Η Ελλάδα τιμωρία στη γωνία.

Να’ μαστε λοιπόν στον δεύτερο γύρο της μεγάλης μάχης  του Σύριζα εναντίον της Τρόικας, και ήδη άρχισε η επίδειξη των μούσκουλων.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης ίσως αρχίσει να μαθαίνει ότι το να κάνεις πολιτική στο πόδι μέσα από συνεντεύξεις, δεν είναι και η καλύτερη ιδέα, και πως ένα ενδιαφέρον τουϊτάρισμα δεν είναι το ίδιο με μια καλή διαπραγματευτική ατζέντα.

Γι αυτό ίσως η ΕΚΤ έκανε το πρώτο βήμα, σφίγγοντας την στρόφιγγα στη χρηματοδότηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.

Κατά τη γνώμη μου, η ΕΚΤ δεν είχε άλλες επιλογές.

Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν χύμα στο κύμα, χαοτική (με το υπονοούμενο ότι ίσως να υπήρχε σε εξέλιξη κάποια πανέξυπνη θεωρία παιγνίων), και ιδιαίτερα ερασιτεχνική στον τρόπο με τον οποίο την επικοινωνούσαν…

Στο τέλος του πρώτου αυτού δεκαήμερου, οι του ΣΥΡΙΖΑ είπαν ότι θα κηρύξουν στάση πληρωμών, αλλά όχι, ότι δεν θα δανειστούν άλλα χρήματα, εκτός ίσως από 10 δις ευρώ, ότι δεν θέλουν κούρεμα του χρέους, αλλά αυτό ήταν ένας ευφημισμός ότι το θέλουν, και πως θα διατηρηθεί το πρωτογενές πλεόνασμα, αν και κάτι τέτοιο δεν θα σήμαινε αλλαγές στα φορολογικά ή στις δαπάνες.

Παράλληλα υπογράμμισαν ότι θέλουν μια συμφωνία με τη τρόικα, αλλά δεν είναι έτοιμοι ή διατεθειμένοι να μιλήσουν με τους εκπροσώπους της τρόικας!!!!

Όταν κάποιος που χρωστάει αρχίσει αυτού του είδους τις συμπεριφορές, το φυσικό ένστικτο του δανειστή, που ξέρει τι κάνει, είναι να του μαζέψει το λουρί. Μειώνεις την ελαστικότητα του, αυξάνοντας τις επιλογές σου.

Επεκτείνεις την πίστωση κατά μικρότερα διαστήματα, και όσο γίνεται σε μια βάση διακριτικότητας παρά συμβατικών υποχρεώσεων.

Με αυτόν τον τρόπο δίνεις στον εαυτό σου τον μέγιστο αριθμό ευκαιριών να διακόψεις, και αυξάνεις παράλληλα την πίεση προς τον οφειλέτη για να συνεργαστεί. Αυτό ήταν το σκεπτικό πίσω από την χθεσινοβραδινή απόφαση της ΕΚΤ.

Όλοι όμως τώρα ανησυχούν, επειδή ο ELA και τα εργαλεία του θεωρούνταν ανέκαθεν ως «πυρηνική απειλή»… μια πολιτική που δεν θα μπορούσε να εφαρμοστεί αφού οι συνέπειες θα είναι δραστικότατες.

Οι περισσότεροι σχολιαστές πίστευαν πάντα πως αυτό είναι η σκανδάλη μιας εξόδου από την ευρωζώνη.

Ο τρόπος δηλαδή της αποπομπής μιας χώρας από την νομισματική ένωση.

Η σειρά των γεγονότων θα είχε ως εξής:

1)      Απόσυρση της έκτακτης χορήγησης ρευστότητας προς το τραπεζικό σύστημα.

2)     Ακολουθεί άμεσο bank run και κατάρρευση τραπεζών.

3)     Ο μόνος τρόπος ανάνηψης των τραπεζών είναι η εκτύπωση εθνικού νομίσματος.

4)     Άρα… εκτός ευρωζώνης.

Η ιδέα μιας απειλής που είναι τόσο δραστική ώστε να μη μπορεί να υλοποιηθεί είναι αυτό που συνήθως ελκύει το ενδιαφέρον κάποιου καθηγητή της θεωρίας των παιγνίων, και άρα δεν είναι καθόλου απίθανο η μεγάλη αυτοπεποίθηση του Βαρουφάκη να οφείλεται στο ότι  πιστεύει πραγματικά ότι η ΕΚΤ μπλοφάρει.

