Να γιατί ο Πούτιν εισέβαλλε στη Κριμαία…

Η Δύση δεν το πιστεύει!

Ο Πούτιν μόλις εισέβαλε στην Ουκρανία.

Οι Γερμανοί διπλωμάτες, οι Γάλλοι, οι ευρωκράτες, ακόμη και οι Αμερικανοί σχολιαστές έχουν μείνει άναυδοι.

Μα πως έγινε αυτό;

Πως η Ρωσία αποφάσισε να ρισκάρει τις μεγάλης οικονομικής αξίας σχέσεις της με τη Δύση;

Οι ηγέτες της Ευρώπης αποσβολώθηκαν επειδή δεν είχαν αντιληφτεί ότι οι νέοι ιδιοκτήτες της Ρωσίας δεν σέβονται πια τη Δύση όσο την σέβονταν αμέσως μετά τον ψυχρό πόλεμο.

Η Ρωσία δεν την θεωρεί πια μια συμμαχία σταυροφόρων.

Σύμφωνα με τους Ρώσους, το μόνο που απασχολεί τη Δύση είναι το χρήμα.

Τα τσιράκια του Πούτιν το γνωρίζουν αυτό πολύ καλά. Οι Ρώσοι ολιγάρχες αγοράζουν την Ευρώπη εδώ και χρόνια.

Διαθέτουν επαύλεις και πολυτελή διαμερίσματα στο Λονδίνο και στη Κυανή Ακτή.

Τα παιδιά τους σπουδάζουν με ασφάλεια σε βρετανικά και ελβετικά ιδιωτικά σχολεία.

Τα χρήματά τους είναι κρυμμένα σε αυστριακές τράπεζες, και βρετανικούς φορολογικούς παραδείσους.

Ο Πούτιν δεν φοβάται καθόλου το ευρωπαϊκό κατεστημένο.

Κάποτε το θεωρούσε όλο σαν να ανήκε στην ΜΙ6. Τώρα όμως γνωρίζει καλύτερα.

Οι Ρώσοι έχουν δει το πόσο εύκολα κάνουν στροφή 180^ο οι ζάπλουτοι μεγιστάνες και οι αριστοκράτες της Δύσης όταν παίζονται δισεκατομμύρια.

Τώρα τους βλέπουν όλους αυτούς ως υποκριτές, και ως αυτούς που τους βοηθάνε για να κρύψουν τα δικά τους χρήματα.

Κάποτε, οι ισχυροί της Ρωσίας άκουγαν όταν οι ευρωπαϊκές πρεσβείες εξέδιδαν ανακοινώσεις με τις οποίες καταγγέλλονταν η διαφθορά των ρωσικών κρατικών επιχειρήσεων.

Τώρα πια όχι.

Τώρα οι Ρώσοι γνωρίζουν πολύ καλά πως οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες, δικηγόροι, και άλλοι μεγαλόσχημοι είναι αυτοί που κάνουν τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό τους, τοποθετώντας τα προϊόντα της διαφθοράς σε κρησφύγετα στις Ολλανδικές Αντίλλες μέχρι τις Παρθένες Νήσους.

Δεν μιλάμε για πολύ χρήμα. Μιλάμε για πάρα πολύ χρήμα.

Η ίδια η Κεντρική Τράπεζα του Πούτιν έχει υπολογίσει πως τα 2/3 από τα $56 δις που βγήκαν από τη Ρωσία το 2012 προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες.

Από μίζες, ναρκωτικά, και από φοροαπάτες.

Αυτά είναι τα χρήματα για τα οποία οι σνομπ Βρετανοί τραπεζίτες στρώνουν κόκκινα χαλιά στο Λονδίνο.

Πίσω λοιπόν από την ευρωπαϊκή διαφθορά, η Μόσχα βλέπει την αμερικανική αδυναμία.

Το Κρεμλίνο δεν πιστεύει πως η Ευρώπη, εκτός από τη Γερμανία, είναι πραγματικά ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ.  

Οι Ρώσοι βλέπουν τις χώρες της Ευρώπης ως δορυφόρους της Αμερικής, τις οποίες μπορεί να πιέσει η Ουάσιγκτον απλά να μην κάνουν δουλειές με την Ρωσία.

Όταν όμως η Μόσχα βλέπει την Ισπανία, την Ιταλία, την Ελλάδα, και την Πορτογαλία, να σκοτώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα είναι ο καλύτερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας μέσα στην ΕΕ, με αντάλλαγμα να μην αναφέρονται καν τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε βλέπουν πως ο αμερικανικός έλεγχος αργά αλλά σταθερά εξατμίζεται.

Μια φορά κι ένα καιρό, η Μόσχα ανησυχούσε μήπως οι διεθνείς της περιπέτειες προκαλούσαν ψυχροπολεμικές οικονομικές κυρώσεις στο σημείο που πονάει: απαγόρευση εξαγωγών στον τομέα της ενέργειας, ή διακοπή της πρόσβασης στις δυτικές τράπεζες.

Αυτό πια δεν ισχύει.

Η Αμερική μοιάζει αμήχανη.

Η κίνηση του Πούτιν στην Ουκρανία προκάλεσε σοκ στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών.

Που προτιμά να μιλά για τη Κίνα, ή να οργανώνει συνομιλίες μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνιων.

Η Ρωσία βλέπει μια τρωτή Αμερική: Στο Αφγανιστάν,  στη Συρία, και στο Ιράν… μια Αμερική που έχει απεγνωσμένα ανάγκη τη ρωσική στήριξη για να μπορεί να στέλνει εφόδια, να διοργανώνει συνέδρια ειρήνης, ή να επιβάλλει τις διάφορες κυρώσεις.

Η Μόσχα δεν έχει καθόλου άγχος.

Οι ρωσικές ελίτ έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, αφού όλες τους οι περιουσίες βρίσκονται σε ευρωπαϊκά χέρια και τραπεζικούς λογαριασμούς.

Θεωρητικά, αυτό τις κάνει ευπρόσβλητες. Η ΕΕ θα μπορούσε να ξεκινήσει έρευνες κλπ για ξέπλυμα χρήματος, και να αποκόψει τους ολιγάρχες της Ρωσίας από τον πλούτο τους.

Κάθε φορά όμως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφεύγουν επιμελώς οτιδήποτε θυμίζει το αμερικανικό Magnitsky Act, βάσει του οποίου απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα (ΗΠΑ) μερικών διεφθαρμένων κρατικών αξιωματούχων.

Όλα αυτά έχουν κάνει τον Πούτιν πιο σίγουρο για τον εαυτό του, με τεράστια αυτοπεποίθηση, αφού ξέρει πως οι Ευρωπαίοι νοιάζονται περισσότερο για το κέρδος παρά για το πώς θα τον αντιμετωπίσουν.

Υπάρχουν αποδείξεις για αυτό: Όταν ο ρωσικός στρατός είχε φτάσει έξω από την Τυφλίδα της Γεωργίας το 2008, υπήρξαν πολλές ανακοινώσεις και κραυγές, αλλά ούτε ένας έστω ψίθυρος για τα ρωσικά δισεκατομμύρια.

Όταν έγιναν οι στημένες δίκες της ρωσικής αντιπολίτευσης, ο Πούτιν ανησυχούσε για τυχόν αντιδράσεις της ΕΕ, αλλά και πάλι επικράτησε σιωπή για τα δισεκατομμύρια.

Το Κρεμλίνο θεωρεί πως γνωρίζει το βρώμικο μυστικό της Ευρώπης.

Οι Ρώσοι πολιτικοί βλέπουν τους δυτικούς ομολόγους τους ως ύστερους σοβιετικούς πολιτικούς.

Στη δεκαετία του 1980 η ΕΣΣΔ μιλούσε για τον διεθνή μαρξισμό, αλλά δεν τον πίστευε.

Σήμερα οι Βρυξέλλες μιλάνε συνεχώς για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά δεν πιστεύουν σε αυτά.

Την Ευρώπη την διοικεί μια ελίτ που έχει ηθική της αρχή το χρήμα με οποιοδήποτε κόστος, και την μεταφορά του σε εταιρείες οφσορ.

Το Κρεμλίνο βλέπει πως κατέληξαν οι  πρώην ηγέτες της Γαλλίας, της Βρετανίας, και της Γερμανίας.

Ο Τόνι Μπλερ είναι σύμβουλος επικοινωνίας του δικτάτορα του Καζακστάν.

Ο Σαρκοζί σκέφτεται να συστήσει ένα hedge fund με χρήματα από το απολυταρχικό … Κατάρ.

Και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ είναι ο επικεφαλής του Nord Stream consortium, η πλειοψηφία των μετοχών του οποίου ανήκει στην Gazprom!

Η Ρωσία είναι πεπεισμένη πως δεν θα υπάρξει μια οικονομική αντεπίθεση από πλευράς Δύσης. Τα χρήματα των Ρώσων ολιγαρχών δεν θα κινδυνέψουν.

Η Αμερική δεν θα τους τιμωρήσει μπλοκάροντας την πρόσβαση τους στις τράπεζες.

Και σίγουρα δεν θα υπάρξει στρατιωτική αντίδραση.

Το μόνο που μπορεί να κάνει η Αμερική είναι να λεονταρίζει. Και ίσως να ακυρώσει την G-8.

Ε, και;

Και επειδή ο Πούτιν δεν φοβάται καθόλου τη Δύση, μπορεί να ασχολείται αποκλειστικά με αυτά που έχουν σημασία για τη Ρωσία, δηλαδή να κρατιέται στην εξουσία.

Όταν είχε ανακοινώσει πως θα επιστρέψει στη προεδρία το 2011 το κύριο ερώτημα ήταν «μα γιατί»;

Τι ήθελε να πετύχει; Γιατί έμενε γραπωμένος στην καρέκλα; Για να πλουτίσει;

Τουλάχιστον ο πρόεδρος μαριονέτα Μεντβέντεφ είχε πλασάρει και λίγο εκσυγχρονισμό.

Τι άλλο, εκτός από μια αχόρταγη πείνα για εξουσία έκανε τον Πούτιν να μη θέλει να φύγει;

Η Μόσχα κλυδωνίστηκε από μαζικές διαδηλώσεις τον Δεκέμβρη του 2011, με περισσότερους από 100.000 έξω από το Κρεμλίνο να απαιτούν μια διαφορετική μορφή διακυβέρνησης.

Οι διαδηλωτές τελικά εκδιώχθηκαν αλλά τα προβλήματα του καθεστώτος Πούτιν παραμένουν.

Ο ίδιος είχε πλασάρει τον εαυτό του ως τον μόνο ικανό να σταθεροποιήσει το κράτος και να αυξήσει τα εισοδήματα μετά από το χάος των 1990ς. Με τον φόβο όμως του χάους να έχει απομακρυνθεί, και να έχει αντικατασταθεί από την οικονομική αποτελμάτωση, κανένας δεν πανηγύριζε για την «σταθερότητα».

Εδώ είναι που έπαιξε μεγάλο ρόλο η προπαγάνδα της Ευρασιατικής  Ένωσης, που ο Πούτιν θέλει να συστήσει με μέλη τα πρώην σοβιετικά κράτη, έχοντας ήδη προχωρήσει σε τελωνειακή ένωση με τη Λευκορωσία και το Καζακστάν, και ελπίζοντας να κάνει το ίδιο με την Ουκρανία του Γιανουκόβιτς.

Δεν πρόκειται μόνο για ζητήματα αυτοκρατορίας, αλλά για το πώς χρησιμοποιείται η αυτοκρατορία προκειμένου να καλυφθεί η μεγάλη διαφθορά του ρωσικού καθεστώτος.

Η Μόσχα θα ήθελε να καταπιεί με μιας ολόκληρη την Ουκρανία, αλλά το σόου πρέπει να συνεχιστεί.

Η ρωσική τηλεόραση χρειάζεται ιστορίες νίκης του Πούτιν για να τις δείχνει κάθε βράδυ στις ειδήσεις.

Η ρωσική πολιτική σκηνή έχει πιο πολύ να κάνει με την επικοινωνία παρά με την ουσία.

Η μόνη ουσία της ρωσικής πολιτικής είναι η εξαγωγή δισεκατομμυρίων από τη χώρα με προορισμό τροπικούς φορολογικούς παραδείσους.

Για αυτό όλα έχουν να κάνουν με δημόσιες σχέσεις. Για να μη καταλάβει τίποτα ο ρωσικός λαός.

Θυμώσατε που ο Πούτιν διαθέτει έναν ολόκληρο στόλο πολυτελών αεροσκαφών αξίας ενός δις;

Που το 1/3 του προϋπολογισμού ύψους $51 δις για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες πήγε σε μίζες;

Ξεχάστε τα όλα. Η Ρωσία είναι ξανά στα όπλα,  και εν κινήσει.

Για αυτό  η Κριμαία βολεύει αφάνταστα τον Πούτιν. Δεν είναι η Νότια Οσσετία. Δεν είναι κάποια απομονωμένη ορεινή περιοχή της Γεωργίας, στην οποία κατοικεί κάποια άγνωστη εθνικότητα την οποία οι Ρώσοι δεν έχουν καν ακουστά.

Η Κριμαία είναι ο πυρήνας του ρωσικού ρομαντισμού.

Η χερσόνησος αυτή είναι το μόνο μέρος του κλασικού κόσμου που κυρίευσε ποτέ η Ρωσία.

Για αυτό την λάτρευε η τσαρική αριστοκρατία.

Η Κριμαία συμβόλιζε την ρωσική φαντασίωση του 18^ου και 19^ου αιώνα, να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη και να απελευθερώσουν την ελληνική ορθόδοξη εκκλησία από τους Μουσουλμάνους.

Η Κριμαία αποτελούσε την αυτοκρατορική παιδική χαρά.

Από πλευρά παλατιών και ποίησης, ξεχώριζε ως το πιο πολύτιμο διάδημα στο ρωσικό στέμμα.

Η Κριμαία είναι το μόνο μέρος που οι Ρώσοι θρηνούν για αυτό. Και ο λόγος είναι ο τουρισμός.

Η ΕΣΣΔ έχτισε επάνω στον τσαρικό μύθο και μετέτρεψε την περιοχή σε ένα γιγάντιο τουριστικό θέρετρο γεμάτο σανατόρια και κατασκηνώσεις για τους εργάτες.

Σε αντίθεση δηλαδή με άλλες ρωσικές πόλεις π.χ. στο βόρειο Καζακστάν, η Κριμαία είναι ένα μέρος το οποίο οι Ρώσοι όντως γνωρίζουν και επισκέπτονται.

Ακόμη και σήμερα, πάνω από ένα εκατομμύριο Ρώσοι κάνουν διακοπές εκεί κάθε χρόνο.

Δεν είναι απλά μια χερσόνησος, αλλά το ρωσικό Club Med, τυλιγμένο μέσα σε ένα πέπλο   αυτοκρατορικού ρομαντισμού.

Ο Πούτιν το ξέρει αυτό. Ξέρει πως εκατομμύρια Ρώσοι θα τον θεωρούν ήρωα αν τους επιστρέψει την Κριμαία.

Ξέρει πως οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες απλά θα περιοριστούν σε ανακοινώσεις, και στη συνέχεια θα επιστρέψουν στις δουλειές τους βοηθώντας τις ρωσικές ελίτ να αγοράζουν μεζονέτες στο Λονδίνο και chateaux στη Γαλλία.

Ξέρει πως οι ΗΠΑ δεν μπορούν πια να εξαναγκάσουν την Ευρώπη να εμπορεύεται διαφορετικά.

Ξέρει πως η Ουάσιγκτον δεν να κάνει τίποτα περισσότερο από στρατιωτικούς θεατρινισμούς στη καλύτερη των περιπτώσεων.

Για αυτό  και ο Πούτιν, μόλις εισέβαλλε στην Κριμαία!

Δεν πιστεύει πως έχει τίποτα να χάσει…

Ben Judah

Politico
 

Απόδοση: S.A.