Το Δημόσιο νοσεί, αλλά η γιατρειά που επιλέγεται δεν είναι συμβατή.

Σχεδόν καθημερινά γινόμαστε δέκτες ειδήσεων με περιπτώσεις διαφθοράς και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος από υψηλόβαθμα αλλά και χαμηλόβαθμα στελέχη του κρατικού μηχανισμού.

Π.χ. στους τομείς του Δημοσίου όπως είναι η υγεία, όπου η ηθική θα έπρεπε να είναι κυρίαρχο στοιχείο στη συμπεριφορά όλων των εμπλεκομένων, αφού η υγεία είναι ένα από τα πιο σημαντικά αγαθά του ανθρώπου.

Είναι διαπιστωμένο επαρκώς και είναι διατυπωμένο σε πορίσματα ερευνών εκ μέρους των ελεγκτικών φορέων, ότι υπάρχουν ζητήματα τα οποία σχετίζονται με την δομή, την οργάνωση, και τη λειτουργία του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, την επιλογή των κρατικών λειτουργών και των υπαλλήλων που στελεχώνουν τις υπηρεσίες του κράτους, καθώς και με την αποτελεσματικότητα των θεσμών ελέγχου της ποιότητας του παραγόμενου έργου…

Είναι επίσης διαπιστωμένο και πλήρως αιτιολογημένο το φαινόμενο της διαφθοράς.

Όμως είναι κοινό μυστικό ότι σχεδόν πίσω από κάθε περίπτωση διαφθοράς κρύβεται κάποιος ανώτερος εξουσιαστικός παράγων, που παρεμβαίνει και σταματάει κάθε προσπάθεια ελέγχου και επίρριψης ευθυνών.

Το ότι υπάρχουν άχρηστοι και διεφθαρμένοι υπάλληλοι διορισμένοι και καλυπτόμενοι, από το πολιτικοσυνδικαλιστικό σύμπλεγμα, κανείς δεν αμφιβάλλει. Όμως δεν ζουν, και μερικοί από αυτούς δεν «βασιλεύουν», στο δημόσιο με φακελάκια, με λαδώματα, και εξυπηρετήσεις.

Δεν κρατιούνται στις θέσεις τους από τις εργασιακές τους επιδόσεις και τις υπαλληλικές τους περγαμηνές, αλλά από την αναγνώρισή τους, την  πιστοποίησή τους, το πόσο πιστοί και παραγωγικοί είναι στον πολιτικοσυνδικαλιστικό φορέα που ανήκουν, και ο οποίος τους καλύπτει, και αδιακρίτως τους στηρίζει.

Συνεπώς τα όποια οριζόντια μέτρα που αφορούν υποτίθεται σε όλους, στην ουσία δεν επιβαρύνουν αυτούς, ενώ καλύπτουν εξ’ ολοκλήρου μόνο αυτούς.

Το κόψε μισθολογικά κάτι από όλους, αν δεν συνοδεύεται από άλλα μέτρα, είναι παράλογο, είναι άδικο.

Οι κλέφτες άλλωστε δεν νοιάζονται αν θα τους κόψεις 25% ή 50% από τον μισθό τους, που ως προκάλυψη λαμβάνουν.

Και τούτο διότι δεν ζουν από το μισθό τους, και είναι σίγουρο και σε πολλούς από αυτούς που ελέγχτηκαν, διαπιστωμένο, ότι έχουν λαδωθεί με ποσά που καλύπτουν οικονομικά όχι μόνο  τα παιδιά τους, αλλά και τα εγγόνια τους ακόμη, ενδεχομένως και τα δισέγγονά τους.

Θα μου πείτε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τους κλέφτες από τους τίμιους, τους εργατικούς από τους τεμπέληδες.

Προφανώς όχι, διότι σύμφωνα με τη λαϊκή ρήση «χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει».

Συνεπώς αυτό είναι πλήρως εφικτό αν υπάρχει έμπρακτη διάθεση και η ανάλογη θέληση, αν αυτό είναι το συνειδησιακό σου καθήκον.

Και τέλος πάντων γι' αυτό πληρώνουμε όλους τους αιρετούς ηγέτες, για αυτά τα ολίγα, αλλά δύσκολα. Και όχι για τα πολλά, αλλά εύκολα.

Είναι γεγονός ότι για κάθε ασθένεια πρέπει να επιλέξεις την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή για την άμεση και αποτελεσματική αντιμετώπισή της.

