Η σιδερογροθιά του τέρατος.

Πριν από μερικούς μήνες είχα παρακολουθήσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα από καφέ-μπαρ στο κέντρο της Αθήνας.

Παρέα με αυτό που τα κόμματα συνηθίζουν να προσδιορίζουν ως «ο απλός, λαϊκός κόσμος».

Στο ημίχρονο του αγώνα ο καφετζής άλλαξε κανάλι και εκεί που ήταν ο Σαλπιγγίδης με τον Μιραλάς, εμφανίστηκε ο Κασιδιάρης.

Αρκετοί από τους θαμώνες του χάρισαν ένα αυθόρμητο χειροκρότημα επικροτώντας τις δηλώσεις του - δεν έχει σημασία τι έλεγε, στην ουσία, πάντα τα ίδια λέει. (Τότε είχα περιγράψει την εμπειρία μου στην Athens Voice…

Στα μπούτια… στα μπούτια!

Ο κακός χαμός έγινε με την διαφήμιση γνωστής επιχείρησης ειδικευμένης στις εκνευριστικές διαφημίσεις, με πρωταγωνίστρια την Κατερίνα Στανίση η οποία προσέρχεται ως «νονά» στο υπαίθριο πασχάλιο τραπέζι μιας μέσης μικρομεσαίας ελληνικής οικογένειας, με αρνί στη σούβλα και όλα τα κομφόρ.

Από κάθε γωνιά του διαδικτύου (και από ελάχιστες γωνιές της πραγματικής κοινωνίας) ορθώθηκε η κατακραυγή, ότι η εικόνα που δίνει αυτή η διαφήμιση είναι παρακμιακή, καθυστερημένη, οπισθοδρομική, κιτς, μη επαρκώς προοδευτική και τα λοιπά γνωστά.

Ιδιαιτέρως ενόχλησε τις πολιτοφυλακές της thought police το ότι ο γυρίζων την σούβλα στην διαφήμιση έφερε υπόλευκο φανελάκι, διότι ως γνωστόν όταν γυρίζεις την σούβλα του αρνιού στους 60-80 βαθμούς Κελσίου οφείλεις να κυκλοφορείς με πλήρη και επίσημη στρατιωτική στολή.

Αλλά και το ίδιο το αρνί, το ότι εικονίστηκε στην τηλεόραση –άκουσον άκουσον!- ένα σουβλιστό αρνί…

Τι είπε πάλι ο Τιτάνιος;

Πάνω που έλεγα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τις διάφορες συνιστώσες του τα έχει πει και τα έχει κάνει όλα (προκειμένου  να ξεκαρδιζόμαστε), έρχεται το νέο πουλέν της ελληνικής πολιτικής σκηνής, η Χρυσή Αυγή, και με διαψεύδει.

Αποδεικνύοντας ότι η πολιτική γελοιότητα δεν έχει όρια, ειδικά όταν κάποιοι ψαρεύουν σε θολά νερά προκειμένου να βρουν ψηφαλάκια, αλλά και να μας πείσουν ότι το άσπρο είναι μαύρο…

Παρακολουθούσα λοιπόν τα σημερινά δελτία «ειδήσεων», τα οποία είχαν κεντρικό θέμα την «επίθεση» του βουλευτή – καλλιτέχνη Καιάδα στο άντρο του Καμίνη, με σκοπό, λένε, να τον γρονθοκοπήσει.

Άλλοι, λένε, να τον πυροβολήσει…

Τελικά, ούτε «μπουκέτα» έφαγε ο Καμίνης, ούτε σφαίρες.

Ένα κοριτσάκι πρόλαβε και τις άρπαξε, πριν σπεύσουν οι αστυνομικοί φρουροί του δημάρχου και ακινητοποιήσουν τον νταβρατισμένο φαλακρό και καλλίφωνο εθνοπατέρα μας.

Και όλα αυτά δεκτά, αφού έτσι όπως εξελίσσεται η πολιτική καθημερινότητα της Ελλάδας, το γέλιο θα συνεχίσει να βγαίνει αμείωτο… με παρόμοιου υψηλού επιπέδου πολιτικές παρεμβάσεις (είδατε τον Σηφουνάκη);

Το εξιλαστήριο… βλήμα;

Το ρεπορτάζ της περασμένης εβδομάδας έβγαλε λαγό.

Ο Πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ Νίκος Φωτόπουλος, γνωστός για την επαναστατική του γυμναστική στο όνομα των μεροκαματιάρηδων, αφέθηκε ελεύθερος από τον ανακριτή με εγγύηση 60.000 ευρώ.

Βαρύνεται με σοβαρές κατηγορίες για κακουργηματική απάτη και απιστία, σχετικά με την υπόθεση των περίφημων πλαστών τιμολογίων και των υπερτιμολογήσεων εις βάρος της ΔΕΗ, δηλαδή του Έλληνα φορολογούμενου.

Ήταν απλή ατυχής κακοδιαχείριση, ήταν κοινή λαμογιά; Η Δικαιοσύνη θα πει.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο κ. Φωτόπουλος, ο γνωστός Ρομπέν των φτωχών, όπως θα δούμε, έχει πλέον ένα ενοχλητικό λεκέ στο κούτελό του.

Προχτές όμως μάθαμε κι άλλα για το ακατάλυτο πάθος αυτού του αγωνιστή της δημοκρατίας και της κοινωνίας.

Το ρεπορτάζ λέει ότι η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε «περίεργα» τον κ. Φωτόπουλο στη διοίκηση της ΔΕΗ, ως εκπρόσωπο των εργαζομένων.

Ίσως μάλιστα, λέει, έτσι πετύχει και μια ασυλία, έναντι της δίωξης που τον κατατρέχει.

Το σκληρόκαρδο Πάσχα…

Ως παιδί αφομοίωσα τη μυθολογία του Πάσχα μαζί με όλη την αντιφατική συμπεριφορά της αστικής οικογένειας που διατήρησε με τη θρησκεία και την Εκκλησία σχέσεις συμβατικές.

Κληρονόμησε μια συνήθεια πίστης δοκιμασμένη από την κατοχική βιωμένη ανάμνηση της αδικίας, την βούτηξε μέσα στο πανηγυρικό κουρκούτι της χούντας κι όταν την έβγαλε από κει είχε ήδη αρχίσει να την ξεψαχνίζει η ευδαιμονική γοητεία του ’80, επιστρατεύοντας και το καταλυτικό εκείνο μείγμα που εφάρμοσε παντού σαν κόλλα γενική χρήσης: αριστερή ρητορεία, ελληνικότητα βγαλμένη από τα αδειασμένα σακούλια της γενιάς του ’30 και γερή δόση τρεντ (πριν ακόμη ο όρος επινοηθεί).

Το ξωκκλήσι στο νησί ήταν ανεκτή προδιαγραφή θρησκευτικότητας, αρκεί να συνδύαζε μια γραφική γιαγιά με τσεμπέρι δίπλα σε παρέα κυριών με χρυσαφιά ψηλοτάκουνα και ετοιμοπόλεμα μπικίνι κάτω από χρυσαφιά παρεό.

Με οτιδήποτε από αυτά σχέση δεν είχαμε.

Πολεμώντας για το … πτυχίο.

Αμερικανοί φοιτητές πολεμούν στο Ιράκ για να ξεπληρώσουν τα φοιτητικά δάνεια, τα οποία απειλούν τώρα το σύνολο της οικονομίας των ΗΠΑ…

Η Τζιλ ΜακΝτέβιτ πήρε πριν από μερικά χρόνια το διδακτορικό της στις ΗΠΑ.

Και ύστερα το μετάνιωσε.

Τα φοιτητικά δάνεια που αναγκάστηκε να λάβει για να τελειώσει τις σπουδές της της φόρτωσαν ένα χρέος 150.000 δολαρίων. Και δεν είναι μόνη.

Καθώς τα δίδακτρα ενός αξιοπρεπούς πανεπιστημίου στις ΗΠΑ φτάνουν πλέον τα 70.000 δολάρια, μια ολόκληρη γενιά πτυχιούχων ξεκινά την ζωή της με χρέος που ίσως δεν θα καταφέρει ποτέ να ξεπληρώσει.

Ο ξεχαρβαλωμένος Λεβιάθαν.

Σύντομη αναφορά στον ανώνυμο φορολογούμενο, στον μικρό ήρωα της μεγάλης πορείας προς την ανάκαμψη, την ανάπτυξη, την οικονομική άνθηση, την επιχειρηματικότητα, την τελική λύση.

Μεγάλη Δευτέρα 29 Απριλίου ήταν, όταν το αίσθημα του καθήκοντος προς την πατρίδα οδήγησε τα βήματά μου σε μεγάλη ΔΟΥ του κέντρου των Αθηνών.

