Αίλαιως πια με την … Αμφιπολυλογία!

(ξέρω, ξέρω «έλεος» είναι το σωστό, πλην όμως μετά το 2010 αγαναΧτήσαμε)!

Στους συν-Έλληνες και λοιπούς συγκατοίκους της ημιεξωτικής μας χώρας συγχωρώ και παραβλέπω πολλά ελαττώματα.

Κύρια αιτία γι’ αυτό είναι η συν τω χρόνω συνειδητοποίηση ότι η ανοησία και τα λοιπά ελαττώματα δεν κάνουν διακρίσεις σε λαούς – η συνολική ποσότητα είναι πάνω-κάτω όμοια και  απλώς διαφοροποιείται ο τρόπος εκδήλωσής τους.

Και επίσης, ανάλογα το πώς είναι δομημένη η κάθε κοινωνία, διαφοροποιείται το πώς την επηρεάζουν συνολικά.

Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Μένοντας στο προκείμενο λοιπόν, επαναλαμβάνω ότι είμαι διατεθειμένος να δείξω (και δείχνω πράγματι) μεγάλη ανοχή στα ελαττώματα που βλέπω γύρω μου.

Το πολύ-πολύ να τα επισημάνω, να ευχηθώ να ήταν αλλιώς και πάω παρακάτω. Υπάρχουν όμως και σαφέστατες εξαιρέσεις…

Μου είναι αδύνατο να συγχωρήσω στο Νεοέλληνα την ακαταμάχητη τάση του να κανιβαλίζει κάθε συζήτηση για το οποιοδήποτε θέμα.

Ειδικά όταν το θέμα είναι από τη φύση του σοβαρό ή/και απαιτεί κάποια κατάρτιση.

Διότι τότε ακριβώς κρίνει σωστό να το κανιβαλίσει ακόμα περισσότερο. Να το «τερματίσει» λαϊκιστί.

Τί ακριβώς να τερματίσει δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι μπορώ να το πω δημοσίως, αν και νομίζω ότι γίνεται κατανοητό.

Η Αμφίπολη λοιπόν.

Μια πολύ σημαντική αρχαία πόλη, με πολύ σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα ήδη γνωστά και εκτιθέμενα στο μουσεία εκεί αλλά ως αρχαιολογικός τόπος «άγνωστος» στο ευρύ κοινό ακόμα και σε μας εδώ που κατοικούμε σε μόλις 100 χλμ απόσταση.

Γνωστό μόνο το (ανακατασκευασμένο) λιοντάρι που κοσμεί την άκρης της παλιάς εθνικής οδού προς Καβάλα/Δράμα/Θράκη και τα νότια του νομού Σερρών αλλά και τη φανέλα του ... Πανσερραϊκού (στοιχηματίζω τα πάντα ότι περισσότεροι ξέρουν το λέοντα από εκεί παρά από οπουδήποτε αλλού).

Να όμως που γύρισε ο τροχός για την τόσο παραγνωρισμένη πόλη και τοποθεσία – η τρέχουσα ανακάλυψη του μνημείου στον τύμβο Καστά την έβαλε όχι μόνο στο επίκεντρο του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου ενδιαφέροντος.

Οποιοσδήποτε λαός με στοιχειωδώς φυσιολογικό τρόπο σκέψης θα το χαιρόταν δεόντως – ακόμα περισσότερο όσοι κατοικούν κοντά.

Θα ανέμενε με μεγάλο ενδιαφέρον τα τελικά πορίσματα της επιστήμης (γιου νόου επιστήμη;

Είναι αυτό το πράμα όπου τα πορίσματα έπονται των ευρημάτων, όχι το αντίθετο) και στο μεταξύ πιθανά θα σχεδίαζε και πώς θα αξιοποιήσει ότι βρεθεί με τον καλύτερο τρόπο.

Όχι μόνο χάριν της επιστήμης, αλλά και χάριν της οικονομίας. Εθνικής και τοπικής. Δεν είναι κακό – όλοι το κάνουν.

Και εμείς.

Απλώς λίγο (ως πολύ) χειρότερα απ’ τους άλλους.

Ίσως η νέα ανακάλυψη στην Αμφίπολη είναι μια ιδανική ευκαιρία να το κάνουμε αυτή τη φορά σωστά, με προφανή οφέλη για όλους.

Φευ! Εδώ είναι μπαλκάνια (ελληνικά δηλαδή, το είπε και ο Ρήγας ή κάπως έτσι) δεν είναι παίξε γέλασε!

Οπότε, τί έχουμε δει (και πού ‘σαι ακόμα);

Έχουμε δει τους μακεδονομάχους που περιμένουν να δουν το Μαλέξανδρο (το «Μεγάλος» εξυπακούεται οπότε βάζουμε σκέτο το «Μ») για να αποστομώσουν τους «σκοπιανοί» ότι δεν είναι ζάσταβα.

Αν τυχόν δεν είναι «αφτός» τότε ο κλαυθμός και ο οδυρμός θα ξεπεράσει (τουλάχιστον) αυτόν που ζήσαμε όταν ο πανάθλιος Γκέκας σούταρε στην αγκαλιά του ασχημομούρη του Κοσταρικανού τερματοφύλακα.

Θα κλονιστεί το εγώ μας-αφού.

Πώς θα ξανανιώσουμε ότι πηδάμε όλη την οικουμένη αν δε βρούμε αυτόν που την πήδηξε πρώτος;

Και μιλάμε ρε φιλαράκι, της άρεσεεεεεε.

Έχουμε δει βέβαια και την ακριβώς αντίθετη εκδοχή.

