Waves...

Naxatras

Η κανονικοποίηση του τρόμου…

Η δημοσιογραφική κάλυψη της τρομοκρατικής επίθεσης στο Λονδίνο από τα βρετανικά ΜΜΕ επιβεβαιώνει μία τάση που έκανε την εμφάνιση της μετά την πρώτη μεγάλη επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo στο Παρίσι τον Ιανουάριο του 2015 και ενισχύθηκε μετά από κάθε νέο χτύπημα στην Ευρώπη: τη μετακίνηση της δημόσιας συζήτησης, από τα αίτια της τρομοκρατίας και τις πολιτικές αντιμετώπισης, στην έκφραση αλληλεγγύης και τη συναισθηματική διαχείριση των επιθέσεων — μέσα από σύμβολα, κεριά, λουλούδια, τήρηση λεπτών σιγής, συγκεντρώσης ειρήνης, τελετές μνήμης, χρήση ειδικών φίλτρων και εικόνων στα κοινωνικά μέσα.

Με τον τρόπο αυτό, το ζήτημα της τρομοκρατίας φεύγει από το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης και ανάγεται σε αυτό της απολιτικής (ή μάλλον, κρυφοπολιτικής — δεδομένου ότι τίποτε δεν είναι τελικά εντελώς α-πολιτικό) σιωπής…

Η μάχη των κολοκοτρώνηδων…

Πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, την απονομή της δικαιοσύνης και την επιλογή του τρόπου που θα ντύνεται. Το τρίτο υπό όρους. Το ντύσιμο του να μην παραπέμπει σε συγκεκριμένη παροχή υπηρεσιών. Παραδείγματος χάριν να έχει μισό κιλό μούσι, να έχει ντυθεί παρανυφάκι, και να έχει πάρει από πίσω την νύφη την ώρα που ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας.

Στο δικαίωμα στο ντύσιμο εμπίπτουν και οι στολές του ’21. Κάθε Έλληνας να διαλέγει την στολή αγωνιστή της αρεσκείας του. Από την στιγμή που ο αγωνιστής προσέχει να μην βγάλει με το σπαθί κανένα μάτι μπορεί να φορέσει φουστανέλα, ράσο ή την πάντα δημοφιλή βράκα του πυρπολητή. Με τον Κολοκοτρώνη να είναι μια σίγουρη αν όχι πρωτότυπη επιλογή…

Οι ψηφοφορίες στην εποχή του Facebook…

Έχουν πλάκα αυτές οι νέες τύπου live ψηφοφορίες με ψήφους τις αντιδράσεις των χρηστών του Facebook. Μπορείς να κάνεις την επιλογή σου είτε με το απλό like, είτε με την «καρδούλα», είτε με το «ουάου» (καμία σχέση με του Γιάνη) emoticon, που σου δίνει το κοινωνικό δίκτυο ως επιλογή αντίδρασης σε μια δημοσίευση.

Μου προξενεί εντύπωση ωστόσο ότι απουσιάζει από κάθε τέτοιου είδους ψηφοφορία η επιλογή του εκνευρισμένου ή του λυπημένου emoticon. Γιατί άραγε; «Τι μας κρύβουν;» και δεν το χρησιμοποιούν;  Δεν μας κρύβουν τίποτα! Μία πιθανή εκτίμηση μπορεί να είναι ότι αυτοί οι χαρακτήρες παίζουν το ρόλο του dislike και της ψήφου διαμαρτυρίας. Στον κόσμο του Facebook, έτσι;

Η Αριστερά ανοίγει τα μάτια της κοινωνίας…

Χρόνια και χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, φαίνεται ότι φτάνει η ώρα που σ’ αυτή τη χώρα φαίνεται ότι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να μπει επιτέλους στην κανονικότητα. Χρόνια και χρόνια μετά την μεταπολίτευση, με ελάχιστα μικρά διαλείμματα, αυτή τη χώρα την κυβέρνησαν ο λαϊκισμός κι ο κρατισμός.

Χρόνια και χρόνια οι προκαταλήψεις, τα ταμπού, τα παραμύθια, τα κλισέ φρέναραν συστηματικά την Ελλάδα και δεν της επέτρεψαν ν’ αναπτυχθεί ορθολογικά, όπως οι άλλες χώρες της Δύσης στην οποία κι εκείνη ανήκει.

Χρόνια και χρόνια την Ελλάδα την κυβέρνησαν  παραμυθάδες και η πελατεία τους, συνδικαλιστές, το πεζοδρόμιο, οι τριτοκοσμικοί, οι λαϊκιστές, με την Αριστερά πάντα παρούσα...

Η Fraport φέρνει τον μεσαίωνα στα αεροδρόμια…

Η γερμανικών συμφερόντων εταιρεία Fraport, που έχει αναλάβει τη διαχείριση 14 περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας, εκβιάζει τις ελληνικές Αρχές προκειμένου να μη διεξαγάγουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες για την πιστοποίηση υπαλλήλων σεκιούριτι.

