Yπαρκτός σοσιαλισμός…

Υπάρχει μια αριστερή κοκεταρία. Αυτή συνίσταται στην απογοήτευση, ή τη συνειδησιακή κρίση, όσων εξακολουθούν να δηλώνουν αριστεροί, ενοχλούνται όμως από την εφαρμογή της πολιτικής που εφαρμόζουν τα κόμματα της αριστεράς. Τη συνειδησιακή κρίση τη ζήσαμε την εποχή που ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρεε.

Ενώ η ευρωπαϊκή διανόηση πάλευε να απαλλαγεί από τις εμμονές της και να ανασυνταχθεί στα δεδομένα των καιρών, στον χορό της παρ’ ημίν δημοκρατίας των γραμμάτων ηκούγοντο οι γόοι της προδομένης συνείδησης. Μα επιτέλους τι δεν έγινε σωστά κι αυτή η «ωραία ιδέα» πήγε στράφι; Κι όταν έλεγες μα τίποτε δεν έγινε σωστά και βρείτε μου ένα μέρος στον κόσμο, και μια περίοδο της Ιστορίας, που αυτή η «ωραία ιδέα» επέζησε της πραγματικότητας, απλώς σου γυρνούσαν την πλάτη για να συνομιλήσουν με τη συνείδησή τους…

«Τι είπατε; Τι είπατε»; Περί δημοσιογραφίας…

Η πρόσφατη συνέντευξη του «σκιώδη» ηγέτη της χώρας μας Νίκου Παππά σε γερμανικό μέσο, αφενός με εξέπληξε καθώς έμαθα ότι διαθέτει διδακτορικό από αγγλικό πανεπιστήμιο, ενώ τον θεωρούσα κάτι σαν … Καρανίκα, αφ’ ετέρου με τρόμαξε, αφού μετά από δέκα και βάλε χρόνια στην Αγγλία, τα «εγγλέζικά» του παραμένουν σε συριζέικα επίπεδα, ήτοι συνοικιακού φροντιστηρίου…

Χώρια που όπως έγραφε μια καρτέλα στην διάρκεια της εκπομπής, ο Παππάς που γεννήθηκε το 1976 απέκτησε το διδακτορικό του το 2013! 37 χρονώ παλικάρι δηλαδή! Διαβαστερός κι αυτός, σαν τον κολλητό του που πρωθυπουργεύει. Θα μου πείτε πάλι καλά, κάλιο αργά παρά ποτέ κλπ, αφού εδώ κοτζάμ υπουργός Παιδείας και είναι απλά απόφοιτος λυκείου, την ώρα που για να μπεις στο δημόσιο ως κλητήρας, χρειάζεται τουλάχιστον ένα μάστερ… το όψιμο διδακτορικό του Νίκου μας πείραξε;

Τι απέγινε άραγε το «τουρκικό θαύμα»;

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, όλοι μιλούσαν για το «τουρκικό μοντέλο».  Πολλοί, τόσο στη Δύση όσο και στον μουσουλμανικό κόσμο, είχαν την Τουρκία ως λαμπρό παράδειγμα της συμβατότητας του Ισλάμ με την δημοκρατία. Ο Recep Tayyip Erdogan, που τότε ήταν πρωθυπουργός και τώρα πρόεδρος, χαιρετίζονταν ως μεταρρυθμιστής, που έκανε την χώρα του πιο ελεύθερη, πιο πλούσια, και πιο ειρηνική.

Σήμερα αναπολώ εκείνη την εποχή με νοσταλγία και απογοήτευση. Η ρητορική της φιλελευθεροποίησης έδωσε τη θέση της στον απολυταρχισμό, και η ειρήνευση με τους Κούρδους εθνικιστές διαλύθηκε, όπως διαλύθηκε και η ελευθερία του τύπου, ενώ αντιθέτως έχει αυξηθεί η τρομοκρατία…

Ο ταξικός αποστάτης…

Εδώ και κάποιες μέρες τρίζουν τα οστά του Άρη Βελουχιώτη, ενώ του Ζαχαριάδη παίζουν καστανιέτες -αφότου ο Κατρούγκαλος δήλωσε ταξικός αποστάτης και κομμουνιστής. Ο κ. υπουργός, επιθετικά κομψευόμενος, δανδής, με αδυναμία στα κοστούμια φίρμας, τις μεταξωτές γραβάτες και τα τρυφηλά μαντιλάκια, υπέκυψε κι αυτός στη θεωρητική (βέβαια) αυτο-προλεταροποίηση.

Το φαινόμενο της ταξικής αποστασίας από την άλλη δεν είναι ασύνηθες, εφόσον όλοι οι φτωχοί θέλουν να γίνουν ταξικοί αποστάτες, δηλαδή να βγάλουν λεφτά σαν τον Κατρούγκαλο, να πλουτίσουν, να ανεβούν κοινωνικά, να αποκτήσουν ισχύ. Πάντως ουδείς θέλει να παραμείνει “προλετάριος”, αν υπάρχει ακόμη αυτός ο όρος μέσα στην καταναλωτική κοινωνία, όπου το ταξικό στοιχείο είναι νοθευμένο από το φαντασιακό και καθόλου αυτονόητο κι απλό, όπως στην εποχή της βιομηχανοποίησης…

Στην υγειά του Βελουχιώτη…

Θεωρώ πως όποιος συνεχίζει, μετά το 1989, να αυτοπροσδιορίζεται ως  Αριστερός είναι ή επιδέξια αφελής ή αδέξια πονηρός. Προφανώς, δεν αρνούμαι  το παρελθόν κανενός  ανθρώπου που η ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο του τον έκαναν να πιστέψει στην ουτοπία. Πως μπορώ να απορρίψω τη λάμψη  του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Αναγνωστάκη, του Ηλιού, του Λαμπράκη, του Κύρκου, του Θεοδωράκη; Ακόμα και του Μπελογιάννη.

Όσοι από αυτούς έζησαν, μετά την πτώση του τείχους, δεν επιχείρησαν ποτέ να προτείνουν τίποτα από αυτό που απέτυχε στην δοκιμασμένη τους ιστορία. Δεν έπαψαν να είναι Αριστεροί αλλά δεν μίλησαν ποτέ ξανά για Αριστερά. Από αξιοπρέπεια, από γενναία αποτίμηση της καινούριας  στιγμής…

Η φωνή του Ανδρέα αποδείχτηκε κατάρα...

Ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε το κόμμα του ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν.

Τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα πορείας τους το αποδεικνύουν. Στην κυβέρνησή τους εξώθησε βίαια το μεταστάν βαθύ συνδικαλιστικό παρασιτικό κράτος του ΠΑΣΟΚ και το παλιό πολιτικό σκηνικό. Αμφότερα αναζητούσαν δυο πράγματα.

Το πρώτο που ήταν δημιούργημα του μεταπολιτευτικού "σοσιαλισμού" με δανεικά, του Ανδρέα Παπανδρέου, αναζητούσε ένα "θαύμα" που θα βοηθούσε την επαναφορά της περιόδου πλασματικής ευημερίας των αρκετών χιλιάδων ευρώ συντάξεων στα 55 και των "τυφλών" που οδηγούσαν πολυτελή αυτοκίνητα...

Ο Ερντογάν, και η λατρεία της προσωπικότητας…

Αυτό το διάστημα ο Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου αποχαιρετά διάφορους επικεφαλής κρατικών οργανισμών και θεσμών, στρατιωτικούς, πολιτικούς, κ.ά. Στις 22 Μαίου, σε ένα έκτακτο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ θα αντικατασταθεί στη θέση του από κάποιον με χαμηλότερο προφίλ, και πιο υπάκουο στον κυρίαρχο του παιχνιδιού, τον πρόεδρο Ταγκίπ Ερντογάν.

Μπορούμε με ασφάλεια να προβλέψουμε ότι η αποχώρηση του Νταβούτογλου σηματοδοτεί μια ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση εξουσιών στα χέρια του Ερντογάν. Η νέα δομή ισχύος συμπεριλαμβάνει ένα καινούργιο αφήγημα, μέσα από το οποίο η υπακοή στον ηγέτη επαινείται ως αρετή, και απαιτείται ως καθήκον…

Οι δικές μας αυταπάτες για τον ΣΥΡΙΖΑ…

Εξαντληθήκαμε να σχολιάζουμε την γνωστή, περί αυταπάτης, φράση του Α. Τσίπρα, νομίζοντας πως συντελούμε στην αποδόμηση τόσο της προσωπικότητας του, όσο και της πολιτικής του. Δεν επρόκειτο ούτε για αυτοκριτική, ούτε για εξομολόγηση. Ήταν ένας ακόμα κυνικά υπολογισμένος επικοινωνιακός ελιγμός για να αποσείσει τις εγκληματικές ευθύνες του κόμματός του για τα νέα σκληρά μέτρα.

Και βέβαια ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν την δουλειά τους καθώς χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Το πρόβλημα βρίσκεται σε μεγάλη μερίδα της αστικής κοινής γνώμης και των διανοουμένων της, που πίσω από κάθε τακτικισμό του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμοι να ανακαλύψουν την μετατόπιση του σε μετριοπαθείς και σοσιαλδημοκρατικής μορφής θέσεις. Επιθυμούν διακαώς να τον εξομοιώσουν με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80, παραγνωρίζοντας όχι μόνον την διαφορετικότητα των συνθηκών, αλλά κυρίως την διαφορά μεγέθους που χωρίζει τον Α. Παπανδρέου από τον Α. Τσίπρα…

Δεν είμαστε όλοι το ίδιο!

Η πατρίδα μας μέρα με την μέρα πέφτει όλο και περισσότερο σε αδιέξοδο. Το τρίτο μνημόνιο έχει πέσει βαρύ πάνω σε μια κοινωνία που δεν αντέχει άλλους φόρους, Το μεταναστευτικό έχει φτάσει στα άκρα. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες πλέον κλείνουν με το έτσι θέλω δρόμους, καταλαμβάνουν λιμάνια κοκ. Η εικόνα της χώρας μας στο εξωτερικό είναι στην χειρότερη της κατάσταση εδώ και χρόνια. Η χώρα με λίγα λόγια μέρα με την μέρα διαλύεται.

Και ποια είναι η απάντηση της κυβέρνησης σε όλα αυτά; "Γιατί, οι άλλοι τα έκαναν καλύτερα;"

Επιτρέψτε μου να θεωρώ αυτό το επιχείρημα αν όχι χυδαίο τουλάχιστον αναληθές. Εάν πάρουμε ένα-ένα τα θέματα που απασχολούν τον ελληνικό λαό θα δούμε πως όχι μόνο η ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα έχει κάνει καλύτερα αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ μοιάζει πλέον παράδεισος μπροστά σε αυτούς τους ανίκανους...

Στη Βενεζουέλα επίσης κερδάνε, αλλά και … πεινάνε!

Στην σοσιαλιστική Βενεζουέλα, στη χώρα πρότυπο του Σύριζα, την οποία επισκέπτονταν όλο χαρά ο Αλέξης, η Δούρου, ο Κουράκης, και τα άλλα παιδιά, για να πάρουν τεχνογνωσία και να μοιραστούν «δημοκρατία», ο κόσμος κυριολεκτικά πεθαίνει από τις ελλείψεις, και κυρίως από την πείνα.

 

Κερδάμε!

Πρόσφατα, ο δήμαρχος του Τσικάο του Καράκας Ramón Muchacho ανακοίνωσε ότι οι πεινασμένοι πολίτες σκοτώνουν ότι αδέσποτο ζώο, και όποιο περιστέρι ή δεκαοκτούρα βρουν στο δρόμο, για να χορτάσουν την πείνα τους. Παράλληλα, δεν έχουν αφήσει σκουπιδοτενεκέ για σκουπιδοτενεκέ που να μην τον ψάξουν, προκειμένου να βρουν κάτι φαγώσιμο.