Αρέσει, δεν αρέσει η Μεταπολίτευση χτίστηκε πάνω
σε μια «εσχάτη προδοσία». Μόνο που εκείνο το «Δεν Ξεχνώ», τελικά ξεχάστηκε πολύ
γρήγορα καθώς το επίπεδο της ποιότητας ζωής για την πλειοψηφία της κοινωνίας
αυξανόταν διαρκώς με υλικούς όρους και η βασική δομή του πολιτικού συστήματος,
δηλαδή η απρόσκοπτη εναλλαγή δύο κομμάτων στην εξουσία, εξασφάλιζε κοινωνικό
consensus και πολιτειακή σταθερότητα.
Για να λέμε την αλήθεια, αυτές οι τέσσερις
δεκαετίες έμοιαζαν με τον «επί της γης παράδεισο», συγκρίνοντάς τες με όλα όσα
είχαν προηγηθεί στις δεκαετίες των διχασμών, των πολέμων, των πραξικοπημάτων
και των εθνικών καταστροφών. Το περιβόλι τ’ ουρανού είχε κατέβει ξαφνικά στη
γη, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Ασφαλώς σε αυτή τη ζωή, τίποτα δεν είναι τζάμπα…
Αλλά αυτή η μικρή ενοχλητική λεπτομέρεια
αποσιωπήθηκε έντεχνα από την πολιτική τάξη, η οποία επί της ουσίας δεν είχε να
κάνει και πολλά πράγματα για να διατηρεί την «πρόοδο» και τον «κοινωνικό
ευδαιμονισμό», κατ’ επέκταση δε και την απρόσκοπτη αναπαραγωγή της.
Τα βασικά μεταπολιτευτικά προαπαιτούμενα για την
πολιτική τάξη, ήταν δύο: Να εξαγοράζει την ειρήνη με αστρονομικά ποσά για
αμυντικούς εξοπλισμούς και να διανέμει τα «μεγάλα έργα» με τρόπο που θα έχει
«happy» όσο το δυνατόν περισσότερους από τους εγχώριους και ξένους
«νταβατζήδες», κατά τη γνωστή καραμανλική ρήση.
Ναι, το «μαγαζί» ήταν και είναι «γωνιακό». Αυτό
σήμαινε εξ αρχής πως δεν θα έμενε «απροστάτευτο». Απλώς στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης,
η δημοκρατική χρυσόσκονη, η οποία είχε κυρίως τη μορφή διανομής προνομίων μέσω
του πελατειακού κράτους, κατάφερε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από την
επιβεβλημένη «προστασία» όπως αυτή διαμορφωνόταν στις τέσσερις αυτές δεκαετίες
και σε συνάρτηση με την «ευρωπαϊκή πορεία» της χώρας.
Έτσι, από τη μια τα λύτρα της «προστασίας»
έναντι «συμμάχων» και «εταίρων» και από την άλλη οι αθρόες προσλήψεις, τα
επιδόματα, οι συντάξεις στα 40, η επιβράβευση της αυθαιρεσίας και η ασύδοτη
φοροδιαφυγή, προσδιόρισαν το «κοινωνικό συμβόλαιο» της Μεταπολίτευσης, το οποίο
χρηματοδοτήθηκε από τον ξέφρενο δανεισμό. Χαβαλές και λήθη.
Αν κάτι σκίστηκε λοιπόν είναι ακριβώς αυτό το
«κοινωνικό συμβόλαιο», οι όροι του οποίου δεν μπορούν να ικανοποιηθούν πλέον,
καθότι δεν υπάρχουν περιθώρια για δανεικά.
Το «μαγαζί» όμως, την «προστασία» θα την
πληρώσει. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο, τουλάχιστον στο βαθμό που δεν παίρνει το
ρίσκο να τιναχθεί στον αέρα, όπως παραστατικά δείχνουν και όλες οι ταινίες με
θέμα τους «Νονούς». Ωστόσο, με την αναγκαία δημοκρατική χρυσόσκονη για μια Νέα
Μεταπολίτευση δεν έχει βρεθεί εναλλακτική.
Το πελατειακό κράτος αδυνατεί να οργανώσει τον
χαβαλέ και την λήθη των επόμενων δεκαετιών. Η αμηχανία είναι έκδηλη και
δεδομένη σε όλο το πολιτικό φάσμα, καθώς χωρίς «κοινωνικό συμβόλαιο», δεν
υπάρχει ούτε κοινωνικό consensus, ούτε πολιτειακή σταθερότητα.
Όπερ σημαίνει πως μόνο με «προστασία» και την
επίκληση του φόβου, το «μαγαζί» δεν μένει ανοιχτό για πολύ.
Κι αυτό δεν θα αργήσει καθόλου να φανεί…
Το φθινόπωρο θα είναι πολύ πιο θερμό από όσο
θέλουν να πιστεύουν ή να υποπτεύονται ορισμένοι, για τους οποίους μάλιστα έχει
αποδειχθεί πως οι επιτυχείς προβλέψεις δεν είναι και το δυνατό τους σημείο.
Ζαχαρίας Λουδάρος
ΥΓ: Υπάρχει τουλάχιστον ο Γιάννης Σπαλιάρας προκειμένου να εκτονωθεί πάνω του η επιθετικότητα που έχει αρχίσει να συσσωρεύεται. Και μπορεί το γεγονός πως το διαδίκτυο κατακλύζεται από αναρίθμητα σχόλια για τον Σπαλιάρα και τις 4000 γυναίκες που υποστηρίζει ότι πέρασαν από το κρεβάτι του, να εξαγοράζει κάποιο χρόνο ανοχής μεσούντος του θέρους, αλλά πόσο να κρατήσει αυτός ο χαβαλές; Στην πρώτη δόση του ΕΝΦΙΑ, όλα θα είναι αλλιώς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου