Ο Αποστόλης της καρδιάς μας…

Και εκεί που νόμιζα ότι τα είδα όλα, έσκασε μια νέα είδηση, που μπορεί να μη βάζει φωτιά στο ήδη ρευστό πολιτικό σκηνικό, αλλά σίγουρα βγάζει γέλιο.

Τουλάχιστον για όσους έχουν χιούμορ, διότι για κάποιους άλλους, η συγκεκριμένη είδηση ήδη προκαλεί ενθουσιασμό, και … εθνικά ρίγη.

Επειδή όμως εγώ είμαι κατά βάθος ελαφρύς, τέτοιες ειδήσεις με προγκάνε.

Αναφέρομαι στη δήλωση του (πολλά βαρύ) Απόστολου Γκλέτσου ή Γλέτσου να ιδρύσει και αυτός κόμμα, βαδίζοντας στα χνάρια άλλων εξίσου μεγάλων Ελλήνων, που το αποτόλμησαν πριν από αυτόν.

Και γιατί να μη το κάνει;

Στο ποτάμι κατούρησε;

Οι άλλοι καλύτεροι είναι μήπως;

Εξάλλου, η αμετροέπεια, η φαιδρότητα, και τα ναπολεόντεια σύνδρομα (και πολλά άλλα νοσηρά) αποτελούν πλέον μέρος της πολιτικής καθημερινότητάς μας…

Η ασημαντότητα όχι μόνο ζει, αλλά και βασιλεύει… δεκαετίες τώρα.

Η Ρούλα Κορομηλά άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της στην εξέλιξη του τόπου.

Κάποτε οι γελωτοποιοί διασκέδαζαν τους βασιλείς και τους άρχοντες.

Σήμερα γίνονται οι ίδιοι «βασιλείς» και «άρχοντες».

Δείτε τι έγινε στον Βόλο, ή στον Μαραθώνα (όπου τρίζουν τα κόκκαλα των Μαραθωνομάχων).

Και μιας και αναφέρθηκα στο ναπολεόντειο σύνδρομο, ας θυμηθούμε ότι έχουμε κοτζάμ αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, που αν και εκπροσωπεί βία βία ένα 3-5% του λαού, εν τούτοις απειλεί, εκβιάζει, και θέτει όρους, ωσάν να ήταν λαοπρόβλητος και λατρεμένος (εκλεγμένος) δικτάτορας… στον Γκλέτσο θα κολλήσουμε;

Που στο κάτω κάτω πήρε και  σχεδόν 70% από τους ψηφοφόρους του, αποδεικνύοντας ότι αυτός τελικά είναι ο εθνικός μας δήμαρχος, ο τοπικός άρχοντας της καρδιάς μας, και ποιος Ψωμιάδης και κουραφέξαλα;

Έτσι κι αλλιώς εδώ που φτάσαμε… 

Απλά αποδεικνύεται δια μίαν εισέτι φοράν, ότι το βαρέλι της Ελλάδας ΔΕΝ έχει πάτο.

Ή αν έχει, όλο και θα βρεθεί κάποιος να τον ξύσει και να αποκαλύψει νέα και πιο χαμηλά επίπεδα.

Θυμόσαστε τον βουλευτή Ανατολάκη, και την υφυπουργό Παιδείας (!) Σελήνη;

Οπότε, αν όλα πάνε καλά και κατ’ ευχήν, θα έχουμε να λέμε: Δήμαρχο τον Μπέο, δήμαρχο τον Ψινάκη, Ευρωβουλευτή τον Ζαγοράκη, και αρχηγό κόμματος τον αντισυστημικό (χικ) Γκλέτσο.

Σε αγαστή συνεργασία με τα άλλα διαμάντια του πολιτικού μας βίου, την Ραχήλ, τον Χαϊκάλη, την Κουντουρά, τον Βαρεμένο, τον Καπερνάρο, κ.ά.

Μια ωραία παρέα δηλαδή.

Πως το είχε πει ο Καραμανλής (ο κανονικός) για το φρενοκομείο;

Και αν οι επιτυχίες αυτές ανοίξουν και την όρεξη άλλων, τότε ποιος μας πιάνει;

Θα δούμε την Τάμτα δήμαρχο, τον Σαρμπέλ βουλευτή, την Μενεγάκη υφυπουργό, και τον Ρουβά… ίσως γενικό γραμματέα του ΟΗΕ.

