Ο μικρός ωκεανός.

Αν έπρεπε να πω την γνώμη μου για τα εγχώρια τεκταινόμενα, θα ακολουθούσα την συμβουλή που έδωσε πριν χρόνια ο John Gross στον Martin Amis: «μην ξεκινάς αλληλοδιάδοχες παραγράφους με την ίδια λέξη».

Συνήθως, η αγαπημένη μου λέξη παρεισφρέει στην καντιανή φιλοσοφία που απαιτεί απ’τον άνθρωπο συνέπεια και τάξη μέσω του ηθικού νόμου. Η λέξη «δεν».

Οι άμισχοι οργανισμοί, τα ελεύθερα πρωτόζωα και οι ασαφείς πρωτόγονες λειτουργίες, αποτελούν το πρωτόλειο της φύσης, όταν παραδόθηκε στα ανθρωποειδή που προσπαθούσαν να συμφιλιωθούν με το παράδοξο της ύπαρξης.

Η προσπάθεια επέκτασης του ατομικού επιπέδου στο κοσμολογικό κραυγαλέο πρόταγμα της παρατήρησης, προσκρούει στην κοπερνίκεια αρχή που αποτελεί το δικό μου ευαγγέλιο.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός ή περίοπτη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν.

Το τελευταίο δεν δίνει δεκάρα για την πεπερασμένη λογική που ακκίζεται με τους νόμους μεταβολής.

Σαν τον John Updike όταν προσπαθούσε να τα φέρει βόλτα με τέσσερα παιδιά, όντας 35 χρόνων ο ίδιος.

Η απροσμέτρητη αγάπη οδηγεί στην παρακμή.

Η πολιτική πραγματικότητα εκφυλίζεται διότι δεν υπάρχει παρακαταθήκη αυστηρής επιστήμης για μια στιλπνή διαλεκτική.

Το εργατικό κίνημα αφορά τα γραφειοκρατικά στρώματα, τον σταλινικό μαρξισμό και τις επωδούς της μηχανιστικής αντίληψης περί μίσους από αναρχοφασίστες, νεοναζί και θεωρητικούς της βίας ως βεβαιότητας.

Αποτελούμε κακέκτυπα του Ναπολέοντος Β’ όταν χρίστηκε αντιβασιλέας της Ιταλίας, συμμαχώντας με τον Μαξιμιλιανό Γ’· πανέτοιμοι να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα στο συνέδριο της Βιέννης μετά την ήττα από την Ρωσία.

Ξεχνάμε φυσικά ότι δεν ζούμε στον 19ο αιώνα αλλά στον 21ο.

Η σοσιαλφασιστική νεολαία δεν έχει ιδέα από ιδεαλιστικές κινήσεις, εντιμότητα και προπαντός πνευματική δημιουργία.

Οι ψευδώνυμες μορφές πάλης στο όνομα των συλλογικών διαδικασιών, προδίδουν τον αμοραλισμό του φοιτητικού εσμού ο οποίος εκβιάζει, λοιδορεί και συμμετέχει ενεργά στη απαξία της γνώσης, μεταλλασσόμενη σε θλιβερή μηχανική καρικατούρα όπως θα έλεγε ο Mumford. Δράκα τρομοκρατών που δεν συμμορφώνεται με νόμους αλλά με χάσματα ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Η ιστορία του Sergei Nabokov, ο οποίος δολοφονήθηκε την περίοδο του Ολοκαυτώματος σε στρατόπεδο εξολόθρευσης επειδή ήταν ομοφυλόφιλος, δεν απέτρεψε τον αδερφό του Vladimir να απορρίψει τα ομοφοβικά ξεσπάσματα στα βιβλία του.

Πόσο μάλλον τα στρατόπεδα των επάλξεων, που εξακολουθούν να ονειρεύονται το ausrotten των προδοτών, των συστημικών και των φιλελεύθερων, με σιγουριά Ρωμαίου αυτοκράτορα σε πλήρη στύση.

Κομμουνισμός και ναζισμός συνεργάστηκαν κατά την διάρκεια των Δύο Παγκοσμίων Πολέμων, ασχέτως εάν εμείς νομίζουμε ότι διαβλέπουμε ενδείξεις κινητικότητας επαναστατών που καπνίζουν χασίσι, ονειρευόμενοι το λειρί του κόκορα απ’το χωριό τους, παστό χοιρινό με συνοδεία κλαρίνων και άρματα μάχης από μια φαντασιωσική NKVD, που πυροβολεί την Αντάντ, τον έναστρο ουρανό και τον καπιταλισμό που του χαρίζει την ανία.

Η περιώνυμη κρίση δεν αποτελεί custodia honesta αλλά ευκαιρία πρωτοβουλίας κι εφαρμογής του Δημοκρατικού Ιδεώδους που προσφέρει πλουραλισμό, οργάνωση και κυριαρχία της ορθολογικής λειτουργίας του κράτους. Ελληνικό ταμπού που αφορά μια αχανή μαθηματική συμβατικότητα επειδή ο αναλφαβητισμός είναι απαραίτητη διαστροφή για τις απηρχαιωμένες αντιλήψεις των κομπλεξικών ποπολάρων.

Η Θάτσερ πέθανε, ο Πρετεντέρης χαρακτηρίζει «Κασιδιάρη» την Ζωή Κωνσταντοπούλου με τους γνωστούς του λιβέλους, ο Τράγκας καλεί στον ΣΚΑΪ χρυσαυγίτες, το ΚΚΕ εξακολουθεί να πειθαρχεί στην προσωπική του δικτατορία, πρώην κνίτες παίζουν κυνηγητό με την αστυνομία στα στενά των Εξαρχείων, η σοσιαλιστική μέθη καταρρέει, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα χρησιμοποιεί μελίρρυτες εκφράσεις κουστωδίας λίγο πριν την μαζική αυτοκτονία.

Η αγελαία αρνητικότητα θεωρείται προσόν για τους ηλιθίους που παίζουν ρόλο παρία στα τυχάρπαστα ξεσπάσματά τους, προσπαθώντας να πείσουν αλλήλους παρά να επωμισθούν την ευθύνη του πολίτη για τα κοινά.

Η ενότητα, η ομόνοια και η σταθερότητα αφορούν τους σχισματικούς χριστιανούς, τους Εβραίους και τους Σικελούς, τότε που ο Φρειδερίκος ο Β’ χάριζε λόγια ειρήνης in tota Italia, με τους σημειοδιδασκάλους σε επιφυλακή.

Κλέβω κάτι που έγραψε ο Κίρκεγκωρ: Nulla dies sine lacrima. Ήτοι, καμία μέρα χωρίς δάκρυα.

Όπως ο Γκαίτε που κοίταζε το είδωλό του στον καθρέφτη· νωδός και άχρηστος.

The Elf at Bay