα αποτελέσει τον πυρήνα ανασύστασης της κεντροαριστεράς;

Τα επίδικα είναι το μέλλον της Ελλάδας σε σχέση με την Ευρώπη και οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Και πάνε μαζί.

Γιατί, η θα ανοίξει ο δρόμος προς τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό ή θα παραμείνουμε ένα βαλκανικό νησί με επιλεκτικές και εύθραυστες σχέσεις με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Ή θα ανοίξουμε την οικονομία  και θα αναδιαρθρώσουμε το κράτος μας ή θα παραμείνουμε δέσμιοι του κοτζαμπασισμού με δεξιό ή αριστερό προσωπείο.

Ή θα τραβήξουμε το δρόμο της ανάπτυξης με ότι αυτός συνεπάγεται ή θα παραμείνουμε μια χώρα που θα πουλά κακές υπηρεσίες θα μαστίζεται από την ανεργία, μέχρι την ανοικτή χρεοκοπία και τον αφανισμό.

Οι επιλογές που έχουν οι πολίτες είναι δύσκολες και αμφίσημες. Μικρός δικομματισμός ή τα υπόλοιπα  κόμματα του μεσαίου χώρου;

Η ΝΔ εμφανίζεται ως δύναμη σταθερότητας, ο ΣΥΡΙΖΑ ως η αριστερή υπόσχεση  και το κέντρο ως ο νουνεχής μπαλαντέρ που μπορεί να συνεργαστεί  με οποιονδήποτε προκειμένου να προχωρήσει η χώρα.

Κανείς τους δεν έχει σαφές και μετρημένο σχέδιο για τα μεγάλα διακυβεύματα. Η πολιτική στην Ελλάδα ασκείται ως σπασμωδικές αντιδράσεις στις επιλογές των ευρωπαίων τοποτηρητών.

Όλες οι πολιτικές δυνάμεις πολιτεύονται ταλαντευόμενες ανάμεσα στον ορθολογισμό και τα συμφέροντα των αδικημένων ή «αδικημένων».

Αλλά έτσι είναι φανερό ότι δεν αλλάζουμε κατηγορία. 

Ναι η ΝΔ  είναι δύναμη σταθερότητας. Εκ των πραγμάτων.  

Διέσωσε τη χώρα από την καταστροφή, σύρθηκε σε κάποιες μεταρρυθμίσεις, πέτυχε ένα πρωτογενές πλεόνασμα, μάζεψε τα οικονομικά.

Με άδικα οριζόντια μέτρα, χωρίς φροντίδα για τους αδύναμους και χωρίς αναπτυξιακή προοπτική.

Χωρίς τις μεγάλες τομές που κάνουν τη χώρα βιώσιμη.

Χωρίς καινοτομίες που δίνουν βάσιμες ελπίδες ανάταξης.

Με τον τρόπο της ΝΔ αλλά και του ΠΑΣΟΚ, που στηρίζει την κυβέρνηση, η Ελλάδα θα αργήσει να αποκαταστήσει κοινωνική συνοχή, να μειώσει την ανεργία, να παράγει πλούτο, να βγει από την κρίση.

Οι μάζες που επιλέγουν την κάλπη τους βλέπουν στα κόμματα αυτά ή την ελπίδα βολέματος στα πλαίσια του υπάρχοντος ή την αποφυγή της περιπέτειας που υπόσχονται οι άλλοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φιλοευρωπαϊκή δύναμη.

Ακόμα και τα πιο «λογικά» στελέχη του αναφέρονται στο Euro με αστερίσκους. Είναι λογικό. Για την κομμουνιστογενή Αριστερά, με τις δομικές αριστερές ιδεοληψίες, η Ευρώπη είναι ο «λάκκος των λεόντων». Και με την Αριστερή λογική δικαίως.

Η Ευρώπη, είτε των λαών , είτε των μηχανισμών και των μεγάλων συμφερόντων είναι καπιταλιστική. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στόχο το σοσιαλισμό.

Ποιον απ’ όλους ούτε αυτός γνωρίζει. Αλλά το σοσιαλισμό.

Ως εκ τούτου θα στέκεται απέναντι σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να λέμε ΕΕ.

Αν δεν το διατυπώνει ευθαρσώς είναι γιατί συσπειρώνει ισχυρές πασοκικές δυνάμεις που έμαθαν να ζουν ή να παρασιτούν υπό την σκέπη της ΕΕ και δεν θέλει να τις χάσει.

Η φαινομενική του ταλάντευση του απαγορεύει όμως να διατυπώσει ένα καθαρό σχέδιο για την επόμενη μέρα, να δώσει σάρκα και οστά στην υπόσχεσή του. Γιατί το σχέδιο για μια ευρωπαϊκή χώρα αναγκαστικά θα είναι στην κατεύθυνση μεταρρύθμισης και διάσωσης του καπιταλισμού. Και αυτός είναι αντικαπιταλιστής.