Αν υποθέσουμε ότι η ασθένεια του κρατικού μηχανισμού είναι η αναποτελεσματικότητα, αλλά και οι παράνομες πράξεις μέρους του στελεχιακού δυναμικού του, τότε η επιχειρούμενη αξιολόγηση είναι ένα μέτρο επιδερμικής αντιμετώπισης κάποιων αιτιών του προβλήματος και όχι το πρόβλημα αυτό καθεαυτό. 

Είναι μια θεραπευτική αγωγή που σκοπό έχει να προκαλέσει τον κοινό νου και να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στην ασθένεια και να την καταστήσει ανίατη.

Κανένας σώφρων πολίτης και πολύ περισσότερο κανένας ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος δεν μπορεί να διαφωνήσει με την αξιολόγηση των δομών και του προσωπικού του δημόσιου τομέα.  

Φθάνει όμως αυτή να γίνει με κανόνες και τρόπο απολύτως αντικειμενικό, δίκαιο και αξιόπιστο.

Η σκοπιμότητα της νέας αξιολόγησης με βάση τα αναφερόμενα στην αιτιολογική έκθεση του νόμου ήταν να «αρθούν οι στρεβλώσεις και η απαξίωση του παρόντος συστήματος αξιολόγησης».

Επειδή η εφαρμογή του νόμου του συστήματος αξιολόγησης που υπήρχε στον δημόσιο τομέα είχε απαξιωθεί προτιμήσαμε να φτιάξουμε νέο με καλούπια ποσοστών, τον έλεγχο των οποίων δεν προνοήσαμε να εξασφαλίσουμε ότι θα γίνει με κριτήρια διαφανή, αντικειμενικά και κυρίως αξιοκρατικά.

Ό έλεγχος των αρμοδίων για την μέχρι και χθες αξιολόγηση ήταν πιο εύκολος και προπάντων πιο αποτελεσματικός.

Δεν σκεφθήκαμε ότι οι ίδιοι χειραγωγημένοι άνθρωποι, τα ίδια κούφια μυαλά θα κληθούν να εφαρμόσουν και τον νέο νόμο.

Με τη διαδικασία αυτή θα υποχρεωθούν οι περισσότεροι προϊστάμενοι σε συνεννόηση με τα μεγάλα αφεντικά τους, που είναι κατά κύριο λόγο οι νονοί τους, οι συνδικαλιστές δηλαδή, να εκδικηθούν τους ικανούς και συνεπείς υπαλλήλους, διότι αυτοί στην πλειοψηφία τους δεν τους ακολουθούν στις αλλόφρονες, καταχρηστικές και προκλητικές διεκδικήσεις τους, είναι ευσυνείδητοι και παραγωγικοί, και συνεπώς δεν έχουν ανάγκη από προστάτες.

Πολύ φοβούμαι ότι η παρούσα διαδικασία αξιολόγησης λόγω της βεβιασμένης εφαρμογής της θα καταστεί αναξιόπιστη, αμφισβητήσιμη και συνεπώς αναποτελεσματική σε ότι αφορά την σκοπιμότητά της και την εν γένει νομιμότητά της, άρα θα τεθεί προφανώς ζήτημα εγκυρότητάς της αν προχωρήσει με τον τρόπο που ξεκίνησε.

Για να μην υπάρξει τέτοιο ενδεχόμενο θα έπρεπε να υπάρξουν τα εχέγγυα με  δύο βασικές προϋποθέσεις, που δυστυχώς για ανεξήγητους λόγους κανένας δεν προνόησε, κανένας δεν μερίμνησε να υπάρξουν έστω και πριν την έναρξη της διαδικασίας και πιο συγκεκριμένα:

ü  Θα έπρεπε να ελεγχθεί και να αξιολογηθεί πρώτα η κεφαλή και ακολούθως να ξεκινήσει η διαδικασία αξιολόγησης του υπαλληλικού προσωπικού, ώστε να υπάρχει απόλυτη διασφάλιση ότι οι κρίνοντες και οι κρινόμενοι έχουν την  ίδια αντιμετώπιση, σύμφωνα με τη Συνταγματική επιταγή. Επιπροσθέτως και σύμφωνα με την λαϊκή ρήση «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», άρα οι όποιες θεραπείες από εκεί πρέπει να αρχίζουν να εφαρμόζονται.

ü  Οι αξιολογητές θα πρέπει να έχουν πλήρη γνώση των καθηκόντων που εκτελούν οι αξιολογούμενοι υπάλληλοι, γιατί ειδάλλως είναι αδύνατη η σωστή, δίκαιη  και αντικειμενική κρίση τους.

Πολλές φορές ημιτελείς αλλά σωστές αποφάσεις, όταν δεν είναι σαφώς αιτιολογημένες και όταν δεν λαμβάνεται και πρόνοια σωστής εφαρμογής τους, καθίστανται γράμμα κενό, άρα η θεραπεία την οποία επιδιώκουμε μέσω αυτών των νομοθετικών ρυθμίσεων καθίσταται εκ προοιμίου αθεράπευτη .

Η επικείμενη αξιολογική κατάταξη των δημοσίων υπαλλήλων θα είναι κατάταξη προσχεδιασμένη με βάση τα προδιαγεγραμμένα ποσοστά και όχι με βάση την αξιοσύνη και την αποδοτικότητα, αλλά με τη μόνη διαφορά τα ονόματα θα υποδειχθούν από κέντρα παραδιοίκησης και θα εγγραφούν από τους αρμόδιους τμηματάρχες και διευθυντές (στις περισσότερες των περιπτώσεων).

Ακόμη και το αναφαίρετο δικαίωμα της ένστασης ενός ικανού, συνειδητού και αποδοτικού υπαλλήλου περιορίζεται ή μάλλον απορρίπτεται, γιατί αυτός θα «κατορθώσει» τελικά να ενταχθεί στη λίστα των μέτριων υπαλλήλων που σώζονται, αφού θα πετύχει να εξασφαλίσει την ανάλογη βαθμολογία.

Ερωτήματα ουσίας και λογικής ζητούν απαντήσεις.

Μπορεί να είναι αξιολογητής ένας που δεν έχει αξιολογηθεί, ένας που δεν έχει λάβει τη σχετική πιστοποίηση για κρίση και αξιολόγηση, ένας που ενδεχομένως να καταταγεί στη λίστα του ποσοστού των ανεπαρκών;

Μπορεί κάποιος να αξιολογήσει τους υφισταμένους του χωρίς να γνωρίζει το εργασιακό τους αντικείμενο, το καθηκοντολόγιό τους;

Μα πως είναι δυνατόν τμηματάρχης ή ακόμη και διευθυντής που θα κριθεί αξιολογικά ανεπαρκής, να αξιολογήσει τους υφισταμένους του;

Δεν είναι λογικό και αναμενόμενο να τεθεί θέμα δίκαιης και έγκυρης κρίσης;

Πως είναι δυνατόν οι άριστοι υπάλληλοι να είναι σε συνολικό ποσοστό 25%, αλλά οι διευθυντές αυτών να είναι σε ποσοστό 70%;

Είναι απολύτως αποδεκτό ότι το ανθρώπινο δυναμικό της δημόσιας διοίκησης πρέπει να αξιολογείται, πρέπει να προσπαθεί για το πως θα γίνει αποτελεσματικότερο, πιο φιλικό, πιο ανθρώπινο, πιο ουσιαστικό στην σχέση του με τον πολίτη και τις πραγματικές του ανάγκες.

Επειδή τα όργανα άρχισαν να λειτουργούν και οι «βαφτισμένοι» αξιολογητές, χωρίς κανόνες  έπιασαν δουλειά, με πληροφορούν ότι μπορεί να υπάρξουν ατυχήματα από την ολισθηρότητα των διαδρόμων των υπηρεσιών μπροστά από τα γραφεία των προϊσταμένων  και των διευθυντών των προς αξιολόγηση υπαλλήλων.

Γι΄αυτό κρίνεται επιβεβλημένο να υπάρξει πρωτοβουλία εκ μέρους της πολιτικής ηγεσίας να αποτραπεί ο ανταγωνισμός των υπαλλήλων, οι οποίοι στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την εύνοια των προϊσταμένων τους συμβάλλουν στο να υπονομευτεί το πνεύμα ομαδικής δουλειάς, να διασαλευτεί η συναδελφικότητα και η συνεργασία, στοιχεία απαραίτητα για την αποτελεσματική λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών.

Είναι πλέον γεγονός ότι ο αξιολογικός αγώνας χάθηκε ή μάλλον κερδήθηκε από αυτούς που είναι αντίπαλοι της αξιολόγησης.

Μήπως αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ έριξε τους τόνους της αντιπαράθεσης;

Κύριε υπουργέ είστε αρκετά έξυπνος να αντιληφθείτε την αναποτελεσματικότητα αυτού του νομοθετικού μέτρου.

Κάντε κάτι έστω και τώρα.

Μην οδηγείτε λοιπόν τους ανεπαρκείς υπαλλήλους στις θερμές αγκαλιές των συνδικαλιστών, και τους άξιους και ικανούς στην διαδικασία εξεύρεσης πιστοποιητικών συνδικαλιστικών φρονημάτων…

Ο Επιφορικός