Ποδηλατόδρομοι και… φιλότιμο.

Θέλουμε ποδηλατόδρομους στη Θεσσαλονίκη;

Αν ναι, πρέπει και να τους προστατεύουμε.

Αν όχι, ας το πούμε καθαρά και ας τους δώσουμε πίσω στα ΙΧ.

Και το ένα και το άλλο, είναι καθαρές λύσεις.

Καθαρή λύση, δεν είναι η σημερινή κατάντια.

Δεν ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα όσο υπήρχε η Δημοτική Αστυνομία.

Αλλά τώρα, που ο έλεγχος πέρασε στην Τροχαία, το αν θα παρκάρεις στη λεωφορειολωρίδα ή όχι, επαφίεται αποκλειστικά στο φιλότιμο του οδηγού. Και αντίθετα από το γνωστό, μονότονο και αφελές στερεότυπο που διακινείται στις συζητήσεις, για τη δήθεν αμετάφραστη λέξη «φιλότιμο», το φιλότιμο στην Ελλάδα σπανίζει…

Εξίσου, σπανίζει ο σεβασμός προς το νόμο.

Ειδικά ο σεβασμός προς το νόμο έχει τόσο συκοφαντηθεί και τόσο φορτιστεί ιδεολογικά, ώστε σε κατατάσσει αυτομάτως στην πλευρά της «αντίδρασης». Καθόλου περίεργο!

Στην Ελλάδα του ιδεολογικοποιημένου τσαμπουκά, υπάρχουν καθηγητές του Συνταγματικού Δικαίου που διδάσκουν ότι ο πολίτης δεν έχει υποχρέωση να εφαρμόζει τον «άδικο» νόμο.

Και ποιος κρίνει ποιος είναι «άδικος» νόμος;

Οχι το Κοινοβούλιο που τον ψήφισε!

Ούτε η Δικαιοσύνη που θεσμικά ελέγχει τη συνταγματικότητά του!

Ποιος νόμος είναι «άδικος», το κρίνει ο «λαός».

Και έτσι φτάνουμε στα ιερά και στα όσια με τα οποία διαπαιδαγωγήθηκε η κοινωνία κατά τη Μεταπολίτευση: Καθένας για την πάρτη του και την συντεχνία του.

Από το φύλαρχο της ΠΟΕ - ΟΤΑ που κηρύσσει τους επιθεωρητές δημόσιας διοίκησης «ανεπιθύμητους» στους δήμους επειδή δεν γουστάρει έλεγχο των πλασματικών συμβάσεων μέχρι τον οδηγό που παρκάρει πάνω στην ποδηλατολωρίδα επειδή εκεί τον βολεύει για να πιει τον καφέ του, η απόσταση είναι μισό βήμα.

Για να αναδειχθεί η έννοια του δημόσιου συμφέροντος και να γίνει η Ελλάδα ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος, αποκλείεται.

Ετσι κι αλλιώς, βρισκόμαστε δυό γενιές πίσω από το δυτικό κόσμο.

Τα μεγάλα, τα χάσαμε.

Τουλάχιστον, ας προσπαθήσουμε για τα μικρά.

Για τους ποδηλατόδρομους; Για τους ποδηλατόδρομους.

Πιθανώς θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε χωρίς να χαθούμε σε συζητήσεις για τη Βάρκιζα, τους διεθνείς κερδοσκόπους και τους αεροψεκασμούς.

Αλλά και εδώ, ας μην κοροϊδευόμαστε άλλο.

Ποδηλατόδρομοι χωρίς αστυνόμευση, δεν υπάρχουν.

Στους «ξενέρωτους» Βόρειους, ναι. Εδώ, όχι!

Οσο η τροχαία ήταν απολύτως απούσα από την Τσιμισκή, φτάσαμε στο τριπλοπαρκάρισμα.

Σήμερα που κάπως υπάρχει, είμαστε στο διπλοπαρκάρισμα.

Για να καταλάβει ο οδηγός ότι η κόκκινη λωρίδα στην Κουντουριώτου είναι για τα ποδήλατα, δεν αρκεί μόνο να περάσουν κάνα δυο αστυνομικοί.

Πρέπει και να κόψουν κλήση επιτόπου.

Γιατί αν είναι να αρχίσουν το «φρρρτ….» για να μην δυσαρεστηθεί κανένας, καλύτερα να καθίσουν εκεί που κάθονται… 

Μάκης Βοϊτσίδης

Αγγελιοφόρος