Εδώ και κάποια χρόνια,
λίγο η οικονομική κρίση, λίγο η αθρόα (λαθρο)μετανάστευση, λίγο οι αποτυχίες
της Ευρώπης να αντεπεξέλθει στο όραμα της ολοκλήρωσης, είχαν σαν αποτέλεσμα το
θέριεμα της ξενοφοβίας και την στροφή προς τον ακραίο λαϊκισμό.
Πουθενά αυτό δεν είναι
πιο εύγλωττο από τις άλλοτε κομμουνιστικές χώρες της Κεντρικής Ευρώπης, που
φαίνεται να πήγαν μέσα σε 20-30 μόλις χρόνια από το ένα άκρο στο άλλο. Από τον
κομμουνιστικό διεθνισμό και την παγκόσμια αλληλεγγύη, στην επιστροφή στον πλέον
κακώς εννοούμενο ακραίο εθνικισμό και στα κλειστά σύνορα...
Την αρχή έκανε η
Ουγγαρία με τον Βίκτωρα Ορμπάν το 2010, ο οποίος από την αρχή έδειξε το
«απολυταρχικό» του πρόσωπο, το οποίο με αφορμή την μεταναστευτική κρίση έγινε
όλο και πιο φανερό, με τον λαό του να τον σιγοντάρει. Ο Ορμπάν είναι εκείνος
που πρώτος αγνόησε τις «ντιρεκτίβες» της ΕΕ όσον αφορά στο πόσους «πρόσφυγες»
θα πρέπει να δέχεται η κάθε χώρα, επικαλούμενος την ασφάλεια της δικής του,
γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις «ανθρωπιστικές» ντιρεκτίβες που
λέγαμε.
Στη συνέχεια, στο
παιχνίδι αυτό μπήκε η Πολωνία, με μια άκρως συντηρητική κυβέρνηση που εξελέγη
το 2015, η οποία επίσης τα έβαλε με τις Βρυξέλλες, κυρίως όσον αφορά τους
Μουσουλμάνους μετανάστες που «έφεραν την χολέρα στην Ελλάδα», όπως είπε
χαρακτηριστικά ο Jarosław Kaczyński, ο οποίος θεωρείται ως ο ντε φάκτο και
σκιώδης πρωθυπουργός της χώρας του.
Πριν από ενάμιση μήνα
η ακροδεξιά της Γερμανίας κατάφερε κι αυτή να πετύχει τα καλύτερα εκλογικά
αποτελέσματα από την εποχή των Ναζί, ενώ στην γενέτειρα του Χίτλερ Αυστρία, οι
εκεί ακροδεξιοί «ισλαμοφάγοι» πέτυχαν το εντυπωσιακό ποσοστό 26%. Και όπως όλα
δείχνουν, αν δεν αλλάξει κάτι, έπεται συνέχεια.
Τελευταία είδαμε κάτι
ανάλογο να συμβαίνει και στην Τσεχία, εκεί όπου ο συντηρητικός λαϊκιστής Andrej
Babiš πήρε σχεδόν 30% στις τελευταίες εκλογές.
Για να μην αναφερθούμε
στην δική μας Χρυσή Αυγή, που είναι τρίτο κόμμα στη βουλή, κάτι που όλοι μας
δείχνουμε να το συνηθίσαμε και δεν ανοίγει μύτη…
Τι συνέβη λοιπόν σε
όλα αυτά τα κράτη που μέχρι πρότινος αποτελούσαν «σοσιαλιστικούς παραδείσους»;
Τι συνέβη στη μισή Γερμανία που κι αυτή ζούσε επί δεκαετίες το σοσιαλιστικό
όνειρο; Ή στην Αυστρία με τις τεράστιες ενοχές της εξαιτίας του παρελθόντος
της; Τι πήγε στραβά και από τον κομμουνιστικό διεθνισμό πέρασαν στην απομόνωση
και στην ξενοφοβία; Από τον κομμουνισμό στον εθνικισμό μέσω του καπιταλισμού;
Άλλαξε η φύση των ανθρώπων μέσα σε μόλις 25 χρόνια; Φταίει μήπως ο
σκληρός και ανάλγητος καπιταλισμός που επανήλθε και που αλλοίωσε τα χαρακτηριστικά
των λαών προς το χειρότερο, όπως θα έλεγε ο… σπινθηροβόλος Στρατούλης ή έστω ο
σκληροπυρηνικός Κουτσούμπας; Τι φταίει άραγε;
Μια λογικοφανής
απάντηση θα ήταν πως δεκαετίες μονοκομματικού κομμουνισμού κατάφεραν να
αποχαυνώσουν τους λαούς των κρατών αυτών, με αποτέλεσμα να μην είναι
ψιλιασμένοι όταν εμφανίζεται από το πουθενά ένας λαϊκιστής πολιτικός, με την
δική του κρυφή ατζέντα, ο οποίος τους χειραγωγεί πείθοντάς τους πως για τα
όποια προβλήματά τους, οικονομικά και μη, υπάρχει ένας εχθρός. Παλιά ήταν οι
Εβραίοι, σήμερα είναι οι ξένοι. Μετανάστες και μη. Και πως μπορείς να τους
αντιμετωπίσεις; Με πλέρια δημοκρατία και ισονομία; Μπα… Μόνο με απολυταρχικά
καθεστώτα, ενδεδυμένα τον μανδύα της δημοκρατίας. Κάτι στο οποίο είχαν
συνηθίσει άλλωστε οι πολίτες των άλλοτε κομμουνιστικών αυτών χωρών.
Εν ολίγοις, οι μάζες
ήταν ήδη ευεπίφορες στα λαϊκίστικα επιχειρήματα και στις απλοϊκές πολιτικές
προτάσεις, καθώς οι περισσότεροι έτσι είχαν μεγαλώσει επί κομμουνισμού. Με
μασημένη τροφή, με σκληρή προπαγάνδα, μαθημένοι να κατηγορούν για τα χάλια τους
έναν εξωτερικό εχθρό, συνήθως τον κακό καπιταλισμό της Δύσης. Σήμερα, ελλείψει
εξωτερικού εχθρού θα έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος πιο βολικός, προκειμένου να
τους συσπειρώσει. Και βρέθηκε… καλώς ή κακώς.
Παράλληλα, να μη
ξεχνάμε, πως οι χώρες αυτές που στέναζαν από την ανέχεια και την οικονομική
δυσπραγία όταν ήταν κομμουνιστικές, σήμερα ζουν κι αυτές το καπιταλιστικό
όνειρο, τον καταναλωτισμό, την ελευθερία κλπ. Γι’ αυτό ίσως αισθάνονται ή
συμπεριφέρονται ως νεόπλουτοι, οι οποίοι σπάνια θέλουν να χάσουν την όψιμη
ευμάρειά τους, την οποία ακόμη δεν πρόλαβαν να χορτάσουν και δεν θέλουν να την
μοιραστούν, ιδιαίτερα με κάποιους πεινασμένους (λαθρο)μετανάστες , μιας εντελώς
διαφορετικής κουλτούρας, που κάποιοι απόμακροι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες
θέλουν να τους φορτώσουν για ποιος ξέρει ποιους ιδιοτελείς λόγους.
Μη ξεχνάμε και τα δικά
μας, με τους «κακοί ξένοι τοκογλύφοι, που μας ζηλεύουν αφού», επιχείρημα που
είχε ως αποτέλεσμα το αντίθετο με αυτό που συνέβη στις πρώην κομμουνιστικές
χώρες. Σε εμάς συντέλεσε στο να στραφούμε προς … τα αριστερά και να πήξουμε
στην «διεθνή αλληλεγγύη» αλά κυρά Τασία και Μουζάλα. Βοήθειά μας δηλαδή.
Όσον αφορά την
Γερμανία (τουλάχιστον την πρώην Δυτική) και την Αυστρία, το ενοχικό τους
παρελθόν τις οδήγησε σε μια χρόνια ενοχική συμπεριφορά, η οποία όμως
δοκιμάστηκε έντονα τα τελευταία χρόνια, αφενός λόγω της οικονομικής βοήθειας
προς τρίτες χώρες αποτελούμενες από τους λεγόμενους «τεμπέληδες του Νότου»,
αφετέρου από το γεγονός ότι ήδη έζησαν στο πετσί τους την νέα multi culti
κατάσταση από καιρό, με τις εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκους μετανάστες και τις
νέες πιο πρόσφατες αφίξεις εκατοντάδων χιλιάδων από όπου γης Μουσουλμάνων, που
η πλανεμένη Μέρκελ υποδέχτηκε με ανοικτές αγκάλες, και σήμερα τα λούζεται με
αποτέλεσμα να τρέμει για την καρέκλα της.
Κι αν οι «ενοχικές»
κυβερνήσεις δεν μπορούν να πουν όχι στην ΕΕ, τότε το λένε οι λαοί τους, οι
οποίοι βαρέθηκαν την εγκληματικότητα και την οικονομική δυσπραγία που
συνοδεύουν τις «ορδές» των μεταναστών, βαρέθηκαν να εργάζονται σαν ρομπότ για
να πληρώνουν παροχές και επιδόματα στους Σενεγαλέζους και Μαροκινούς «πρόσφυγες
πολέμου», χώρια την δημογραφική αλλά και θρησκευτική αλλοίωση που όλοι αυτοί
επέφεραν στις χώρες τους.
Είπαμε, το μέλλον της
Ευρώπης είναι ρευστό και δυστοπικό. Ουδείς ξέρει που θα καταλήξουν όλες αυτές
οι τεκτονικές αλλαγές που ζούμε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι σε 10-20 χρόνια από
σήμερα τίποτα στην Ευρώπη δεν θα είναι πια το ίδιο με αυτά που ξέραμε. Το αν θα
είναι καλύτερα ή χειρότερα τα πράγματα, απομένει να το δούμε στην πράξη. Προς
το παρόν προσδεθείτε…
Strange Attractor
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου