Εν Τούτω Νίκα!

Ο ήλιος έλαμπε εκθαμβωτικά καθώς οι χρυσαφένιες ακτίνες του έλουζαν με περίσσιο ανοιξιάτικο φως, δίνοντας χρώμα και ζωντάνια στα μονότονα κτίρια και τις εγκαταστάσεις του Διεθνούς Αερολιμένα των Αθηνών <Ελευθέριος Βενιζέλος>. Η ζωοφόρος ακτινοβολία του ήταν διάχυτη όχι μόνο επάνω στο αυστηρό περιβάλλον αλλά ακόμα και βαθιά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων του αεροδρομίου. Ήταν Μάιος του 2007 και η γλυκιά άνοιξη λες και συνωμοτούσε με κάποιες άλλες άγνωστες μα θεϊκές, αόρατες δυνάμεις, έτσι ώστε τα πάντα να μοσχοβολούν, να μυρίζουν φρεσκάδα… να μυρίζουν ζωή!!!

<Athens tower, this is Olympic 901, we are ready for take off.>
<Roger Olympic 901, when ready, clear for take off runway 32. Wind 5 knots, 48 degrees. QNH 15. Cavokey. Initially climb 3000 feet and maintain traffic altitude, enter Golf-12 and after Skopelos attain heading 340 and contact MAKEDONIA Radar frequency 221.1. Squawk 271. Καλή πτήση.>
<Roger Αθήνα, confirm 3000 feet and will maintain traffic altitude. Golf-12 and squawk 271. Olympic 901, Ευχαριστούμε.>

Το ολοκαίνουργιο και αστραφτερό αεροπλάνο τύπου ΑΒ/380 με το όνομα «Μέγας Κωνσταντίνος» της Ολυμπιακής Αεροπορίας γυάλιζε κι`αυτό στον πρωινό ανοιξιάτικο ήλιο καθώς άρχιζε την επιτάχυνση του στον διάδρομο απογείωσης. Ήταν το πιο πρόσφατο απόκτημα της Ολυμπιακής. Το καμάρι της. Ένα σύγχρονο τεχνολογικό διαμάντι που οι πανίσχυροι στροβιλοκινητήρες του της  Pratt & Whitney  χωρίς καμία δυσκολία και σχεδόν αθόρυβα το έσπρωξαν με δύναμη προς τα εμπρός. Η τεράστια ώση που τα χιλιάδες άλογα των μηχανών του μπορούσαν και πετύχαιναν ήταν εξωπραγματική. Σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα και αφού είχε διασχίσει τα μισά περίπου του συνολικού μήκους του διαδρόμου, το πανέμορφο γυαλιστερό αεροσκάφος παρά το μεγάλο βάρος του υψώθηκε με απόλυτη χάρη στον καταγάλανο Αττικό ουρανό. Και έγινε ένα μ`αυτόν.  Σαν ένας περήφανος αετός. Οι ακτίνες του ήλιου λαμπύριζαν επάνω στις αστραφτερές  του πτέρυγες.  Χάρμα ιδέσθαι.   Οι καιρικές συνθήκες ήταν τέλειες. Ένα ακόμη ταξίδι ρουτίνας στην διαδρομή Αθήνας- Θεσσαλονίκης για το πλήρωμά του. Τον κυβερνήτη Μάρκο Κατσάνη και τον νεαρό συγκυβερνήτη του Άρη Χριστούλια.

 <Olympic 901, απογείωση 09:16. Report over Skopelos point. Αντίο σας.>

<Ελήφθη Αθήνα.  Thank you. Τα ξαναλέμε…>

«Όλα πάνε καλά» σκέφτηκε ο Μάρκος καθώς έβλεπε τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου να χάνονται σιγά σιγά και το αεροπλάνο του να κερδίζει όλο και περισσότερο ύψος και να γίνεται ένα με τον απέραντο ουρανό. Τον ίδιο τον ουρανό που από μικρός είχε βαλθεί να κατακτήσει. Από τότε που σαν δεκάχρονο αγόρι ονειρευόταν πως ήταν πουλί…

«Κάπτεν να βάλω τον αυτόματο και να ανάψουμε τσιγάρο;» Η φωνή του Άρη διέκοψε απότομα την ονειροπόλησή του.

