Αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα της πρόσφατης
προεδρικής εκλογής στο ελληνικό κοινοβούλιο, ίσως ο Α. Σαμαράς να μη καταφέρει τελικά
να πάρει τις απαραίτητες ψήφους ώστε να συνεχίσει τα προγράμματα οικονομικής
λιτότητας, και να αποφύγει τη χρεοκοπία της χώρας του εξαιτίας του χρέους.
Η πορεία του είναι μια πορεία υπευθυνότητας,
αλλά εύκολα βλέπουμε το γιατί ο ελληνικός λαός δεν θα ήθελε να την ακολουθήσει…
Η πολιτική αυτή διαμάχη στοιχειώνει και πάλι τους
διεθνείς επενδυτές, επειδή η ΕΕ γενικώς, και η Γερμανία ειδικώς, αρνούνται να
σβήσουν οποιοδήποτε μέρος του ελληνικού χρέους.
Όπως όμως αναγνωρίζουν οι περισσότεροι
οικονομολόγοι, η χώρα ποτέ δεν θα ξεφύγει από το βάρος του χρέους της, το οποίο
σήμερα αποτελεί το 180% του ΑΕΠ της.
Η προοπτική αμέτρητων ακόμη χρόνων λιτότητας για
την απαλλαγή από το χρέος, είναι ένα πολιτικό δηλητήριο.
Ο Σαμαράς στην ουσία προκαλεί τους βουλευτές να
καταψηφίσουν την επιλογή του για πρόεδρο, επειδή κάτι τέτοιο θα προκαλούσε
εθνικές εκλογές, στις οποίες ο νεομαρξιστικός συνασπισμός του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι
εναντίον της λιτότητας, θα μπορούσε να κερδίσει.
Αν κρίνουμε από το πρώτο αποτέλεσμα, όπου ο Σ.
Δήμας πήρε 160 ψήφους, τότε πρόκειται για δύσκολο αγώνα. Για να γίνει πρόεδρος,
χρειάζεται 180 ψήφους.
Η Ελλάδα, η Ευρώπη, και οι διεθνείς αγορές έχουν
ξαναζήσει τέτοιες καταστάσεις. Κάθε φορά όμως, οι συνθήκες είναι λίγο
διαφορετικές.
Κατ αρχήν, μετά από έξι χρόνια αυστηρής
μνημονιακής λιτότητας, που συρρίκνωσε τα εισοδήματα κατά 1/5, η χώρα είναι
εντελώς εξαντλημένη.
Μπορεί η οικονομία να αναπτύσσεται και πάλι, όμως
ο ένας στους τέσσερις Έλληνες παραμένει άνεργος και το 70% αυτών είναι
μακροχρόνια άνεργοι.
Βέβαια αυτά είναι απλά νούμερα, και η Ελλάδα ζούσε
πέρα από τις δυνατότητές της. Τι σημαίνει όμως η λιτότητα για τον απλό πολίτη;
Βασικά, ζει χωρίς επαρκή υγειονομική κάλυψη. Οι
περικοπές του προϋπολογισμού μείωσαν τις δαπάνες υγείας κατά 25%, και ειδικά
αυτές της ψυχικής υγείας κατά 50%.
Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 45%, όπως δεκαπλασιάστηκαν
οι μολύνσεις από HIV, μιας και μειώθηκαν τα προγράμματα αντιμετώπισής της.
Τέλος, επέστρεψε μετά από 40 χρόνια και η
ελονοσία.
Με τα κύρια κόμματα να προσφέρουν απλά περισσότερη
λιτότητα, ακόμη και τώρα που υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα, πολλοί Έλληνες
στρέφονται προς τον ΣΥΡΙΖΑ, που υπόσχεται αύξηση των δαπανών, διακοπή των
περικοπών, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, αποφεύγοντας παράλληλα την πτώχευση και την
επιστροφή στη δραχμή.
Όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα πείσει τους διεθνείς
πιστωτές να αναδιαρθρώσουν το ελληνικό χρέος, και να χρηματοδοτήσουν τις σπατάλες
που υπόσχεται.
Αυτό σίγουρα είναι τρελό, εκτός από το ζήτημα της
αναδιάρθρωσης, που οι πιστωτές θα πρέπει οπωσδήποτε να κάνουν.
Ήδη η χώρα έχει εξασφαλίσει κάποιο χαλάρωμα από τους
ιδιώτες πιστωτές, χώρια τα 240 δις ευρώ που της δόθηκαν από την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Το εν λόγω όμως σχέδιο διάσωσης έσωσε και τις γερμανικές
και γαλλικές τράπεζες που είχαν δανείσει στην Ελλάδα.
Γι αυτό μια αναδιάρθρωση του χρέους δεν θα ήταν
καλή μόνο για την ευρωζώνη, αλλά θα μοίραζε πιο δίκαια τον πόνο.
Αυτό που θα ήταν σωστό να κάνει τώρα η τρόικα
δεν είναι να δώσει κι άλλα χρήματα με αντάλλαγμα περισσότερη λιτότητα, αλλά να
χαρίσει μέρος του χρέους με αντάλλαγμα κάποιες βαθιές οικονομικές μεταρρυθμίσεις
που είναι απαραίτητες προκειμένου η Ελλάδα να αποκτήσει μια βιώσιμη οικονομία.
Ο Σαμαράς έχει καθυστερήσει τις μεταρρυθμίσεις,
ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να αντιστρέψει κι αυτές που ήδη έγιναν, κυνηγώντας μια
απίθανη αριστερή ουτοπία.
Ο Σαμαράς γνωρίζει τι σημαίνει να είσαι ένας ανεύθυνος
πρωταγωνιστής στην Ελλάδα. Πριν γίνει πρωθυπουργός ήταν αντίθετος στο μνημόνιο
του 2010, που χρειάζονταν για να αντιμετωπιστούν τα χρέη που είχε συσσωρεύσει
το κόμμα του όταν ήταν στην εξουσία. Οι λάθος υπολογισμοί του, σε συνδυασμό με
έναν αυξανόμενο λαϊκισμό, είναι αυτά που οδήγησαν στην σημερινή αγωνία στην
Αθήνα.
Το τελευταίο αυτό ελληνικό δράμα δεν είναι τόσο ένας
αγώνας μεταξύ υπευθυνότητας και εξτρεμισμού, όπως είπε πρόσφατα ο Jean-Claude
Juncker, αλλά μάλλον η απόδειξη ότι η Ευρώπη θα πρέπει να πάψει να επιμένει για
περισσότερες περικοπές στην Ελλάδα.
Διότι όποιος και αν είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας
του χρόνου, σίγουρα δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί ακόμη περισσότερη λιτότητα.
Απόδοση: S.A.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου