Περί Φαήλου και… ΚΟΔΗΣΟ…

Όταν πήγα φαντάρος στα 24 μου, με τα μεταπτυχιακά μου, με τα εξωτερικά μου, με την αλαζονεία της νιότης μου, συνειδητοποίησα από τις πρώτες κιόλας μέρες ότι όλα αυτά που εγώ είχα σαν εφόδια δεν μετρούσαν μία εκεί μέσα. Μπορεί να είχα διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, να είχα δει χιλιάδες ταινίες, να ήξερα διάφορα για την ξένη μουσική, να είχα πάρει ένσημα από μπαράκια και ρεμπετάδικα… όμως δεν ήξερα ούτε να κόβω ξύλα, ούτε να ανάβω σόμπα,  ούτε να ξυρίζομαι στεγνά στην σκοπιά, ούτε να κάνω την ανάγκη μου στα χωράφια ή στην καλύτερη σε αλά τούρκ τρύπες, απ όπου ξεμύτιζαν κάτι ποντίκια ίσαμε τη γάτα Ιμαλαίων του Ψυχάρη . Και αν τυχόν έβλεπα κανένα φίδι, έτρεχα σαν τρελός.

Εν ολίγοις, εκεί συνειδητοποίησα ότι καλώς ή κακώς, ο στρατός χρειάζεται σκληροτράχηλα παιδιά, μαθημένα στις κακουχίες, που στην περίπτωση πολέμου θα τα βγάλουν πέρα, υπερασπιζόμενα ή σώζοντας κάποιους φιρφιρίκους σαν κι εμένα, που μπορεί να ήξεραν τον Bowie, ή να είχαν μελετήσει τον Μαρκούζε, αλλά στα ορύγματα, και στα χαρακώματα δεν άξιζαν μία. Γι αυτό και αργότερα όταν διετέλεσα επιλοχίας μάχιμου λόχου, από τους νέους που έρχονταν κάθε δυο μήνες επέλεγα τα χωριατόπαιδα, αυτά που ήξεραν (και ήθελαν) να ανταποκριθούν στις δυσκολίες του στρατού. Διότι είχα καταλάβει πολύ καλά, ότι αν γίνονταν ποτέ το μπαμ (ήταν η εποχή του Μάρτη του ’87, και όλα ήταν πιθανά), τέτοια παιδιά θα ήθελα δίπλα μου στις λάσπες του Έβρου (όπου πέρασα δυο μήνες ζώντας σε σκηνάκι), και όχι κάποιον σαν κι αυτό που ήμουν ο ίδιος πριν από μερικούς μόνο μήνες.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή τον σάλο που έχει δημιουργηθεί λόγω της διαγραφής του Φαήλου Κρανιδιώτη από την ΝΔ. Ενός Φαήλου που χαίρομαι πραγματικά να έχω φίλο. Διότι πέρα του ότι έχουμε πάρα πολλά κοινά (γουστάρει το διάβασμα, το γράψιμο, τις μηχανές, τα σκυλιά, είναι χιουμορίστας, κλπ) συνδυάζει αυτό που ήμουν εγώ με αυτό που ήταν τα σκληραγωγημένα παιδιά που γνώρισα στον στρατό. Εν ολίγοις, αν γίνει ποτέ πόλεμος, Φαήλους χρειαζόμαστε και όχι Καρανίκες. Και επειδή κάθε μέρα πλέον έχουμε ένα άλλο είδος (επικοινωνιακού) πολέμου, οι Φαήλοι είναι απαραίτητοι.

Τον Φαήλο τον πρωτοέμαθα την εποχή του Οτσαλάν, τότε που έβγαινε στα τηλεοπτικά πάνελ, και με εντυπωσίαζε με την ευφράδειά του, τις γνώσεις του, και την μαχητικότητά του. Αργότερα είχα την τύχη να τον γνωρίσω μέσα από το Antinews, όπου έγραφε πύρινα άρθρα, με ένα δικό του μοναδικό τρόπο, αλλά και μέσα από την τηλεόραση όπου εμφανίζονταν κατά καιρούς αποστομώνοντας με την ετοιμότητα του τον οποιονδήποτε «αντίπαλο», τρώγοντάς τον για πρωινό. Κάτι σαν τον Άδωνι, αλλά στο πιο πριμιτίφ, στο πιο μπρουτάλ, και στο πιο διαβασμένο.

Αυτή η ετοιμότητα λόγου, η επιθετική ευφράδεια, και το γρήγορο μυαλό, που εγώ εκτιμώ, είναι και ο λόγος που οι περισσότερο τον έχουν κατατάξει στους γραφικούς, ενώ πάρα πολλοί, χωρίς καν να τον ακούσουν, κι επειδή καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα, τον απορρίπτουν ως ακροδεξιό, εθνικιστή, ίσως και φασίστα. Κούνια που τους κούναγε. Ο Φαήλος όχι μόνο δεν είναι φασίστας ή ακροδεξιός, αλλά είναι πολύ πιο δημοκράτης από τους περισσότερους που κάνουν (πετυχημένη) καριέρα ως τέτοιοι.

Το «πρόβλημα» του Φαήλου είναι ο υπέρμετρος πατριωτισμός του, που δυστυχώς όπως έχει εξελιχθεί η κοινωνία μας τις τελευταίες δεκαετίες, είναι όχι μόνο ντεμοντέ για την πλειονότητα, αλλά και επιλήψιμος… παρεξηγήσιμος.

Πατριώτης για μένα είναι αυτός που αγαπάει την πατρίδα του, ενώ εθνικιστής είναι αυτός που μισεί τις πατρίδες των άλλων. Σε καμιά περίπτωση λοιπόν ο Φαήλος δεν μισεί τις πατρίδες των άλλων, τουναντίον είναι από τους λίγους «ακροδεξιούς» που γνώρισα που τολμάει και υπερασπίζεται ακόμη και τον Τσε… όπως βεβαίως και την αντίθετη περίπτωση,  τον Ρόμελ,  με την έννοια ότι καλώς ή κακώς αυτοί οι άνθρωποι πολέμησαν για τα πιστεύω τους ή τις πατρίδες τους. Άσχετα αν είχαν ή όχι δίκιο (κρίνοντας εκ των υστέρων). Τον έχω ακούσει να θαυμάζει ακόμη και το Ισραήλ (όπως κι εγώ) για αυτά που έχει καταφέρει στρατιωτικά. 

Ο Φαήλος λοιπόν, που με το δικό του έντονο ύφος μιλάει για την «φοβική δεξιά», για τους «ντιντήδες», για ιστορικές πραγματικότητες όπως είναι το Γουδί, για τα «κομάντα» που θα πολεμήσουν για εμάς, για για για… είναι ένα απολίθωμα, ακόμη και για μένα που τον περνάω μερικά χρονάκια, αφού όλα αυτά είναι πασέ και σχεδόν απαγορευμένα για δυο τρεις ολόκληρες γενιές που μεγάλωσαν επί Κορομηλά, και επί Κωστόπουλου.

Εν ολίγοις η χώρα άλλαξε φυσιογνωμία από την εποχή που εγώ πήγαινα στο δημοτικό και μας τα είχαν κάνει τσουρέκια με τον εθνικό ύμνο, την ελληνοπρέπεια, την εθνικοφροσύνη, τον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, κλπ κλπ. Μεσολάβησαν δεκαετίες «πλέριας δημοκρατίας» και πλέριας ισοπέδωσης, με αποτέλεσμα σήμερα οι επίσημες θέσεις του ελληνικού κράτους να είναι σχεδόν αντίθετες με αυτές που ήταν όταν εγώ ήμουν παιδάκι. Σε σημείο να αναρωτιέμαι μήπως δεν θυμάμαι καλά, ή μήπως φαντάστηκα όλη την παιδική μου ηλικία…

Δείτε για παράδειγμα τις φάτσες και τα πιστεύω όλων αυτών των ιδεοληπτικών που σήμερα υπουργεύουν, και που τους ψηφίσαμε μετά χαράς, και πείτε μου αν έχουν οποιαδήποτε σχέση με αυτά τα πρότυπα ή τα κριτήρια με τα οποία μεγάλωσαν οι σημερινοί άνω των σαράντα-πενήντα. Καμία μα καμία σχέση δεν έχουν. Τα πάντα όλα έχουν γυρίσει ανάποδα. Οπότε είναι εντελώς φυσιολογικό απόψεις σαν αυτές που πρεσβεύει ο Φαήλος να θεωρούνται ακραίες, περιθωριακές, αναχρονιστικές, απορριπτέες. Και μάλιστα από ανθρώπους οι οποίοι υπερασπίζονται την 17 Ν, τις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, τις μολότοφ, τους μπαχαλάκηδες, κλπ κλπ. Οι οποίοι όμως σήμερα όχι μόνο είναι στο Μαξίμου, αλλά έχουν αλώσει και κάθε έκφανση του δημόσιου διαλόγου, των ΜΜΕ, και εκφράζουν την γενικότερη κουλτούρα του «έθνους».

Επειδή όμως έχω διαβάσει αρκετή ιστορία, γνωρίζοντας ότι όλα είναι ρευστά και σχετικά, και επειδή ξέρω από πολιτική επιστήμη, προσωπικά θα προτιμούσα να με κυβερνάνε Φαήλοι παρά Φίληδες, και όχι μόνο σε περίπτωση πολέμου…

Όσον αφορά στο συγκεκριμένο περιστατικό που οδήγησε στην διαγραφή του Φαήλου, τι να λέμε; Έχουμε μια συγκυβέρνηση η οποία μέσα σε ένα 16μηνο διέλυσε τα πάντα και μας κατάντησε κανονική τριτοκοσμική χώρα, έναν Σύριζα που οι περισσότερες συνιστώσες του ζητούν την άμεση αναγνώριση της «Μακεδονίας», και έχουμε υπουργούς (και πρωθυπουργό νομίζω) που ανέχονται σε διάφορα φόρα να αποκαλούνται τα Σκόπια «Μακεδονία» χωρίς να αντιδρούν, όταν μόλις πριν από μερικά χρόνια αποσύρονταν από διεθνείς διοργανώσεις ακόμη και η ομάδα μπέιζμπολ της χώρας μας γι αυτόν τον λόγο. Και μέσα σε αυτό το γενικευμένο μπάχαλο, ήρθε ο Μουζάλας και έκανε το «ατόπημά» του, με αποτέλεσμα να ξυπνήσει ο γιαλαντζί πατριώτης Πάνος Καμένος, και να ζητήσει την παραίτησή του, ψάχνοντας μάλλον (κατ εμέ) μια εύκολη και ηρωική απόδραση από το μπάχαλο που λέγαμε, και στο οποίο συνεισέφερε τα μέγιστα (εκτός κι αν κάνει μια ακόμη κωλοτούμπα).

Το αποτέλεσμα ήταν να συσπειρωθεί όλο το σύστημα Σύριζα, και να υπερασπιστεί τον διεθνιστή υπουργό του, ενθυμούμενο ξαφνικά το «ποιόν» του Καμένου στον οποίο όμως στηρίζεται η Πρώτη Φορά Αριστερά κυβέρνηση. Και επειδή ο Φαήλος αντέδρασε ως Φαήλος, παρορμητικά και «επιθετικά», έπεσαν όλοι να τον φάνε, συριζαίοι και νεοδημοκράτες αγκαλιά, και αντί να παραιτηθεί ο Μουζάλας, ή ο Καμένος (όπως απειλούσε)… η ΝΔ διέγραψε τον Κρανιδιώτη. Μια χαρά… Λες και θα στενοχωρηθεί… ας μη ξεχνάμε ότι είναι μάχιμος αυτοδημιούργητος δικηγόρος, και όχι κάποιο κρατικοδίαιτο κομματόσκυλο, που άγεται και φέρεται από τα  κομματικά «όργανα» προκειμένου να μη χάσει την αργομισθία του.

Έχουμε πόλεμο. Γι αυτό και στην αρχηγία της ΝΔ αρχικά στήριξα τον Άδωνι, πιστεύοντας ότι τα θηρία του Σύριζα, που δεν καταλαβαίνουν από λογική, από ήθος, από οτιδήποτε μετρούσε κάποτε… που είναι απλά θρασίμια, χρειάζονται κάποιον «τρελό» καμικάζι για να τους αντιμετωπίζει στα ίσια. Κάποιον που να μη τους φοβάται. Τελικά εξελέγη ο Κυριάκος, τον οποίο εκτιμώ για την κατάρτισή του, τον αστισμό του, την συγκροτημένη παρουσία του. Όμως δεν κερδίζεις τον Τσίπρα και τους ταλιμπάν του με αβροφροσύνες. Ούτε κερδίζεις τίποτα υπακούοντας στις απαιτήσεις των συριζέικων τρολ, για να δείξεις ανωτερότητα. Χρειάζεσαι Φαήλους… εκτός κι αν στον σημερινό διπολισμό Ευρωπαϊστών εναντίον Απομονωτιστών, που έχει δημιουργηθεί, θέλεις να κάνεις την ΝΔ μια μεταμοντέρνα Ένωση Κέντρου, ένα … ΚΟΔΗΣΟ. Και να αφήσεις τον Σύριζα να αλωνίζει για τα επόμενα τριάντα χρόνια, μετατρέποντάς μας σε Σομαλία του Βορρά.

Γι αυτό, για μια ακόμη φορά καταλήγω στο συμπέρασμα, ότι και αύριο αν γίνουν εκλογές, πάλι ο Τσίπρας θα βγει. Διότι μπορεί και κάνει το άσπρο μαύρο, χωρίς τύψεις, και δεν έχει καμιά ηθική αναστολή, ούτε εμποδίζεται η πολιτική του δράση από παλιοκαιρίστικες αστικές ευγένειες, και τύπους. Και όλοι ανεξαιρέτως παίζουν το παιχνίδι του.

Αυτά…

Strange Attractor

ΥΓ- Τα μεγαλύτερα φασιστόμουτρα που γνώρισα στη ζωή μου ήταν κατά σύμπτωση «αριστεροί». Όσο πιο «αριστερός» δήλωνε κάποιος, τόσο πιο φασίστας στην καθημερινότητά του, ειδικά κάποιοι συνδικαλιστές. Εξάλλου, να μη ξεχνάμε πως φασισμός σημαίνει συντεχνιασμός, και ο νοών νοείτω,