Το ουρλιαχτό του χοίρου…

Το σωτήριον έτος 1981 έλαβε χώρα ένα ιστορικό γεγονός: «Το ΠΑΣΟΚ στη κυβέρνηση - ο Λαός στην εξουσία» με αποτέλεσμα  «εκεί και τότε»  να περιέλθει «η Ελλάδα στους  Έλληνες»  υποστηρίζοντας το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ,  το ίδιο συνδικάτο», και άλλα τέτοια υπέροχα.

Για οχτώ χρόνια κι αφού στο μεταξύ το ΠΑΣΟΚ είχε κάνει κι ένα  «συμβόλαιο με το λαό» έγινε το «έλα να δεις».

Μίζες, πάμπερς, Τόμπρας, Κουτσόγιωργας, πρασινοφρουροί, Σαντινίστας, Καντάφι και το κακό συναπάντημα παρέλασε,  στο καφενείον η Ελλάς.

Επιδοτήσεις, εξοπλιστικά, ΜΟΠ, εθνικοί εργολάβοι, γάμοι, διαζύγια, πουτάνες, ζεϊμπέκικα αλλά προ παντός κοινωνική πολιτική, συντάξεις προνοιακές, αναπηρικές, εθνικής αντίστασης και «Τσοβόλα δώστα όλα» στο λαό που μας ψηφίζει.

Και διορισμοί με το τσουβάλι σε, Ολυμπιακή,  ΟΣΕ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΡΤ, Αστυνομία, Λιμενικό, Στρατό, και φυσικά μόνο προοδευτικοί ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Κι όλα αυτά με τι; Με τα χρήματα του ίδιου συνδικάτου της ΕΟΚ, αλλά και με πολλά δανεικά, χρεώσου να δώσουμε στο λαουτζίκο να μας ψηφίζει.

Σε 20 με 30 χρόνια που θα χρειαστεί να τα γυρίσουμε ποιος ζει ποιος πεθαίνει.

Εκείνοι όμως ζούσαν ζωή και κότα…

            Ο φίλος μου τηλεφώνησε:

-           Είσαι καλεσμένος μου λέει τη Κυριακή.

Κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα,  έχουμε τη τελετή της σφαγής του χοίρου. Θα μαζευτούμε καμιά δεκαριά φίλοι και θα σφάξουμε το ζωντανό  μας, 130 κιλά έφτασε.

Θα έχουμε και μπόλικο κρασάκι. Δέκα το πρωί σε περιμένουμε

-           Δεν είναι πολύ νωρίς  ρε Στέλιο;

-           Έχει δουλειά  φίλε. Α βάλε  καμιά φόρμα να βοηθήσεις κιόλας.

Νταμάρι είσαι, είπε γελώντας

Παρότι από χωριό που είχαμε και ζωντανά, σε τελετή σφαγής δεν είχα παραβρεθεί. Του απάντησα ότι θα πάω

Μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά, κι αφού το σύστημα ΠΑΣΟΚ άλλαξε τον εκλογικό νόμο να μην μπορεί να κάνει κυβέρνηση η «επάρατος δεξιά»,   ο ακατανόμαστος Μητσοτάκης ανέλαβε πρωθυπουργός με πλειοψηφία ένα Κατσίκη και προσπάθησε μέσα στις σοσιαλιστικές συμπληγάδες των συνδικαλιστών να κυβερνήσει τη χώρα.

Το μακρινό 1990 ο Μητσοτάκης μίλησε για τα προβλήματα της οικονομίας, για τις αποκρατικοποιήσεις και για σφιχτή οικονομική πολιτική.

Είπε επίσης για το υπέρογκο χρέος που του κληρονόμησε ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου κι ότι έπρεπε να γίνει εκ βάθρων αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος.

Έπεσαν όλοι να τον φάνε.

Τι ο ληστής με το τρίτο χέρι τον είπανε, τι ο βρυκόλακας  που τρέφεται με το αίμα του λαού, τι το ένα τι το άλλο.

Κανελόπουλοι, Σταμουλοκολλάδες και άλλα μπουμπούκια της αλλαγής τα έκαναν όλα γης Μαδιάμ.

Κι ήλθε και το τελικό χτύπημα απ το σημερινό πρόεδρο, για τους δικούς του λόγους αυτός,  οπότε τελείωσε άδοξα η πρωθυπουργία του και το διάλειμμα της δεξιάς.

Κι έτσι ο λαός που δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά,  επανέφερε το σύστημα ΠΑΣΟΚ. Αρχίζει η δεύτερη περίοδος «ανάπτυξης» της χώρας.

Μεγάλα έργα, Ίμια, σύγκλιση της οικονομίας, ευρώ, εξοπλιστικά ΤΟΡ Μ1, S 300, φρεγάτες, υποβρύχια, μετρό, C4Ι,  προετοιμασία Ολυμπιακών, Οτσαλάν, Χρηματιστήρια, Αεροδρόμια και δώσε δανεισμό.

Και σκάνδαλα και κομματισμός και αλητεία.

Παραδίδεται η εξουσία στον ανιψιό Καραμανλή, ο οποίος κατατρόπωσε τον υιό Παπανδρέου κι αρχίζει η  «επανεκκίνηση της οικονομίας» και η «αναδιοργάνωση του κράτους».

Έχοντας φυσικά απέναντι, τα ΜΜΕ των εθνικών εργολάβων  και πάντα τις συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως και τους Αμερικανούς που προετοίμαζαν το έδαφος για τον δικό τους άνθρωπο, πολύ λίγα κατάφερε και σίγουρα απέτυχε στην οικονομία, τον κατήφορο της οποίας δεν μπόρεσε να σταματήσει.

Και στο μέσο μια πολύ δύσκολης οικονομικής περιόδου παρέδωσε στον εμφανώς ανεπαρκή, αμερικανοαναθρεμμένο υιό Παπανδρέου με το σύνθημα λεφτά υπάρχουν, ο οποίος μετά από έναν τραγέλαφο δύο χρόνων κι αφού έκανε άνω κάτω την Ευρώπη και την Ελλάδα, αποχώρησε ευτελισμένος, έχοντας όμως παραδώσει τη χώρα στα σαγόνια του ΔΝΤ και εκχωρήσει την εθνική κυριαρχία στους δανειστές.

Από εδώ και πέρα δεν περιγράφω άλλο, που έλεγε κι ο Χειλάκης στο Ευρωπαϊκό, περί πολιτικής διακυβέρνησης, διότι πλέον αυτή ασκείται από τους τροϊκανούς αδελφούς ημών.

       Έφτασα στο χωριό, χαιρετηθήκαμε κι ήπιαμε καφέ.

Μετά από δεκαπέντε λεπτά κατέφθασαν οι εκδοροσφαγείς.

Περπατήσαμε και πήγαμε στην αποθήκη όπου ήτανε η έδρα των χοίρων.

Το θύμα ήταν ξεχωριστά από τους υπολοίπους χοίρους, μάλλον για να μπει στη ψυχολογία αλλά και να βολεύει η θανάτωση του.

Οι θύτες μπήκαν στο χώρο, οι υπόλοιποι χοίροι που βρίσκονταν παραδίπλα, αντιλήφθηκαν τη παρουσία των εισβολέων και άρχισαν να τρέχουν ανήσυχα δεξιά αριστερά και να βγάζουν κραυγές πανικού.

Με το που παραδόθηκε η Ελλάδα στους θύτες της, επαφιέμενη στη καλοσύνη τους και ομολογώντας την ανικανότητα της να ρυθμίσει τα του συλημένου οίκου της, τα άλλα PIGS - γουρούνια, Portugal, Italy, Spain, θορυβημένα απ τη προδιαγραμμένη τραγωδία του χοίρου  Greece, πανικοβλημένα άρχισαν να παίρνουν μέτρα για να μην ακολουθήσουν.

Όμως  οι θύτες Γερμανοί και λοιποί εκδοροσφαγείς είχαν πάρει ήδη τα όπλα τους και καραδοκούσαν

Ο ένας εκ των  θυτών, πλησίαζε τον χοίρο εκ των όπισθεν κι ενώ αυτός κατέβαζε τα αυτιά στο πρόσωπο του και προσπαθούσε να καλυφθεί στη γωνία, με μια βουκέντρα, το χτυπούσε στο πίσω μέρος κι εκείνο φωνάζοντας έτρεχε προς την άλλη κατεύθυνση.  Αν πήγαινε δεξιότερα ο δεύτερος ομοίως το κατεύθυνε προς τον κύριο θύτη ο οποίος το περίμενε με μια ευμεγέθη βαριοπούλα.

Έμπειρος, με πολλά χρόνια στα σφαγεία εκείνος,  με το που πλησίασε, του έριξε ένα  δυνατό χτύπημα στο δοξαπατρί που λένε, ανάμεσα στα μάτια.

Το ζωντανό ζαλίστηκε, λύγισε τα πόδια του κι έπεσε.

Η αναταραχή δίπλα από τα υπόλοιπα PIGS έγινε πιο μεγάλη. 

Οι θύτες έσυραν το θύμα έξω από το χώρο του.

Και πριν προλάβει να συνέλθει με μαεστρικό τρόπο ο θύτης Νο 1 κάρφωσε το μαχαίρι στο κάτω μέρος του λαιμού.

Το αίμα έτρεξε ποτάμι και την ίδια ώρα ένα τρομακτικό ουρλιαχτό βγήκε απ τον αιμορραγούντα χοίρο.

Πόνος, οδύνη, θάνατος.

Τα άλλα PIGS συνόδευσαν το ουρλιαχτό του με κραυγές αλληλεγγύης αλλά ήδη άρχισαν να σκέφτονται πως δεν θα ακολουθήσουν  τη  πορεία της σφαγής

Υπό το σοκ της προσφυγής στο ΔΝΤ κι ενώ δεν είχε αντιληφθεί, καλά – καλά,  τι είχε γίνει, η Ελλάδα βρέθηκε στο καναβάτσο.

Λύγισε, έπεσε και το μαχαίρι του πρώτου μνημονίου των εκδοροσφαγέων Γερμανών και λοιπών άλλων, χώθηκε στο λαιμό της και το αίμα έτρεξε ποτάμι. 

Απολύσεις, περικοπές μισθών και συντάξεων, κατάργηση δώρων, επιδομάτων, ανεργία των νέων, κλεισίματα οργανισμών.

Το ουρλιαχτό της Ελλάδας τρομακτικό προκάλεσε πανικό στα άλλα PIGS.

Και το αίμα συνέχιζε να τρέχει.

Φορτώθηκε σε ένα αγροτικό και μεταφέρθηκε στην αυλή του σπιτιού.

Κι άρχισε ο δεύτερος γύρος, πλέον χρονοβόρος, αλλά τώρα σε ένα πτώμα.

Δεν μπορούσε να αντιδράσει.

Κι οι θύτες προχώρησαν στο έργο τους.

Στη παρέα διανέμονται οι ρόλοι, ένας κρατάει το φλόγιστρο, άλλος ζεσταίνει το νερό στο καζάνι, τρίτος ρίχνει το καυτό νερό στο πτώμα κι άλλος προετοιμάζει τα κάρβουνα γι το ψήσιμο των μεζέδων. 

Ο χοίρος έγινε μαύρος απ το κάψιμο της γουρουνότριχας, πιθανώς κι απ το κακό του, κι οι εκδοροσφαγείς με πολύ τέχνη άρχισαν να αφαιρούν τα καμένα και να μεταλλάσσεται σε λευκό χοίρο.

Κόπηκαν οι πρώτοι μεζέδες και δόθηκαν στο μπάρμπεκιου μαν.

Προσποιήθηκα αδιαθεσία και κάθισα παραδίπλα. Κείνο το ουρλιαχτό του χοίρου δεν έφευγε απ τ αυτιά μου.

Πριν ακόμα η χώρα συνέλθει απ την αιμορραγία του πρώτου μνημονίου, νάσου και το δεύτερο.

Ξανά απολύσεις, ματαξανά περικοπές, διαθεσιμότητες, ξαφνικοί θάνατοι, τεράστια αύξηση της ανεργίας, μετανάστευση,  απαιτήσεις, εξευτελισμοί, φόροι, φόροι, φόροι κι οι επιχειρήσεις να κλείνουν η μία μετά την άλλη.

Κι η Ελλάδα ένα πτώμα, αδύναμη να αντιδράσει, ‘’εις χείρας  θυτών προς σκύλευση’’

Παρακολουθούσα τη διαδικασία πίνοντας κόκκινο κρασί ξεροσφύρι.

Δεν ήθελα να βάλω μπουκιά από το θύμα στο στόμα μου. 

Είχαν αρχίσει να ανοίγουν τη κοιλιά του για να αφαιρέσουν καρδιά, λοιπά όργανα και εντόσθια.

Και μετά  θα ακολουθούσε ο διαμελισμός

Δεν άντεξα να παρακολουθήσω τη συνέχεια.

Οι συνειρμοί των θυμάτων τύπου PIGS, του χοίρου που είχαμε εκεί μπροστά και της Ελλάδας,  μου έφερναν αναγούλες και «τάση προς έμετον».

Ζήτησα συγγνώμη απ το φίλο Στέλιο και την ομήγυρη κι αποχώρησα πραγματικά άρρωστος όμως. Τα

Το ουρλιαχτό του χοίρου, ίδιο με αυτό της Ελλάδος είχε καρφωθεί στο μυαλό μου και το κεφάλι μου βούιζε με μανία.

Ποιά είναι η λύση, που είναι η αλήθεια και που το ψέμα;

Τι πρέπει να γίνει για να αναστηθεί η χώρα;

Μπορεί  το ίδιο πολιτικό σύστημα που έφερε τη καταστροφή να αναστρέψει τη κατάσταση;

Κι αν όχι που είναι σίγουρα όχι, ποιος;

Ο Τσίπρας;

Ούτε για αστείο!

Ο Θεός μήπως;

Υπάρχει άραγε;

Όπως και να έχει όμως:

Υγιαίνετε αδέλφια!

Δημήτρης Αρβανίτης

Frog News