Το φιλοδώρημα στα χρόνια της κρίσης…

 Ένας απελπισμένος ντελιβεράς άνοιξε ένα μπλογκ για να πει τον πόνο του 

Βαρέθηκε τις τηλεοπτικές παραγωγές και τις μεγάλες εταιρίες που δίνουν 2 δολάρια σε παραγγελίες 90 δολαρίων, βαρέθηκε τα σεντς που παίρνει για να μεταφέρει ένα σάντουιτς μέσα σέ κατακλυσμούς και χιονοθύελλες, και είπε να κάνει την αγανάκτησή του γνωστή.

Στο μπλογκ «≤15%» ο 20χρονος σχεδιαστής Larry Fox από τη Νέα Υόρκη δεν ξεμπροστιάζει μόνο κακούς πελάτες (των οποίων τα ονόματα και διευθύνσεις τελικά κατέβηκαν από το blog), αλλά απαντάει και σε ερωτήσεις αναγνωστών με ετοιμότητα και χιούμορ.

Προσωπικά πιστεύω ότι για ορισμένες κατηγορίες επαγγελμάτων το φιλοδώρημα είναι απαραίτητο, και αυτό είναι ένα από αυτά.  

Βέβαια στην Αμερική είναι διαφορετικά τα πράγματα, καθώς ένα φιλοδώρημα μεταξύ 15%-20% είναι αυτονόητο αν ήσουν ευχαριστημένος από το σέρβις, γιατί αυτή είναι και ουσιαστικά η αμοιβή του εργαζόμενου.

Στην Ελλάδα το ποσοστό είναι σημαντικά χαμηλότερο, αλλά φαντάζομαι ότι και στη χώρα μας οι σερβιτόροι, ντελιβεράδες κλπ. (ζητώ συγνώμη για τη λέξη σε περίπτωση που δεν είναι δόκιμη, αλλά ποιά είναι η δόκιμη ελληνική; Ταχυμεταφορέας ίσως;) μέσα στην φουρτουνιασμένη μας οικονομία, βασίζονται αρκετά στα φιλοδωρήματα. Αν υπάρχει αναγνώστης που μπορεί να μας διαφωτίσει περισσότερο, παρακαλώ να το κάνει.

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα του μπλογκ:   “Είμαι χωρισμένη μητέρα και επιβιώνω μήνα με μήνα αλλά πάντα, πάντα, ΠΑΝΤΑ αφήνω φιλοδώρημα. Είναι μέρος των εξόδων που μπορώ να διαθέσω για φαγητό και ποτό εκτός σπιτιού.

Οπότε δείχνω λίγη (εντάξει, ΚΑΘΟΛΟΥ) κατανόηση για όσους δεν αφήνουν καθόλου φιλοδώρημα.

Και μία συμβουλή γι’ αυτούς: αν δεν αφήνεις φιλοδώρημα και είσαι αγενής στους σερβιτόρους, το πιο πιθανό είναι η γυναίκα που έχει βγει για πρώτη φορά μαζί σου να μην ξαναβγεί.”   “Τι ωραίο site.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος δεν αφήνει φιλοδώρημα, ειδικά για το φαγητό από ντελίβερι. Νομίζω ότι είναι σημαντικό να εκτιμάς τη δουλειά κάποιου.

Είναι κάτι που μου εμφύσησε ο πατέρας μου όταν ήμουν μικρότερος και μου έλεγε ιστορίες από τότε που δούλευε ως σερβιτόρος, μόλις μετανάστευσε στην Αμερική.

Από τον πατέρα μου έμαθα να δίνω τουλάχιστον 20% φιλοδώρημα. 

Η απάντηση για τους φοιτητές που λένε ότι δεν έχουν αρκετά λεφτά για φιλοδώρημα η απάντησή μου είναι ότι αν δεν έχω αρκετά λεφτά για φιλοδώρημα, δεν θα παραγγείλω φαγητό. Θα μαγειρέψω.”  

 “Για όσους δεν καταλαβαίνουν: ο κόσμος είναι κακομαθημένος. Νομίζουν ότι το να τους φέρνουν φαγητό είναι δικαίωμα, και όχι προνόμιο.

Αν έχεις τα λεφτά για να πληρώσεις κάποιον να σου μαγειρέψει, τότε μπορείς και να πληρώσεις κάποιον για να στο φέρει στον τεμπέλικο κώλο σου. Τέλος.

Αν μπορείς να βγεις για φαγητό και να πληρώσεις 10 ευρώ για ένα πιάτο ομελέτα τότε μπορείς να αφήσεις και φιλοδώρημα.

Αν δεν το κάνεις είναι επειδή είσαι τσιγκούνης.

Βρίσκεις τρόπους για να δικαιολογήσεις την τσιγκουνιά σου και την τεμπελιά σου, αλλά αυτός είσαι τελικά.

Αν δεν σου φτάνουν τα λεφτά για το φιλοδώρημα φτιάξε το φαγητό μόνος σου.

Το ίδιο ισχύει για όλες τις περιπτώσεις που πληρώνεις κάποιον για να κάνει κάτι που θα μπορούσες να κάνεις και μόνος σου, όπως τα ταξί.

Αν έχεις αρκετά λεφτά ώστε να πληρώσεις κάποιον να σου κάνει μια δουλειά, ΔΩΣΕ ΦΙΛΟΔΩΡΗΜΑ! Αλλιώς είσαι μαλ*κ*ς. Τέλος.”

Από ανώνυμο: Εντάξει, θα αρχίσω να μαγειρεύω το φαγητό μου όπως μου συστήνετε, και αν κάνουν το ίδιο όσοι πιστεύουν ότι δεν αφήνουν καλά φιλοδωρήματα τότε σε λίγο δεν θα έχετε δουλειά.

Μερικές φορές ο κόσμος διαμαρτύρεται χωρίς να καταλαβαίνει πόσο ηλίθιος είναι στην πραγματικότητα.

Αν μου συνιστάς να τρώω μόνο το φαγητό που φτιάχνω στο σπίτι, τότε μου ζητάς να σε βοηθήσω να μείνεις άνεργος.

Γιατί είσαι τόσο βλάκας;

Απάντηση: η πλειονότητα του κόσμου δίνει καλά φιλοδωρήματα. Θα με διευκόλυνες αν σταματούσες να παραγγέλνεις φαγητό, άχρηστε τσιγκούνη.” 

Εδώ βρήκα ένα απόσπασμα που περιγράφει την ελληνική πραγματικότητα:  

«Σου δίνουν 300 ευρώ και τη βενζίνη, βάζεις το μηχανάκι σου, σου λένε ότι θα δουλεύεις μαύρα και ότι τα υπόλοιπα θα τα κερδίζεις από τα πουρμπουάρ και έπειτα σε κράζουν όταν νομίζουν ότι άργησες λίγο.

Εσύ τρέχεις με την ψυχή στο στόμα για να μη χάσεις το νυχτοκάματο και βέβαια κινδυνεύεις 1000% περισσότερο να πάθεις κάποιο ατύχημα.

Όταν συμβεί αυτό, το ατύχημά σου δεν καταχωρίζεται ως εργατικό, αλλά ως τροχαίο δυστύχημα, αφού εσύ είσαι ανασφάλιστος. 

Από την άλλη θέλανε οι εταιρείες να βάλουν στον μεταφορέα με μηχανάκι ένα ρουφιανομηχάνημα, το pda.

Σου λέει, του δίνω την περιουσία μου κι εκείνος παίρνει το μηχανάκι για να πάει για τα ψώνια του; 

Ωραία και καλά να ελέγχεις αν οι υπάλληλοί σου δουλεύουν, δε λέω, αλλά γιατί πάντα τα αφεντικά να βρίσκουν τρόπους να ελέγχουν καλύτερα τον εργαζόμενο, ενώ οι εργαζόμενοι (π.χ. ντελιβεράδες) να μη μπορούν να ελέγξουν τα αφεντικά;

Δεν ξέρω τι λύση θα βρεθεί, αλλά ο ντελιβεράς είναι από τα πιο ταλαιπωρημένα και βασανισμένα επαγγέλματα.

Όλοι οι πελάτες θέλουν το σουβλάκι και την πίτσα στην ώρα τους, αλλά δεν αναλογίζονται πώς λιώνει ο εργαζόμενος για να τους εξυπηρετήσει».

Αλεξίπτωτο