Αίμα, δάκρυα και λίγο γέλιο.

Οταν διάβασα το άρθρο του κ. Γιάνη Βαρουφάκη στην ιστοσελίδα Protagon, στην αρχή τρόμαξα.

Προτείνοντας μια εναλλακτική ΔΕΘ, μια άλλου είδους πολιτικολογία που λένε, από το αράδιασμα των λαϊκών σουξέ του κ. Τσίπρα –ας ήταν μόνον αυτός– είπε ο άνθρωπος ότι αυτός θα περίμενε κάποιον να βγει και να πει πως υπόσχεται «Αίμα και δάκρυα» για την «Αξιοπρέπεια και την Αλήθεια».

Για να είμαι ειλικρινής δεν με τρόμαξαν τόσο πολύ το «Αίμα και τα δάκρυα» – αναφορά στη γνωστή υπόσχεση που έδωσε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ στους Βρετανούς στον Β΄ Παγκ. Πόλεμο.

Εχω κι εγώ δει πολλές κινηματογραφικές ταινίες, όπως κι αυτός φαντάζομαι, όπου βλέπεις ότι τα πράγματα δεν ήταν και τόσο άσχημα όσο τα φαντάζεσαι.

Και ρομαντισμός υπήρχε, και ειδύλλια πλέκονταν, και στιβαρές φιλίες και πράξεις ηρωισμού που δεν ξεχνιούνται ό,τι κι αν ακολουθήσει.

Μου άρεσε οφείλω να πω αυτή η κινηματογραφική μεταφορά της πραγματικότητας και νομίζω ότι μπορεί κάλλιστα να βρει ευήκοα ώτα, μιας και οι περισσότεροι εξ ημών τον Β΄ Πόλεμο τον έχουμε ζήσει μέσω ταινιών και τον φαντασιώνουμε όπως πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ την επανάσταση.

Προσπάθησα μάλιστα να δω με τη φαντασία μου τον κ. Τσίπρα στον ρόλο του Τσώρτσιλ και εκεί σταμάτησα, εκεί αντελήφθην τη μεγάλη απόσταση που χωρίζει τον λυρισμό του κ. Βαρουφάκη από την πραγματικότητα και πήγα παρακάτω χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ομως δεν με ανησύχησαν το «Αίμα και τα δάκρυα» – τα οποία στο κάτω κάτω με την προσθήκη του «Ιδρώτα» παραπέμπουν σε ροκ συγκρότημα της κάποτε νεότητός μου, ή στα στοιχεία που συνθέτουν τη χολιγουντιανή εκδοχή της Ιστορίας.

Δεν θα είχα δε καμία αντίρρηση από εκεί που η πολιτική μας ζωή στήνεται σε ρεπερτόριο καψουροτράγουδου να ενδυθεί και ολίγη από χολιγουντιανή λάμψη, έστω κι αν θυμίζει ρωμαϊκή λεγεώνα στην «Κλεοπάτρα» του Μάνκιεβιτς.

Εκείνο που με τρόμαξε στη νέα προφητεία του γνωστού οικονομολόγου και καθηγητή οικονομικών επιστημών στο επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ είναι η γειτνίαση της Αλήθειας με την Αξιοπρέπεια.

Διότι ο άνθρωπος το είπε καθαρά, όλο αυτό το αίμα και όλα αυτά τα δάκρυα θα χυθούν, η RAF θα ρίξει όσα Μέσερσμιτ υπάρχουν και ακόμη παραπάνω και το Τομπρούκ δεν θα το αφήσουμε να πέσει για να δώσουμε τον πόλεμο της Αξιοπρέπειας και της Αλήθειας.

Και καλά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Δικαιολογείται και από τη μεγαλομανία του ανδρός και του κινήματος, αλλά και από ορισμένες ειδικές ανάγκες.

Ενδεχομένως του ζητήθηκε ευγενικά να μιλήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να τον καταλάβουν και σύντροφοι σαν τον Μανώλη Γλέζο.

Η αλήθεια όμως;

Πόσες γενιές έχουν μασήσει τα σαγόνια της Ιστορίας στο όνομα της Αλήθειας; – και τώρα που είπα σαγόνια, τι γίνεται με τον κροκόδειλο Σήφη;

Πόσες χιλιάδες σταυροφόροι πήγαν από δυσεντερία στο όνομά της;

Πόσα πτώματα κομμουνάρων πετάχτηκαν σε ομαδικούς τάφους για την ανεύρεσή της.

Η Αμφίπολη και τα όσα διαδραματίζονται εκεί ωχριούν μπροστά στις θυσίες για την αναζήτηση της αλήθειας.

Και πόσα εγκλήματα δεν έγιναν γιατί ο παράφρων Αδόλφος Χίτλερ πίστευε ότι την κατέχει και θα την επιβάλει στον κόσμο όλον;

Και οι δίκες της Μόσχας τη δεκαετία του τριάντα στο όνομα της αλήθειας έγιναν. Στην αμέσως επόμενη φράση, όμως, ησύχασα.

Ο ευπροσήγορος προφήτης των οικονομικών επιστημών διευκρίνισε πως εννοεί την αλήθεια για την κατάσταση των τραπεζών, για τον ανασταλτικό ρόλο που παίζουν στην ανάπτυξη της οικονομίας.

Και γέλασα ανακουφισμένος.

Αν είναι να μάθουμε την αλήθεια για τις τράπεζες, και αίμα να χύσουμε, και δάκρυα να χύσουμε και ιδρώτα, και ό,τι άλλο προκύψει.

Πώς αλλιώς θα πεισθούμε πως είμαστε ήρωες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έστω στην κωμική του εκδοχή;

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή