Η selfie είναι πράξη πολιτική;

Παρέλαση στα Τρίκαλα. Μπροστά στους επισήμους δάγκωσαν τη γραβάτα τους, γύρισαν πλάτη κι έβγαλαν selfie με φόντο την εξέδρα.

Η μάνα του ενός διαμαρτυρήθηκε για την τριήμερη αποβολή, είπε είμαι περήφανη για το γιο μου, είναι αγωνιστής της δημοκρατίας, η πράξη του είναι πολιτική.

Η δική μου η μάνα επίσης περήφανη είναι για μένα, αλλά αν το 'χα κάνει εγώ αυτό, μπορεί να μη με είχε κλείσει σπίτι δύο Σάββατα (αυτή η «τιμωρία» περνούσε στα δικά μου μαθητικά χρόνια), η γκρίνια της όμως και το «έτσι σε μεγάλωσα εγώ;» θα διαρκούσε μήνες.

Ούτε που θα πέρναγε από το μυαλό της βέβαια ότι αυτό ήταν μια πράξη επαναστατική, αντίσταση στο σύστημα.

Η μάνα μου θα μου 'λεγε ότι ήταν αγένεια, απρέπεια, γαϊδουριά και θα πρεπε να ντρέπομαι…

Μάλλον οι μανάδες μας εμάς μας κάνανε κομπλεξικούς και για κάποιους λίγο βλάκες που δεν σηκώνουμε ανάστημα.

Όταν βλέπουμε μεγαλύτερους ανθρώπους ή ανθρώπους που έχουν καταφέρει στη ζωή τους περισσότερο από μας, τους σεβόμαστε, τους μιλάμε στον πληθυντικό και δεν τους γυρνάμε την πλάτη.

Κι όταν διαφωνούμε μαζί τους, πάλι με ευγένεια τους το λέμε.

Εξάλλου, η επικοινωνία και η εξέλιξη δομείται στους κανόνες του διαλόγου και στα επιχειρήματα των συνομιλητών.

Αυτό μας έλεγαν σημαίνει αγωγή αλλά φαίνεται σήμερα ότι σημαίνει υποταγή κι εμείς δεν το έχουμε καταλάβει.

Οι γονείς μας μας έβγαλαν άοπλους στην κοινωνία, ανίκανους να σηκώσουμε το χέρι να μουτζώσουμε έναν δάσκαλο ή να τραβολογήσουμε έναν πρύτανη.

Δεν φρόντισαν οι δικοί μας γονείς να μας αθωώσουν προκαταβολικά.

Δεν θεώρησαν το νεαρό της ηλικίας μας διαρκές και μοναδικό τεκμήριο δικαίωσης, αδιαπραγμάτευτη ταυτότητα υπεροχής.

Μας δίδαξαν τύψεις και συνέπειες πράξεων.

Έκαναν λάθος;

Λίνα Παπαδάκη

Athens Voice