Και γιατί όχι;

Εδώ η Ντενίση διδάσκει υποκριτική σε πανεπιστήμιο της Κύπρου, ο Μπαρουφάκης θεωρείται έγκριτος οικονομολόγος, η Ράπτη πολιτικός, και ο Λεπά διαθέτει στρατιά 20χρονων θαυμαστριών (ως άνδρας παρακαλώ)… στα άλλα θα κολλήσουμε;

Η μόνη ένστασή μου στη περίπτωση του Γκλέτσου είναι μία: Ότι αλλιώς τα ξεκίνησε, αλλιώς τα συνέχισε, και αλλιώς μας το τελειώνει.

Εξηγούμαι: Αυτός δεν είναι που από νεαρός ακόμη «ηθοποιός» (sic) βούτηξε στα σκατά και έζησε μέχρι το μεδούλι του όλο το νεοελληνικό κιτσοειδές σταρ σύστεμ;

Αυτός δεν είναι που μπήκε μέχρι τα μπούνια μέσα στον χρυσοποίκιλτο βόθρο του δήθεν λαμπερού λάιφ στάιλ της ψωροκώσταινας;

Αυτός δεν ήταν ο γαμπρός της Λάσκαρη (για έναν δυο μήνες);

Αυτός δεν είναι ένας από τους κατ εξοχήν μαϊντανούς που έζησαν στο φουλ το ψευδεπίγραφο όνειρο της δήθεν επιτυχίας και της διασημότητας;

Ξεγελώντας μια ολόκληρη γενιά, και ζαλίζοντάς την τον έρωτα με την δήθεν γκλαμουριά, και τα ανόητα τσιτάτα του Κωστόπουλου;

Που γιόρταζε κάθε τρεις και δυο τα γενέθλιά του στα ιν μπαράκια της Αθήνας;

Που μεσουρανούσε στα Τσάο και στα ΧΑΙ;

Αυτός δεν είναι;

Μέχρι που ανακάλυψε το ΚΚΕ!!!! 

Και  μετά πλακώνονταν με την Βάσια Τριφύλλη στα πρωινάδικα;

Και έγινε όψιμος αντάρτης. Φίλος του λαού…

Κάτι μεταξύ Νίκου Ζαχαριάδη, Νίκου Ξανθόπουλου, Δημήτρη Παπαμιχαήλ, και … Δημήτρη Στρατούλη, αλλά στο πιο ευπαρουσίαστο, και στο πιο μπρουτάλ.

Αυτό που θέλει ο σύγχρονος κουτσαβάκης Έλληνας δηλαδή.

Έναν όμορφο, που να τα λέει χύμα, και να δέρνει.

Και μετά να ρίχνει τις στροφές και τα γαρίφαλά του στα κωλάδικα.

Που όμως δεν θα είναι και πολύ πιο ανώτερος από αυτόν, διότι εκεί μας μπλοκάρουν τα κόμπλεξ.

Η λαϊκή πλευρά της αγανάΧτησης…

Και έτσι πάρα πολλοί προκρίνουν και στηρίζουν τον Γκλέτσο.

Κυρίως κάποιοι ανεπαρκείς, που στο πρόσωπο του Αποστόλη βλέπουν αυτό που θα ήθελαν κι οι ίδιοι να είναι, αλλά δεν τους βοηθάνε οι πατσές  και τα προγούλια τους.

Ή κάποιες μεσόκοπες κυράτσες σε κλιμακτήριο.

Ναι, τον Αποστόλη, αυτόν που από τις εκατό φορές που απασχόλησε, μέχρι να ανακαλύψει τον κομμουνισμό,  τη δημοσιότητα, οι ενενήντα ήταν για κοσμικούς λόγους και για δήθεν έρωτες, και οι δέκα επειδή έδερνε ανυποψίαστο κόσμο στο δρόμο.

Που χαστούκιζε τροχονόμους (ή οδηγούς λεωφορείων;) και οπερατέρ.

