Dust in the Wind (Live & Unplugged)...

Kansas

Η δήθεν «αριστερά» του Τσίπρα…

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο που γράφτηκε το μακρινό 2012, για να μη λέτε ότι δεν σας είχα προειδοποιήσει εγκαίρως…

S.A.

Εδώ και πολύ καιρό, μια «αιρετική» σκέψη τριβελίζει το μυαλό μου. Και έχει να κάνει με την «αριστεροσύνη» του ΣΥΡΙΖΑ γενικά, και του Τσίπρα ειδικά. Δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι πρόκειται περί πλουσιόπαιδου, που σύμφωνα με πολλούς, οι οποίοι δεν έχουν εντρυφήσει στην ιστορία της παγκόσμιας αριστεράς, τον καθιστά ύποπτο. Καλώς ή κακώς, οι μεγαλύτεροι διανοητές και επαναστάτες της αριστεράς ήταν γόνοι αστικών και μεγαλοαστικών οικογενειών. Δεν ήταν εργάτες.  Μερικά παραδείγματα είναι ο εργοστασιάρχης Ένγκελς, ο γαιοκτήμονας και δικηγόρος Κάστρο, ο γιατρός Γκεβάρα, ο καθηγητής πανεπιστημίου Νέγκρι, και άλλοι πολλοί...

Ο Αλέξης, ο μικρός Αμίρ, και η ... «σιδερωμένη» γιαγιάκα…

Ωραίος ο πρωθυπουργός μας. Αριστερός, ανθρωπιστής, δικαιωματιστής, κλπ κλπ Όπως ακριβώς τον θέλουν οι χαχόληδες που τον ψήφισαν για να σκίσει το μνημόνιο και να αναπνεύσουμε επιτέλους ελεύθερα.

Μόνο που αντί να σκίσει το μνημόνιο, να διαολοστείλει την μαντάμ Μέρκελ, να καταργήσει τα διόδια, να αφοπλίσει την αστυνομία, να κλείσει στην φυλακή τους διαπλεκόμενους και τους φοροφυγάδες, να κρατήσει την δημόσια περιουσία στα χέρια του λαού, να διώξει τον κάθε δήθεν «επενδυτή» και το κακό συναπάντημα, αυτός επικεντρώθηκε σε άλλα πιο φλέγοντα ζητήματα. Ίσως επειδή δεν πρόκαμε, με τόσες ευθύνες που βαραίνουν τις πλάτες του...

Πως γίνεται κάποιος ψυχοπαθής;

Ψυχοπαθής είναι αυτός που πάσχει από χρόνια ψυχική διαταραχή, με παράλληλη αντικοινωνική ή και βίαιη συμπεριφορά. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη ενσυναίσθησης ή συμπόνιας, από μια επιδερμική γοητεία, μια υπερβολική αίσθηση αυτοεκτίμησης, βαριέται εύκολα, λέει ψέματα με άνεση, αρέσκεται στο να χειραγωγεί τους άλλους, και σπάνια αισθάνεται ενοχές ή μετανιώνει για κάτι που έκανε.

Παράλληλα, ο ψυχοπαθής είναι συνήθως αναίσθητος, δεν ελέγχει την συμπεριφορά του, γίνεται ωμός, συμπεριφέρεται με παρορμητικότητα, δεν θέτει ρεαλιστικούς στόχους, είναι γενικά ανεύθυνος, και σπάνια τα καταφέρνει σε σοβαρούς δεσμούς και σχέσεις. Τέλος οι ψυχοπαθείς συνήθως αρχίζουν την εγκληματική τους δράση από νεαρή ηλικία...

Η εγκληματικότητα μας πνίγει. Όλους…

Συνέβη το περασμένο Πάσχα. Δευτέρα μετά του Θωμά που γυρίσαμε, τα βρήκαμε μαντάρα.  Δε τους έφταναν τα χρήματα που υπήρχαν στο ταμείο, ούτε οι υπολογιστές, ούτε τα εργαλεία της συντήρησης, ούτε οι μπαταρίες από τα κλαρκ, ούτε καν όλα τα καλώδια. Μέχρι και κάτι παλιούς φορτιστές μάζεψαν.

  

  

Η αστυνομία μας είπε ότι αδυνατούσε να συγκεντρώσει δακτυλικά αποτυπώματα επειδή είχαμε πολλή σκόνη. Δομικά υλικά παράγαμε ρε παιδιά, σκόνη θα είχαμε. Μας ενημέρωσαν πάντως ότι επρόκειτο -κλασικά- για τσιγγάνους από την Βουλγαρία, και κατόπιν αποχώρησαν…

Θα κάνει δικτατορία ο ΣΥΡΙΖΑ;

Έχουν παρέλθει προ πολλού οι εποχές που όταν οι κοινωνίες έδειχναν τελματωμένες, έρχονταν να τις ταρακουνήσουν τα κόμματα, ώστε αυτές να κινηθούν κάπως προς κάποια κατεύθυνση. Σήμερα το τέλμα το εκφράζουν τα κόμματα. Την δε κίνηση εκφράζουν οι κοινωνίες.