«Αυτό λέω και `γώ. Θα το ξαναπάρουμε στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Θα το κατεβάσεις εσύ σήμερα, εντάξει;»

«Yes Sir» απάντησε ο Άρης προσπαθώντας μάταια να κρύψει τη χαρά του.

Οι δυο πιλότοι χαλάρωσαν. Το ένα από τα δυο κρίσιμα και πλέον απαιτητικά κομμάτια της πτήσης, που είναι η απογείωση, είχε ολοκληρωθεί επιτυχώς. Το άλλο, που είναι η προσγείωση, θα το αντιμετώπιζαν αργότερα. Προς το παρόν μπορούσαν να ηρεμήσουν. Γνώριζαν πολύ καλά πως η όλη διαδικασία της πτήσης είναι απόλυτα αυτοματοποιημένη και η παρουσία τους στο cockpit συνίσταται στο να παίζουν απλά και μόνο το ρόλο του διαχειριστή των πολύπλοκων ηλεκτρονικών συστημάτων που στην κυριολεξία έχουν υπό τον πλήρη έλεγχό τους το αεροσκάφος. Systems Managers. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η υψηλή τεχνολογία των συστημάτων avionics αναλάμβανε πλήρως τα της πτήσης. Το συγκεκριμένο Airbus διέθετε μάλιστα και σύστημα PMS που το επέτρεπε να ελέγχει και να επιβλέπει μόνο του…τον εαυτό του. Ο Μάρκος, αν και από χρόνια είχε αποδεχτεί τον κυρίαρχο ρόλο των ηλεκτρονικών υπολογιστών επάνω στο αεροπλάνο εν τούτοις είχε ακόμα τις ανθρώπινες αμφιβολίες του. Τον εγωισμό του. Στα αυτιά του αντηχούσε ακόμα η φράση που του είχε πει κάποτε ένας Αμερικανός μηχανικός της BOEING σε κάποιο από τα πολλά εκπαιδευτικά σεμινάρια που είχε παρακολουθήσει όταν ακόμη πετούσε στα 737 σαν συγκυβερνήτης. “Markos my friend, the human pilot is no longer necessary. He is redundant. We keep him on board for psychological reasons only. In fact he is an obstacle to the flight…» 

«Εμπόδιο στη πτήση…» Έτσι ακριβώς του είχε πει. Ο Μάρκος αναστέναξε.

Δεν μπορούσε να το χωνέψει αν και εν πολλοίς το καταλάβαινε απόλυτα. Έκρυβε βαθιά μέσα του τον φόβο ότι η πλήρης αυτοματοποίηση θα οδηγούσε τελικά τον άνθρωπο-πιλότο στο περιθώριο. Υπηρέτη της μηχανής. Ανήκε στην παλιά σχολή. Αυτήν που είχε ως πεποίθηση ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη διακυβέρνηση του αεροπλάνου θα πρέπει να έχει ο άνθρωπος και όχι τα διάφορα ηλεκτρονικά κυκλώματα. Παρ`όλα αυτά, καθημερινά διαπίστωνε ότι οι νεώτεροι συνάδελφοί του δεν μοιραζόντουσαν τις όποιες ανησυχίες του. Ήταν πιο προσαρμοσμένοι στη νέα κατάσταση… Και την χαίρονταν κιόλας. «Go with the flow man…» σκέφτηκε και χαμογέλασε.

Έσπρωξε προς τα πίσω το κάθισμα και άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στα δεκάδες φωτάκια και στις πολύχρωμες LCD οθόνες που του έδειχναν όλα τα στοιχεία εκείνα που οι πανίσχυροι υπολογιστές του αεροσκάφους ήλεγχαν στην εντέλεια. Όλα δούλευαν ρολόι και η πορεία τους ήταν σταθερή. Καμία ατμοσφαιρική ανατάραξη και καμία τεχνική δυσλειτουργία. Άναψε τσιγάρο και κοίταξε προς τα έξω. Όλα καλά. Ο ουρανός από κάτω ανέφελος και από επάνω σκούρος γαλανός. Ο καιρός τέλειος. Πτήση ρουτίνας. Για μια ακόμη φορά. Η μισή σχεδόν απόσταση είχε ήδη διανυθεί και σε λίγο ο αυτόματος πιλότος με μια ελαφρά και σχεδόν ανεπαίσθητη κλίση προς τα αριστερά θα τους έφερνε επάνω από την Σκόπελο. Εκεί υπήρχε το βασικό για την διαδρομή τους ραδιοβοήθημα. Από εκείνο το σημείο και μετά θα άρχιζε και η σταδιακή κάθοδος προς το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Ο Μάρκος θυμήθηκε την πρώτη του προσγείωση στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ πριν από 25 περίπου χρόνια. Τότε έτρεμε μη τυχόν και κάνει κάποιο λάθος. Ο εκπαιδευτής που τον συνόδευε είχε τη φήμη του <κοψιματία>. Παρόλο το άγχος του όμως τα είχε καταφέρει περίφημα. Ήταν γεννημένος αεροπόρος. «Σαν χθες» σκέφτηκε καθώς έσβησε το τσιγάρο και πάτησε το κουμπί που θα του επέτρεπε να μιλήσει με τους 250 επιβάτες που μετέφερε το αεροσκάφος. 250 <ψυχές> όπως έλεγαν και οι παλιοί…Αυτό ήταν πάντα το αγαπημένο του μέρος της πτήσης. Η επαφή με τις ψυχές που κουβαλούσε. Ένιωθε το άγχος των επιβατών, το καταλάβαινε και συνέπασχε μαζί τους. Πίστευε όμως ότι η φωνή του τους ηρεμούσε. Και έτσι ήταν. Ήταν καλός σ`αυτό.

«Κυρίες και κύριοι καλημέρα σας. Σας ομιλεί ο κυβερνήτης της πτήσης. Αυτή την ώρα πετάμε στα 30.000 πόδια και ο καιρός είναι καλός. Βρισκόμαστε περίπου επάνω από την Σκιάθο και στη συνέχεια θα κατεβούμε μερικές χιλιάδες πόδια για να ξεκινήσουμε την διαδικασία προσγείωσης στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Ο καιρός όπως μας αναφέρουν στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ καλός και η θερμοκρασία γύρω στους 21 βαθμούς κελσίου. Σας ευχαριστώ εκ μέρους του πληρώματος και της Ολυμπιακής Αεροπορίας που επιλέξατε να πετάξετε μαζί μας.»

«Ladies and Gentlemen this is your Captain speaking. At this mom……!!!»

Τα λόγια του πάγωσαν στον αέρα καθώς τελείως ξαφνικά και μέσα από το πουθενά ένα αφύσικα παγωμένο σκοτάδι τύλιξε τα πάντα στην κρύα αγκαλιά του. Ένα βαθύ μαύρο πέπλο κάλυψε το σύμπαν. Ένα απόλυτο και …μοχθηρό σκότος. Για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια του έχασαν κάθε επαφή με το περιβάλλον. …το ίδιο και ο νους του. Ο κόσμος εξαφανίσθηκε. Μέσα στην μαυρίλα αισθάνθηκε μια ναυτία να τον κυριεύει. Του ήρθε να ξεράσει. Τα λόγια του δεν έβγαιναν. Είχε παραλύσει. Και τότε, εξίσου απότομα και αιφνιδιαστικά τα πάντα επανήλθαν στη φυσιολογική τους κατάσταση. Και μάλιστα πιο φωτεινά….

