Υπογλώσσιο…

Καλώς ή κακώς, δεν με ενδιαφέρει―είναι αργά πια για να με ενδιαφέρει: έχω αποδεχθεί το πάθος μου για τις λεπτομέρειες και τη σημασία που αποκτούν μέσα στο περιβάλλον τους.

Με μια τέτοια λεπτομέρεια, υφολογικού χαρακτήρα, θα καταπιαστώ σήμερα: το, ας το πούμε έτσι, δημώδες ύφος που χρησιμοποιεί με ολοένα αυξανόμενη (και απολύτως εκνευριστική) συχνότητα ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας…

Συγγνώμη αν σας ταράζω, αλλά πρέπει να σας θυμίσω την υπέροχη αλληλουχία από ζουρνάδες, νταούλια, λύρες, μεϊντάνια, καραβάνια και άλλα παρεμφερή με τα οποία στολίζει τον λόγο του.

Τι έπαθε ο πρόεδρος, λοιπόν;

Τι του συνέβη;

Αγωνιούμε όλοι να μάθουμε.

Τίποτε δεν έπαθε. Ο πρόεδρος ξεκίνησε την καριέρα του υπερασπιζόμενος το τείχος του αίσχους στο Βερολίνο, όταν αυτό έπεφτε: εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1989. Γνωρίζει, επομένως, να μιλάει πολύ καλά την κουκουεδίστικη, και αυτήν σκοπίμως χρησιμοποιεί, καθώς απευθύνεται στον κόσμο του ΚΚΕ―το οποίο, θα έχετε προσέξει, πιέζεται στις δημοσκοπήσεις.

Αυτοί οι άνθρωποι, που θα τους λέγαμε (με όλους τους κίνδυνους της γενίκευσης) «παραδοσιακούς ψηφοφόρους του ΚΚΕ», αυτοί που αγοράζουν «Ριζοσπάστη» και, συνήθως, έχουν οικογενειακούς δεσμούς με το ιστορικό κόμμα της ελληνικής Αριστεράς, ανήκουν σε μια ιδιαίτερη, sui generis, κατηγορία.

Οπως μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε έχει τη διάθεση να αφιερώσει χρόνο για να μάθει να διαβάζει τον «Ριζοσπάστη», αυτοί ζουν σε μια κάψουλα του χρόνου, που τους κρατά (στην καλύτερη περίπτωση...) κάπου τριάντα χρόνια πίσω.
Για να τους δελεάσει, λοιπόν, ο Τσίπρας με την ιδέα ότι αυτή τη φορά (κατά σύμπτωση, εβδομήντα χρόνια ακριβώς μετά την αποτυχία του ΚΚΕ να καταλάβει με τον στρατό του την Αθήνα) μπορεί να είναι διαφορετικά και η Αριστερά να κυβερνήσει μέσα από μια νίκη της διά του κοινοβουλευτικού συστήματος, τους απευθύνεται στη γλώσσα τους: με ωραίες, χορταστικές πινελιές στον βλαχοναρκισσισμό της παραδοσιακής Αριστεράς...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή