Το περιοδικό Economist γέρνει προς τα … αριστερά!

Κάτι δεν πάει καλά, ή κάτι αλλάζει, όταν ένα περιοδικό σαν το Economist αρχίζει να προωθεί και να ασπάζεται «σοσιαλιστικές» οικονομικές ιδέες.

 

Σύμφωνα με άρθρο του Economist, το μεγαλύτερο πρόβλημα στον πλανήτη είναι η αυξανόμενη ανισότητα του πλούτου.

Οι πολιτικοί, λέει το περιοδικό, συζητούν και διαβουλεύονται, αλλά οι τριβές τους απλά «προκαλούν θερμότητα, και καθόλου φως… δεν υπάρχουν ιδέες».

Οι συντηρητικοί πολιτικοί δεν θεωρούν πως υπάρχει πρόβλημα, ενώ οι φιλελεύθεροι πιστεύουν πως αν αυξήσουν τους φόρους, και ξοδέψουν περισσότερα χρήματα, το πρόβλημα θα εξαφανιστεί.

Η παγκοσμιοποίηση και η τεχνολογική εξέλιξη έχουν μειώσει την παγκόσμια ανισότητα, αφού τα φτωχότερα κράτη πλησιάζουν πλέον οικονομικά τα πιο πλούσια. Μέσα όμως στα ίδια τα κράτη, το χάσμα πλούτου μεταξύ των πολιτών  έχει αυξηθεί.

Τα 2/3 του κόσμου ζει σε χώρες όπου η οικονομική και εισοδηματική ανισότητα έχει αυξηθεί δραματικά από το 1980.

Στην Αμερική, το 1980, το 0.01% του πληθυσμού (16. 000 οικογένειες) ήλεγχε το 1% του συνολικού εθνικού εισοδήματος. Σήμερα ελέγχει το 5%.

Σίγουρα, ένας βαθμός ανισότητας χρειάζεται σε μια οικονομία. Προσφέρει κίνητρα για εργασία, και για ανάληψη ρίσκων.

Οι οπαδοί της ελεύθερης αγοράς, ανέκαθεν πίστευαν πως όσο πιο παγκόσμια είναι μια αγορά, τόσο περισσότερα τα κέρδη για τους νικητές.

Σήμερα όμως, η ανισότητα στον πλούτο έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό, που εμποδίζει την ανάπτυξη, και κάνει την οικονομία αντιπαραγωγική.

Τι προτείνει λοιπόν το περιοδικό;

Μια εναλλακτική άποψη, που την ονομάζει «Αληθινό Προοδευτισμό» (True Progressivism).

Το πρώτο βήμα αυτού του ιδεολογήματος είναι μια επίθεση αλά Roosevelt εναντίον των μονοπωλίων, και των συμφερόντων!

Μια επίθεση στις κινεζικές πελώριες κρατικές επιχειρήσεις, στις «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν» αμερικανικές τράπεζες, κλπ.

Στη συνέχεια, αυτό που χρειάζεται είναι ένας επαναπροσδιορισμός των κρατικών δαπανών, ώστε να ωφεληθούν οι φτωχοί και οι νέοι, περιορίζοντας όμως κάποιες παροχές, και επιδοτήσεις που στην ουσία ωφελούν τους πλουσιότερους, και όχι αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη.

Παράλληλα, θα πρέπει να αυξηθούν οι επιλογές στην παιδεία, αφού «σήμερα, τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών βλάπτουν την κοινωνική αναρρίχηση στις ΗΠΑ, περισσότερο από όσο την βλάπτουν οι κεφαλαιοκράτες της Wall Street».

Τέλος, σύμφωνα με την πρόταση του περιοδικού, θα πρέπει να αναμορφωθεί το φορολογικό καθεστώς, να αυξηθεί η φορολόγηση κεφαλαίων, και να μειωθούν οι διάφορες φορολογικές εκπτώσεις που ευνοούν δυσανάλογα τους πλουσίους!

Κάποιοι πολιτικοί ηγέτες, λέει το περιοδικό, άρχισαν ήδη να υιοθετούν αυτή την νέα ατζέντα.

Χρειάζονται όμως ακόμη περισσότεροι, διότι αλλιώς «όλοι θα πληρώσουμε την νύφη»!

Strange Attractor

Economist