Υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τον (οικονομικό) θάνατο…

Νομίζω πως ήταν η φιλόσοφος Hannah Arendt που είχε γράψει κάτι, που με είχε εντυπωσιάσει όταν ήμουν μικρότερος.

Ασχολούμενη με τη φύση του κακού, και αναφερόμενοι στη μοίρα των Εβραίων στα χέρια των Ναζί, είχε πει πως «υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τον θάνατο…», ή κάπως έτσι.

Έτσι κι εγώ σήμερα, αναλύοντας (όσο μπορώ) τη τρέχουσα κατάστασή μας, δεν μπορώ παρά να πιστέψω ότι όντως υπάρχουν χειρότερα πράγματα από τον οικονομικό μας θάνατο…

Αναφέρομαι στην ηθική κατάπτωση της κοινωνίας μας, που ξεκίνησε και γιγαντώθηκε πολύ πριν από την οικονομική κρίση, οπότε και δεν έχουμε κανένα άλλοθι.

Τα μνημόνια και η λιτότητα, οι φόροι, τα χαράτσια, η ανεργία, και γενικά όλα αυτά που μας ταλανίζουν καθημερινά εδώ και μερικά χρόνια, είναι απλά η εύκολη λύση για να διοχετεύσουμε τον θυμό μας.

Είναι το ψωμοτύρι των πάσης φύσης αγαναΧτιστών.

Και όμως…

Η ελληνική κοινωνία είχε διαβρωθεί από πριν.

Η κατάντια μας ουδόλως ενισχύθηκε από τη κρίση.

Τουναντίον. Ίσα ίσα που η κρίση έβαλε μερικά πράγματα στη θέση τους.

Εδώ και πολλά χρόνια, ζώντας για τα καλά τη περίοδο των παχέων αγελάδων, είχα συνειδητοποιήσει το πόσο «καταδικασμένο» είναι το μέλλον μας.

Το πόσο λάθος δρόμο επιλέξαμε, και το πως …«σε λάθος σεντόνια κοιμόμαστε».

Το πόσο λάθος δηλαδή πήραμε τη ζωή μας.

Όχι ότι είχα προβλέψει το οικονομικό κραχ… τι είμαι άλλωστε; Ο Μπαρουφάκης;

Αλλά έχοντας μεγαλώσει σε μιαν άλλη Ελλάδα, πιο φτωχή μεν, αλλά πιο ανθρώπινη δε, είχα καταλάβει ότι τα 40 και βάλε τηλεοπτικά κανάλια, η Ρούλα Κορομηλά, τα μαύρα Τζόνι, οι Καγιέν, τα διακοποδάνεια, τα καζίνο, το χρηματιστήριο, τα σκυλάδικα, και όλα αυτά τα ψεύτικα παραφερνάλια που σημάδεψαν τα τελευταία 20 (πέτρινα για μένα) χρόνια, κάθε άλλο παρά βοηθάνε τον μέσο Έλληνα.

Μάλιστα, είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο και εν μέσω ευμάρειας, ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα μπας και συνέλθει από την βυθιότητα στην οποία είχε περιέλθει, ήταν ένα μικρό ηλεκτροσόκ.

Κάτι που θα μας ταρακουνούσε, και θα μας αφύπνιζε.

Κάτι που θα βοηθούσε τους απολιτίκ καλομαθημένους νέους που μεγάλωσαν στα πούπουλα, αδιαφορώντας για όλα τα τεκταινόμενα, να αντιληφθούν πως όλα είναι σχετικά, τίποτα δεν είναι δεδομένο, και πως πολύ εύκολα η Ελλάδα μπορεί να περιέλθει ξανά στη φυσική της κατάσταση, αυτή της πενίας.

Στις φακές καθ εκάστην…

Το ηλεκτροσόκ που φανταζόμουν όμως, ήταν ένα μικρό θερμό επεισόδιο με τους Τούρκους στο Αιγαίο, κάτι που θα ήταν αρκετό για να μας ξυπνήσει.

Ευτυχώς, παρά τα Ίμια, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ.

Άλλωστε αλληγορικά το εννοούσα. Που να τρέχω στα βουνά στα σαράντα μου;

Ήρθε όμως το άλλο ηλεκτροσόκ, το χαστούκι που λέγαμε, με τη μορφή της χρεοκοπίας, και με την μνημονιακή Ελλάδα που ακολούθησε, και που στον οικονομικό τομέα δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του 2008 και πριν.

Κάτι ήταν κι αυτό, και κάποιοι ταρακουνήθηκαν για τα καλά.

Και αυτοί που πλήρωσαν τη νύφη πιο πολύ από όλους τους άλλους είναι οι νέοι που βγήκαν στην ανύπαρκτη πια αγορά εργασίας, ζητιανεύοντας για μια οποιαδήποτε θέση απασχόλησης, ακόμη και με 400 ευρώ το μήνα.

