«Αγρότη πεινάς»;

(Αναμνήσεις από μια ξεχασμένη (;) υπόθεση).

Αφορμή για το παρακάτω σημείωμα παίρνω φυσικά από τις νέες (πάνω κάτω περιοδικά επαναλαμβανόμενες) αγροτικές κινητοποιήσεις.

Η ιστορία λέει ότι όταν συναντήθηκαν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια οι πορείες στη ΔΕΘ των διαμαρτυρόμενων (κατά κύριο λόγο Θεσσαλών) αγροτών, και των επίσης διαμαρτυρόμενων οπαδών του (Μ)ΠΑΟΚ (οι λόγοι μου διαφεύγουν πια αλλά δεν έχουν και τόση σημασία για τη συγκεκριμένη εξιστόρηση), και οι δεύτεροι ρώτησαν εν χορώ τους πρώτους το αναγραφόμενο στον τίτλο και έλαβαν μετά το αρχικό σάστισμα, πολύ φυσιολογικά καταφατική απάντηση, τότε πέρασαν στο παρασύνθημα: «Αγρότη πεινάς, γ….. ο Πειραιάς»!

Και δώστου γέλια όλος ο κόσμος, αφού μέχρι και οι κουρασμένοι και βλοσυροί αστυνομικοί δεν μπόρεσαν να κρατηθούν.

Είναι περίεργο που αυτή η χώρα έβγαλε έναν Αγγελόπουλο, αφού ο σκηνοθέτης που της ταιριάζει στο μέγιστο βαθμό είναι ο Νίκος Περάκης, όπως π.χ. ταιριάζει άριστα στους συναδέλφους μας στον «γουρουνισμό» (εκ του Ρigs) Ισπανούς ο Αλμοδόβαρ (και όχι Αλμοδοβάρ παρεμπιμπτόντως, ο τόνος έχει τη σημασία του σε όλες τις γλώσσες)…

Το αστείο και ο χαβαλές, συμπλέκονται συνεχώς και αδιαχώριστα με το σοβαρό και το τραγικό, δημιουργώντας ένα κράμα άπειρης κιτσαρίας, που μπορεί να είναι ιδιαζόντως διασκεδαστικό όταν έχεις την πολυτέλεια να είσαι τουρίστας.

Και βεβαίως άκρως εκνευριστικό όταν δεν την έχεις.

Οι οπαδοί λοιπόν του ΠΑΟΚ, όπως φυσικά και του Ηρακλή, και του Άρη, έχουν ένα πλούσιο ιστορικό «ντου» στα αεροδρόμια, στο «Μακεδονία» εν προκειμένω.

Πότε για υποδοχή «ηρώων» μετά από μια νίκη, πότε για να δουν τον νέο παιχταρά, πάντα μια αφορμή βρίσκεται, ε κι αν πέσει και καμιά τζαμαρία, κι αν καθυστερήσει καμιά πτήση «τι έγινε ρε φιλαράκι ναούμ’… χαβαλές να γίνεται» (και δόξα τω θεώ γίνεται μπόλικος) και όλα πάνε καλά.

Κάποτε μάλιστα, οι οπαδοί του Άρη έκαναν τραμπάλα στα φτερά ενός αεροπλάνου της πάλαι ποτέ Swissair! Μιλάμε για πολιτισμένες καταστάσεις….

Και αν κάποιοι ταλαιπωρηθούν, ας πάνε να κάνουν ότι κάνει κι ο Πειραιάς.

Έτσι είναι … αφού!

Να όμως που κάποτε, στην άλλη άκρη της φτωχής πλην τίμιας και εξωτικής αυτής χώρας μας, όλα αυτά ξεπεράστηκαν με άκρως γκροτέσκο τρόπο.

Και δεν ήταν τρελαμένοι «οπαδοί» αυτή τη φορά, ίσως να μην είχαν και ιδέα για το περιστατικό που έδωσε τον τίτλο του παρόντος, αν και αναμφισβήτητα τον δικαιώνουν σε βαθμό πέρα από κάθε φαντασία και προσδοκία.

Ήταν «νοικοκύρηδες αγρότες» που ξεχείλιζαν από αγανάκτηση.

Και έτυχε εκεί να είμαι παρών, όπως παρών ήμουνα και σε περιστατικά στο «Μακεδονία» κάνοντας τον τότε εφηβικό χαβαλέ (να τα λέμε αυτά, κι αν είναι ντροπή, μισή δική μου και μισή των υπολοίπων που τα θεωρούν διαχρονικά «φυσιολογικά»).

Μόνο που τότε, δεν είχα την πολυτέλεια να είμαι τουρίστας, ήθελα να ταξιδέψω ο έρμος (γιατί τελικά όλα εδώ πληρώνονται), χώρια που η δουλειά μου είχε να κάνει με το συγκεκριμένο σημείο στο οποίο διαδραματίστηκαν οι εικόνες απείρου κάλλους που θα σας περιγράψω.

Μιλάω βέβαια για το περίφημο «ντου» των αγροτών του Ηρακλείου στο διεθνές αεροδρόμιο «Νίκος Καζαντζάκης» τον Ιανουάριο του 2009.

Τότε που χωρίς να το καταλάβει κανείς πώς ακριβώς (ακόμα και οι «ηγέτες» των εκεί αγροτών δεν το επιδίωξαν) μεγάλο μέρος των συγκεντρωμένων ξαφνικά μπουκάρισε αρχικά στον αεροσταθμό, και στη συνέχεια μετά από άκρως κωμικοτραγικές «μάχες» με σεκιουριτάδες, υπαλλήλους του αεροδρομίου, και απλούς αστυφύλακες (που σύντομα εγκατέλειψαν τους ανούσιους ηρωισμούς) μπήκε τελικά τροπαιοφόρο στην πίστα των αεροσκαφών!!!!!

Με μεγάλο κόπο μάλιστα, οι τότε υπεύθυνοι του αερολιμένα έπεισαν τον επαναστατημένο όχλο, τουλάχιστον να μην μπει κανείς στον διάδρομο (αυτόν που όλος ο κόσμος αποκαλεί «αεροδιάδρομο») μπας και καταφέρει να προσγειωθεί μια πτήση του ΕΚΑΒ που αναμένονταν εκείνη ακριβώς την ώρα.

Το αεροσκάφος τελικά προσγειώθηκε, και  όλα καλά ως προς αυτό.

Ακόμα καλύτερα βέβαια τα πράγματα για τους καταληψίες…

Οι οποίοι αφού άναψαν μια τεράστια φωτιά από παλιά λάστιχα (πού διάολο τα βρήκαν τόσο γρήγορα, ποτέ δεν κατάλαβα) στη μέση της πίστας, στη συνέχεια άναψαν μια σειρά από μικρότερες, με ξυλοκάρβουνα(!) αυτή τη φορά.

Το τι ακολούθησε είναι τόσο εύκολο να το φανταστεί ο οποιοσδήποτε κατοίκησε σ’ αυτή τη χώρα επί 2 χρόνια, όσο δύσκολο είναι να το υποψιαστεί π.χ. ο ξενέρωτος ασπρουλιάρης της Δανίας που βλέπει ταινίες του Λαρς Φον Τρίερ και ψυχοπλακώνεται για να γουστάρει. Ο ξενέρωτος.

Ενώ εμείς εδώ κάνουμε άφθονο χαβαλέ, όπως κάνανε τότε και οι διαμαρτυρόμενοι για το δίκιο τους αγρότες της ανατολικής Κρήτης, ψήνοντας αρνιά(!) και κατεβάζοντας τόνους ρακές (το αντίστοιχο του τσίπουρου για όσους δεν το ξέρουν) μέσα στην πίστα, κι όταν μας τελειώνει αυτή, σιγά μη σκάσουμε…

Υπάρχει και το Τζόνυ!

Εννοείται, όταν δεν βγαίνουμε ζωντανά στα κανάλια να κηρύττουμε τον πόλεμο στο άκαρδο κράτος και στο άτιμο το σύστημα που μας πατά σαν σκουλήκια.

Δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσω την εξιστόρηση.

Υπάρχει άφθονο υλικό , φωτογραφικό ή μη στο διαδίκτυο για όποιον ενδιαφέρεται.

Και για όσους γνωρίζουν από αεροδρόμια, το σκηνικό που προέκυψε εκείνες τις «μέρες του αγώνα» δεν είναι απλά σουρεαλιστικό, αλλά και επικίνδυνα κωμικό.

Μιλάμε για την απόλυτη φαιδρότητα.

Προσωπικά μετάνιωσα που δεν έβγαλα και περισσότερες φωτογραφίες απ’ όσες έβγαλα έτσι κι αλλιώς, που ξες’ όταν μεγαλώσει ο γιος μου μπορεί τα πράγματα να έχουν αλλάξει και να νομίζει ότι ο γέρος του του λέει παραμύθια, οπότε καλό θα είναι να υπάρχει μπόλικο αποδεικτικό υλικό.

Τότε κατάφερα και έπνιξα τα νεύρα μου (είπαμε, όλα εδώ πληρώνονται), το έραψα (μη μας ακούσει και κάνας σουρωμένος κτηματίας και βρούμε κι άλλους μπελάδες) και περίμενα όμορφα-όμορφα, σαν καλό παιδί,  να λήξει η κατάληψη (κραιπάλη) και να πετάξω στον προορισμό μου.

Μετά από 48 ώρες… οπότε και στέρεψαν οι κάνουλες, τελειώσανε τα κοκορέτσια, και οι αγκάλες του Μορφέα έσφιξαν γερά τους εξεγερμένους αγρότες μας…

Και «πάλι καλά» είπα.

Δεν μπόρεσα όμως ποτέ να καταλάβω πώς αυτό το συμβάν δεν έτυχε της δέουσας προβολής από τα εθνικής εμβέλειας ΜΜΕ τότε.

Ούτε και αναφέρεται σήμερα πολύ–πολύ.

Σα να ξεχάστηκε, σα να θέλει να ξεχαστεί, ποιος ξέρει;

Κι αυτό που ξέρω είναι ότι, περιέργως για μένα, δεν επαναλήφθηκε.

Ξέρω όμως πολύ καλά ότι όταν με το καλό (;) ανέβουν ποτέ στην εξίσου εξωτική (όχι μόνο ερωτική) πόλη μας να διαμαρτυρηθούν στη ΔΕΘ τίποτα Κρητικοί αγρότες και πετύχουν τοπικούς διαμαρτυρόμενους οπαδούς, θα έχουν κάθε λόγο να μη σαστίσουν όταν τους ρωτήσουν κάτι ανάλογο οι ντόπιοι.

Γιατί, ίσως να μην είναι πρωτοπόροι στις καταλήψεις αεροδρομίων, είναι όμως σίγουρα αριστοτέχνες σ’ αυτό, πηγαίνοντάς την αρχική ιδέα στα απώτατα όριά της.

Ο Περάκης θα τους λάτρευε, ίσως και ο Αλμοδόβαρ,  ποιος ξέρει; Πάντως σίγουρα όχι ο Φον Τρίερ, αλλά και τι μας νοιάζει;

Ας έρθει στα Χανιά, στον Πλατανιά κατά προτίμηση, που πάνε οι συμπατριώτες του, και έχει πλέον και ομάδα Α’ εθνικής, ας μας αφήσει τα ωραία του λεφτά, κι ας κάνει ότι θέλει.

Κι ας είναι ότι και ο Πειραιάς στα συνθήματά των ομάδων μας.

Ο Παραβάτης