«Τι έγινε ρε Άρη, τι συμβαίνει;» ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή.

«Δεν ξέρω Κάπτεν, έπαθα πλάκα. Για λίγο χάθηκα, σαν να λιποθύμησα.»

«Δεν λιποθύμησες. Σκοτείνιασε ξαφνικά. Φοβάμαι για καμιά αποσυμπίεση. Εκτός και αν… μήπως βλέπεις κανένα σύννεφο;»

Τα μάτια του συγκυβερνήτη σάρωσαν τον ουρανό προς κάθε κατεύθυνση.

«Αρνητικό. Όλα είναι καθαρά. Ούτε συννεφάκι στον ορίζοντα.»

Το κουδούνι της συσκευής επικοινωνίας με την προϊσταμένη των αεροσυνοδών κτυπούσε μονότονα. Ο Μάρκος το άρπαξε.

«Ακούει ο θάλαμος, λέγε…»

«Κύριε Κατσάνη τι έγινε, οι επιβάτες τα έχουν παίξει. Είναι όλοι τρομοκρατημένοι… όπως και εγώ. Συνέβη κάτι;»

«Ηρέμησε τους Άντζι και ηρέμησε και εσύ. Δεν ξέρουμε τι ήταν αλλά όλα φαίνονται νορμάλ. Το ψάχνουμε. Κλείσε και θα σε ενημερώσω σε λίγο.»

«Κάπτεν δεν πιάνουμε το ραδιοβοήθημα. Η οθόνη είναι νεκρή. Χάσαμε και το ΚΕΠΑΘ, η Σκιάθος δεν απαντάει, δεν ξέρω… δεν πιάνω τίποτα.»

Η φωνή του συγκυβερνήτη με εμφανή δυσκολία προσπαθούσε να κρύψει κάποιον ελαφρύ πανικό. Πανικό όμως που ευτυχώς δεν μεταδόθηκε. Ό Μάριος πάνω από όλα ήταν αεροπόρος. 

«Κάνε disengage τον αυτόματο και να το πάρουμε εμείς γιατί βλέπω και το GPS και τα pac σβηστά. Αχρηστεύτηκα μάλλον και το ACAS. Βλέπεις το display; μας δείχνει No COMM! Πάθαμε μάλλον Lock up στον transponder. Μην έχουμε καμιά αποσυμπίεση ξαφνική. Το κατεβάζω στα 5.000 πόδια. Ενημέρωσε αμέσως το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.»

Οι ενέργειες του Μάρκου ήταν άμεσες, ψύχραιμες και επαγγελματικές. Αποδέσμευσε τον αυτόματο πιλότο και με ήρεμες και απαλές κινήσεις άρχισε να κατεβάζει το αεροσκάφος με μια ανεπαίσθητη κλίση που δεν θα δημιουργούσε οποιαδήποτε ανησυχία στους επιβάτες. 

«Κάπτεν αρνητικό…μόνο παράσιτα. Δεν μπορώ να πιάσω ούτε το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.»

«Δοκίμασε τις άλλες συχνότητες, εν ανάγκη πιάσε το ground. Πρέπει να τους μιλήσουμε γιατί σε 5 λεπτά αρχίζουμε τελική προσέγγιση….»

Ό Άρης προσπάθησε απεγνωσμένα να πετύχει επαφή με τους σταθμούς εδάφους πατώντας τα διάφορα κουμπιά και πλήκτρα που σβηστά πλέον έδειχναν και ήταν άχρηστα.

«Τίποτα…δεν πιάνουμε τίποτα. Τα συστήματα είναι όλα go αλλά δεν πιάνει καμία συχνότητα. Δοκίμασα ακόμα και ραδιόφωνο…τίποτα!»