Αυτό όμως μπορεί να είναι λάθος, αφού προσωπικά δεν έχω πειστεί ότι η σειρά των γεγονότων θα είναι όπως η παραπάνω.

Σκεφτείτε το εξής: Αν πιστεύετε ότι η περσινή κρίση στη Κύπρο ήταν μια πρόβα τζενεράλε για κάτι άλλο, ποιο θα ήταν αυτό το άλλο;

Ή για να το θέσω πιο απλά, πως σας φαίνεται η παρακάτω σειρά γεγονότων;

1)      Ο ELA δεν αποσύρεται, αλλά περιορίζεται σε ένα ποσό ελαφρώς μικρότερο της ρευστότητας που έχει ανάγκη ένα τραπεζικό σύστημα.

2)     Επιταχύνεται η απόσυρση και φυγή κεφαλαίων, αρχίζει το bank run.

3)     Μπαίνουν περιορισμοί στο μέγεθος των επιτρεπόμενων αναλήψεων.

4)     Υποχρεωτική μείωση της αξίας των ομολόγων, ή και των υψηλών καταθέσεων του τραπεζικού συστήματος ώστε να φτιαχτεί κεφάλαιο.

5)     Απαραίτητη συνέπεια των παραπάνω, ο έλεγχος της διακίνησης κεφαλαίων.

6)     Η χώρα παραμένει στο ευρώ, αλλά με ένα ιδιαίτερα στριφνό τραπεζικό σύστημα, και με πάρα πολλούς οργισμένους καταθέτες.

Κατά την άποψή μου αυτό είναι ένα πιο πιθανό σενάριο. Αντί ο κακός παίκτης να αποβληθεί από το παιχνίδι, μπαίνει στο penalty box για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Οι συνέπειες για την Ελλάδα θα ήταν εξίσου άσχημες με αυτές της εξόδου από το ευρώ, αλλά ελαφρώς λιγότερο κακές, ώστε να μην αποφασίσουν οι ίδιοι να  φύγουν μονομερώς.

Για την υπόλοιπη ευρωζώνη οι συνέπειες θα ήταν πιο χαλαρές.

Για την ΕΚΤ και τη Κομισιόν θα ήταν… εξαιρετικές, επειδή έτσι θα τετραγώνιζαν τον κύκλο, και δεν θα έφευγε καμιά χώρα από την ευρωζώνη, ενώ παράλληλα δεν θα ήταν υποχρεωμένες να χρηματοδοτούν επ άπειρον τον ελληνικό προϋπολογισμό, χάνοντας μάχες βάσει όρων.

Ο τρίτος δρόμος, αυτός του penalty-box, μοιάζει σαν καλή ιδέα, ειδικά αν οι Έλληνες δεν το θεωρούν ως πιθανότητα, νομίζοντας πως έχουν να κάνουν με έναν αντίπαλο που δεν έχει τα α…..α να επιλέξει την διάλυση.

Σε σχέση με τη Κύπρο, οι απώλειες των ομολογιούχων και των καταθετών θα είναι μικρότερες επειδή οι ελληνικές τράπεζες δεν έχουν πρόβλημα προς το παρόν, και μια κρατική χρεοκοπία αν και θα προκαλούσε χασούρες, δεν θα ακύρωνε το όλο σύστημα.

Οι περιορισμοί στη διακίνηση κεφαλαίων θα είναι βαθείς και μεγαλύτερης διάρκειας. Ο περιορισμός της ρευστότητας από πλευράς της ΕΚΤ θα είναι σκληρός, αφού δεν υπάρχει η αντίστοιχη καλή θέληση από πλευράς της όπως υπήρχε επί κυπριακής κρίσης.

Στο φινάλε, η ΕΚΤ είναι η εποπτεύουσα όλων των ελληνικών τραπεζών, και έχει καθήκον (συμβατικό) να παίρνει μέτρα απέναντι σε οποιαδήποτε τράπεζα αποτυγχάνει.

Το τι συνιστά αποτυχία δεν έχει οριστεί επακριβώς στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, αλλά είναι αυτονόητο ότι όποια τράπεζα δεν μπορεί να στηριχτεί σε χρηματοδότηση  χωρίς κρατική βοήθεια, ανήκει στη κατηγορία των αποτυχημένων.

Σε αυτή τη κατηγορία εμπίπτουν σήμερα οι ελληνικές τράπεζες.

Άρα τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο ενδιαφέροντα, πριν καταλαγιάσουν…

Medium

Απόδοση: S.A.