Με το πρόσχημα ότι χωρίς υπαλλήλους δεν θα λειτουργήσουν οι αερολιμένες, η εταιρεία επιχειρεί να κάνει δικές της εξετάσεις-εξπρές, παραμερίζοντας τον νόμιμο επόπτη της πολιτείας, που είναι ο ΕΟΠΠΕΠ. Οι εξετάσεις αυτές δεν θα δίνουν καμία επίσημη πιστοποίηση στους υπαλλήλους, με στόχο αυτοί να θεωρούνται ανειδίκευτοι και να παίρνουν τον χαμηλότερο δυνατό μισθό...

Entrance Song...

The Black Angels

Βλέπεις Survivor; Φτου σου!

Σιγά που θα ξέφευγε το «Survivor» από τη διαδικασία της εμφύλιας διαμάχης. 

Αυτής που συναντάται κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα και χωρίζει τους χρήστες σε καλούς και κακούς, συμπαθείς και αντιπαθείς γιατί έτσι αρέσει σε όποιον διατυπώνει άποψη.

Στην παρούσα φάση ήλθε η ώρα του πιο επιτυχημένου ριάλιτι του Survivor να γίνει η αφορμή να χωριστούμε στα δύο: σε αυτούς που κακώς το βλέπουν και σε αυτούς που καλώς δεν το βλέπουν. Φυσικά, την πρώτη κατηγορία αναθεματίζει η δεύτερη. Συνηθίζεται άλλωστε να νιώθουν πολλοί ότι το ποστάρισμα τους κάνει πανίσχυρους...

Το μουτρωμένο παιδί…

Η Ελλάδα είναι η πιο απαισιόδοξη χώρα στην Ευρώπη. Είναι απαισιόδοξη για τον εαυτό της. Είναι απαισιόδοξη για την Ευρώπη. Ή μάλλον, για την ακρίβεια, είναι απαισιόδοξη για τον εαυτό της επειδή είναι απαισιόδοξη για την Ευρώπη. Και το αντίστροφο.

Σ’ αυτό το ανοιχτό ρέμα της απαισιοδοξίας, που μεταφέρει όλα τα λύματα της ευρωπαϊκής μας ένταξης, επιπλέει ο ευρωπαϊκός μηδενισμός της σημερινής κυβέρνησης. Μηδενισμός ή κυνισμός. Η διαρκής διαπραγμάτευση χορηγείται στο χριστεπώνυμο πλήρωμα ως μεθαδόνη της διαρκούς επανάστασης…

Το προδομένο ’21…

Ἔφτασε πάλι ἡ ἐπέτειος τῆς ἑλληνικῆς Παλιγγενεσίας καί πᾶμε γιά μιάν ἀκόμη φορά νά τήν προσπεράσουμε χωρίς νά ἀποκτήσουμε τήν παραμικρή ἰδέα γιά τό νόημά της. Τίς σκέψεις αὐτές πυροδότησε ἡ παρουσία μας σέ διάλεξη γιά τήν Ἐπανάσταση ὅπου ἐγέρθησαν πάλι τά γνωστά ἀναπάντητα ἐρωτήματα, διατυπώθηκαν πάλι οἱ μετανεωτερικοί μῦθοι γιά τήν προέλευσή της ἀλλά καί βεβαιώθηκε πώς ἡ ἀρρώστεια τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους εἶναι πολύ βαθύτερη ἀπό τήν οἰκονομική δυσπραγία τῶν τελευταίων 7 χρόνων.

Δέν θά μείνω στά ἐπιμέρους ζητήματα πού ἀκούστηκαν, π.χ. τῆς γνωστῆς ἄμεσης (καί ἀνεδαφικῆς) σύνδεσης τοῦ ‘21 μέ τήν Γαλλική Ἐπανάσταση, ἤ πώς τά φιλελεύθερα πολιτικά κείμενα τῶν ἐπαναστατῶν – σάν τῆς Ἐπιδαύρου – ἦταν μόνο γιά τά μάτια τῶν Εὐρωπαίων (τή στιγμή πού τά συνέτασσαν ἐπαναστάτες / καρμπονάροι καί στήν Εὐρώπη κυριαρχοῦσε ἡ ἀπολυταρχία καί ἡ Ἱερά Συμμαχία!), ἤ πώς ἡ ἔμπνευση τοῦ ‘21 ἦταν ἡ ἀρχαιότητα κι ὄχι τό Βυζάντιο (ὅταν ὅλοι οἱ ἀγωνιστές ἀναφέρονται στήν Πόλη, στόν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο κτλ). Θά σημειώσω ὅμως τόν διάλογο πού ἀκολούθησε σχετικά μέ τήν μελέτη τῆς ἱστορίας τοῦ ‘21 στό ἑλληνικό Πανεπιστήμιο…