Τους πάσης φύσεως αγαναΧτιστές που αν τυχόν το πιο σπουδαίο εύρημα είναι ένα κεραμίδι κι αυτό σπασμένο, μέχρι που ξανακαταλαμβάνουν την πλατεία Συντάγματος για να πανηγυρίσουν.

Διότι οι σαμαροβενιζέλοι θα έχουν ηττηθεί για άλλη μια φορά μην μπορώντας να αποπροσανατολίσουν το πόπολο.

Αυτό ντε που πάντα έχει δίκιο αλλά πάντα το πιάνουν κότσο - το καημένο.

Άσε που ο Αλέξανδρος (κι όχι μόνο αυτός, όλοι αυτοί οι αρχαίοι άρχοντες και πλουτοκράτες) ήταν ένας φονιάς-των-λαών ιμπεριαλιστής και καταπιεστής γενικώς.

Και άρα προφανώς μνημονιακός.

Κάπου ενδιάμεσα, οι συστημικοί μας πσαικασμένοι έχουν το όπλο παρά πόδα μη τυχόν και πλακώσουν οι δανεισταί και «μας τα πάρουν» τα αρχαία αντί πινακίου φάβας, ούτε καν σαντορινιάς.

Άλλοι πάλι, πιο «πσαγμένοι» πσαικασμένοι το έχουν δει το έργο ακόμα πιο προχωρημένα.

Η νέα Τάξη, ομού μετά τους ανδρομέδιους Ζιγκ (ή Ζογκ κατά άλλη εκδοχή) παρακολουθεί στενά και είναι έτοιμη να επέμβει.

Μη τυχόν και βρεθεί καμιά μούμια με καλοδιατηρημένο DNA που θα αποδείξει όχι μόνο ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ακούγαν Παντελίδη, αλλά ότι πράγματι είχαν από τότε το παραπάνω γονίδιο που το έχουν και οι γνήσιοι εξ’ημών ΕΛ-ληνες.

Αυτό της εξυπνάδας, προφανώς.

Από κοντά και οι δημοσιογράφοι, από κοντά και οι πολιτικάντηδες με «αποκλειστικές» πληροφορίες για το τί βρίσκεται εκεί, από κοντά και οι αρχαιοκάπηλοι ως καθ’ ύλην αρμόδιοι να εκφέρουν άποψη.

Ταιριαστό από μια μεριά για ένα λαό που-δεν-τα-έφαγε-μαζί-με-κανέναν αλλά επέμενε με αξιοσημείωτη επιμονή να εκλέγει βεβαιωμένα κλέφτες ως εκπροσώπους του.

Τελικά, όπως και άλλα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, η μακράν υγιέστερη αντίδραση είναι αυτή των στοιχημάτων. Του τζόγου.

Αν μη τί άλλο θα γίνει ο σχετικός χαβαλές, θα κινηθεί το χρήμα, και μετά πάλι εδώ θα ‘μαστε.

Σε τέτοια κακοφωνία, όπου κάνει πάρτι όχι μόνο η αμάθεια (ημιμάθεια στην καλύτερη περίπτωση), η κακοήθεια, η κουλτούρα του φραπενέ, και βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα κόμπλεξ ενός λαού που η εθνική του συνείδηση σφυρηλατήθηκε με το ζόρι και πάνω σε σαθρά θεμέλια, είναι πραγματικά μάταιο να επιχειρήσει κανείς να κάνει σοβαρή κουβέντα. 

Είναι ακόμα πιο μάταιο να συστήσει υπομονή και ψυχραιμία.

Και εν τέλει επιβλαβές κι αν ακόμα κάτσει και γράψει κάτι σοβαρό και μετρημένο. Στην καλύτερη περίπτωση θα χαθεί, στη χειρότερη θα παρεξηγηθεί.

Έτσι λοιπόν, παρόλο που το ζήτημα με ενδιαφέρει τρομακτικά, θα απόσχω μέχρι νεωτέρας από τον αναλυτικό σχολιασμό του συγκεκριμένου θέματος, ποιος και τί είναι δηλαδή εκεί στην Αμφίπολη.

Κάποια στιγμή, όταν ηρεμήσουν τα πράγματα και (καλώς εχόντων των πραγμάτων έχουμε πλέον και περισσότερα στοιχεία) θα επανέλθω.

Ωραία περάσαμε, αλλά πρέπει να ξέρει κανείς πότε να το βουλώνει.

Και τώρα είναι η ώρα, για μένα τουλάχιστον.

Κλείνοντας επί του παρόντος, λέω μόνο τα εξής: Δεν ξέρω αν το μνημείο είναι του 3^ου π.χ. ή μεταγενέστερο.

Δεν ξέρω αν το έχτισαν Μακεδόνες ή Ρωμαίοι ή κάποιοι άλλοι.

Δεν ξέρω ποιος ή ποιοι είναι μέσα.

Ξέρω όμως ότι μιλάμε για κάτι σε κάθε περίπτωση σπάνιο και εξαιρετικό – κάτι που όσο μαθαίνουμε περισσότερα γι’ αυτό προσωπικά θα με χαροποιήσει ακόμα περισσότερο, αφού η γνώση είναι χαρά.

Αν κάποιοι είναι ανίκανοι να το εκτιμήσουν επειδή δε θα κολακεύει το οτιδήποτε κουβαλάνε μέσα τους είναι δικό τους πρόβλημα.

Όχι δικό μου, και σίγουρα όχι του πλανήτη Γη, ο οποίος σε κάθε περίπτωση θα συνεχίζει να γυρίζει!

Ο Παραβάτης