Ποσό που κάποτε αποτελούσε το μηνιαίο τους χαρτζιλίκι…

Δυστυχώς όμως, παρά την οικονομική ανέχεια και δυσπραγία, κάποια πράγματα από αυτά που στηλίτευα παραμένουν σταθερά.

Το ηλεκτροσόκ της κρίσης δεν ήταν αρκετό για να ξεβολευτούν κάποιοι, και για να αλλάξουν οι νοοτροπίες τους.

Οπότε εν μέρει, να’ μαστε πάλι στα ίδια, με τη μόνη διαφορά ότι οι φόροι πλέον «πέφτουν χιαστί».

Οπότε, ξαναέρχεται στο μυαλό μου η ανάγκη (που έλεγα) για ένα άλλου είδους ηλεκτροσόκ, που θα βοηθούσε τα μάλα  στο να σφίξουν οι κώλοι για τα καλά.

Και δυστυχώς αυτή τη φορά, το θερμό επεισόδιο που έλεγα θεωρητικά,  μοιάζει όλο και πιο πιθανό στη πραγματικότητα.

Η τέλεια καταιγίδα μοιάζει να συγκεντρώνεται απειλητικά στον ορίζοντα.

Οι διεθνείς συγκυρίες συντελούν σε αυτό.

Για αυτό και βλέπουμε τους Τούρκους να μας «παίζουν» στη κυπριακή ΑΟΖ, με το ενδεχόμενο να κλιμακωθούν οι απλές παραβιάσεις σε full scale πολεμική σύρραξη.

Τίποτα δηλαδή δεν αποκλείεται.

Και αν καταλαβαίνω σωστά, η Ελλάδα έχει ήδη αποστείλει στη περιοχή μια φρεγάτα και ένα υποβρύχιο, ενώ ήδη βρίσκονται εκεί ιταλικά, αμερικανικά, ρωσικά, ισραηλινά, και … τουρκικά πλοία.   

Η γόμωση υπάρχει, απομένει το να δούμε την έκρηξη.

Και αν τυχόν γίνει το μοιραίο, τότε θα δούμε πόσο μάγκες Έλληνες είμαστε.

Τότε θα δούμε αν στοιχηθούμε όλοι μαζί, ή απλά αρχίσουμε να πλακωνόμαστε μεταξύ μας στα πάρκινγκ των σούπερμαρκετ και στα βενζινάδικα, για ένα σακί αλεύρι, για ένα γάλα εβαπορέ, και για ένα μπιτόνι αμόλυβδη.

Όσοι είναι μεγαλύτεροι το έχουν δει το έργο αυτό να παίζεται το 1974, αλλά και άλλες φορές.

Από μια άποψη, ένα τέτοιο θερμό επεισόδιο θα βοηθούσε και τη κυβέρνηση (θα έλεγαν οι κακεντρεχείς) με την έννοια ότι θα αποσπούσε τη προσοχή του κόσμου από την καθημερινότητα της κρίσης.

Παράλληλα θα βοηθούσε τον μεγαλομανή (πλην όμως τενεκέ ξεγάνωτο) Αλέξη να συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα των πραγμάτων, και να αντιληφθεί επιτέλους το βάρος των ευθυνών που έχει ένας πρωθυπουργός. Και να παίξει λίγο πιο χαμηλά τη μπάλα (της στείρας αντιπολίτευσης)

Προς το παρόν απλά κλαίει, μέσω Σκουρλέτη, για το ότι ο Σαμαράς τον αγνοεί και δεν σηκώνει το τηλέφωνο όταν  τον καλεί.

Μα λογικό δεν είναι; Να το σηκώσει ο Σαμαράς να ακούσει τι;

Τις σαχλαμάρες του σύριζα; Έλεος…

Έχει πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνει.

Η παρουσία του στη Λευκωσία το σαββατοκύριακο θα είναι καθοριστική.

Ας ελπίσουμε ότι θα αποδείξει και πάλι το ότι είναι πραγματικός statesman, και ότι το έχει και στην εξωτερική πολιτική.

Αλλιώς, θα θυμηθούμε τα λόγια της Arendt, παραφρασμένα…

Strange Attractor

ΥΓ- Στην απευκταία περίπτωση που όντως εμπλακούμε σε κάποιο μπαμ με τους Τούρκους, έχω την ακράδαντη πεποίθηση (το έχω συζητήσει μαζί τους και το έχω δει στα μάτια τους) ότι οι άνδρες του πολεμικού μας ναυτικού θα καθαρίσουν για πάρτη μας… Δεν ανησυχώ.

ΥΓ 2-Το Σαββατοκύριακο θα είμαι κι εγώ στη Λευκωσία.

Θα ακολουθήσει ρεπορτάζ εντυπώσεων…