Χώρος για να κάνουμε τα τρελά μας…

Μετά τη (προ)χθεσινή συνάντηση του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα με τον Ιταλό ομόλογό του, τολμώ να πω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω τι συμβαίνει.

Με απλά λόγια: από την πρώτη συνάντηση (όταν ο Ντάισελμπλουμ ήλθε στην Αθήνα), οι εταίροι αντελήφθησαν αμέσως την άγνοια της νέας ελληνικής κυβέρνησης και για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα και για τις ευρωπαϊκές διαδικασίες.

Τραβήχτηκαν πίσω, λοιπόν, και μας άφησαν αρκετό χώρο, ώστε να κάνουμε εμείς τις φιγούρες μας και τα τρελά μας, χωρίς τον κίνδυνο να τραυματισθεί κανείς...

Αυτή είναι η στάση των εταίρων και είναι πολύ λογική, διότι εκείνοι είναι κυρίως που δεν θέλουν το περιβόητο «ατύχημα», ενώ εμείς, δηλαδή η κυβέρνηση, δεν έχουμε πλήρη συναίσθηση του κινδύνου. (Ας ελπίσουμε ότι τα στελέχη της την αποκτούν τώρα...)

Πέραν αυτού όμως, η κυβέρνηση δικαιούται κιόλας την πίστωση χρόνου που μας δίνουν οι εταίροι, διότι όσο και αν στο εξωτερικό η άγνοια της κυβέρνησης εκπλήσσει, δεν φέρει η ίδια ολόκληρη την ευθύνη.

Οι εταίροι κατανοούν πολύ καλά ότι οι άνθρωποι που σήμερα εκπροσωπούν την Ελλάδα στο εξωτερικό και κρατούν το μέλλον της στα χέρια τους έχουν εκλεγεί ελεύθερα και δημοκρατικά από τον ελληνικό λαό.

Αν αυτός ο λαός δεν ενδιαφέρεται να κρίνει την επάρκεια των εκπροσώπων του σε γνώσεις και πείρα απαραίτητες για τη σύγχρονη διακυβέρνηση μιας ευρωπαϊκής χώρας με ιστορία 35 χρόνων συμμετοχής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι εταίροι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε περισσότερο παρά να δεχθούν το αποτέλεσμα της κάλπης, διότι αυτή είναι η δημοκρατία.

Δίνουν, λοιπόν, χρόνο στην κυβέρνηση να συντονισθεί κάπως με την πραγματικότητα.

Επί της ουσίας, όμως, τίποτε δεν έχει αλλάξει μέχρι στιγμής στη στάση των εταίρων. Από τις χθεσινές δηλώσεις του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μισέλ Σαπέν μέχρι και τις δηλώσεις του Ιταλού πρωθυπουργού μετά τη συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα, προκύπτει ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να συγκροτηθεί αντιγερμανικό μέτωπο του Νότου γύρω από την Ελλάδα του Τσίπρα.

Διότι βεβαίως μπορεί να υπάρχουν κοινοί σκοποί μεταξύ των χωρών του Νότου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλες χώρες υιοθετούν κιόλας τα μέσα που φαίνεται να προτείνει η Ελλάδα για να επιτευχθούν. (Λέω «φαίνεται», γιατί η ελληνική πλευρά προχωρεί αυτοσχεδιάζοντας, με αποτέλεσμα όλα να είναι ρευστά...)

Επομένως, ούτε πανηγυρισμοί ούτε γκρίνιες χρειάζονται.

Υπομονή μόνον χρειάζεται και ελπίδα ότι η κυβέρνηση θα συντάξει ένα σχέδιο για το χρέος που θα μπορεί να το πάρει σοβαρά ως βάση συζήτησης η άλλη πλευρά. Κατά τα λοιπά, η κατάσταση παραμένει όπως την ξέραμε και το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών τον Μάρτιο παραμένει πάντοτε ως το μόνο βέβαιο σε όλη αυτή την περίπλοκη υπόθεση.

Για τον λόγο αυτό, από τις τόσες πολλές ειδήσεις της χθεσινής ημέρας η, κατά την κρίση μου, σημαντικότερη για τα συμφέροντά μας ήταν η πιο σύντομη: η διαρροή από την καγκελαρία ότι η Μέρκελ είναι διατεθειμένη να περιμένει ώς τον Μάρτιο―κατά σύμπτωση, τότε που μας τελειώνουν τα λεφτά...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή