Αμερικάνοι (φονιάδες των λαών) σώστε μας!

Είναι κάτι στιγμές ρε παιδί μου, που λες πως ακόμα και ο πάντα κυνικός στο όριο της πρόκλησης Πάγκαλος έχει δίκιο.
Θυμάμαι που στα μέσα της δεκαετίας του ’90 όταν όλοι μιλούσαν για την ανάγκη να υπάρξει «περισσότερη Ευρώπη», και η Ελλάδα λόγω των εξαιρετικών σχέσεων Σημίτη – Σρέντερ αποτελούσε μέλος του άτυπου Γαλλο-γερμανο-βελγο- ελληνικού άξονα (ναι υπήρξε και τέτοιος), ο τέως υπουργός του ΠΑΣΟΚ αποκάλεσε τη Γερμανία «Γίγαντα με μυαλό μικρού παιδιού».

Τότε οι Έλληνες, πιστοί στο ευρωπαϊκό όραμα και στα πακέτα Ντελόρ, μιλήσανε για απρέπεια και στις επόμενες διαδηλώσεις εξακολουθούσαν έξω από την αμερικανική πρεσβεία να φωνάζουν «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι».

Οι Γερμανοί τότε ήταν φίλοι μας, και μάλιστα κανένας δεν φώναζε για τις business της Siemens, για τα υποβρύχια που έγερναν και το μονοπώλιο του Βερολίνου στις κρατικές προμήθειες.

Λιτότητα στην Ελλάδα;

Από πίσω ήταν οι Αμερικάνοι.

Προβλήματα με την Τουρκία;

Α πάλι οι Αμερικάνοι ήταν αυτοί που έβαζαν το δαχτυλάκι τους.

Επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία;

Εμείς εμμονικά να στηρίζουμε με συγκεντρώσεις τον σφαγέα Μιλόσεβιτς που ήθελε – τρομάρα του – να μας μπλέξει και στον δικό του πόλεμο με διαμελισμό της FYROM. Μας έσωσε ο Κλίντον από πόλεμο για τα Ίμια;

Τις ΗΠΑ εμείς καταγγέλλαμε για να κρύψουμε τον δικό μας ενδοτισμό και την αδυναμία του στρατεύματος μας να αντιπαρατεθεί για να διαφυλάξει τα ελληνικά εδάφη.

Μια αδυναμία που τροφοδοτούσαν οι αδιαφανείς μιζο-προμήθειες από τις γερμανικές εξοπλιστικές εταιρείες.
Τώρα όμως που επιτέλους έχουμε περισσότερη γερμανική Ευρώπη από όση μπορούμε να αντέξουμε, βλέπουμε πιο καθαρά.

Και αυτή η νέα ανάγνωση οδηγεί σε μια νέου τύπου γεωστρατηγική αξιολόγηση των συμμαχιών μας.
Το «ξανθό γένος» στο οποίο η άκρα δεξιά επένδυσε, πούλησε με μιας την Κύπρο και φυσικά κάτι τέτοιο θα κάνει και με εμάς εάν έλθουμε στην ανάγκη τους.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, η Ρωσία είναι μια περισσότερο περιφερειακή παρά παγκόσμια δύναμη που δεν μπόρεσε καν να διασφαλίσει την τύχη μιας εξαρτημένης 100% από αυτήν χώρας, της Συρίας.

Μια μεσαία δύναμη που «δεν θέλει να χαλάσει τις σχέσεις της με τη Γερμανία» σύμφωνα με τα όσα δήλωσε λίγο πολύ ο Μεντβέντεφ.
Η Ευρώπη στην οποία επένδυσε το εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και τις αρχές του 2000 έχει αλλάξει πλέον πολύ.

Είναι μια γερμανική ήπειρος, όπου το Βερολίνο αισθάνεται αισιοδοξία και επιβάλλει μονομερείς πολιτικές.

Ξεχνώντας το μεγάλο μειονέκτημα τους, την αμίμητη ξεροκεφαλιά τους, οι Γερμανοί είτε το παραδέχονται είτε όχι, έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα να αποδείξουν πως μπορούν να καταφέρουν με νέα μέσα αυτό που οι παππούδες τους δεν κατόρθωσαν.  Με απουσία άλλης εναλλακτικής πολιτικής και με μια Γαλλία σκιά του εαυτού της, οι Γερμανοί αποδεικνύουν καθημερινά προς τα πού πηγαίνουν το πράγμα.
Κι όμως. Εχθές ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιού για δεύτερη φορά μετά τις παλιότερες παρεμβάσεις του Τίμοθι Γκάιντνερ είπε στους «μουλαρωμένους» Γερμανούς αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

Πως χωρίς τόνωση της κατανάλωσης, χωρίς τερματισμό της λιτότητας δίχως όριο, ανάκαμψη δεν θα έλθει.

Αντ’ αυτού, ο κ. Λιού εισέπραξε μια χαρακτηριστική της γερμανικής κουλτούρας απάντηση από τη μεριά του κ. Σόιμπλε.

Τι είπε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών που τόσο μας ταλαιπωρεί;

Δογματικά, ξεροκέφαλα (είπαμε είναι χαρακτηριστικό της φυλής του) διαμήνυσε πως «δεν δέχεται υποδείξεις».

Από αυτή και μόνη την αντίδραση φαίνεται λοιπόν πως οι Γερμανοί επαναλαμβάνουν για τρίτη φορά το ίδιο ιστορικό λάθος.

Θεωρούν εαυτούς υπερδύναμη, θεωρούν πως και πάλι μπορούν να τα βάλουν με τις ΗΠΑ και – δυστυχώς – για πρώτη φορά στη δική μας ιστορία έχουμε εγκλωβιστεί σε μια συμμαχία με τους σίγουρα ηττημένους αυτής της κόντρας.

Γιατί οι Γερμανοί εκτός από ξεροκέφαλοι είναι και ιστορικά αποδεδειγμένοι losers.
Ας μην ξεχνάμε – αφού η ιστορία θα πρέπει να είναι ο οδηγός μας – πως η χώρα μας μονάχα με τις συμμαχίες με το λεγόμενο αγγλοσαξονικό μέτωπο κατάφερε να αναπτυχθεί.

Οι Βρετανοί βοήθησαν καίρια στην ανεξαρτησία μας από τους Τούρκους, η Αντάντ μας εξασφάλισε μετά τους εθνικούς αγώνες αύξηση των εδαφών μας όταν οι Τούρκοι συμμαχούσαν με τους Γερμανούς, οι Βρετανοί και οι ΗΠΑ εξασφάλισαν πως η χώρα δεν θα γίνει σοβιετία το 1944 (αν και με πολύ βαρύ τίμημα σε ελληνικό αίμα).

Σίγουρα οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί έχουν και αρνητικό ρόλο στην ιστορία μας.

Όμως η συγκυρία δείχνει πως και πάλι αυτοί που αντιστέκονται στον λάθος δρόμο των Γερμανών, οι μοναδικοί επί της ουσίας ισχυροί μας σύμμαχοι στο να ανατρέψουμε την αδιέξοδη πολιτική της Μέρκελ είναι οι Αμερικάνοι.
Και φυσικά για όσους σπεύσουν να μιλήσουν για «δουλική αντιμετώπιση» της εξωτερικής πολιτικής να υπενθυμίσουμε πως μια χώρα σαν την Ελλάδα οφείλει να έχει συμμαχίες ιδιαίτερα όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και πριν το χείλος της καταστροφής.

Όλα τα άλλα περί «ουδετερότητας» και δήθεν «εθνικής ανεξαρτησίας» σε έναν πλανήτη που παγκοσμιοποιείται και που το εθνικό υποχωρεί ξεκάθαρα έναντι του διεθνούς, είναι απλοί κουτσαβακισμοί.

Χωρίς συμμαχίες και στρατηγική μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Εκτός φυσικά από τον γκρεμό και το χάος.

Δημήτρης Μαρκόπουλος

Πρώτο Θέμα