Προσοχή! Πτώσις μύθων…

Ο κ. Τσοχατζόπουλος, ένας μύθος του καθ’ ημάς σοσιαλισμού, παραλίγο αρχηγός του κόμματος που κυβέρνησε στα μισά χρόνια της μεταπολίτευσης, στη φυλακή από καιρό.

Στον κ. Παπαντωνίου, επίσης στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, επιβλήθηκε τετραετής φυλάκιση με αναστολή.

Ενα από τα πλέον προβεβλημένα στελέχη της Ν.Δ. στην Αυτοδιοίκηση και σπουδαίος αθλητής του παρελθόντος, ένας μύθος-σύμβολο, ο κ. Παπαγεωργόπουλος, στη φυλακή· επίσης από καιρό.

Ο κ. Καρατζαφέρης, συγκυβερνήσας τη χώρα, ένας «αυτοδημιούργητος» μύθος όπως καυχιόταν, κατηγορείται για κακουργήματα.

Αλλο «γαλάζιο» αυτοδιοικητικό στέλεχος (αλλά και υποψήφιος αρχηγός της Ν.Δ. και ιδιοκτήτης του κόμματος ΠΑΤΡΙ.Δ.Α), ο θρυλικός κ. Π. Ψωμιάδης, εξέπεσε του αξιώματός του και τιμωρήθηκε με φυλάκιση μετά αναστολής.

Και, για διαφορετικούς λόγους, για τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, έχει προφυλακιστεί η ηγεσία της Χ.Α….

Αυτές είναι οι χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις.

Γιατί σε μονόστηλα και δίστηλα έχουν καταγραφεί πολλές άλλες υποθέσεις, με λιγότερο διάσημα κομματικά στελέχη να κατηγορούνται για ποικίλες ατασθαλίες. Και σίγουρα θα ήταν πολύ περισσότερες αν έστω οι δημοσίως γνωστές λίστες είχαν εξεταστεί εξονυχιστικά από τη Δικαιοσύνη, την ελευθερία της οποίας δεν έπαψε να την επιβουλεύεται το πολιτικό σύστημα. Θα ήταν επίσης περισσότερες αν το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα, σύμφωνα και με τις καταγγελίες του κ. Λ. Ρακιντζή, δεν είχε μεριμνήσει για την προώθηση 14 σχεδόν φωτογραφικών ρυθμίσεων, που απάλλασσαν αναδρομικά αλλά και προληπτικά δημόσιους λειτουργούς εκ των ημετέρων.
Για όλα αυτά τα θρυλικά πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής, που βρίσκονται στη φυλακή ή στα πρόθυρά της, ο όρος «τέλος της μεταπολίτευσης» (που κατά τα λοιπά είναι χαλαρός όσο κάθε γενικευτικός όρος που επείγεται να ξεμπερδέψει με την ιστορία, κερματίζοντάς την και τοποθετώντας τα κομμάτια της σε κουτάκια) απέκτησε οδυνηρή κυριολεξία, όπως και η φράση «τα ψέματα τελείωσαν». Μεθυσμένοι από τη δύναμη, εθισμένοι στη σιγουριά πως κι αν πιαστούν κλέπτοντες οπώρας, δεν θα βρεθεί δραγάτης να τους καταγγείλει και περιβολάρης να τους τιμωρήσει, έχασαν άλλοι νωρίς και άλλοι κάπως αργά τη μάχη με τους πειρασμούς που πολιορκούν και το πιο ασήμαντο θρονάκι εξουσίας. 

Αν το αντέχει κανείς, μπορεί να κάνει ένα πείραμα.

Να αναζητήσει βιντεάκια όπου οι λαμπροί αυτοί πολιτικοί μας μιλούν με όλο τον ταιριαστό στόμφο για «πατρίδα» και «οικογένεια» (μερικοί και για «θρησκεία»), για «μέλλον» και «χρέος», για «θυσία» και «προσφορά», α, και για «Μακεδονία».

Να συνθέσει με τα στιγμιότυπα αυτά μια ταινία (πολύ) μεγάλου μήκους, με τον τίτλο, π.χ., «Βαρύς γδούπος», που καλύπτει τον ήχο της πρώτης δόξας με τα ταρατατζούμ της, αλλά και της πτώσης.

Να την προβάλει σε μια παρέα πολυκομματικής σύνθεσης. Και να χρονομετρήσει πότε θα αρχίσουν τα γέλια και ο σαρκασμός.

Αλλά και, κυρίως αυτό, πότε η εκκωφαντική αποκαθήλωση θα ρίξει σε βαριά μελαγχολία όλους τους θεατές, ακόμα και τους κυνικότερους.

Επειδή θα νιώσουν ότι και πάλι πιάστηκαν σολωμικώς ευκολοπίστευτοι.

Παντελής Μπουκάλας

Καθημερινή