«Ψύχραιμα Άρη, βάλε κωδικό emergency να μας πιάσουν απ`τον πύργο και πάμε να το κατεβάσουμε μόνοι μας. Θα το προσγειώσω VFR γιατί δεν βλέπω να πιάνουμε ούτε VOR ούτε Glide Path ούτε μας βλέπω με ILS. Όλα τα avionics μας είναι νεκρά. Τουλάχιστον δεν επηρεάστηκαν οι κινητήρες. Έχω full power.» 

Ο Μάρκος είχε αγριέψει. Ένιωσε την αδρεναλίνη μέσα του να κυλάει γοργά στις φλέβες και να καταλήγει σε όλα τα μόρια του σώματός του. Αισθανόταν δυνατός.

«Systems managers και παπαριές. Αν δεν υπάρχει χειριστής να το πετάξει το ρημάδι νάτα τα κωλομηχανήματα και οι μαλακίες των Αμερικάνων….» 

Το πελώριο αεροσκάφος ήταν ήδη πάνω από το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Η σκιά του διαγραφόταν επιβλητική στους γύρω λοφίσκους. Ό Μάρκος με σταθερές κινήσεις το χαμήλωσε όσο μπορούσε και το ευθυγράμμισε νοητά με τον διάδρομο 34 του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Σε λίγα λεπτά θα περνούσε επάνω και από το τελευταίο γεωγραφικό εμπόδιο, τον Τρίλοφο, και βυθίζοντάς ελαφρά το αεροπλάνο θα προσγειώνονταν στον διάδρομο. Μόνο που ο διάδρομος δεν φαινόταν πουθενά. Ούτε και το ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ. Τα τοπογραφικά σημεία ήταν όλα στη θέση τους κανονικά και όπως θα έπρεπε να είναι, μόνο που έλειπαν παντελώς οποιαδήποτε σημάδια … πολιτισμού. Σπίτια, δρόμοι, χωριά και εργοστάσια…. δεν υπήρχε τίποτα. Εκεί που ο σύγχρονος οικοδομικός οργασμός είχε καταστήσει τα περίχωρα της Θεσσαλονίκης ένα απέραντο συνονθύλευμα από μπετόν και άσφαλτο, τώρα υπήρχαν μόνο χωράφια και αυτά …χέρσα. Και η Μίκρα, το σημείο όπου θα έπρεπε να βρίσκεται το διεθνές αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης δεν φαινόταν να έχει κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Το μόνο που διέκριναν οι δυο πιλότοι ήταν έλη και καλαμιές. Βαλτοτόπια!!! Τίποτα άλλο. Αεροδρόμιο ή έστω διάδρομος προσγείωσης πουθενά. Για πρώτη φορά στην καριέρα του ο Μάρκος πανικοβλήθηκε. Τον κυρίευσε απελπισία.

«Θα κάνω ένα overshoot γιατί θα τρελαθώ.»

«Δεν βλέπω τίποτα κάπτεν, ούτε διάδρομο ούτε εγκαταστάσεις.»

