Το ύπουλο άλλοθι

Ήταν εκεί στις αρχές του ' 90, όταν σε μια  συζήτηση γύρω από την ΕΟ 17Ν,  μια γνωστή μου δικηγόρος,  αστικής μάλιστα καταγωγής, μου έλεγε : « πολύ καλά κάνει η 17Ν....».

 

Την αρχική μου έκπληξη, διαδέχθηκε η αποστροφή για τα λεγόμενά της, και η συνεπακόλουθη αδιαφορία για την ίδια.                          

Σήμερα,  διαβάζοντας άρθρα, και σερφάροντας σε σελίδες στο διαδίκτυο, θυμήθηκα αυτή την κουβέντα, όταν είδα σε κάποιες περιπτώσεις, την προσπάθεια δικαιολόγησης της τρομοκρατικής επίθεσης στο Mall με την ισοπεδωτική, κυνική, και άκρως επικίνδυνη λογική,  που θεωρεί την τρομοκρατία ως απάντηση στο «κακό κράτος», και στο διαπλεγμένο πολιτικό σύστημα.                                                                                                                                                                          Η λογική της γενίκευσης και της ισοπέδωσης,  είναι αφ' ενός  εξαιρετικά επικίνδυνη ως προς τα αποτελέσματα, αλλά και αποπροσανατολίζει τον κόσμο ως προς την αιτία των δεινών της κοινωνίας, αφ'ετέρου.

Η δυσλειτουργία του κράτους, η ανεπαρκής,  ή παντελής απουσία του, όταν οι πολίτες το χρειάζονται, είναι ζητήματα τα οποία λύνονται με την απλή αλλά αυστηρή και χωρίς διακρίσεις, εφαρμογή των νόμων.

Αν κάνουμε το  λάθος να ανεχτούμε,  ή έστω να δικαιολογήσουμε την βία ή την τρομοκρατία,  σαν απάντηση, ή σαν τιμωρία στη διαφθορά του πολιτικού βίου, τότε σαν κοινωνία έχουμε ήδη περάσει τα όρια και τρέχουμε με ταχύτητα στον κατήφορο,  που οδηγεί στον γκρεμό.                                                                                

Τα άτομα που υποστηρίζουν την τρομοκρατία, άτομα ψυχικά ασταθή, και εγγενώς ελλειμματικά,  που η βία τους ασκεί ιδιαίτερη έλξη, εκλογικεύουν την ιδιαιτερότητά τους, μέσα από τα κακώς κείμενα του πολιτικού βίου, και βρίσκουν νομιμοποίηση σε πολιτικούς χώρους των οποίων οι εκφραστές,  είτε έχουν τον ίδιο ψυχισμό, είτε απλά τους χρησιμοποιούν για ίδιον όφελος ( κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο και ανήθικο). 

Το γεγονός ότι βρίσκονται σοβαροί άνθρωποι (υποτίθεται ) υπό επίσημη ιδιότητα ενίοτε, οι οποίοι  δικαιολογούν την πολιτική βία ως παρουσία και τιμωρία, στην απουσία του κράτους ή του διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος,  αυτό δείχνει από μόνο του ότι σαν κοινωνία,  βρισκόμαστε σε βαθιά παρακμή.

Μόνο κοιτάζοντας μέσα στον καθρέφτη, εντοπίζοντας τις αιτίες και αντιδρώντας μέσα από την νομιμότητα, γυρίζοντας την πλάτη στις ακρότητες, και απομονώνοντας τους εκφραστές τους, υπάρχει περίπτωση να συνέλθουμε και να βγούμε από την κρίση. Γιατί η κρίση που μας τυλίγει, είναι η κρίση  μιας κοινωνίας που μεγάλωσε μέσα στην εικονική πραγματικότητα της ευμάρειας των δανεικών, της ήσσονος προσπάθειας, και της διαστρέβλωσης των πραγματικών αξιών.

Στην ώρα του λογαριασμού που ήρθε,  (και που δυστυχώς για εμάς, μας επεβλήθη από τους ξένους, και όχι σαν αποτέλεσμα δικής μας συνειδητοποίησης του αδιεξόδου), το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε  είναι να βαδίσουμε στην κόψη του ξυραφιού που μας σπρώχνει η βία.

Και αυτό θα ήταν ολέθριο .   

Diamond Angel