Οι «κρυμμένες» αλήθειες του Τσίπρα…

Μπορεί τα μέσα ενημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ να βιάζονται πολύ, μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας είπε ακριβώς το αντίθετο, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει.

Ούτε έχει σημασία να ασχοληθεί κανείς με τις οικονομικές εξαγγελίες και τις υποσχέσεις που έδωσε στη ΔΕΘ.

Παρακολουθώ τις ομιλίες των πρωθυπουργών και των υποψήφιων πρωθυπουργών στη Θεσσαλονίκη εδώ και 30 χρόνια.

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, μοιάζουν αφόρητα. Όλοι «λένε αλήθειες».

Όλοι έχουν «ρεαλιστικό και κοστολογημένο πρόγραμμα».

Τα ίδια είπε κι ο Σαμαράς πριν από μια βδομάδα.

Δεν πρωτοτύπησε ούτε ο Τσίπρας.

Ενώ θα μπορούσε, αν έλεγε: «Δεν δίνω καμιά υπόσχεση πριν δω τι θα παραλάβω». Αλλά φαίνεται ότι κι αυτός μπήκε από νωρίς στο μυαλό του ψηφοφόρου κι ενστερνίστηκε αμέσως το δόγμα «από το τάξιμο δεν έπαθε κανείς τίποτα».

Δεν πρόκειται να σταθούμε, λοιπόν, στις υποσχέσεις Τσίπρα ούτε να θέσουμε το τετριμμένο πλέον ερώτημα «πού θα βρεί τα λεφτά».

Θα απαντήσει η ζωή, αν χρειαστεί.

Έχει, όμως, σημασία να επισημάνουμε ορισμένες αλήθειες που είπε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έστω κι αν δεν τις πρόβαλε, όπως τους αξίζουν.

Τις είπε συγκαλυμμένες, μέσα σε συμφραζόμενα, που μπορεί και να τις αναιρούν. Και όμως είναι αλήθειες από τις οποίες θα κριθούν οι δυνατότητες μιας άλλης κυβέρνησης να κάνει κάτι διαφορετικό.

Αλήθεια 1η: «Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να συμπεριφέρεται ως υπεύθυνη ευρωπαϊκή δύναμη. Ασφαλώς εντός των δυνατοτήτων της, αλλά με τόλμη».

Αλήθεια 2η: Στη διαπραγμάτευση για το χρέος, «η Ελλάδα θα πάει μόνη της απέναντι σε όλους ή θα διεκδικήσει συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο;».

Αυτά είπε ο Τσίπρας.

Το ερώτημα, όμως, είναι πόσα από τα άλλα που πρόσθεσε είναι «εντός των δυνατοτήτων» της Ελλάδας.

Για παράδειγμα είναι «εντός των δυνατοτήτων της» να επιβάλει «ευρωπαϊκή διάσκεψη χρέους», όταν αυτή  είναι αντικείμενο μόνο θεωρητικών συζητήσεων; Ποιες συμμαχίες θα συνάψει, όταν ούτε οι ομοιοπαθείς χώρες (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία) δέχονται να βρεθούν στην ίδια πλευρά με την Ελλάδα;

Στη δεκαετία του ’80, όταν ανέλαβε η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η μισή Ευρώπη είχε φιλικά κόμματα στην κυβέρνηση. Μιτεράν στη Γαλλία, Σμιτ στη Γερμανία, Γκονζάλες στην Ισπανία, Πάλμε στη Σουηδία κ.α.

Ακόμα και «παλαβομάρες» του πρωτόβγαλτου ΠΑΣΟΚ και του Ανδρέα Παπανδρέου συγχωρούνταν ή γίνονταν κατανοητές.

Τα κόμματα ήταν συγγενή, οι πρωθυπουργοί μπορούσαν να συνεννοηθούν.

Οι συμμαχίες είχαν διαμορφωθεί εκ των προτέρων.

Σε λίγους μήνες είναι πιθανό ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί στην κυβέρνηση.

Έχει κάποιον σύμμαχο στην ευρωζώνη;

Ούτε έναν.

Θεωρητικά μπορεί να βρει. Αλλά εκ των υστέρων.

Όμως, οι δυνατότητες είναι περιορισμένες. Γι' αυτό πρέπει να προσέχουν σήμερα τι λένε και αύριο τι θα κάνουν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μια νέα κυβέρνηση πρέπει να αποδεχθεί άκριτα ό,τι θα έχει βρει από τους προκατόχους της.

Θα πρέπει, όμως, να έχει συναίσθηση αυτού που συμβαίνει γύρω της.

Είναι το «εντός των δυνατοτήτων της», που είπε δειλά ο Τσίπρας.

Αλλιώς μπορεί να σπάσει τα μούτρα της. και μαζί της η χώρα, δηλαδή όλοι εμείς.

Γιώργος Καρελιάς

Protagon