The Future's So Bright...

Timbuk 3

Εφιάλτης στο Ντουμπάι…

Aπλά δεν ήθελε να χύσει το ποτό του. Αυτό λέει ένας Σκοτσέζος τουρίστας στο Ντουμπάι, που συνελήφθη ως κίναιδος επειδή ακούμπησε έναν άγνωστο άνδρα κατά λάθος μέσα σε ένα μπαρ. Πρόκειται για τον 27χρονο Jamie Harron, που όπως ισχυρίζεται απλώς περπατούσε με το ποτό στο χέρι μέσα στο γεμάτο κόσμο Rock Bottom Cafe, όταν στη προσπάθειά του να μην τρακάρει με έναν άλλο άπλωσε το χέρι του αγγίζοντάς τον στον γοφό.

Η αστυνομία όμως τον συνέλαβε για προσβολή της δημοσίας αιδούς καθώς και για κατανάλωση αλκοόλ, κάτι που απαγορεύεται αυστηρά στην μουσουλμανική αυτή χώρα. Το περιστατικό έγινε την 27^η Ιουλίου, όταν ο νεαρός ηλεκτρολόγος βρέθηκε για μερικές μέρες στο Ντουμπάι, ταξιδεύοντας για επαγγελματικούς λόγους στο Αφγανιστάν. Από κείνη τη μέρα  ο Harron ζει έναν διαρκή εφιάλτη που δεν δείχνει να τελειώνει, όπως τονίζει η Radha Stirling, επικεφαλής μιας ΜΚΟ ονόματι Κρατούμενοι στο Ντουμπάι (ναι υπάρχει και τέτοια ΜΚΟ), που σκοπό της έχει να αναδείξει το πόσο ευάλωτοι είναι οι τουρίστες στο Ντουμπάι απέναντι στις τοπικές αρχές…

Είναι... ψυχάκιας ο Ντόναλντ;

Από την πρώτη ημέρα που ο Ντόναλντ Τραμπ εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ, πριν ακόμη αναλάβει τα καθήκοντά του, πολλοί ήταν εκείνοι που μιλούσαν για μια ιδιάζουσα και επικίνδυνη προσωπικότητα με έντονα τα στοιχεία της τρέλας. Και δεν εννοούσαν... καλή τρέλα.

Διάφοροι Ρεπουμπλικάνοι τον χαρακτήριζαν «ανήθικο», «πλανεμένο», «φαντασιόπληκτο», «νάρκισσο», «βίαιο», κλπ ενώ οι χαρακτηρισμοί των Δημοκρατικών ήταν ακόμη πιο… σκληροί και πιο πεζοί, με τους περισσότερους να τον αποκαλούν απλά «ψυχάκια για δέσιμο». Σήμερα, με βάση διάφορες δημοσκοπήσεις που κυκλοφορούν, ο ένας στους τρεις Αμερικάνους θεωρεί ότι στο ζήτημα της ψυχικής υγείας ο Τραμπ δεν πάει καθόλου καλά. Παίζει, λένε, με «λειψή τράπουλα»...

Σπάστε, κάψτε, τελειώσατε…

Κάθε νοήμων και λογικός πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορεί να καταλάβει πώς στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι Ρουβίκωνες μπορούν να εισβάλλουν σε ιδιωτικές εταιρίες, σε δήμους, σε δημόσιες υπηρεσίες, ακόμα και στην ίδια την Βουλή και να προστατεύονται προκλητικά από την κυβέρνηση, που διατάζει την αστυνομία όχι μόνον να τους αφήνει να φύγουν αλλά και να τους μεταφέρει με περιπολικά, όπου θέλουν να πάνε. Ακόμα κι όταν τα σπάνε με βαριοπούλες.

Είναι αδιανόητο για μια κανονική χώρα, για ένα κράτος δικαίου, που προφανώς δεν είναι η Ελλάδα των τσιπροκαμμένων. Ομοίως, είναι αδιανόητο ότι η πρώτη φορά που οι Ρουβίκωνες οδηγήθηκαν ενώπιον του δικαστηρίου (όπου για πρώτη φορά τιμωρήθηκαν με έξι μήνες φυλάκιση, έστω και με αναστολή), όπως έπρεπε να είχε συμβεί από την πρώτη φορά της παράνομης δράσης τους, ήταν όταν μπούκαραν στην πρεσβεία της Ισπανίας…

Σκηνές Ταραντίνο…

Ενας γνωστός δικηγόρος δολοφονείται απόγευμα μέσα στο γραφείο του. Οι δράστες είναι αλλοδαποί και είτε βρίσκονται εκτός χώρας, είτε λουφάζουν κάπου ασφαλείς μέχρι να κάτσει η σκόνη. Θα μπορούσε να συμβεί και αλλού στην Ευρώπη; Θεωρητικά ναι, αλλά θα έχετε και εσείς την αίσθηση ότι κάτι τέτοιο γίνεται πιο εύκολα στην Αθήνα παρά στο Παρίσι, στη Μαδρίτη ή στη Λισαβόνα.

Είναι τρομοκρατία ή κοινό έγκλημα; Η πρώτη εκδοχή ταυτίζεται με την ελληνική ιδιαιτερότητα των ένοπλων οργανώσεων. Η δεύτερη -δηλαδή η πιο πιθανή- με την ευελιξία που έχει το οργανωμένο έγκλημα στη χώρα. Οπως και να έχει, η αίσθηση είναι κοινή: στην Ελλάδα αυτά τα πράγματα γίνονται με μεγαλύτερη ευκολία…

Hold on Tight...

E.L.O.

Δαγκωτό κι ασταύρωτο…

Ένα από τα γοητευτικότερα παιχνίδια για έναν πολιτικό επιστήμονα είναι να πειραματίζεται με τα εκλογικά ποσοστά και τα εκλογικά συστήματα. Να υπολογίζει πόσες έδρες θα εξασφάλιζε ένα κόμμα αν οι εκλογές γίνονταν με εκλογικό σύστημα που χρησιμοποιείται σε άλλη χώρα. Κάτι τέτοιο κάνει η Μαρίν Λεπέν διαμαρτυρόμενη, γιατί παρότι το κόμμα της πήρε στις βουλευτικές εκλογές σχεδόν το ίδιο ποσοστό με αυτό που απέσπασε η AfD στις πρόσφατες Ομοσπονδιακές Εκλογές εξέλεξε μόλις 8 βουλευτές, ενώ οι Γερμανοί ομοϊδεάτες της εξέλεξαν 94 βουλευτές.

Το παίγνιο μπορεί να είναι γοητευτικό, αλλά δεν μπορεί να συνεισφέρει στην εξαγωγή αξιόπιστων πολιτικών συμπερασμάτων, καθώς αυτή η σύγκριση δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της μια σημαντική παράμετρο: τον ρόλο που παίζει το ίδιο το εκλογικό σύστημα στη διαμόρφωση της εκλογικής συμπεριφοράς. Ιδιαίτερα, αν αυτό το εκλογικό σύστημα χρησιμοποιείται σταθερά απαράλλακτο επί συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Έχουμε αναλογιστεί άραγε πόσο έχουν επηρεάσει τους Έλληνες εκλογείς, αλλά και τους επίδοξους υποψηφίους τα εκλογικά συστήματα που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας;

Η Ελλάδα γίνεται χώρα μπράβων!

Το όνειρο κάποιων να γίνει η Ελλάδα χώρα της Λατινικής Αμερικής αρχίζει δυστυχώς να γίνεται πραγματικότητα. Η δολοφονική παρουσία μπράβων και συμμοριών, που χαρακτηρίζει τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, αποτελεί πλέον βιωματική διαπίστωση και στη δική μας χώρα.

Δεν είναι μόνο η συχνότητα των σχετικών περιστατικών  δολοφονιών με χαρακτήρα μαφίας του τελευταίου διαστήματος, είναι η ποιοτική αλλαγή που συνέβη χθες το βράδυ στο φρικτό και αποτρόπαιο φόνο του Μιχάλη Ζαφειρόπουλου. Γιατί η εν ψυχρώ και κατά παραγγελία δολοφονία δημοσίων προσώπων, όπως ο Μιχάλης Ζαφειρόπουλος, από πληρωμένους δολοφόνους ήταν κάτι που στην Ελλάδα ως τώρα δεν συνέβαινε.

Μια μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα (Που δυστυχώς βρίσκεται στα χέρια του Τσίπρα)

Αν και στην πολιτική όλα είναι ρευστά, ειδικά στις διεθνείς σχέσεις όπου δεν παίζουν ρόλο τα συναισθήματα αλλά το συμφέρον και όλα μπορούν να αλλάξουν άρδην μέσα σε μικρό διάστημα, εν τούτοις αυτό που ζούμε σήμερα είναι στην ουσία η πλήρης κατάρρευση μιας πολύχρονης συμμαχίας μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας. Και ο λόγος για τον οποίο αυτή η εξέλιξη είναι σημαντική για εμάς δεν νομίζω πως χρειάζεται ειδική διευκρίνιση. Αρκεί μόνο να πούμε πως αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να αναβαθμιστεί η χώρα μας σε πολλά επίπεδα. 

Η Τουρκία αποτελεί σημαντικό σύμμαχο της Αμερικής από τις αρχές της δεκαετίας του ’50, τότε που ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο ζενίθ του. Ο τουρκικός στρατός ήταν (και ίσως ακόμη να είναι) ο δεύτερος μεγαλύτερος του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα η Δύση να έχει στα όπα όπα την Άγκυρα άσχετα με τις όποιες «ιδιορρυθμίες» της συγκεκριμένης χώρας, που από την εποχή του Ατατούρκ ήταν με το ένα πόδι στην καθυστερημένη Ανατολή και με το άλλο στην αναπτυγμένη Δύση. Της έκατσε όμως ο επικίνδυνος ανταγωνισμός ΗΠΑ-ΕΣΣΔ, και χάρη στην βολική γεωγραφική της θέση έγινε το αγαπημένο παιδί της Αμερικής, με εμάς μονίμως να παίζουμε τον άχαρο ρόλο του δεύτερου παιδιού…

Sweet Child o' Mine...

Guns n' Roses