Το φαινόμενο «Αλέξης»!

Ότι και να λέμε, κι εγώ ειδικά έχω πει πάρα πολλά, για την ανεπάρκεια του Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα είναι ότι ο πρωθυπουργός μας αποτελεί ένα ιδιαίτερο φαινόμενο.

Δοξάστε με... γίδια!

Ένα φαινόμενο που θα πρέπει να αναλυθεί ενδελεχώς από πλευράς πολιτικής επιστήμης, αλλά και ψυχολογίας (της μάζας). Όχι όμως τώρα.

Ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος να μπορέσουν να  βγάλουν κάποτε άκρη, σκύβοντας με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάνω από τα σημερινά περίεργα πολιτικά τεκταινόμενα ... σήμερα όμως, όπως όλα δείχνουν ο Αλέξης καβαλάει αγέρωχος το κύμα και είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Πως τα καταφέρνει άραγε; Ποιο είναι το μυστικό του;

Η ώρα του Μάκη …

20/09/2015. Μία βαριά ήττα για την Νέα Δημοκρατία. Και λέω βαριά διότι αντίπαλος της ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ του τελευταίου 7μήνου.

Πριν από αυτήν ακολουθούν άλλες δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες το μεγάλο κόμμα της Κεντροδεξιάς φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων.

Θα μου πείτε ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε τον λαό, «έταξε τον πατέρα του και την μάνα του». Δεν έχει σημασία…

Η ήττα είναι ήττα και τα υπόλοιπα δικαιολογίες.

21/09/2015. Οι πρώτες φωνές αμφιβολίας για την τακτική του κ. Μειμαράκη ακούστηκαν δημόσια.

Ήδη ο Μάρτιος φαντάζει μακρινός για αλλαγή ηγεσίας. Η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να μπει σε έναν φαύλο κύκλο συζητήσεων και εκατέρωθεν δηλώσεων που θα της αποφέρουν μόνο διχόνοιες και εσωστρέφεια.

Οι δηλώσεις του κ. Αντώναρου για «μαχαιρώματα» συμβάλουν σε όλο αυτό…

      

Υπερβάσεις και λάθη: 5+5 λόγοι για το ΠΟΤΑΜΙ

+1. Η πρόθεση συνεισφοράς ορθολογισμού και ανυποκρισίας ήταν η μέγιστη που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
-1. Η επίμονη διάκριση μεταξύ νέου και παλιού, εμπεριείχε μία απόλυτα απολιτίκ εμμονή. Αποπολιτικοποίησε το εγχείρημα, και του προσέδωσε χαρακτηριστικά, μικροψυχίας και απειρίας.

+2. Συνένωσε λειτουργικά έναν πλατύ πολιτικό χώρο απο την ανανεωτική αριστερά μέχρι τον προοδευτικό φιλελεύθερο χώρο, προσημαίνοντας την ορθή κατεύθυνση του κεντροαριστερού- φιλελεύθερου χώρου
-2. Δεν μπόρεσε να υποστηρίξει πειστικά πως μπορούν να συνυπάρχει το left and liberal.

Ο Σταύρος Θεοδωρακης απέτυχε λόγω αδύναμης θεωρητικής συγκρότησης, να διαχειριστεί τα ζητήματα ιδεολογικών τάσεων και σχημάτων σκέψης…

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Tελικώς, κλήθηκαν στις κάλπες 9 εκατομμύρια ψηφοφόροι για να ξεκαθαρίσει ο κ. Αλέξης Τσίπρας το κόμμα του από τους εραστές της δραχμής;

Δηλαδή –αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν θα είναι στη Βουλή ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, η κ. Ραχήλ Μακρή και άλλα μπουμπούκια της ανερμάτιστης Αριστεράς– τίποτε δεν άλλαξε στο πολιτικό τοπίο.

Βεβαίως, προστέθηκε μία ακόμη πινελιά γραφικότητας στον καμβά της Ολομέλειας, αλλά στο πολιτικό σκηνικό τίποτε δεν θα είναι διαφορετικό.

Η 20ή Σεπτεμβρίου είναι μια επανάληψη της 25ης Ιανουαρίου κι ας ελπίσουμε ότι θα αποφύγουμε τις υπόλοιπες επαναλήψεις του επταμήνου που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής…

Νίκησε μεν, έμπλεξε δε…

Ο Τσίπρας νίκησε· δέστε, όμως, την καλή πλευρά του θέματος. Μπορεί να είναι και ασήμαντη, αλλά δεν παύει να είναι η καλή πλευρά.

Προσωπικώς, λ.χ., χαίρομαι ιδιαιτέρως που πέρασε ο προεκλογικός πυρετός, επειδή τώρα, όταν ανοίγω το ραδιόφωνο, δεν θα ακούω τον Ανδρέα Παπανδρέου νεκραναστημένο και θα τρομάζω.

Δεν θα τινάζομαι μέσα μου κάθε τρεις και λίγο με τη φρικτή σκέψη «αμάν! Αυτός δεν είχε πεθάνει;».

Ο Τσίπρας θα ξαναπάρει την κανονική φωνή του και η φευγαλέα ψευδαίσθηση της εκ νεκρών ανάστασης του Ανδρέα δεν θα με αναστατώσει ξανά. (Για περισσότερα οφέλη αυτού του τύπου, σας παραπέμπω στη σημερινή φωτογραφία...)

Η μεγάλη απόδραση: Εκλογές Σεπτεμβρίου 2015…

Εν τέλει αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά πως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας προσωπικά, κατόρθωσαν να κερδίσουν το στοίχημα που έθεσαν με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015: Και να εξαπατήσουν τους Έλληνες αντιμνημονιακούς μέσα από ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα, αλλά και να τους μεταβάλουν σε μνημονιακούς, οδηγώντας τους σε ένα πρωτοφανές αδιέξοδο μια και η εμμονή στην αντιμνημονιακή ρητορεία οδηγούσε στον… Βαρουφάκη, τη Ραχήλ και τη Ζωή.

Η δυναμική του δημοψηφίσματος, αυτού του 62% των Ελλήνων που συντάχθηκε με το ΟΧΙ, ήταν αρκετή ώστε στον απόηχό του, μέσα σε μόλις δύο μήνες –και πριν αρχίσουν οι Έλληνες να καταβάλουν το πανάκριβο κόστος του μνημονίου–, να προσφέρει στον Τσίπρα ένα σημαντικό προβάδισμα έναντι των παλαιο-μνημονιακών αντιπάλων του.

Διότι εάν όλες οι μείζονες επιλογές ήταν εξ ίσου μνημονιακές, για ποιο λόγο να επιλέξει κανείς τους φθαρμένους παλαιο-μνημονιακούς και όχι τους νεο-μνημονιακούς;

Ομάδα που χάνει, αλλάζει…

Οι προπονητές ποδοσφαίρου υποστηρίζουν ότι «ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει». Αυτό λογικά συνεπάγεται ότι ομάδα που χάνει πρέπει να αλλάξει.

Η ομάδα της Νέας Δημοκρατίας ηττήθηκε στις ευρωεκλογές του 2014, στις εκλογές του Ιανουαρίου και στο δημοψήφισμα εντός του 2015, αλλά δεν άλλαξε.

Οπότε το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου ήταν περίπου προδιαγεγραμμένο, άλλη μια ήττα, μια οικτρή αποτυχία.

Αυτή την φορά πιο οδυνηρή από ποτέ, επειδή η Νέα Δημοκρατία είχε απέναντί της την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, η οποία διακρίθηκε στην αποδιάρθρωση όσων δομών του κράτους και της κοινωνίας είχαν επιβιώσει από την λαίλαπα των τελευταίων ετών...

Όλα θολά και απαίσια…(ή μήπως όχι;)

Πως το είπε πει ο Καρυωτάκης; «Όλα θολά κι απαίσια… πιο άθλια κι από πριν»! Και είχε δίκιο, άσχετα αν όταν το έλεγε δεν είχε υπόψη του το μακρινό μέλλον, δηλαδή το δικό μας παρόν.

Όλα θολά κι απαίσια λοιπόν, και τα κεφάλια ξανά μέσα για κάποιο διάστημα, με έναν λαό που «έχει τον ίλιγγο του θανάτου», που θα έλεγε κι ο Καρυωτάκης, και στον οποίο θα κάνει κουμάντο ο ανανεωμένος Αλέξης μαζί με τον κολλητό του τον όψιμο αριστερό συγκαμένο, σε μια Ελλάδα που οι πολίτες της ενσαρκώνουν το «βαράτε με κι ας κλαίω»...

Ούτε μέρα για πανηγυρισμούς…

1.     Θρίαμβος, καθαρά προσωπικός και μεγάλος θρίαμβος, του Αλέξη Τσίπρα. Το γράφω από τον Ιούλιο. Είναι πολιτικά κυρίαρχος. Η ημερομηνία που επέλεξε για εκλογές ήταν ιδανική γι’ αυτόν. Αλλά νομίζω ότι σήμερα έφτασε στο απόγειο της δύναμής του.

Από εδώ και πέρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα.

Οι 155 βουλευτές είναι πολύ λίγοι. 

Τι μας περιμένει από αύριο…

Σε καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων χρόνου θα βρεθεί η νέα κυβέρνηση αμέσως μετά τη συγκρότησή της, καθώς οι δεσμεύσεις οι οποίες έχουν αναληφθεί με το μνημόνιο αλλά και η εικόνα εκτροχιασμού που εμφανίζει ο προϋπολογισμός δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο εφησυχασμού.

O χρόνος θα είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος της νέας κυβέρνησης και του νέου οικονομικού επιτελείου, που κληρονομεί μια «μαύρη τρύπα» στα έσοδα του προϋπολογισμού ύψους 4,1 δισ. ευρώ και από την πρώτη στιγμή θα κληθεί να αναστρέψει την αρνητική εικόνα για να επιτευχθεί ο στόχος του νέου μνημονίου που προβλέπει πρωτογενές έλλειμμα 0,25% του AEΠ για φέτος. Όμως, ακόμη και αυτός ο στόχος είναι αμφίβολο αν θα επιτευχθεί σε συνθήκες ύφεσης και σε καθεστώς capital controls, ενώ στα ταμεία του Δημοσίου θα πρέπει να εισρεύσουν έσοδα ύψους 18,1 δισ. ευρώ έως το τέλος Δεκεμβρίου.

Παράλληλα, μέχρι το τέλος του έτους η νέα κυβέρνηση θα πρέπει να περάσει από τη Bουλή και να νομοθετήσει μια σειρά από δύσκολα προαπαιτούμενα μέτρα που θα «ξεκλειδώσουν» τις επόμενες δόσεις από τα συνολικά 86 δισ. ευρώ του νέου χρηματοδοτικού προγράμματος….