Η νίκη Τραμπ και η στροφή στο εθνικό κράτος…

Η απρόσμενη εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών άνοιξε για άλλη μια φορά τη συζήτηση περί επικράτησης του λαϊκισμού και της αντισυστημικής ψήφου. Μαζί με την ακατάσχετη κινδυνολογία των περισσότερων "ειδικών" που είδαν την συντέλεια του κόσμου στην εκλογή  Τραμπ, η αντιμετώπιση της λαϊκής ετυμηγορίας από τους περισσότερους τόσο στην Ευρώπη όσο και στη χώρα μας ήταν τραγικά αναμενόμενη και προβλέψιμη με αφορισμούς κατά του λαϊκισμού, της ανεύθυνης ψήφου, της ανόδου του ρατσισμού και της ξενοφοβίας κ.ο.κ.

Αυτού του είδους η αφ υψηλού κριτική στην "ανορθόδοξη" ψήφο των πολιτών τόσο στην Ευρώπη όσο και εσχάτως στην Αμερική, είναι εντελώς επιδερμική, κοντόφθαλμη αλλά και επικίνδυνη, αφού δεν αντιμετωπίζει την γιγάντωση των πολιτικών άκρων αλλά την τροφοδοτεί. Δεν βλέπει το πρόβλημα αλλά τις συνέπειες…

Παίζοντας τσελίκι…

Κάποιος αμερικανός συγγραφέας ήδη από το 1935 έγραψε ένα μυθιστόρημα, που προέβλεπε την έλευση του Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και σε ερώτηση που έγινε στον πρόεδρο Ομπάμα, του οποίου η βαθιά καλλιέργεια και τα χαρίσματα φάνηκαν στο λόγο που εκφώνησε στο Ίδρυμα Νιάρχος, τι διαβάζει και ποιες είναι οι πηγές της γνώσης του απάντησε: “Ό,τι βαθύτερο γνωρίζω το έχω διδαχτεί από τη λογοτεχνία. Από τα μυθιστορήματα”.

Θα μπορούσε να εννοεί από την Τέχνη ευρύτερα, εφόσον σε αυτήν συμπυκνώνεται και εκφράζεται το μεγαλείο αλλά και η ποταπότητα του ανθρώπου, η ευτέλεια αλλά και η θεϊκότητά του. Είναι απλό: Πού πηγαίνουν τον αμερικανό αλλά και τον κάθε πρόεδρο, όταν επισκέπτεται την Αθήνα; Στην Ακρόπολη και στο Μουσείο Ακροπόλεως, εφόσον εκεί λαμπρύνεται το ελληνικό πνεύμα αιώνων. Η Τέχνη, η επιστήμη, η φιλοσοφία, η γλυπτική, η αρχιτεκτονική, το κάλλος, οι μεγάλοι Θεοί, το αρχαίο δράμα και η κωμωδία, το μεγαλείο και η τραγικότητα του ανθρώπου...

Είναι να μη γίνει το κακό…

Το μακρινό 1985, Δεκέμβρη μήνα, παρουσιάστηκα στα χιονισμένα Σέρβια της Κοζάνης για να κάνω και γω τη θητεία μου. Ήμουν 24 χρόνων, με δυο πτυχία, κοσμογυρισμένος, αεράτος, κλπ. Και χωρίς να είμαι πολεμοκάπηλος, εθνικιστής, ούτε καν στρατόκαυλος,  παρουσιάστηκα κανονικά, χωρίς κλάματα, έτοιμος να υποστώ κι εγώ την κάθε ταπείνωση και τον κάθε «ξεφτιλισμό» (όπως μου λέγανε οι φίλοι μου που είχαν ήδη υπηρετήσει), αποφασισμένος να τα καταφέρω, διότι έτσι έπρεπε.

Μάλιστα, αν και ήμουν στην καλύτερή μου ηλικία, θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που θα υπηρετούσα μόνο … 21 μήνες, αφού λίγο πιο πριν αν πήγαινα, η στρατιωτική  θητεία ήταν 25 μήνες (την είχε μειώσει τότε ο Ανδρέας), ενώ αυτή των δοκίμων ήταν 28 μήνες, όπως άλλωστε και στο ναυτικό αλλά και στην αεροπορία. Και μόλις 8 χρόνια πριν αν παρουσιαζόμουν, ήταν 32  μήνες αν δεν κάνω λάθος…

Ταυτότητες ή διχασμένες κοινωνίες;

Πολλές φορές η λογοτεχνία διαβλέπει πράγματα που μόνο εκ των υστέρων εξετάζει και αναλύει η Πολιτική Επιστήμη.

Η άνοδος του Τραμπ – τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών – έχει προβλεφθεί από δύο μεγάλους αμερικανούς συγγραφείς, ως άνοδος το 1936 ενός φιλοναζιστή ηγέτη αντί του Φραγκλίνου Ρούζβελτ. Αναφέρομαι στο μυθιστόρημα «Δεν γίνονται αυτά εδώ» (Καστανιώτης, σε μετάφραση Νίκου Μάντη) του μεγάλου νομπελίστα αμερικανού συγγραφέα Σίνκλερ Λιούις και στη «Συνωμοσία κατά της Αμερικής» (Πόλις, σε μετάφραση Ηλία Μαγκλίνη) του Φίλιπ Ροθ. Στο βιβλίο όμως του νεότερου αμερικανού συγγραφέα Φίλιπ Μάγιερ «Αμερικανική σκουριά» (Καστανιώτης, σε μετάφραση Κωνσταντίνου Ματσούκα) η σκουριά βρίσκεται στην Κομητεία Φαγιέτ της Πενσιλβάνια, ονομαζόμενη και Φαγιέτ-ναμ, όπου η αποβιομηχάνιση γεννά τον εξοργισμένο κατά πάντων λευκό άνδρα. Τον άνδρα που υπερψήφισε τον Τραμπ…

Σοσιαλκρατισμός!

Οι κυβερνώντες νεοκομμουνιστές προβάλλουν ένα ευλογοφανές επιχείρημα: δεν ευθυνόμασθε εμείς, ισχυρίζονται, για τα δεινά της χώρας, ευθύνονται αυτοί που κυβερνούν εδώ και σαράντα χρόνια, εμείς κυβερνούμε για λιγότερο από δύο χρόνια.

Οι ίδιοι, όμως, παραλείπουν να προσδιορίσουν ποιές συγκεκριμένες πολιτικές από το 1974 και μετά συνέβαλαν αποφασιστικά ώστε το ελληνικό κράτος τον Μάϊο 2010 να περιέλθει ουσιαστικά σε κατάσταση πτωχεύσεως (για έβδομη φορά από συστάσεώς του)...

You Spin Me Round...

Dead or Alive

Αμα το πουν οι Αμερικάνοι...

Από τη δεκαετία του ’50 γενιές Ελλήνων μεγάλωσαν με την πίστη πως ό,τι λέει η Αμερική είναι διαταγή για τα ευρωπαϊκά κράτη. Το «Αμα το πουν οι Αμερικάνοι...» ήταν το ξόρκι που κάλυπτε κάθε παπαριά που σκεπτόταν ο Ελληνας.

Στην Ελλάδα για να βγει ένας πρωθυπουργός έπρεπε να το πουν οι Αμερικάνοι. Αλλά και για να είναι ένας βασιλιάς έπρεπε να το πούνε οι Αμερικάνοι. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έχανε την κυβέρνηση στη μάχη με το παλάτι γιατί «το είπαν οι Αμερικάνοι», αλλά και ο Κωνσταντίνος το ’68 έχασε τον θρόνο γιατί «το είπαν (αλλιώς) οι Αμερικάνοι»... 

7+1 αλήθειες, και μια χώρα στις φλόγες!

Όσο δεν λέμε ανοικτά την αλήθεια για όσα συμβαίνουν γύρω μας, για όσα αφορούν άμεσα εμάς και τα παιδιά μας, όσο δεν τολμάμε να πούμε αυτό που βλέπουν τα μάτια μας, αυτό που στριφογυρίζει στο μυαλό μας, αυτό που το ένστικτο, η διαίσθηση αλλά και η κοινή λογική, μας λένε ότι συμβαίνει και μας φωνάζουν ότι έρχεται, τόσο θα βουλιάζουμε! Όχι στο βούρκο που τώρα ζούμε, αλλά στο χάος που πλησιάζει καλπάζοντας.  Στο εκρηκτικό χάος που ήδη είναι εδώ...

Στα νησιά μας, που όχι μόνο βούλιαξαν από τα κύματα λαθρομεταναστών και προσφύγων, αλλά ήδη φλέγονται. Στα χωριά μας που ήδη διχάζονται για το αν θέλουν να γίνουν, κι αυτά, hot spots λαθρομεταναστών. Και στα κέντρα των πόλεών μας που έχουν καταληφθεί από «μπαχαλάκηδες» που καίνε κατά βούλησιν την Ελληνική σημαία μπροστά στα μάτια εκατομμυρίων τηλεθεατών, και βανδαλίζουν τα ιστορικά μας μνημεία...

Ο κόσμος αλλάζει εξαιτίας ενός … φυγόστρατου!

Ο πλανήτης μας, λένε κάποιοι, άλλαξε για πάντα. Ή τουλάχιστον, πρόκειται να αλλάξει. Η εκλογή του αουτσάιντερ Ντόναλντ Τραμπ, που έχει ανακατέψει την τράπουλα,  μπορεί δηλαδή να σημάνει το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα. Εκτός κι αν αποδειχτεί και αυτός ένας ακόμη κωλοτούμπας, όπως ο δικός μας ο Αλέξης, που άλλα έλεγε κι άλλα κάνει.

 

Ο παππούς και η γιαγιά του Ντόναλντ

Στην περίπτωση όμως του Τραμπ το ζήτημα είναι διαφορετικό, αφού δεν μιλάμε για έναν ακόμη επαρχιώτη Βαλκάνιο «επαναστάτη» της φακής, αλλά για κοτζάμ πλανητάρχη. Που άμα θέλει (λέμε τώρα) στέλνει ένα αεροπλανοφόρο έξω από τον Πειραιά, και μέχρι κι ο ανυπότακτος Καρανίκας θα αρχίσει να βαράει προσοχές…

Η Πρώτη Φορά Αριστερά ενταφιάζει τον συνδικαλισμό…

Ένα από τα πιο βρώμικα deals μεταξύ εξουσίας και συνδικαλιστών ήταν αυτό που έκλεισε ο Καγκελάριος της Γερμανίας, Οττο Φον Μπίσμαρκ το 1880. Προώθησε μεταρρυθμίσεις, κόντρα στους φιλελεύθερους αντιπάλους του στο κοινοβούλιο, δίνοντας επιδόματα για περιπτώσεις ασθένειας, ατυχημάτων και ασφαλιστικής πρόνοιας στην τρίτη ηλικία. Το κίνητρο που κρυβόταν πίσω από τις παροχές αυτές ήταν πολύ κυνικό:να εξαγοράσει τα εργατικά σωματεία ώστε να σταματήσουν να διαμαρτύρονται.

Τι ειρωνεία όμως. Η ασφαλιστική κάλυψη που προέβλεπε η μεταρρύθμιση του Μπίσμαρκ θα ξεκινούσε να ισχύει στην ηλικία των 70 ετών, μια ηλικία που ελάχιστοι εργαζόμενοι έφταναν...