Αξιολόγηση χωρίς... συνέπειες!

Μια ημέρα τη δεκαετία του '80 ένας επιχειρηματίας από την επαρχία πήγε με τον γιο του τον Γιώργο να επισκεφθούν τον υπουργό Ανάπτυξης εκείνη τη χρονιά.

Ο επιχειρηματίας ήταν παλιός φίλος και συντοπίτης του υπουργού και τον είχε βοηθήσει σε πολλούς εκλογικούς αγώνες.

Αφού ήπιαν τον καφέ τους ο υπουργός ρώτησε τον γιο του φίλου: «Εσύ, Γιωργάκη, τι σκέπτεσαι να κάνεις;».

Προτού προλάβει καν να απαντήσει ο ερωτώμενος είχε πάρει τον λόγο ο πατέρας: «Ξέρεις, δεν πήγε καλά στις Πανελλήνιες και λέω να τον πάρω στη δουλειά μου». Οπότε του απαντάει ο υπουργός:

«Άστο τώρα το παιδί να ταλαιπωρείται στον ιδιωτικό τομέα και στείλ’ το σε μένα να τον τακτοποιήσω!».

Και γυρνώντας στον γιο: «Τι λες, Γιωργάκη; Θες να έρθεις στο υπουργείο να μας βοηθήσεις;»…

Tα χρόνια πέρασαν, εκατοντάδες επιχειρήσεις στην Ελλάδα άνοιγαν και έκλειναν με χιλιάδες εργαζόμενους να απολύονται, να προσλαμβάνονται, να μεταναστεύουν, όμως όλα αυτά δεν επηρέαζαν τον «Γιωργάκη» που συνέλεγε επιδόματα, μισθούς, αυξήσεις και προαγωγές - μέχρι που έφτασε η ώρα του που απεχώρησε με ένα ευπρεπέστατο εφάπαξ και μία εξίσου ευπρεπή σύνταξη.

Παράλληλα, στο κοινωνικό DNA της Ελλάδας πια είχε χαραχθεί με πύρινα γράμματα ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο κόσμων: Από τη μια μεριά ήταν η Κόλαση της «ταλαιπωρίας» (ιδιωτικός τομέας) και από την άλλη ο Νιρβάνας της «τακτοποίησης» (δημόσιος τομέας).

Και φυσικά αυτός ο καθορισμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο όχι απλά στις επιλογές που έκαναν οι νέοι μας μετά το πέρας των σπουδών τους αλλά σε αυτές καθαυτές τις επιλογές των σπουδών που θα έκαναν.

Όλα αυτά τα χρόνια, παράλληλα, η έννοια της «αξιολόγησης» στον δημόσιο τομέα μάς φαινόταν ως μία λογική αντίφαση.

Η «αξιολόγηση» αφορούσε χώρους στους οποίους στόχος είναι η παραγωγικότητα (δηλαδή η «ταλαιπωρία») και ασφαλώς όχι χώρους όπου η ρυθμιστική αρχή ήταν «το βόλεμα» και η «τακτοποίηση».

Η προσπάθεια αυτή της λύσης του προβλήματος είχε μία λογική - αν και πολλοί δεν ήσαν ικανοποιημένοι.

Όμως κανείς, ακόμα και στα πιο τρελά του όνειρα, δεν θα μπορούσε να φαντασθεί τη λύση στο πρόβλημα που εφεύρε η σημερινή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Σύμφωνα με τη λύση που σκαρφίστηκαν, η αξιολόγηση θα ισχύει και στον δημόσιο τομέα όμως... δεν θα έχει συνέπειες! Και εννοούμε σοβαρές συνέπειες. Δεν θα υπάρχουν ούτε μισθολογικές συνέπειες ούτε απολύσεις. Υπάρχει φυσικά κάποια φημολογία -κυρίως για να καθησυχάσει τους δανειστές μας- ότι θα υπάρξουν ορισμένες επιπτώσεις ως αποτέλεσμα της αξιολόγησης (διαφορές στη μισθολογική... εξέλιξη!) αλλά όλα αυτά είναι φήμες και στάχτη στα μάτια της τρόικας.

Το ουσιαστικό είναι ότι άτομα που διορίσθηκαν με μέσο και που δεν προσφέρουν σήμερα τίποτα, θα συνεχίσουν να βαραίνουν τους φορολογούμενους. Όλα τα άλλα είναι αστεία.

Πρόκειται για μία εκπληκτική λύση: H αξιολόγηση αίφνης προσαρμόζεται στη φύση του δημόσιου τομέα παύοντας όμως να είναι... αξιολόγηση!

Είναι ακριβώς σαν έναν κουρέα που αποφασίζει να κουρεύει μόνο φαλακρούς.

Πρόκειται για ένα κούρεμα, μόνο που... δεν είναι κούρεμα!
Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να αναφέρουμε ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία στο κατά τα άλλα εκπληκτικό εύρημα της «αξιολόγησης χωρίς συνέπειες».

Η έννοια αυτή εμφανίζεται για πρώτη φορά τα τέλη της δεκαετίας του '60 κατά την διάρκεια της Πολιτισμικής Επανάστασης του Μάο Ζεντόνγκ.

Τότε για πρώτη φορά οι Κόκκινοι Φρουροί παρέδιδαν λευκές κόλλες στις εισαγωγικές εξετάσεις στα ΑΕΙ γράφοντας ότι «υπηρετούσαν τις μάζες», δεν είχαν τον χρόνο να διαβάσουν και ότι κατά συνέπεια οι εξετάσεις δεν θα πρέπει να έχουν συνέπειες στο αν θα γίνουν αποδεκτοί από τα ΑΕΙ.

Ζητούσαν λοιπόν να μπορούν να φοιτήσουν όπου ήθελαν χωρίς αξιολόγηση (εισαγωγικές εξετάσεις).

Μάλιστα ο θρυλικός κοκκινοφρουρός Ζανγκ Τιεσένγκ έγραψε στην κόλλα: «Περιφρονώ όλους τους σπασίκλες που ξημεροβραδιάζονται διαβάζοντας» με αποτέλεσμα να προκαλέσει την ενθουσιώδη παρέμβαση της γυναίκας του Μάο, της Γιανγκ Κινγκ, που του διασφάλισε θέση σε ένα από τα καλύτερα ΑΕΙ της χώρας.

Τάκης Μίχας

Protagon