Ο Μάρκος σπρώχνοντας ελαφρά τις μανέτες ώσης και τραβώντας προς το μέρος του την κολώνα ελέγχου κατάφερε και ανασήκωσε ελαφρά το γιγαντιαίο Airbus σημαδεύοντας αυτή τη φορά προς την κατεύθυνση της πόλης της Θεσσαλονίκης. Οι κινητήρες μούγκρισαν ενοχλημένοι. Οι δυο άνδρες τέντωσαν με αγωνία τα κεφάλια εστιάζοντας το βλέμμα τους στο βάθος του ορίζοντα. Ανακούφιση. Η πόλη ήταν εκεί. Στη θέση της. Μόνο που πλησιάζοντας κατάλαβαν ότι … δεν ήταν η πόλη της Θεσσαλονίκης ή μάλλον δεν ήταν η Θεσσαλονίκη που ήξεραν. Πετώντας χαμηλά και παράλληλα με την πασίγνωστη προκυμαία της παλιάς παραλίας, αυτό που έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στον Μάρκο ήταν ότι ολόκληρη η πόλη δεν φαινόταν πολύ μεγαλύτερη από ένα μικρό χωριό. Και ότι ο πασίγνωστος Λευκός πύργος ήταν επάνω σε μια προβλήτα και μάλιστα… αρκετά μέσα στη θάλασσα. Και σαν να μην έφτανε αυτό… δεν ήταν μόνος του!!! Προς τη δυτική άκρη του τείχους υπήρχε ένας ακόμη. Ολόιδιος. Και όλη η πόλη ή μάλλον το χωριό, ήταν περικυκλωμένη από ολοκαίνουργια θεόρατα πέτρινα τείχη… Έξω από τα τείχη ερημιά. Και μέσα από αυτά, ανάμεσα στα χαμηλά και μίζερα ξύλινα σπιτάκια υψώνονταν θεϊκά μεγαλοπρεπείς, δεκάδες κατάλευκοι μιναρέδες που έμοιαζαν σαν πύραυλοι έτοιμοι να τρυπήσουν τον ουρανό!! Και η αφύσικα καταγάλανη και … διάφανη θάλασσα ήταν γεμάτη από αμέτρητα μικρά ξύλινα σκάφη με πανιά. Πρωτόγονες βαρκούλες και ψαροκάικα ιστιοφόρα!!! Ένα τοπίο βγαλμένο σαν από καρτ ποστάλ ή μάλλον παλιά χαλκογραφία. Το μυαλό του Μάρκου προσπαθούσε να αφομοιώσει αυτά που έβλεπε. Την ίδια στιγμή που τα χέρια του κινούνταν μηχανικά προκειμένου να ελέγξουν την απαγορευτικά χαμηλή πτήση του τεράστιου αεροσκάφους καθώς αυτό πετούσε με την μικρότερη δυνατή ταχύτητα και παράλληλα με τα τείχη της παραλίας της Θεσσαλονίκης.

«Κάπτεν δεν ξέρω τι έγινε, υποψιάζομαι πολλά αλλά δεν είναι η ώρα. Πάμε να φύγουμε διότι τα καύσιμα είναι αρκετά για μια ώρα περίπου το πολύ. Αν τυχόν συνέβη αυτό που νομίζω ότι συνέβη… την βάψαμε».

«Έχεις δίκιο Άρη, φεύγουμε.» Η φωνή του Μάρκου ήταν κουρασμένη. Τα λόγια του ξεψυχισμένα. Με μισή καρδιά έκανε τις απαραίτητες ρυθμίσεις και το αεροσκάφος με τους 250 επιβάτες εκτινάχθηκε προς τα επάνω αφήνοντας πίσω του το ήσυχο και σχεδόν βουκολικό τοπίο που κανονικά θα έπρεπε να είναι μια υπερσύγχρονη πολύβουη μεγαλούπολη πνιγμένη στο τσιμέντο.

Η επιστροφή κυλούσε ήρεμα αν και σε νεκρική σιγή καθώς ο Μάρκος με μεγάλη προσπάθεια απέφευγε να εκστομίσει αυτά που σκεφτόταν. Το μυαλό του δούλευε πυρετωδώς. Οι σκέψεις πολλές και ανήσυχες. Ο Άρης απ`την μεριά του έδειχνε απασχολημένος στο να στρίβει κουμπάκια, να παρακολουθεί τις νεκρές οθόνες με προσοχή και γενικά να προσπαθεί να δείχνει ψύχραιμος. Η πόρτα του θαλάμου κτύπησε δυνατά και ο Μάρκος πατώντας μια σειρά από πλήκτρα σε ένα μικρό πάνελ την άνοιξε αφήνοντας την Άντζι να μπει στον χώρο. Η φωνή της έτρεμε. Φαινόταν να έχει κλάψει.

«Μπορεί κανείς να μου πει τι γίνεται? Οι επιβάτες τα είδαν όλα. Δεν μπορώ να τους κρατήσω άλλο. Φοβούνται. Τι έγινε ρε Μάρκο?»

