Δύο επέτειοι, μια προφητεία...

Να ευχηθούμε χρόνια πολλά πρώτα από όλα στον επίτιμο Πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Ο υπογράφων παραδέχεται ότι πολλές φορές διασκεδάζει με τα γνωστά αστεία περί κακοτυχίας, δε συμφωνεί σε καμία περίπτωση με πολλές από τις νεοφιλελεύθερες ιδέες του κου Μητσοτάκη και δεν ξεχνάει ότι ήταν ένας από τους εμπνευστές του "ανένδοτου". Όμως, συμφωνώντας με τον Άδωνι Γεωργιάδη και συγκρίνοντας τα πεπραγμένα του υιού και εγγονού του παλιού συνοδοιπόρου του, Γεωργίου Παπανδρέου, σίγουρα το οικονομικό του πρόγραμμα θα επέφερε λιγότερα δεινά στη χώρα. Ας όψεται αυτή η αδιαφορία του για θέματα που είναι πέρα από το να γεμίσουμε το στομάχι μας, όπως η πατρίδα μας εμάς των Μακεδόνων, και, φυσικά, οι αγάπες με το γιο του Πέτρου. Αλλά αυτήν την ιστορία θα την πιάσουμε μια άλλη φορά, καθώς δεν είναι το θέμα μας εδώ.

Στα 63α γενέθλια του κου Μητσοτάκη λοιπόν, συνέβη το πλέον κακότυχο, όπως αποδείχτηκε μετά από αρκετά χρόνια, για τη χώρα γεγονός. Το ΠΑΣΟΚ στο κυβέρνηση κι ο λαός στην εξουσία. Την αποφράδα 18η Οκτωβρίου 1981 εκλέγεται πανηγυρικά ο φαύλος εγγονός του μηχανικού των Τούρκικων οχυρωμάτων στην εξουσία, εκμεταλλευόμενος τη φοβική και ενοχική δεξιά και πυροδοτώντας την όρεξη κάθε λούμπεν στοιχείου της ελληνικής κοινωνίας για "αποκατάσταση των αδικιών". Φυσικά και υπήρχαν δικαιολογημένα ερείσματα, σε μια κοινωνία που πλέον είχε αρχίσει να γίνεται τρέντυ η αριστεροσύνη και με τις κακοτοπιές της Χούντας ακόμα νωπές στις μνήμες μερίδας του πληθυσμού, οπότε δεν ήταν δύσκολο ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι και αγνοί πατριώτες να πέσουν στην παγίδα του πιο σαγηνευτικού χαρακτήρα που πέρασε από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες (κάτι που παραδέχονται όσοι τον έχουνε γνωρίσει, φίλοι κι εχθροί).

Εκείνη τη μέρα, ο Γεώργιος Ράλλης, ωσάν άλλη Κασσάνδρα, είπε μια δυσοίωνη, μα προφητική κουβέντα: "Εύχομαι ο λαός να μην χρειαστεί να το μετανοιώσει." Και τότε φυσικά κανείς δεν τον άκουσε. Και φυσικά ο λαός το μετάνιωσε.

Και ήρθανε και φύγανε δισεκατομμύρια, ΜΟΠ, πακέτα Ντελόρ, επιδοτήσεις. Και τα πεντοχίλιαρα γίνανε πετσετάκια, οι απόφοιτοι Δημοτικού διευθυντάδες και η Ελληνική βιομηχανία άφαντη. Με μικρές δεξιές παρενθέσεις, για να γεμίζει και κανά ταμείο, και βουρ στο φαγοπότι. Από τους συνεταιρισμούς, στο χρηματιστήριο και την Ολυμπιάδα, μέχρι τους κηπουρούς, που ήπιαν τις τελευταίες στάλες αίμα αυτής της ταλαίπωρης χώρας.

Οπότε, η μεγαλύτερη "γκαντεμιά" που θα συνδέεται πάντα με το όνομα του επίτιμου, θα είναι η ρετσινιά αυτή της ιστορίας πάνω στην πολιτική ιστορία του τόπου. Ο αυτοχειριασμός του Ελληνικού λαού με την ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία.

TopGunZ