Παιχνίδια εξουσίας στον δρόμο…

Πριν από μερικούς μήνες  βρέθηκα καλεσμένος σε ακριβή ψαροταβέρνα του Πειραιά.

Στο διπλανό τραπέζι,  δύο βουλευτές αντίπαλων δογμάτων μετά των συμβίων τους, τρωγόπιναν σαν παλιόφιλοι.

Δυο κενές φιάλες κρασί και μία μισοάδεια, εξηγούσαν το τσακίρ κέφι που ξετυλιγόταν σαν σερπαντίνα πολύχρωμη, μπροστά στα μάτια των φιλοπερίεργων συνδαιτυμόνων που τους είχαν ήδη αναγνωρίσει και κρυφάκουγαν την ψιλοκουβέντα τους:

«Ρε συ, εγώ πάντως δεν έχω κάνει ποτέ πάνω από 20 λεπτά, σπίτι-γραφείο»,  έλεγε ο ένας, με ύφος υπονοούμενο.

«Αφού σου ανοίγουν όλα τα φανάρια  στην Κηφισίας, πλάκα με κάνεις;», αποκρινόταν ο άλλος, με ύφος δήθεν θιγμένο.

«Ναι, ρε! Απορώ γιατί διαμαρτύρεται ο κόσμος για την κίνηση. Αφού το έχουμε λύσει το κυκλοφοριακό»,  κατέληγε ξεκαρδιζόμενος ο πρώτος.

Η μία από τις δύο συζύγους είχε γίνει ήδη κατακόκκινη από ντροπή.

Ή μπορεί και να της είχε πέσει βαρύ το  ρουζ, θα σας γελάσω.

Οι δύο πατέρες του έθνους όμως,  προφανώς δεν είχαν πρόβλημα να αμολάνε τέτοιες χοντράδες μπροστά στο ποίμνιό τους. 

Μου θύμισαν έναν άλλο βουλευτή, σε μπαρ αυτή τη φορά,  που είπε στο διπλανό του, ψιθυριστά (αλλά όχι αρκετά ψιθυριστά ώστε να μην τον ακούσω): «Αφού θα γίνουμε όλοι υπηρέτες, να είμαι τουλάχιστον επιστάτης»… 

Αυτή η συνταγματική επιταγή «όλοι ίσοι μπροστά στο νόμο» που βιάζεται εξακολουθητικά, ακόμα και με ασήμαντη αφορμή, θα έπρεπε κανονικά να αποτρέπει τα μέλη της εξουσιαστικής ελίτ  από το να επιδιώκουν τέτοια «τροχονομικά ρουσφέτια» για ψύλλου πήδημα. 

Προσωπικά πιστεύω ότι, εκτός κι αν μόλις κηρύχτηκε πόλεμος ή εάν τρομοκράτες ανατίναξαν την Ακρόπολη και ο πρωθυπουργός  πρέπει να διακτινιστεί στη Βουλή για να αναλάβει δράση, δεν υπάρχει κανένας άλλος λόγος για αυτή την επαίσχυντη και προκλητική κατάχρηση εξουσίας. 

Κι  όμως.

Κάθε μεσημέρι,  ο κάθε κακομοίρης με κρατικό αυτοκίνητο, παίρνει ένα τηλέφωνο το κέντρο της Τροχαίας: «επείγουσα ανάγκη μετακίνησης από την οδό Πεύκων της Εκάλης στη Βουλή. Παρακαλώ να πράξετε να δέοντα».

Και το κέντρο ξαμολάει τους τροχονόμους κατά μήκος της λεωφόρου, να κρατάνε τις καθέτους αλυσοδεμένες,  οι οδηγοί μετά το τέταρτο χαμένο πράσινο να κορνάρουν βγάζοντας αφρούς από το στόμα, τα μηχανάκια να περνάνε παίζοντας κορώνα-γράμματα με το θάνατο μόλις γυρνάει την πλάτη του ο «τροχαίος» και τη στιγμή της θριαμβευτικής διέλευσης του βιαστικού εποχούμενου, οι βλαστήμιες και οι μούντζες να πέφτουν σαν το χαλάζι (και ο πληγωμένος καλλιτέχνης να αναστενάζει…). 

Υπερβάλλω; Δεν  υπερβάλλω ποτέ.

Αν θέλετε να  πιστοποιήσετε το γεγονός, στηθείτε μια καθημερινή στο φανάρι του Φάρου Ψυχικού, μεταξύ 4 και 4:30 μετά μεσημβρίαν.

Η μαύρη Μερτσέντες που περνάει με προπομπό το ασφαλίτικο Φάμπια που ουρλιάζει, περιέχει ένα  ημιασήμαντο πρόσωπο της κυβέρνησης.

Το οποίο πρέπει ωστόσο να επιτελεί πολύ σπουδαίο έργο, για να είναι κάθε μέρα τόσο βιαστικό.

Ή να έχει χρόνιο πρόβλημα  ακράτειας... 

Ειλικρινά, αν και δε με χαρακτηρίζει γενικώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν βρίσκω λόγια για να περιγράψω το πόσο προσβλητικό, αισχρό, διεφθαρμένο, πρόστυχο, έκλυτο, υποτιμητικό, ανήθικο, ασυνείδητο και απρεπές είναι  αυτό το παιχνιδάκι της εξουσίας, με τα νεύρα του μποτιλιαρισμένου Αθηναίου.  

Σε μια κοινωνία αλληλοσεβασμού,  ακόμα και ο πρωθυπουργός της χώρας, ειδικά αν είναι από αυτούς που έταξαν «οριστική λύση στο κυκλοφοριακό μέσα σε 100 μέρες», θα έπρεπε να περιμένει υπομονετικά στην ουρά, μαζί με τους υπόλοιπους δυστυχείς οδηγούς, για να καταλάβει τι είδους πρόβλημα είναι αυτό που καλείται να λύσει.

Πολλώ δε μάλλον, όλοι οι παρατρεχάμενοι ημιεπίσημοι που  απλά βαριούνται να πήζουν στην Κηφισίας. 

Ψέματα!

Σε μια αληθινά δημοκρατική κοινωνία ο πρωθυπουργός θα έπαιρνε το λεωφορείο μαζί με τους μετανάστες.

Και η πολιτικάντικη αυλή του  θα κυκλοφορούσε με το ιδιωτικό της αυτοκίνητο, όπως κάποτε είχε δεσμευτεί. 

Και, σας παρακαλώ.  Μη μου πείτε τη φράση «λόγοι ασφαλείας», γιατί θα βγάλω σπυράκια.

Όταν, θύματα δολοφονικών επιθέσεων  έχουν πέσει Αμερικανοί πρόεδροι και ο Πάπας, κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο. 

Όπως επίσης, κανένας από τα μούτρα που ανταλλάσσουν  χοντράδες πάνω από «τσιπούρες πελαγίσιες, 60  το κιλό» δεν είναι Ούλοφ Πάλμε...

Γιώργος Φραντζεσκάκης

EyeDoll