Μεταξύ τυφλών ο μονόφθαλμος…

Το μεγάλο ατού του Σύριζα, το όπλο με το οποίο κατάφερε από περιθωριακό κόμμα διαμαρτυρίας να γίνει κυβέρνηση μέσα σε ελάχιστο χρόνο, δεν είναι μόνο το ότι εκμεταλλεύτηκε συγκυριακά και συνθηματικά την κρίση, αλλά το γεγονός ότι με την γενικόλογη παπαρολογία του κατάφερε να πείσει ψηφοφόρους από όλες τις ιδεολογικές προελεύσεις.

Εκτός από τις ετερόκλητες συνιστώσες του, που καλύπτουν κάθε κομμάτι του αριστερού πολιτικού φάσματος, οι προεκλογικές υποσχέσεις του Αλέξη και των κολλητών του στη τρέλα, τα είχαν όλα… ακόμη και εξαγγελίες ικανές να προσελκύσουν δεξιούς!

Μιλάμε σοβαρά ότι θέλει να ξαναπαίξει τον πρωθυπουργό;

Σε κανονική χώρα θα ήταν ήδη υπό περιορισμό ως ύποπτος να προκαλέσει κι άλλο κακό. Η πολιτικά εγκληματική φυσιογνωμία του «καθεστώτος» Τσίπρα, και του ίδιου προσωπικά, αναδεικνύεται πλήρως απ’ το ότι έκανε μέχρι και διάγγελμα για το Μεταναστευτικό μόλις παραιτήθηκε!

Αφού με την Τασία γέμισε την Ελλάδα απέραντη δυστυχία, βγήκε ως υπερασπιστής των θυμάτων της ανεκδιήγητης πολιτικής του! Που δεν τη θεωρώ απλά τυχαία, από συριζαϊκή ασχετίλα: πιστεύω ακράδαντα ότι στην αρχή τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς απολάμβαναν το ότι τόσοι «λαθραίοι» θα προκαλούσαν τρόμο στους συντηρητικούς «νοικοκυραίους»!

Για τόση ΔΙΑ­ΣΤΡΟΦΗ μιλάμε.

Αλλά και τα εγκλήματά τους στην οικονομία έγιναν με συνειδητή αμέλεια: Σύμφωνα με τις θεωρίες τους, όσο πιο πολύ φτωχοποιείται ο πληθυσμός, τόσο πιο ευάλωτος είναι σε δημαγωγία, διορισμούς και δήθεν «αριστερούς»...

Η μακρά αποσύνθεση του παλιού, η οδυνηρή γέννηση του νέου…

Ένα ερώτημα που επανέρχεται διαρκώς από πολλούς, νεώτερους κυρίως αλλά και παλαιότερους, φίλους είναι το γιατί, μπροστά στην απόλυτη παρακμή του πολιτικού συστήματος, δεν έχει δημιουργηθεί ένα πολιτικό εγχείρημα ικανό να απαντήσει στις αγωνίες πολλών ανθρώπων.

Και παρ’ ότι, πολλές φορές, έχουμε προσπαθήσει να εξηγήσουμε το γιατί, μοιάζει, εξαιτίας της επείγουσας ανάγκης για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, να μην καλύπτονται όσοι θέτουν επιτακτικά αυτό το ερώτημα.

Γι’ αυτό και θα προσπαθήσω να δώσω εκ νέου μια απάντηση η οποία εμπεριέχει και καινούργια στοιχεία. Εξάλλου, έτσι θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε και σε γενικότερα ερωτήματα που τίθενται σχετικά με τη μεταπολίτευση και την περιοδολόγησή της...

Η απομυθοποίηση ενός πρώην «ηγέτη»…

Ανάμεικτα συναισθήματα οίκτου και ανησυχίας προκαλούν οι εικόνες του φυλλορροούντος πρώην κυβερνητικού σχήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπειτα από μία ολιγόμηνη θητεία με τη γνωστή επίδοση, θα έπρεπε να είχε αυτοδιαλυθεί ή να μην είχε ψηφοφόρους πέραν του κομματικού πυρήνα.

Ομως, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει κάτι πέρα από αυτό που μπορεί να μετρηθεί ή να αξιολογηθεί στην κλίμακα του δημοσίου βίου.

Εκφράζει την απέχθεια στον ρεαλισμό και την έλξη στις ασυναρτησίες.

Είναι η επιβράβευση της θεωρίας των νεφελωμάτων…

Μια ωραία ατμόσφαιρα…

Όσοι ζουν από τον παλιό «Ρήγα», πήγαν με τον Πάνο.

Το ίδιο κι ο περιβόητος Στάθης, που χρόνια έγραφε και διαμόρφωνε, αντικειμενικά πάντα, την κοινή γνώμη.

Το ίδιο κι ο Μαθουσάλας ήρωας.

Κι η Βαλαβάνη. Μάλλον μαζί με τη μαμά της, αλλά χωρίς τα λεφτά της που είναι στο εξωτερικό.

Κι η Ζωή, που συμφώνησε με τον Mr δραχμή να προταθεί για την έδρα της νέας Βουλής, έστω κι ως αντιπρόεδρος.

Κι η νεολαία, κάτι παλικαράκια στην ηλικία του Κορωνάκη.

Κι η Ραχήλ που μέσα σε ένα χρόνο άλλαξε τρία κόμματα και τώρα αναγιγνώσκει μετά μανίας τον θεωρητικό του αναρχοκομμουνισμού, τον Πιοτρ Κροπότκιν!

Ακούγοντας Παντελίδη φυσικά…

Δεν σώζεται η πατρίδα…

Κάθε Έλληνας που πατάει στη γη και δεν βρίσκεται μεταξύ Εκάλης και Μυκόνου γνωρίζει ότι η χώρα τον τελευταίο χρόνο έχει καταστραφεί. Ουσιαστικά από το 2010 και μετά έχει πάρει καθοδική πορεία προς την κόλαση, απλά τη διετία 2012-2014 έγινε μια αξιόλογη προσπάθεια και ανακόπηκε η πορεία στο χάος.

Ήρθαν οι επόμενοι 7 καταστροφικοί μήνες του ΣΥΡΙΖΑ που μας κοστίζει καμιά 60αριά δις. Ουσιαστικά πληρώνουμε την επιλογή του ψεύτη.

Ο κόσμος παραπλανήθηκε από τον λαοπλάνο Αλέξη, αυτός «παραπλανήθηκε» από τον σούπερ ουάου Γιάνη, η Ελλάδα… αποπλανήθηκε χωρίς αντίσταση από τους δανειστές.

Και όσοι σοβαροί Έλληνες έχουν μείνει σ’ αυτόν τον τόπο γνωρίζουν ότι ακόμη δεν πιάσαμε πάτο…

Γιατί θα ψηφίσω Ν.Δ.

Τα περί ύφους, τα είπαμε προχθές και δεν υπάρχει λόγος να επανέλθουμε. Τώρα, από τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη έχουμε, επιπλέον, δείγματα λαϊκισμού (π.χ., θα απαλλάξω τους αγρότες από τη φορολόγηση, θα τα φορτώσω σε κάποιους άλλους), καθώς και δείγματα παραδοσιακού πολιτικάντικου τοπικισμού (π.χ., οι Κρητικοί να ψηφίσουν Κρητικό για πρωθυπουργό).

Ωραία είναι όλα αυτά για όσους διασκεδάζουμε πότε πότε με γραφικότητες και αστεία της κατηγορίας «χωρατό» (όπως το σύνθημα των Κρητικών στη συγκέντρωση του Ηρακλείου: «Βαγγέλη σέξι, σκίσε τον Αλέξη»...), αλλά αυτά δεν αλλάζουν την ουσία του θέματος για το οποίο γίνονται οι εκλογές.

Αυτός είναι ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και το ξέραμε πάντα. Δεν είναι καινούργιος και η προεκλογική εκστρατεία που διεξάγει, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, εκεί κατατείνει: να μας θυμίσει ότι δεν είναι καινούργιος…

Oι επαγγελματίες “αριστεροί” και οι “ κακοί” δεξιοί…

Στην Ελλάδα, ακριβώς όπως ζει και βασιλεύει το τελευταίο κράτος σοβιετικού τύπου, έτσι ζει και βασιλεύει ο μύθος περί “δεξιών” και “αριστερών”.

Πιο καπάτσοι οι δεύτεροι απολαμβάνουν μια σειρά απο πλεονεκτήματα.

Αν είσαι “αριστερός”, μπορείς να ανοίγεις τις πόρτες μια – μια. 

Ότι κι αν λες, έχεις ασυλία, διότι είσαι προοδευτικός, ενδιαφέρεσαι περισσότερο για τους φτωχούς και όχι για το κεφάλαιο.

Αντίθετα, η λέξη “δεξιός” είναι  τόσο βαριά,  ώστε για να αποτιναχθούν τα βαρίδια  θα χρειαστεί μια εικοσαετία ακόμη.
Ως “δεξιός” άλλωστε κινδυνεύεις και απο τους θρασύδειλους που καίνε τα πάντα ζητώντας μεροκάματο απο τα  μαγαζιά.
( σ.σ υποθέτουμε ότι οι φωτιές σταμάτησαν διότι πέφτει το μεροκάματο ).

Στο Κατάρ δεν έχουν Τασίες και Σύριζες…

Γιατί οι Σύριοι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη και όχι στις πλούσιες Αραβικές χώρες;

Γιατί επιλέγουν μόνο Χριστιανικές χώρες για να χτίσουν το μέλλον τους και όχι Μουσουλμανικές ή το γειτονικό Ισραήλ;

Αν και μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν την ίδια θρησκεία οι κυνηγημένοι από τον εμφύλιο πρόσφυγες προτιμούν να κάνουν το επικίνδυνο ταξίδι προς την Ευρώπη παρά για να ταξιδέψουν στις χώρες του Κόλπου…

Το χιούμορ γκρεμίζει τον Τσίπρα...

Στις περιόδους της μεγάλης τρομοκρατίας στην ΕΣΣΔ, όποιος τολμούσε να πει ένα ανέκδοτο για το καθεστώς ή εναντίον του πατερούλη Στάλιν άρπαζε δέκα χρόνια καταναγκαστικά έργα στον αρκτικό βορρά των στρατοπέδων γκούλαγκ. 

Ανέκαθεν η αριστερά στερούνταν το χιούμορ, τους αστεϊσμούς, την καλή διάθεση – ιδιαίτερα αν τα αστεία στρέφονται εναντίον της. Τότε ενεργεί αμήχανα, δείχνει αιφνιδιασμένη, προσβεβλημένη και ανήμπορη να αντιδράσει.

Είχε πει ο μεγάλος Ηλίας Πετρόπουλος: «Κάποτε ήμουν αριστερός, δηλαδή συντηρητικός άνθρωπος»…