«Πείτε τους ότι γυρνάμε ή μάλλον ότι προσπαθούμε να γυρίσουμε στην Αθήνα. Τι άλλο να πω? Και εμείς δεν ξέρουμε τι παίζει αλλά υποψιαζόμαστε κάτι…Γύρνα πίσω Άντζι και προσπάθησε να τους καθησυχάσεις. Σε λίγο φτάνουμε στο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα και χρειάζεται ψυχραιμία.»

«Δεν ξέρω Μάρκο αλλά αν…» 

Μια ισχυρή ανατάραξη ήρθε από το πουθενά και κτύπησε αλύπητα το αεροσκάφος. Απότομοι και άγριοι κραδασμοί άρχισαν να το μαστιγώνουν από παντού. Το θηριώδες Airbus έμοιαζε τώρα με καρυδότσουφλο. Και ξαφνικά πάλι το νοσηρό σκοτάδι. Απόλυτο, ψυχρό και μαύρο. Όλα μα όλα εξαφανίστηκαν με μιάς. Μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα τους περιτύλιξε και μαζί της ήρθε η ναυτία. Κόλαση. Και μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα … ξανά το φως. Κυρίαρχο και νικηφόρο. 

<…Unknown aircraft Identify yourself immediately, I repeat identify yourself immediately or you will be shot down…>

Η φωνή που ακούστηκε μέσα από τα ηχεία του θαλάμου διακυβέρνησης ήταν βάλσαμο στα αυτιά των πιλότων παρά το απειλητικό της περιεχόμενο. Συνοδεύτηκε μάλιστα από την αιφνίδια ανάσταση όλων των λαμπών και των οθονών του πάνελ του αεροσκάφους. Όλα μα όλα άναψαν ταυτόχρονα και λαμπερά θυμίζοντας χριστουγεννιάτικο δένδρο. Ο Μάρκος χαμογελώντας έσπευσε να απαντήσει.

<Εδώ Ολυμπιακή 901, χαίρομαι που σας ακούω, είχαμε systems down , κάναμε missed approach sto LGTS και στη συνέχεια divert. Αρχίζω προσέγγιση στο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, παρακαλώ οδηγήστε μας με Vectoring procedure διότι σας δηλώνω χαμηλός σε καύσιμα. Ζητώ άμεση προτεραιότητα. Priority One! I repeat Priority One.>

<Αρνητικόν. Δεν ξέρω τι κόλπο πάτε να παίξετε αλλά γνωρίζετε πολύ καλά ότι η manual παρεμβολή στις επικοινωνίες πτήσης αεροσκάφους τιμωρείται με ισόβια… χώρια τα καλαμπούρια.>

<Αθήνα η 901. Καμία παρεμβολή. Είμαι ο κυβερνήτης της Ολυμπιακής 901, παρακαλώ δώστε οδηγίες για προσγείωση. Είμαι στη διαδικασία του final.>

<Εντάξει φιλαράκο, κομμένη η πλάκα, αν είσαι πραγματικά μέσα άσε το σκάφος να προσγειωθεί και τα λέμε στο έδαφος. By the way και for your information η Ολυμπιακή που θυμήθηκες έκλεισε πριν από 30 χρόνια και η πτήση 901 που αναφέρεις αγνοείται τελείως από το 2007. Ά…και το ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ λέγεται BALKAN εδώ και κάποια χρονάκια και εσύ κύριε φλερτάρεις με τoν εισαγγελέα. Σε βλέπω στο ραντάρ αλλά και στην οθόνη εναέριας βιντεοκαταγραφής και καταλαβαίνω ότι είσαι Airbus 380. Eπειδή μου αρέσουν οι αντίκες θα παίξω το παιχνίδι σου. Now let the plane land itself.>

Ο Μάρκος πάγωσε. Το μυαλό του θόλωσε. Χρειαζόταν να επιβεβαιώσει αυτό που φοβόταν…. Προσπαθώντας να δείξει ψύχραιμος και κρατώντας με κόπο σταθερή τη φωνή του ρώτησε:

<Αθήνα ελήφθη. Τέρμα τα αστεία. Confirm please today’s date and time…..>

<Roger. Τώρα μάλιστα. Συνεννοούμαστε. Έχουμε λοιπόν 10:37 local time 22 Μαΐου 2052 and the weather in Athens Balkan International is cavokey. Άπνοια. Now let the satellite resume control, I repeat let the satellite land the aircraft NOW!!! And by the way, μόλις κατέβεις θα ήθελα να τα πούμε. Έχω χιλιάδες ερωτήσεις. Που στο καλό το βρήκατε αυτό το αεροπλάνο; Και πως το συντηρείτε; Τι καίει; Και που στο διάολο βρήκατε καύσιμo; Εδώ το απλό πετρέλαιο έχει εξαντληθεί προ πολλού. Από πού έρχεστε;>

Ο Μάρκος κοίταξε τον Άρη. Εκείνος έκανε ότι παίζει με τα κουμπιά της κονσόλας. Φαινόταν απασχολημένος. Ο Μάρκος δεν μίλησε. Για αρκετή ώρα και καθώς το αεροπλάνο πλησίαζε για προσγείωση δεν μιλούσε κανείς τους. Το μυαλό τους είχε κλείσει. Ήταν αλλού. Τα χέρια τους κινούνταν μηχανικά. Λές κι`από μόνα τους. Ακολουθώντας τις τυπικές τους διαδικασίες ολοκλήρωσαν την προσγείωση με επιτυχία. Καθώς οι τροχοί του αεροσκάφους άγγιξαν τον ασφάλτινο διάδρομο ακούστηκε ένα δυνατό χειροκρότημα. Ήταν οι επιβάτες. Ανακουφισμένοι. Ο Μάρκος ρίγησε.

<Little do they know!> σκέφτηκε, ψάχνοντας τα τσιγάρα του….

Μάριος Αντύπας

Σημ. του Συγγραφέα-. Τον χειμώνα του 2019 και κατά την διάρκεια εργασιών αναστήλωσης, βρέθηκε στην εσοχή ενός παλαιού πλίνθινου τοίχου της Βυζαντινής Μονής Βλατάδων στην άνω πόλη της Θεσσαλονίκης, μια επιστολή που απευθύνετο στον Πατριάρχη στην Κωνσταντινούπολη και την οποία φαίνεται να είχε συντάξει τον Ιανουάριο του 1608 ο τότε Ηγούμενος της Μονής αλλά προφανώς αυτή δεν εστάλη ποτέ. Ανέφερε λοιπόν ο Ηγούμενος, ότι τον Μάιο του 1607, οι Θεσσαλονικείς έγιναν μάρτυρες ενός περίεργου «θρησκευτικού» οραματικού φαινομένου που ατσάλωσε την πίστη τους και ενδυνάμωσε τις αντοχές τους απέναντι στους Οθωμανούς κατακτητές. Είδαν λοιπόν κάποιο πρωινό, έναν τεράστιο αστραφτερό γαλανόλευκο σιδερένιο σταυρό που έκανε την εμφάνισή του για μερικά λεπτά της ώρας επάνω από την παραλία της πόλης σκορπίζοντας ρίγη συγκίνησης και χριστιανικής πίστης στους υπόδουλους τότε χριστιανούς. Για πολλά χρόνια το συζητούσαν μεταξύ τους θεωρώντας ότι είναι σημάδι από τον Θεό. Σημάδι της επερχόμενης και πολυαναμενόμενης απελευθέρωσής τους από τους Τούρκους. Ένα δεύτερο <Εν Τούτω Νίκα.> Όπως αυτό που ενεθάρρυνε και τον Μεγάλο Κωνσταντίνο… Μάταια όμως τελικά….

 ┼

Το διήγημα αυτό, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Strange το 2008.