Η ουρά έφτανε ώς το πεζοδρόμιο και όταν ανέβηκα στον πρώτο όροφο, είδα συνωστισμένους καμιά διακοσαριά πολίτες της δημοκρατίας που περίμεναν υπομονετικά.

Παρά τον συνωστισμό, μπορούσες να διακρίνεις στα πρόσωπά τους κάτι σαν αύρα αισιοδοξίας.

Ήταν όλοι τους βέβαιοι ότι το «Σύστημα» κάποια στιγμή θα επανερχόταν στα συγκαλά του.

Διότι το «Σύστημα» τα είχε χάσει εδώ και ώρα, κοινώς είχε πέσει, οι οθόνες των υπερσύγχρονων υπολογιστών είχαν μουμιοποιηθεί, και πράξεις ήταν αδύνατο να γίνουν.

Ο Φίλος!

Είναι  αληθινή τύχη να έχεις έναν Αληθινό Φίλο δίπλα σου.

Και είναι θείο δώρο ο Φίλος αυτός να είναι και ο καθημερινός σου συνεργάτης. Ξεκινάς την ημέρα σου, στο γραφείο στη δουλειά σου, με την καθημερινή δίνη των τρελλών  υποχρεώσεων να καταφθάνει για να σε ταλαιπωρήσει αλλά και να σε προκαλέσει.

Ξέρεις ότι για άλλη μία φορά έχεις να αντιμετωπίσεις ένα θηρίο που όσο και να το κυνηγάς, στέκεται εκεί, ακλόνητο, ανελέητο, ανίκητο, προσπαθώντας να σου αποδείξει ότι του κάκου ματαιοπονείς να το δαμάσεις...

Εσύ όμως συνεχίζεις με πείσμα, ακάθεκτος και όσο αυτό σου φαίνεται ανίκητο, τόσο τρελαίνεσαι και προσπαθείς με ακόμη μεγαλύτερη στοχοπροσήλωση για την υποταγή του...

Αν  είσαι μόνος σε αυτή τη μάχη, γρήγορα αποκαρδιώνεσαι και παραδίδεσαι, καταθέτοντας τα όπλα και συνατώντας τη χλεύη.

Αν είσαι όμως σοφός, έχεις πάντα δίπλα σου τον Φίλο...

Θα φωνάξω τα κανάλια…

Χθες το πρωί πήγα στην Εφορία. Να πληρώσω και όχι να εισπράξω.
Ξέροντας φυσικά ότι είναι η προτελευταία μέρα του μήνα, ήξερα ότι θα γίνεται το αδιαχώρητο.

Μπαίνοντας στον χώρο σάστισα καθώς η ουρά ήταν αρκετά μεγαλύτερη απ’ ό,τι περίμενα και μια ένταση πλανιόταν στην ατμόσφαιρα.

Πήρα τη θέση μου στην ατελείωτη ουρά κοιτώντας νευρικά το ρολόι μου.

Ακριβώς μπροστά μου ένας ευγενέστατος κύριος περίμενε υπομονετικά, κοιτάζοντας τα χαρτιά που κρατούσε στα χέρια του.

Επειδή έχω συνηθίσει τη μουρμούρα που δημιουργεί η πολυκοσμία στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, δεν έδωσα σημασία παρά την εμφανώς τεταμένη κατάσταση. Προτίμησα να υιοθετήσω την άσκηση ηρεμίας του μπροστινού μου και να μην αναλωθώ σε άσκοπες συζητήσεις για το πόσο χάλια είναι το Δημόσιο και πόσο συνώνυμο με την καθυστέρηση.

Μια γιαγιά απέναντί μου ρουθούνιζε από τα νεύρα της μιλώντας δυνατά στο κινητό της.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…

Από τότε που πρωτοάρχισα να καταλαβαίνω πέντε πράγματα, και να γεμίζω με απορίες επί παντός του επιστητού, υπήρχε μία που ήταν δευτερεύουσας σημασίας μεν, αλλά με απασχολούσε δε.

Είχε να κάνει με την ανεξήγητη σπατάλη ανθρώπινου δυναμικού, που χαρακτηρίζει τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, όταν πρόκειται για τις κρίσεις των προαγωγών των στελεχών τους.

Μιλάμε για κανονική σφαγή, όπου θυσιάζονται … στο κενό πάμπολλοι (άξιοι κατά τα άλλα) αξιωματικοί, προκειμένου να προαχθεί ένας νεότερός τους.

Η όλη αυτή διαδικασία μου φαίνονταν παράλογη.

Και μάλλον είναι.

Και ακόμη απορώ που την συνεχίζουμε.