Αποκριάτικες επαναστατικές τρίπλες…

Η αποκριάτικη πολιτική είδηση των ημερών ήρθε από τον αθλητικό χώρο. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της κυριακάτικης «Αυγής», ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης παραβρέθηκε σε αγώνα μεταξύ των ομάδων Venceremos και Hasta la Victoria Siempre στην Καισαριανή, για να τιμηθεί ο Τσε και ο Τσάβες.

Το ματς έληξε με νίκη της Hasta και ο κ. Τσίπρας φωτογραφήθηκε επιδεικνύοντας αθλητικά μπλουζάκια με στάμπες του Τσάβες.

Στο περιθώριο του αγώνα, ο Τσίπρας είδε παλαίμαχους ποδοσφαιριστές και συζήτησε μαζί τους τη σημασία του ποδοσφαίρου για την πολιτική και την κοινωνία.

Στην εκδήλωση έγιναν αναφορές στον αντιστασιακό αγώνα των κατοίκων της Καισαριανής κατά τη διάρκεια της κατοχής και υμνήθηκε η αλληλεγγύη στη Μπολιβαριανή «συνεχή» επαναστατική διαδικασία.

Κάπως έτσι, ο Τσίπρας συνάντησε τον Τσε και τον Τσάβες στην Καισαριανή∙ υποσχόμενος βέβαια ότι όταν έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα ανοιχτούν νέες προοπτικές για τον «βασιλιά των σπορ», το ποδόσφαιρο.

Είναι γνωστό πως ο Τσίπρας είναι φίλαθλος και, πιο συγκεκριμένα, ποδοσφαιρόφιλος.

Και είναι επίσης γνωστό πως το ελληνικό ποδόσφαιρο, εκτός από τη γνωστή «παράγκα» έχει να επιδείξει μια σειρά από πρωτοβουλίες, που όντως προάγουν πολιτιστικές αξίες, έστω και σε ερασιτεχνικό ή τοπικό επίπεδο.

Αυτό που συνέβη στην Καισαριανή, ωστόσο, ξαναβάζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τον ΣΥΡΙΖΑ στο κάδρο των εκλεκτικών συγγενειών με τον «γκεβαρισμό» και τον «τσαβισμό»: τον λατινοαμερικανικό, δηλαδή, λαϊκιστικό «επαναστατικό δρόμο» με το μεσσιανικό φαντασιακό.

Η Καισαριανή, άλλωστε, ήταν ένα πρόσφορο έδαφος για να συναντηθεί ο αγοραίος ριζοσπαστικός κινηματισμός με την εργαλειακή αντιστασιακή μνήμη. Το ποδόσφαιρο, ως το κατεξοχήν άθλημα της μαζικής κουλτούρας, απελευθέρωσε τη συγκινησιακή φόρτιση των φιλάθλων, έτσι ώστε η «ουδέτερη» ταύτιση με το άθλημα να παραπέμπει έμμεσα και στον αγώνα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο «λαϊκισμός της καθημερινότητας» είναι πάντα πιο αποτελεσματικός, ακριβώς επειδή επικαλείται την προτεραιότητα της αυθόρμητης δράσης έναντι της ορθολογικής κατανόησης.

«Οι παίκτες της Hasta», γράφει το ρεπορτάζ της «Αυγής», πριν την έναρξη του αγώνα κράτησαν ένα πανό με τα πρόσωπα του Τσε Γκεβάρα και του Ούγκο Τσάβες, με το οποίο έτρεξαν προς την κερκίδα και προκάλεσαν ενθουσιασμό». Ενδιαμέσως ακούστηκε το μελοποιημένο από τον Χατζιδάκι ποίημα «Μπολιβάρ» του Νίκου Εγγονόπουλου, «προκαλώντας το θερμό χειροκρότημα των πάντων».

Στα φιλικά παιχνίδια μπαίνουν τα καλύτερα γκολ.

Ιδίως όταν ο αγώνας διεξάγεται στο πλαίσιο της εκστρατείας «Ο Τσάβες πέρασε από εδώ». 

Με δεδομένη την κατάσταση στη Βενεζουέλα και μετά τις ανεκδιήγητες ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναρωτιέται κανείς αν βρισκόμαστε μπροστά σε μια τοπική αθλητική εκδήλωση ή μπροστά σε ένα παράδειγμα αναβίωσης του «τριτοκοσμισμού».

Υιοθετώντας πλήρως την παλαιοπασοκική «θεωρία της εξάρτησης», ο ΣΥΡΙΖΑ βρήκε στην Αργεντινή και στη Βενεζουέλα το πρότυπο ενός «αντιστασιακού λαϊκισμού» που του επιτρέπει την καταγγελία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, με δώρο ένα μπλουζάκι.

Ο αποκριάτικος χορός του «Τσα-Τσα-τσα» (Τσε-Τσάβες-Τσίπρας) εμπεριέχει μια μεικτή μορφή λαϊκιστικής διαμαρτυρίας, που στη νέο-αριστερή της εκδοχή συναιρεί τα πατριωτικά συναισθήματα με την αντιπαγκοσμιοποίηση και το όραμα για μια νέα μεγάλη «αλλαγή» στην εξουσία.

Αν προσθέσει κανείς σε αυτά τα υλικά τη θυμική κινητοποίηση των οπαδών ενός δημοφιλούς σπορ —το ποδόσφαιρο, ας μην το ξεχνάμε, είναι πάντα μια υπόθεση «κοινοτιστικών ταυτοτήτων»—, τότε καταλαβαίνουμε πως το αντισυστημικό θέαμα ευνοεί τον ηγέτη-σωτήρα του διεσπαρμένου τριτοκοσμικού πολιτικού φαντασιακού.

Μόνο που, μετά τις απόκριες και όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, η κατάληξη αυτού του νέου τριτοκοσμισμού δεν θα είναι δεδομένη.

Όπως έλεγε κι ο Εγγονόπουλος στον «Μπολιβάρ»:

 Μετά την επικράτησιν της νοτιοαμερικανικής επαναστάσεως στήθηκε στ’ Ανάπλι και τη Μονεμβασιά, επί ερημικού λόφου δεσπόζοντος της πόλεως, χάλκινος ανδριάς του Μπολιβάρ.

Όμως, καθώς τις νύχτες ο σφοδρός άνεμος που φυσούσε ανατάραζε με βία την ρεντιγκότα του ήρωος, ο προκαλούμενος θόρυβος είτανε τόσο μεγάλος, εκκωφαντικός, που στέκονταν αδύνατο να κλείση κανείς μάτι, δεν μπορούσε να γενή πλέον λόγος για ύπνο.

 Έτσι οι κάτοικοι εζήτησαν και, διά καταλλήλων ενεργειών, επέτυχαν την κατεδάφιση του μνημείου.

Γιάννης Παπαθεοδώρου

Dimart