Ένας ξανθός Κασιδιάρης δηλαδή, με φωτογένεια, και με αριστερές κοινοτοπίες βγαλμένες από βιβλία του Καρφούρ για ... αρχάριους μαρξιστές..

Ή τα θυμάμαι λάθος;

Αν κάνω λάθος ας με συγχωρέσει ο δημοφιλής δήμαρχος και οι απανταχού θαυμαστές του, αλλά αν όχι, τότε εκεί ακριβώς έγκειται η ένστασή μου στο να φτιάξει κόμμα.

Καλό είναι το δημαρχιλίκι, δεν λέω, και προφανώς τα πάει καλά και αυτό φαίνεται στις κάλπες, βγαίνει προς τα έξω, μπλα μπλα, αλλά μέχρι εκεί.

Ας μη παίρνουν τα μυαλά του αέρα.

Διότι άλλο να γκρεμίζεις μπάρες για να μη πληρώνουν διόδια οι  δημότες ψηφοφόροι σου, και άλλο να διαπραγματεύεσαι με την Μέρκελ και την ΕΕ για το οικονομικό (και όχι μόνο) μέλλον της χώρας.

Εκεί δεν χωράνε μαγκιές, ούτε ζεϊμπεκιές, και ούτε μπορείς να τη βγάλεις καθαρή ρίχνοντας δυο τρεις σφαλιάρες.

Εκεί θέλει άλλα κόλπα.

Φλούφλικα μεν (κατά τον Γκλέτσο και τους οπαδούς του), απαραίτητα δε.

Χώρια ότι θέλει και μια στοιχειώδη μόρφωση, μια παιδεία, και ολίγα αγγλικούλια.

Βέβαια τον καταλαβαίνω τον Απόστολο.

Σου λέει ότι εδώ ολόκληρος εν δυνάμει πρωθυπουργός (Αλέξης) και είναι ξύλο απελέκητο… γιατί όχι εγώ;

Που στο κάτω κάτω υπήρξα και θιασάρχης…

Και δεν έχει άδικο.

Εδώ ο Σταύρος ξεκίνησε κόμμα και βάζει πλώρη για μεγάλα πράγματα…

Το ίδιο και ο Νικολόπουλος.

Γιατί όχι και ο Απόστολος;

Που είναι και λαϊκών καταβολών από την Ελασσόνα (αν δεν κάνω λάθος).

Που ήταν και λοκατζής, και όχι κανένας άκαπνος ντιντής.

Εξάλλου ο Απόστολος είναι και πιο ωραίος… το έλεγε και η Βίσυ.

Οπότε;

Οπότε ας το ξανασκεφτεί, διότι ένα από τα πάρα πολύ καλά και διαχρονικά χαρακτηριστικά της Ελλάδας είναι ότι όσο εύκολα σε ανεβάζει ο λαός, τόσο εύκολα σε κατεβάζει.

Και η απόσταση από το Ζενίθ στο Ναδίρ είναι μηδαμινή.

Χώρια η χλεύη και η γελοιοποίηση.

Γι αυτό ας το ξανασκεφτεί καλά, και ας κάτσει στα αυγά του, και ας απολαύσει την στιγμή… ας απολαύσει την λατρεία των δημοτών του, και την αγάπη της τοπικής του κοινωνίας, και ας μη κοιτάει παραπέρα.

Δεν είναι για περισσότερα. Δεν κάνει το παιδί.

Όσο άγριο βλέμμα κι αν παίρνει, δεν το τρομάζει το σύστημα (το οποίο υπηρέτησε πιστά, και μάλιστα στη πιο γελοία του έκφανση, αυτήν του λάιφ σταιλ).

Και ίσως αργότερα να το μετανιώσει.

Διότι ο  λαός μας είναι απρόβλεπτος και αμείλικτος.

Και κατά βάθος πάνσοφος.

Βάζει όρια στις φιλοδοξίες.

Τελεία και παύλα…

Strange Attractor

ΥΓ- Πάντως, να τα λέμε αυτά, ο Ζαγοράκης τουλάχιστον υπήρξε όντως καλός (για τα δεδομένα της Ελλάδας) ποδοσφαιριστής.

Δεν μπορώ να πω το ίδιο για τον Γκλέτσο ως ηθοποιό.