Προσέξτε μερικά δείγματα αντίστασης του
παρασιτικού πολιτικού συστήματος: ο (ΥΠΟΜΕΔΙ) Χρ. Σπίρτζης τοποθετεί νέα
διοίκηση στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, εγείρει εμπόδια στην πώληση του οργανισμού και
καθυστερεί σκόπιμα την ιδιωτικοποίηση του «Ελ. Βενιζέλος». Άλλωστε, είναι
γνωστές οι δημόσιες δηλώσεις του περί θλίψεως και δακρύων, όταν αποχωρίζεται
κάθε «δημόσιο αγαθό».
Άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο υπουργός
Ναυτιλίας Δρίτσας ο οποίος εκπλήσσει τους πάντες, με την προκλητική του επιμονή
για τo deal του ΟΛΠ με την COSCO. Η συμφωνία έχει ολοκληρωθεί και αυτός
προσποιείται ότι το αγνοεί! Σε σημείο που κάποιοι φίλοι του άρχισαν να
ανησυχούν για την πνευματική του διαύγεια και την ψυχική του υγεία...
Αλλά και οι περισσότεροι από τους υπουργούς της
κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αντιστέκονται. Οι συνδικαλιστές κάνουν επίσης το ίδιο.
Ανώτεροι και ανώτατοι κρατικοί υπάλληλοι ενισχύουν την γραφειοκρατία και τον
συγκεντρωτισμό, σε πολεοδομίες, σε εφορίες, σε φορείς του Δημοσίου, σε
αδειοδοτήσεις επιχειρήσεων και στην εξυπηρέτηση της ιδιωτικής οικονομίας. Και
στα πανεπιστήμια και στα σχολεία και στα δημαρχεία, παντού όπου χρειάζεται
μια ώθηση προόδου και μια ανάταση θα βρεθεί κάποιος φοβισμένος που
διαθέτει λίγη εξουσία για να ανατρέψει τα πάντα.
Η παρασιτική Ελλάδα συνεχίζει να αντιστέκεται
γιατί ακολουθεί το ένστικτο της επιβίωσης. Αν εγκαταλείψει την προσπάθεια, θα
είναι σαν να παραδίδει τα όπλα και να αυτοκτονεί. Αυτό δεν μπορούμε να
κατανοήσουμε από το 2009, ως τώρα. Τους ζητάμε να αλλάξουν ή να παραδώσουν την
εξουσία σε άλλους. Και δεν μας περνάει από το μυαλό ότι αυτό θα σήμαινε για
πολλούς την αυτοαναίρεση της ίδιας τους της οντότητας και ίσως και τη φυσική
τους εξόντωσης.
Όσον αφορά το αναβαπτισμένο υβρίδιο του
«πασοκοσυριζαίου» έχει έναν λόγο παραπάνω να μην επιθυμεί την ανάπτυξη. Γιατί
ανάπτυξη σημαίνει διαφάνεια, ανταγωνισμός, αξιοκρατία, ελεύθερη αγορά,
επενδύσεις, δουλειές, μείωση της ανεργίας, επιτεύγματα, ευημερία και κυρίως
μείωση του κράτους. Άρα λοιπόν, ποια μπορεί να είναι η θέση του σε
έναν τέτοιο κόσμο; Μοιάζει τουλάχιστον κωμική η αναζήτηση ρόλων σε μια
καθαρή χώρα, όπου οι πολίτες θα έχουν ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, σε μια
κοινωνία που θα υπάρχει κτηματολόγιο, που δεν θα χρειάζονται
έγγραφα του δημοσίου, που θα αξιολογούνται τα συστήματα εκπαίδευσης, που θα
ιδρύουν την εταιρία σε λίγες ώρες, που δεν θα φοβούνται να επενδύσουν τα
χρήματα τους, θα απεχθάνονται τον λαϊκισμό και δεν θα τρέμουν την
ώρα που θα τους τη φέρει πισώπλατα το ίδιο το κράτος.
Γι αυτούς τους λόγους και για άλλους πολλούς,
μην περιμένετε να συμβεί κάτι διαφορετικό από αυτό που φαντάζεστε. Αν δεν
ανατραπούν τα πάντα –πράγμα δύσκολο γιατί είναι πάντα περισσότεροι!- η Ελλάδα
δεν αλλάζει κι ούτε ανάπτυξη έρχεται.
Ο παρασιτισμός διατηρήθηκε αιώνες σ΄αυτόν τον
τόπο, με την ανοχή ντόπιων και ξένων «εθνοφρουρών». Τρέφει γενιές και γενιές
και τώρα τους Συριζαίους. Σ αυτό ακριβώς ελπίζουν και πάλι, όπως και οι
προηγούμενοι. Να τα βρουν με τους ξένους και να συνεχίσουν αυτό που
έκαναν πάντα. Γι αυτό περιμένουν τον χρόνο να δουλέψει για χάρη τους και δεν
σχεδιάζουν τίποτα κανονικό και υγιές. Θα τα καταφέρουν; Δεν αποκλείεται και,
κατά τη γνώμη μου, είναι και το πιο πιθανό. Έτσι γινόταν από παλιά. Γιατί όχι
και τώρα...
Ανδρέας Ζαμπούκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου