Τριάρα: Σταθερή αξία…

Λίγο επειδή μικροδείχνω, λίγο επειδή μικροφέρνω, και κυρίως επειδή παλιμπαιδίζω γενικώς, οι περισσότεροι απ’ αυτούς με τους οποίους συναναστρέφομαι είναι συνήθως αρκετά πιο μικροί σε ηλικία από εμένα, από 25άρηδες, ως το πολύ 40αρηδες.

Με αποτέλεσμα ώρες ώρες να αισθάνομαι σαν τον Ντόριαν Γκρέι, και να απευθύνομαι σε ώτα μη ακουόντων, εκπέμποντας σε μια άλλα συχνότητα.

Και αυτό διότι οι «πιτσιρικάδες» αυτοί μεγάλωσαν σε μια διαφορετική από τη δική μου Ελλάδα, αγνοώντας βασικές παραμέτρους του τι πραγματικά εστί «ψωροκώσταινα»…

Για παράδειγμα, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, ακόμη και σε εμένα, θυμάμαι εικόνες από τότε που ήμουν 4-5 χρονώ, και έβλεπα από το μπαλκόνι μας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης παρακαλώ, τον παγοπώλη με το κάρο και το γαϊδουράκι, να φορτώνεται παγοκολώνες στη πλάτη, πάνω σε ένα τσουβάλι, κρατώντας τες με κάτι τεράστιες τσιμπίδες, και στη συνέχεια να τις κουβαλάει στα διαμερίσματα, προκειμένου να μπουν στις παγωνιέρες των νοικοκυριών!!!!!

Unbefuckenlievable….

Και όμως.

Όπως επίσης θυμάμαι μια Ελλάδα που αγνοούσε το μπάσκετ.

Ακόμη και επί Γκάλη, που να θυμίσω ήρθε και μεγαλουργούσε από το 1979.

Άσχετα αν όλοι τον έμαθαν εκείνο το καλοκαίρι του 1987, με αποτέλεσμα άπαντες οι νεότεροι να θεωρούν την Ελλάδα «μπασκετομάνα» εξ υπανέκαθεν!

Θυμάμαι πολλά τέτοια διάφορα, που όμως για έναν σημερινό 30άρη ή και 40αρη φαντάζουν απίθανα, ή κάτι σαν αρχαία ιστορία.

Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Διότι κάποιοι (φίλοι) στενοχωρήθηκαν και έβαλαν πλερέζες που φάγαμε  χθες βράδυ την τριάρα μας από την Κολομβία.

Τους ήρθε κάπως.

Θεωρώντας ότι η Ελλάδα που πήρε το Euro, και  που είναι 10^η (ήμαρτον) στη παγκόσμια κατάταξη, άξιζε κάτι καλύτερο.

Κάποιοι μιλούσαν και για κατάκτηση του τρόπαιου!!!!!

Βέβαια τους δικαιολογώ.

Ενηλικιώθηκαν θεωρώντας δεδομένο το Euro, κάτι το φυσιολογικό δηλαδή, το οποίο συνοδεύτηκε καπάκι και από υπέρλαμπρους πετυχημένους grandiose Ολυμπιακούς, που με τη σειρά τους διαδέχθηκαν άφθονα ελληνικά χρυσά μετάλλια, Κεντέρηδες, κλπ κλπ.

Εν ολίγοις, υπάρχει μια ολόκληρη γενιά που ζει σε καθεστώς εικονικής πραγματικότητας όσον αφορά στο πραγματικό μέγεθος της χώρας, τόσο σε αθλητικό, όσο και σε κάθε άλλο επίπεδο.

Πάσχει δηλαδή από grandiose delusions!

Ναι αλλά εγώ τριαντάρησα (και κάτι) για να πάει για πρώτη φορά η χώρα μας σε μουντιάλ, όπου και ξεφτιλίστηκε κανονικά από τον προ πολλού τότε τελειωμένο Μαραντόνα, αλλά ακόμη και από τον … Γεκινί(!) της Νιγηρίας.

Και αν το 2004 μου έλεγε κανείς ότι θα πάω το καλοκαίρι διακοπές στο φεγγάρι, θα το θεωρούσα πιο πιθανό από το να πάρει η Ελλάδα το ευρωπαϊκό κύπελλο.

Μιλάω δηλαδή για δεκαετίες ολόκληρες, όπου παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πραγματικά ταλέντα παγκόσμιας κλάσης στη Ελλάδα (Κούδας, Δομάζος, Μ. Παπαϊωάννου, Δεληκάρης, Μαύρος, ο τρισμέγιστος Χατζηπαναγής, κ.ά.), εν τούτοις, σχεδόν κάθε διεθνής μας εμφάνιση συνοδεύονταν από διασυρμό.

Η Εθνική μας ήταν συνώνυμη της εφτάρας, με πιο χαρακτηριστικό το «ήταν μια οδυνηρρρρήήή  ήττα», νομίζω του Αρχοντίδη.

Διότι εκείνες τις εποχές (προ ΕΕ), ο μόνος Έλληνας που κατάφερε να μεταγραφεί σε ευρωπαϊκή ομάδα ήταν ο Αναστόπουλος, που πέρασε ένα φεγγάρι από το δευτεροκλασάτο Αβελίνο.

Και μιλάμε για παίκτη που ήταν κατά πολύ καλύτερος από οποιονδήποτε σημερινό της Εθνικής, η οποία είναι γεμάτη από ξυλοκόπους που όμως είναι ζάπλουτοι, και που παίζουν και σε ξένες ομάδες.

Αδικία; Το λιγότερο…

Εν ολίγοις, δεν ξέρω αν φταίει ή όχι η κρίση, αλλά τουλάχιστον σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, επιστρέψαμε στα παλιά.

Και που ξέρετε, αν βγει ποτέ ο Αλέξης, μας βλέπω εκτός από τις κλασικές τριάρες και εφτάρες, να επιστρέφουμε και στα κάρα με τα γαϊδουράκια, και τις παγωνιέρες.

Με μόνη διαφορά ότι θα έχουμε ευρωβουλευτή τον Ζαγοράκη, και σύμβουλο εθνικής παιδείας τον Ανατολάκη, να μας θυμίζουν τις παλιές καλές ηρωϊκές (για κάποιους) ποδοσφαιρικές εποχές, που όμως δεν ήταν παρά μια μικρή ανώμαλη παρένθεση.

Που όμως ξεγέλασε μια ολόκληρη γενιά, και την έκανε να θεωρεί τη Μαντάμ Σουσού αριστοκράτισσα…

Μόνο που δεν είναι έτσι.

Επιστροφή λοιπόν στις κλασικές αξίες της τριάρας, και τα κεφάλια κάτω, όσον αφορά στο ποδόσφαιρο, πατριώτες.

Για τα άλλα βλέπουμε…

Strange Attractor