Ο χώρος της παραδοσιακής κεντροαριστεράς έχει ανήκεστο βλάβη. Ταλανίζεται από τις εναπομείνασες Πασοκικές και τις διαλυμένες πλέον Δημαρήτικες δυνάμεις που ούτε πολιτικό σχέδιο έχουν, αλλά ούτε και σοβαρά πολιτικά στελέχη να το υπηρετήσουν.

Το χειρότερο; Όλες οι επιμέρους «φυλές» του χώρου θεωρούν ότι η πολυπόθητη συσπείρωση οφείλει να γίνει γύρω από αυτές με το δικό της αρχηγό.

Δεν έχουν να υποσχεθούν απολύτως τίποτα.

Περιμένουν την απόσυρσή τους. Και το δείχνουν. 

Ο νέος παίκτης του μεσαίου χώρου είναι το ΠΟΤΑΜΙ.

Ένα ποσοστό που θα πλησιάζει στο 10% στις επικείμενες ευρωεκλογές θα το εγκαταστήσει στην εγχώρια πολιτική σκηνή.

Συσπειρώνει δυνάμεις που δεν χρεώνονται στα παλιό πολιτικό δυναμικό, διατυπώνει απλές, αλλά χρήσιμες προτάσεις, έστω όχι για όλα, έχει τελείως αντισυμβατικό πολιτικό profile και το καλύτερο, μιλά ανοικτά για συνεργασίες, δηλαδή για κάτι που έχει ανάγκη η χώρα.

Μιλά έξω από τα στερεότυπα της δεξιάς και της αριστεράς. Φιλοδοξεί να αποτελέσει τον πυρήνα ενός άλλου μεσαίου χώρου μακριά από τη μιζέρια της ανανεωτικής αριστεράς και το βεβαρυμένο παρελθόν της σοσιαλδημοκρατίας. Δεν θέλει να  επιμολυνθεί από το παρωχημένο πολιτικό προσωπικό της κεντροαριστεράς και καλά κάνει.

Αν καταφέρει να αναδείξει ικανά πολιτικά στελέχη και τολμήσει να συγκρουστεί με τις ελληνικές παθογένειες είναι μια καλή ελπίδα.

Αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται πρωτίστως η χώρα αυτό είναι η πολιτική σταθερότητα.

Μόνο με αυτή θα προσελκύσει επενδύσεις, μόνο με αυτή θα κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.

Και για να την αποκτήσει χρειάζεται συνεργασίες με τις οποίες το δεδομένο πολιτικό προσωπικό έχει δυσανεξία. Θα προχωρήσει σε αυτές μόνο από ανάγκη, θα είναι εύθραυστες και αντιπαραγωγικές.

Γιατί σύσσωμο το πολιτικό σύστημα θέλει το κράτος δικό του.

Γι αυτό το θέλει μεγάλο, δύσκαμπτο, αντιπαραγωγικό και διεφθαρμένο.

Είναι το κράτος που το εξυπηρετεί.

Αριστεροί, σοσιαλδημοκράτες  και δεξιοί, αλλά και κομμουνιστές και φασίστες συγκρούονται για να κατακτήσουν το κράτος - λάφυρο μέσω του οποίου θα αξιώσουν την πολιτική τους ισχύ, θα συσπειρώσουν τα δικά τους ακροατήρια, θα αναπαράγουν τα κρατικοδίαιτα στελέχη τους.

Γι αυτό αν κάτι απεχθάνονται είναι η ελεύθερη Οικονομία, η ελεύθερη Παιδεία, η ελεύθερη Ασφάλιση, η ελεύθερη Υγεία, η ελεύθερη Πόλη.

Υπάρχει ελπίδα; Σαφώς και απερίφραστα ναι. Και είναι οι δυνάμεις του αριστερού ή μη φιλελευθερισμού που αποκτούν ρίζες απλώνονται και βαθαίνουν, εισέρχονται παντού διεκδικούν μερίδιο  από την πολιτική πίτα, διατυπώνουν έναν άλλο πολιτικό λόγο.

Σήμερα συσπειρώνονται γύρω από το ΠΟΤΑΜΙ ή τη ΔΡΑΣΗ, ή βρίσκονται εγκλωβισμένες σε παραδοσιακά σχήματα. Αλλά υπάρχουν και ακούγονται.

Και ανεβαίνουν.

Η εκλογή των Καμίνη και Μπουτάρη  θα συμβάλει τα μέγιστα στη δική τους υπόθεση.

Στην υπόθεση της πατρίδας ως πραγματικής ευρωπαϊκής χώρας.

Λεωνίδας Καστανάς

Μεταρρύθμιση