Το πράγμα δεν τσουλάει….

Δεν είμαι ούτε πολιτικός αναλυτής, ούτε δημοσιογράφος.

Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, ούτε συναναστρέφομαι με πολιτικούς και άλλους παράγοντες.

Ούτε καν γνωρίζω κανέναν παρατρεχάμενο από αυτούς που, έστω εμμέσως, διαμορφώνουν πολιτικές.

Προσπαθώ όμως να ενημερώνομαι, και θέλω να πιστεύω πως διαθέτω τον κοινό νου και μια απλή λογική θέαση των πραγμάτων.

 Για αυτό και θα προσπαθήσω να περιγράψω την τρέχουσα πολιτική κατάσταση, όπως εγώ την βλέπω.

Και δυστυχώς την βλέπω αδιέξοδη.

Κατ αρχήν, και για όσους γνωρίζουν ιστορία, είναι αυτονόητο ότι όλα είναι ρευστά.

Η ανθρώπινη κοινωνία, και άρα η πολιτική (αλλά και η οικονομία) είναι έννοιες δυναμικές που προσαρμόζονται και εξελίσσονται με τη πάροδο του χρόνου.

Ότι ήταν χθες ευαγγέλιο σήμερα δεν είναι.

Ότι ήταν χθες όνειρο, σήμερα είναι εφιάλτης.

Και πάει λέγοντας.

Εν ολίγοις, δεν μπορούμε να ζήσουμε το σήμερα, πόσο δε να πορευτούμε στο αύριο, όντας κολλημένοι σε παλιές ιδεολογικές και άλλες αγκυλώσεις.

Πρώτος εγώ ασπάζομαι την ουτοπία του «σοσιαλισμού», όπως τον περιέγραψε ο Μαρξ και άλλοι, πλην όμως η εφαρμογή του στη πράξη (όπου και όπως έγινε) κατέληξε σε κόλαφο για τον άνθρωπο.

Από κει και πέρα, καλώς ή κακώς σχεδόν παντού επικράτησε το καπιταλιστικό μοντέλο της οικονομίας με όλες του τις διαφορετικές εκφάνσεις.

Και ως μέλος της σύγχρονης διεθνούς κοινότητας η χώρα μας βαδίζει οικονομικά σε καπιταλιστικά μονοπάτια, τα οποία εξελίσσονται και καθοδηγούνται από διάφορες δυνάμεις, τις οποίες ως μικρή οντότητα αδυνατούμε να επηρεάσουμε (τουλάχιστον θετικά).

Με αυτό το δεδομένο, και μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου καπιταλισμού της παγκοσμιοποίησης, η χώρα μας απλά τσουλάει…

Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από παγκόσμιες ανακατατάξεις, όπου οι αναπτυσσόμενες (μέχρι πρότινος καθυστερημένες) οικονομίες έχουν το πάνω χέρι κυρίως για λόγους χαμηλού εργατικού κόστους, και αυξημένης κατανάλωσης από μια νέα τάξη που πάει να δημιουργηθεί εκεί.

Πως όμως θα μπορέσει η ΕΕ να ανταγωνιστεί π.χ. την Κίνα;

Ένας τρόπος θα ήταν τα κινεζικά μεροκάματα κλπ να φτάσουν στα δυτικά επίπεδα.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Είναι ρεαλιστικό;

Όχι. Όσο κι αν το θέλαμε.

Φανταστείτε ένα δισ Κινέζων να φτάσουν σε επίπεδα διαβίωσης την Δυτική Ευρώπη!

Με τον καθένα τους να διαθέτει κι από ένα όχημα, μια τηλεόραση, ένα κινητό, κλπ.

Κατ αρχήν θα καταστρέφονταν ο πλανήτης, τόσο από την αυξημένη μόλυνση, όσο και από την εξαφάνιση των πρώτων υλών.

Άρα, αφού δεν μπορεί να βελτιωθεί το επίπεδο εκείνων, ο μόνος τρόπος για να ανταγωνιστεί η Δύση την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τις υπόλοιπες «τίγρεις» είναι να χαμηλώσει το δικό της βιοτικό επίπεδο.

Και τα δικά της μεροκάματα.

Και αυτό βιώνουμε σήμερα.

Με την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ισπανία κλπ να αποτελούν τον δοκιμαστικό σωλήνα της νέας τάξης πραγμάτων που έρχεται (ήρθε) δυναμικά.

Της ισοπέδωσης δηλαδή προς τα κάτω της αγοραστικής δύναμης, αλλά και των συνθηκών διαβίωσής μας.

Την ομογενοποίηση των πληθυσμών.

Για να μπορέσουμε να ανταγωνιστούμε τους άλλους. Τους πολλούς.

Για την δημιουργία μιας παγκόσμιας μεσαίας τάξης πολτού, με πολύ χαμηλότερα προνόμια, δικαιώματα,  και ευκολίες από αυτά του σήμερα.

Συνεπώς, για να επιβιώσουμε μέσα στην ΕΕ, και για να διατηρήσουμε έστω κάποια από τα πολλά καλά προνόμια που πετύχαμε τις τελευταίες δεκαετίες, θα πρέπει να ανασκουμπωθούμε.

Και εδώ είναι το πρόβλημα.

Διότι εκτός από την παραδοσιακή μας διχόνοια, πάσχουμε ως λαός και από μεγαλομανία.

Τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και σε ατομικό.

Ο καθένας μας θεωρεί ότι ο ίδιος, ή αυτά που πιστεύει είναι και τα μόνα σωστά.

Εξ ου τα δεκάδες κόμματα, και οι χιλιάδες πρόεδροι επί παντός του επιστητού.

Ναι αλλά έτσι το πράγμα δεν προχωρά.

Θεωρητικά, σε κρίσιμες εποχές χρειάζονται κρίσιμες αποφάσεις.

Προσωπικά πιστεύω πως η εποχή που διανύουμε αναλογεί με περίοδο πολέμου, όπου άσχετα με τα πιστεύω του καθενός, όλοι θα πρέπει να γίνουμε μια γροθιά και να αντιμετωπίσουμε τον κοινό εχθρό. Και όσο για τις μεταξύ μας διαφορές, από αύριο βλέπουμε…

Σε κρίσιμες για το έθνος και την πατρίδα πολεμικές στιγμές, ποιο είναι το ιδεατό μοντέλο;

Να αποφασίζουν επιτροπές και κόμματα για το που θα γίνει επίθεση, και πως θα επιχειρήσουν τα αεροσκάφη;

Ή να ανατεθεί το δύσκολο αυτό έργο σε κάποιον ειδικό, που ως αρχιστράτηγος θα αναλάβει να το φέρει εις πέρας, και αν δεν πετύχει να τον κρεμάσουμε;

Ε, λοιπόν, κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, μόνο που πολλοί εξ ημών δεν έχουν καταλάβει ότι έχουμε πόλεμο, και συνεχίζουν να λειτουργούν όχι μόνο με απόψεις περιόδου ειρήνης, αλλά και με ιδεοληψίες «χίπικες» που είναι εκτός τόπου και χρόνου, ειδικά σε περιόδους επιστράτευσης.

Και όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και σήμερα έχουμε και κάποιους που απλά είναι δολιοφθορείς, πεμπτοφαλαγγίτες, και Εφιάλτες.

Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά στον πόλεμο δεν χωράει πολλή δημοκρατία.

Σίγουρα πάλι, αν και έχουμε «πόλεμο», κανένας μας δεν θα συμφωνούσε στην αναστολή βασικών άρθρων του συντάγματος, κήρυξη στρατιωτικού νόμου, κλπ.

Ποια είναι η αμέσως επόμενη καλή λύση, και πάντα μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;

Η αυτοδυναμία ενός κόμματος, και η εναπόθεση των ελπίδων μας σε αυτό, μπας και βγούμε κουτσά στραβά από την κρίση.

Όσο και αν αντιπαθώ τον αναχρονιστικό λαϊκισμό του Σύριζα, εν τούτοις προσωπικά θα ήμουν διατεθειμένος να τον ανεχτώ για μια περίοδο ως και 5-6 χρόνια, μόνο του στην εξουσία, και ότι γίνει. Αλλά μόνο του.

Θα έβαζα δηλαδή στην άκρη τις προσωπικές μου απόψεις, με την ελπίδα ότι κάτι θα γίνει τελικά.

Όποιος έχει ασκήσει έστω και ελάχιστη διοίκηση, έστω και σε επίπεδο ενός γραφείου 3-4 ατόμων, ή μιας διμοιρίας στον στρατό, ξέρει πολλοί καλά ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει.

Άρα, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα δεν βλέπω να ξημερώνει.

Ο Σαμαράς είναι ο μόνος εν ζωή πολιτικός που πραγματικά θαυμάζω.

Τον έχω ικανό για πολύ μεγάλα πράγματα.

Έλα όμως που όχι μόνο είναι αναγκασμένος να συγκυβερνά με δυο κόμματα εντελώς διαφορετικών καταβολών, αλλά και με δυο αρχηγούς τους, που αμφιβάλλω αν έχουν κάτι (ανθρώπινα) κοινό με τον Σαμαρά.

Πέραν αυτού, ο Σαμαράς έχει να αντιμετωπίσει και τις ετερόκλητες εσωκομματικές ισορροπίες που ταλανίζουν την Νέα Δημοκρατία.

Τι σχέση μπορεί να έχει ο Σαμαράς με τους ντορικούς;

Καλός χρυσός ο Καραμανλής, αλλά ο Σαμαράς είναι αλλού. Παρασάγγες μπροστά σε όλα τα επίπεδα.

Ναι, αλλά, οι εσωτερικές αυτές τάσεις και ρεύματα τον κρατάνε πίσω.

Για να το πώ αλλιώς, είναι σαν να βάζεις τον Μέσι να παίξει τερματοφύλακας. Δεν γίνεται.

Ποια η λύση;

Να πορευτούμε ως έχουμε, κουτσά στραβά, έρμαια του Τσίπρα, του Μπένυ και των άλλων «δημοκρατικών» δυνάμεων…;

Ή να γίνει το θαύμα, να αντιληφθεί ο κόσμος (όχι μόνο της κεντροδεξιάς) τι παίζει, και να δώσει (σε ενδεχόμενο εκλογών) μια σοβαρή πλειοψηφία στον Σαμαρά προκειμένου να ξεδιπλώσει το ταλέντο του;

Κι αν δεν πετύχει, τότε θα φταίει ο ίδιος και μόνο ο ίδιος, και πρώτος εγώ να του πετάξω αυγά.

Αυτό όμως που συμβαίνει σήμερα, δεν πάει άλλο. Δεν οδηγεί πουθενά.

Και είναι κρίμα.

Να διαθέτουμε δηλαδή το καλό δεκάρι, και εξαιτίας κάποιων πεισμάτων, και κάποιων ψηφοθηρικών φιλοδοξιών, να τον έχουμε να παίζει με το ένα πόδι σε γύψο…

Δεν λέει.

Όπως συμβούλευε  κάποτε ο Νίκος Σαμοίλης στο «Για Λογαριασμό σας», όταν ένα νοικοκυριό χρωστάει παντού, τα βάζει κάτω, σφίγγει τον κώλο του, ξεχνάει μπουζούκια, BMW, και λούσα, και προσπαθεί να ορθοποδήσει.

Σε αυτή τη φάση είμαστε εμείς σήμερα.

Μόνο που κάποια έχουν ακόμη το μυαλό τους στα λούσα.

Και πείθουν ουκ ολίγους ψηφοφόρους, πουλώντας τους φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

Με το οικονομικό μας χάλι να διαιωνίζεται.

Και στο τέλος να χάνουμε όλοι μαζί.

Λογικοί και μη.

Νοικοκύρηδες και μπατακτσήδες αγκαλιά...

 Strange Attractor