Οι μετανάστες ευχαριστούν τον … Σάντος.

Για λόγους ειλικρίνειας, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω από την αρχή του κειμένου πως σταμάτησα να υποστηρίζω την εθνική Ελλάδας από τη μακρινή εποχή που την ανέγραφαν εθνική Ελλάδος και στην ομάδα συμμετείχε ο «ακατονόμαστος» –όσο έπαιζε σε μας, στον Ολυμπιακό, το πλήρες όνομά του ήταν Γιώργος Δεληκάρης–, εκπροσωπώντας την ομάδα του Πειραιά.

Όταν αυτός έφυγε, τελείωσε και η σχέση μου με την εθνική Ελλάδας.

Οπότε, εκ προοιμίου, δεν είμαι ο πιο αντικειμενικός ποδοσφαιρόφιλος για να μιλήσει σχετικά με την –ακόμη μια– άθλια εμφάνισή της στο χθεσινό αγώνα του Παγκόσμιου Κυπέλλου Βραζιλίας.

Μπορεί να είναι η εντύπωσή μου, αλλά κάθε φορά που τυχαίνει –γιατί μόνο κατά τύχη συμβαίνει– να παρακολουθώ αναμέτρηση της Ελλάδας, νιώθω πως και οι (εκάστοτε) έντεκα ποδοσφαιριστές της έχουν στοιχηματίσει μεταξύ τους για το ποιος θα κακοποιήσει περισσότερο, θα συμπεριφερθεί πιο βάναυσα στους στοιχειώδεις κανόνες της ποδοσφαιρικής λογικής.

Ας πούμε, αν κάποιος αδαής περί του ποδοσφαίρου παρακολουθούσε τη χθεσινή αναμέτρηση με την Κολομβία, εστιάζοντας την προσοχή του μόνο στη προσπάθεια της ελληνικής ομάδας, θα υποπτευόταν βάσιμα πως το γκολ που θα επιτευχθεί είναι έγκυρο μόνο στην περίπτωση που την μπάλα έχει υποδεχτεί ο επιθετικός από μακρινή μεταβίβαση κάτω από τη γραμμή του κέντρου, μεταβίβαση που έχει επιχειρήσει ο γηραιότερος παίκτης που βρίσκεται «καρφωμένος» λίγο μπροστά από το χώρο ευθύνης των δύο κεντρικών αμυντικών.
Αυτό, από την άλλη, δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό, αν ο κεντρικός επιθετικός που υποδέχεται την μπάλα είχε ταχύτητα λίγο μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να αναπτύξει σήμερα μια κακόπαθη Φλορέτα των αρχών της δεκαετίας του ’60 στα πρώτα 100 μέτρα ή αν ο αριστερός ακραίος επιθετικός ασχολούνταν λιγότερο με τα πλάνα του στην κάμερα ή αν ο δεξιός ακραίος επιθετικός δεν εξαντλούσε την γκάμα του διαμαρτυριών προς το διαιτητή, γκάμα που μόχθησε στ’ αλήθεια με πνεύμα φίλεργο να πλουτίσει στη διάρκεια της πολύχρονης διαδρομής του στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Όμως, και όλα αυτά δεν θα ήταν απαραιτήτως κακά, αν οι παίκτες και τα μέλη του τεχνικού τιμ που στελεχώνουν αυτή την ομάδα δεν διέπονταν από ένα είδος εθνικού μεγαλείου.

Ενός μεγαλείου που πηγάζει από την ανωτερότητα της φυλής, που κάποτε έκτιζε Παρθενώνες (ρε), κατατρόπωνε Πέρσες και έφτανε στα πέρατα της οικουμένης με τους Αλέξανδρούς της (και κατραπακιαζόταν από Ρωμαίους – αλλά αυτό είναι καλό να αποσιωπηθεί), έκτιζε Αγιές-Σοφιές, κατατρόπωνε Πέρσες, Αβάρους, Ρος, Σλάβους (και κατραπακιαζόταν από σταυροφόρους, Σελτζούκους και Οθωμανούς – και αυτά είναι καλό να αποσιωπηθούν), ύστερα έκτιζε πλινθόκτιστα (άνευ σημαντικής αξίας, κατατρόπωνε του Οθωμανούς), κατατρόπωνε τους φασίστες και τους ναζί (βεβαίως, ένα σημαντικό τμήμα των εκλογέων διαφωνεί με αυτή την άποψη) και στη συνέχεια έκτιζε πολυκατοικίες και δημιουργούσε το σύγχρονο κράτος των μικρών τε και μεγάλων εργολάβων.

Ε, όλα αυτά μας κάνουν απαραιτήτως ένα εφιαλτικά κακό πράγμα, γι’ αυτό το επιβλητικό 3-0 της εθνικής Κολομβίας υπήρξε μια ωραιότατη σβουριχτή σφαλιάρα στον κενόδοξο εθνικό μας εγωισμό και στη στρεβλή μας εντύπωση πως η Ελλάδα είναι το κέντρο της Γης και οι Έλληνες ο περιούσιος λαός και οι ταγμένοι να κυριαρχήσουν στον πλανήτη μας.

Γι’ αυτούς τους λόγους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον προπονητή Φερνάντο Σάντος, ο οποίος επιμένει να επιλέγει απόμαχους, άμπαλους και θηριώδεις βασανιστές των ανθρώπων που αγαπούν να βλέπουν ποδόσφαιρο, για να στελεχώσει την ομάδα που κάποτε ονόμαζαν εθνική Ελλάδος.

 Κ. Καϊμάκης - Π. Φρούντζος

ΥΓ.: Και αν η Ελλάδα έφαγε τη σβουριχτή σφαλιάρα της, ας μη λησμονούμε πως οι παροικούντες το αθηναϊκό κέντρο μετανάστες γλύτωσαν αρκετές σβουριχτές σφαλιάρες που θα δέχονταν «φιλοφρονητικά» από τους μεθυσμένους από το γλυκό πιοτό της μουντιαλικής νίκης παραληρούντες οπαδούς, που θα ξεχύνονταν στίφη στην Ομόνοια σε περίπτωση που η ελληνική ομάδα κέρδιζε.

Andro