Μόνο που η ελληνική κοινωνία κινείται προς τα πίσω. Βαδίζει τάχιστα προς ένα συντηρητικό παρελθόν. Και όταν λέω συντηρητικό δεν εννοώ την απαραίτητη για κάθε κοινωνία έκφραση μιας ανάγκης στασιμότητας για αναστοχασμό και αναπροσανατολισμό. Εννοώ μια κατάσταση όπου η εκτός τόπου και χρόνου ηθική της παράδοσης ( πατρίς- θρησκεία-οικογένεια, λατρεία των παρελάσεων, εθνικισμοί, φόβος έναντι του διαφορετικού, αποθέωση των κλειστών «κοινοτήτων», τουρκοφαγία και σκοπιανομακεδονοφαγία και άλλα παρόμοια) επιβάλλεται στην ηθική της ευθύνης (πράττε έτσι ώστε τα εθνικά σου καθήκοντα να μπορούν να γίνουν παγκόσμια)…

Wish You Were Here (live & unplugged)...

David Gilmour

Περί... σαχλαμάρας το ανάγνωσμα…

Μετά το τέλος του Β’ΠΠ και επί πολλές δεκαετίες, η πληγωμένη Ευρώπη έδωσε μάχη για να μειωθούν οι επιρροές του εθνικισμού, το θέριεμα του οποίου είχε οδηγήσει στις εκατόμβες των νεκρών και στους θαλάμους αερίων. Ήταν οι εποχές, ειδικά μετά και το τέλος του σοβιετισμού, που όλοι ανεξαιρέτως οι σώφρονες πολιτικοί έριχναν το βάρος στην συλλογικότητα, την συνεργασία, και γενικά την «ενοποίηση» των μέχρι πρότινος αντιπάλων χωρών, προκειμένου να αποφευχθούν οι συγκρούσεις, και να μεγιστοποιηθεί η οικονομική και κοινωνική ευμάρεια.

Εξ ου και το «πείραμα» της ΕΕ, που όσο τα πράγματα έρρεαν φυσιολογικά, με την παγκοσμιοποίηση να κυριαρχεί οικονομικά, και τον κομμουνισμό να αποτελεί παρελθόν, έδειχνε να πετυχαίνει τον σκοπό του. Με την κρίση όμως του ευρώ, που ήρθε σαν συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008, όλα αυτά αλλάζουν. Και όπως όλα δείχνουν, με βάση τις ραγδαίες εξελίξεις στην Ισπανία και αλλού, «ο αυτοκράτορας είναι γυμνός»…

Οι μύθοι των ιδιωτικοποιήσεων…

Γαλουχήθηκα με τις αρχές του πλέον άκρατου νεοφιλελευθερισμού των «χρυσών» δεκαετιών 1980-1990. Τότε που ινδάλματά μας ήταν ο Μάικλ Μίλκεν, ο Λη Αϊκόκα κλπ. Τότε που πιστεύαμε ότι η σκληρή και έξυπνη δουλειά οδηγεί νομοτελειακά στον πλουτισμό, στην καταξίωση και στην ευτυχία. Θυμάμαι ακόμη με τι αποτροπιασμό αντιμετώπισα τους συγγενείς μου που με προέτρεπαν να προσληφθώ στην, τότε κραταιά, ΔΕΗ. Με πατέρα στέλεχός της (και με σημαντική, ουσιαστική συνδικαλιστική δράση) και μητέρα που είχε πεθάνει εργαζόμενη στη ΔΕΗ, οι πιθανότητες πρόσληψής μου έτειναν στο 100...

Και να που τώρα, μετά από 23 χρόνια ευδόκιμου βίου στον ιδιωτικό τομέα, έχω ανακρούσει πρύμνα. Όχι γιατί αποφάσισα να εργαστώ στο Δημόσιο (είναι μάλλον αργά πια γι’ αυτό), όσο γιατί όσα είδα στον Ιδιωτικό τομέα δεν με πείθουν σε καμμία περίπτωση για την ικανότητά του να λειτουργήσει στο επίπεδο των αναγκών υποδομής της οικονομίας. Ας δούμε λοιπόν κάποιους από τους δημοφιλέστερους μύθους:

Η προπαγάνδα των ψιθύρων και ο ΣΥΡΙΖΑ…

Ηπροπαγανδιστική τεχνική των «ψιθύρων» δεν είναι καινούρια αλλά πανάρχαια. Συνήθως χρησιμοποιούνταν σε καιρούς πολέμου για να καμφθεί ο αντίπαλος. Με την έλευση του 20^ου αιώνα όμως άρχισε να χρησιμοποιείται ευρύτατα και σαν στρατηγική τεχνική στον πολιτικό πόλεμο.

Ο πρώτος που την χρησιμοποίησε μαζικά για να εξουδετερώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους (πριν ακόμα τους Σοβιετικούς) ήταν ο Γιοζέφ Γκέμπελς ο οποίος έκανε ειδικές μελέτες επάνω στις φήμες. Για παράδειγμα διέδιδε μια φήμη στο Βερολίνο και μετά διαπίστωνε πόσο χρόνο χρειάσθηκε για να φθάσει ως τις εσχατιές της Γερμανίας και επίσης πόσο χρόνο για να επιστρέψει στην πρωτεύουσα. Ακόμα είχε μελετήσει τι είδους μεταβολές επήλθαν στην αρχική φήμη με την κυκλοφορία της από στόμα σε στόμα...