Σία και εθνική αφασία…

Οσο εμείς χαζεύουμε τα σουρεαλιστικά αεροπλανικά των συριζαίων, ακούμε τα ναπολεόντεια παραληρήματα της μαντάμ προέδρου, τις παιδικές δικαιολογίες της Βαλαβάνη ή τις μπουκωμένες πομφόλυγες του ακομβίωτου στρατάρχη, που θα τσακίσει τη διαπλοκή μπουσουλώντας, η τύχη μας κι ο τουρκικός ισλαμοφασισμός δουλεύουν.

Ντούκου πέρασε η δήλωση του Ερντογάν ότι μια επιχείρηση σαν τον «Αττίλα» δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί να επαναληφθεί στην Κύπρο. Αυτό, ενώ ο Αναστασιάδης κάνει ρεβεράντζες στον Ακιντζί, γιατί είπε ότι από την εισβολή «υπέφεραν περισσότερο οι Ελληνοκύπριοι».

Μα τι γενναιοφροσύνη. Μάθαμε κάτι που δεν ξέραμε…

Σπάνια ο Ελληνισμός σε τόσο δύσκολες στιγμές είχε τόσο μικρή ηγεσία. Κι όλα τα σημάδια δείχνουν ότι στους επόμενους μήνες αυτοί που κλαίγανε τα λεφτά που ξόδεψαν για να προωθήσουν το Σχέδιο Ανάν, που ο Τάσσος κι ο λαός το έκαναν κομφετί, θα επανέλθουν δριμύτεροι.

Υπάρχει πλέον πρόθυμο κλίμα στις ηγεσίες Αθηνών και Λευκωσίας για ένα νέο Σχέδιο, που θα ξεπλύνει τον Αττίλα και αντικειμενικά θα προωθήσει τα τουρκικά συμφέροντα σε όλη την Κύπρο.
Με την Αθήνα στα γόνατα, κατόπιν της «επιτυχίας» του Αλέξη, με κόμμα που οι απόψεις του δεν διακρίνονται στα εθνικά για ιδιαίτερο σθένος, συνέταιρο ένα άλλο κόμμα της πλάκας και «ανανική» ηγεσία στην Κύπρο, δυσοίωνο το μέλλον της γης του Ευαγόρα, του λαού του Διγενή και του Αυξεντίου.
Οσοι δε ασχολείστε με το μαλλί προϊόν ηλεκτροπληξίας της κυρίας Σίας Αναγνωστοπούλου, που είναι πλέον υφυπουργός Εξωτερικών, καλό θα είναι να ενσκήψετε κυρίως στις πάγιες απόψεις της περί έθνους, Ελληνοτουρκικών και ιδίως του Κυπριακού.

Η μανδάμ, πιστή στις ιδεοληψίες της, το έχει γυαλίσει το Σχέδιο στο παρελθόν, λάμπουν οι ζάντες και τα χρώμια και του έχει βάλει και σεμεδάκι στο ταμπλό. Διάβασα δε ένα άρθρο της, επί επαράτου δεξιάς κυβερνήσεως, για τα Ελληνοτουρκικά, όπου μου έκανε και την τιμή να με αναφέρει ονομαστικά, ως εισηγούμενο δυναμικές απαντήσεις στην τουρκική απειλή, που στο τελευταίο έχει χίλια τοις εκατό δίκιο. Το «απειλή» είναι δικό μου, μακριά τέτοια εθνικιστικά από την αναμαλλιασμένη διεθνίστρια υφυπουργό μας. Στο άρθρο της αυτό ο πλέον αυστηρός χαρακτηρισμός για την Τουρκία είναι «δύσκολος γείτονας». Σαν αυτόν ας πούμε που τινάζει τα χαλιά και ρίχνει σκόνες στο μπαλκόνι σου, κάνει φασαρία για το πάρκινγκ ή φωνάζει την Αστυνομία όταν κάνεις πάρτι μία φορά τον χρόνο.
Η κυρία Αναγνωστοπούλου είναι κατά των συμμαχιών, π.χ. με το Ισραήλ, γιατί βάζουν την Κύπρο σε «ιμπεριαλιστικά πλαίσια». Θέλει να τη βγάλει από αυτά τα πλαίσια με το να τη βάλουμε, ενδίδοντας, στο πλαίσιο του τουρκικού ιμπεριαλισμού, που κατ' αυτήν, είπαμε, είναι απλά «δύσκολος γείτονας». Θα τον κεράσουμε τον γείτονα καφέ, ένα φοντάν και μια γερή μερίδα Κυπριακό Ελληνισμό, να ο νέος «συνεταιρισμός» και άφεριμ.
Ενα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της απέναντι στον αμερικανικό, αγγλικό, ισραηλινό κ.λπ. ιμπεριαλισμό.

Αμα όμως οι μύγες έρχονται από την κοπριά του σκοπιανού σοβινισμού ή του τουρκικού επεκτατισμού, τις αφήνουν να καβαλιούνται και να κόβουν βόλτες πάνω στο σκουριασμένο σπαθάκι τους.
Το μισητό έθνος, αν αποδεχθείς την ύπαρξή του, τα συμφέροντά του, τις απειλές εις βάρος του, επιτάσσει δύσκολα καθήκοντα. Πιο βαριά από την αλληλεγγύη στην Τσιάπας, στους Οτεντόντους ή τη συστράτευση για τα δικαιώματα των κτηνοβατών ή τη διάσωση της εμπριμέ λιβελούλας.

Δύσκολα πράγματα για την επιδοτούμενη Αριστερά του φουά γκρα.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

Δημοκρατία