Πολύ συχνά αναρωτιόμαστε όχι μόνο για το τέλος
αυτής της εθνικής κατάπτωσης, αλλά κυρίως για τα αίτια της. Κοινή διαπίστωση
όσων κάνουν αυτές τις σκέψεις είναι πως υπεύθυνη είναι η διακυβέρνηση του
ΣΥΡΙΖΑ. Από το σημείο αυτό αναπτύσσονται δύο σχολές σκέψης.
 |
| Βουρ για τη δραχμή... |
Η πρώτη θεωρεί πως το κόμμα αυτό αποτελείται από
έναν εσμό ιδεοληπτικών, ανοήτων και ανικάνων και είναι φυσιολογικό τέτοιας
ποιότητας πολιτικοί να παράγουν και τέτοια αποτελέσματα. Μάλιστα, αυτή η πορεία
της συγκυβέρνησης εξοργίζει όλους αυτούς που έχουν παρόμοια θεώρηση και δίνουν
διάφορους επιθετικούς προσδιορισμούς στην αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που μάλλον
αποτυπώνουν την αγανάκτηση τους, παρά την πραγματικότητα. Και ως γνωστόν η
παρεμβολή του θυμικού επηρεάζει την πολιτική σκέψη, θολώνει την κρίση…
Η δεύτερη σχολή σκέψης, που ασπάζομαι κι εγώ,
θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα που δεν είναι ούτε «παλαβό», ούτε «ιδεοληπτικό»,
αλλά ένα κόμμα μαρξιστικό, με ιδεολογικές αρχές και πολιτικούς στόχους που
απορρέουν από αυτές. Επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα σαν τα υπόλοιπα
–πλην ΚΚΕ- του κοινοβουλίου. Είχε και έχει συνιστώσες και η διάσπαση του
καλοκαιριού δεν ήταν προϊόν διαγραφών, αλλά αποχωρήσεων, με ό,τι σημαίνει αυτό.
Οι λανθασμένες του εκτιμήσεις καλύπτονται από σωστούς τακτικούς χειρισμούς.
Έτσι, παρατηρήσαμε και παρατηρούμε τα στελέχη
του, από την πρώτη μέρα που έγιναν κυβέρνηση, να προαναγγέλλουν τις προθέσεις
τους, με περισσή ειλικρίνεια, που σταδιακά ξεδιπλώνεται η εφαρμογή τους.
Να θυμηθούμε τις δηλώσεις του Γλέζου για τις
καταθέσεις, της Βαλαβάνη για τις θυρίδες, της Χριστοδουλοπούλου για τους
μετανάστες, πολλών στελεχών για το νόμισμα, κλπ.
Το βέβαιο είναι πως σαν γενική πολιτική
κατεύθυνση η παραμονή στην Ευρωζώνη είναι ασύμβατη με το όραμα μιας κοινωνίας
της αριστεράς. Το εκδοτικό προνόμιο είναι ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια κάθε
κυβέρνησης, πολύ δε περισσότερο μιας αριστερής κυβέρνησης. Έτσι, οι δύο μεγάλες
συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, οι προεδρικοί και το Αριστερό Ρεύμα, είχαν και έχουν
–κατά τη γνώμη μου- κοινή στρατηγική επιδίωξη, την έξοδο από την Ευρωζώνη,
διαφώνησαν όμως στη μέθοδο επίτευξης της.
Νομίζω πως όλα αυτά που ζούμε, στην οικονομία,
στο μεταναστευτικό, στην Παιδεία, στην εσωτερική ασφάλεια, είναι μέρος του
αρχικού σχεδιασμού που έχει δύο βασικούς πυλώνες: Την κυριαρχία στο εσωτερικό
μέτωπο και την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, καθώς η παραμονή στην Ευρωζώνη
εμποδίζει την επίτευξη του πρώτου στόχου που είναι και ο βασικός. Η υποχώρηση του καλοκαιριού ήταν, όπως
υποστηρίζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, μία κίνηση τακτικής, για να δοθεί η επόμενη
μάχη από καλύτερες θέσεις.
Αυτό το πολεμικό κλίμα, που αντανακλάται στη
φρασεολογία της αντιπαλότητας- οι εταίροι αποκαλούνται δανειστές- προφανώς
προϊδεάζει τον κόσμο για σύγκρουση και όχι για συνεργασία. Για ρήξη και όχι για
ομαλότητα. Άλλωστε, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωκε να τηρήσει τα συμφωνηθέντα, θα
προέβαινε σε κινήσεις συνεργασίας προς τα κόμματα του ευρωπαϊκού τόξου και για
λόγους δικού του πολιτικού συμφέροντος.
Αυτό που χρειάζεται τόσο στην πολιτική ανάλυση
με αντικείμενο κόμματα ιδεολογικής ενότητας, όσο και στη χάραξη πολιτικής
γραμμής για την αντιμετώπιση τους είναι η διασύνδεση των πολιτικών τους θέσεων
με τα ιδεολογικά τους προτάγματα. Γιατί πάντα, έστω και δια της τεθλασμένης,
υπάρχει αυτή η σχέση.
Σάκης Μουμτζής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου