Είμαστε ο περίγελος του κόσμου.

Η αγανάκτηση δεν αποτελεί ίδιον των απεργών, πόσω μάλλον των κεκαλυμμένων μισάνθρωπων που ανεμίζουν την κόκκινη σημαία εν είδει εύγεστου προφυλακτικού για το δίκαιο των αγώνων.

Στιγμές και συγκείμενα που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν, ασχέτως της πολυπόθητης ταξινόμησης στην ιεραρχία της γελοιότητας για τα ιοστεφή εύγε.

 

Η Επιτροπή Νομικών Υποθέσεων του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος επί Στάλιν δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απ’το ημεδαπό χνότο που ζητά κρεμάλες υπό το βλέμμα των Μολότοφ και Βοροσίλοφ, όταν δολοφόνησαν 39.000 ανθρώπους ως εχθρούς της Κομιντέρν, της κρατικής ασφάλειας και του Πατερούλη.

Εξάλλου, ένα δεύτερο Πολυτεχνείο δεν αξίζει τον κόπο χωρίς θύματα δεδομένου ότι τα τέσσερα θύματα της Μαρφίν είναι κόκκοι άμμου για τον παράδεισο της σοσιαλιστικής ευωχίας, της διαφθοράς μεταξύ συντρόφων και των ανταρτών πόλεων που λατρεύουν τα επαρχιακά σχολεία, την πειθαρχία και τους μηχανισμούς επιβίωσης.

Ιδεολογική αγωνία; Δεν νομίζω.

Άπαντες ασχημονούν με πρόσχημα μια ξεπερασμένη Αριστερά που έτρωγε τις σάρκες της, γλείφοντας τους θαλερούς φαλούς που κρύβονταν στα πακέτα Ντελόρ, χώνοντας με θράσος τα χέρια στα τιμαλφή με το άλλοθι της καινοφανούς οικονομικής βοήθειας από τις ΗΠΑ, αφού ο αποδιοπομπαίος τράγος είχε βρεθεί, η διάκριση των εξουσιών υπέβοσκε πάνω από πτώματα και η αρετή προσπαθούσε να παρεισφρήσει στα λίγα υγιή μυαλά χωρίς τον φόβο μιας εξωνημένης Γερουσίας.

Δυστυχώς το πνεύμα του John Marshall εξαϋλώθηκε τον 16ο αιώνα, οι πληγές απ’το μίσος δεν έκλεισαν, ο εξορθολογισμός θεωρείται φασισμός, και οι νόμοι αστικό απόστημα για τους κατατρεγμένους με τα iphone.

Το πανηγύρι της ματαιοδοξίας δίνει καθημερινά το στίγμα του·  καθ’έξιν αγανακτισμένοι που αν η τύχη τους χαμογελάσει θα εξαφανιστούν απ’το προσκήνιο, προσφέροντας αξιοπρεπή γκανιότα στους αναξιοπαθούντες και στους αιθεροβάμονες μενσεβίκους των επάλξεων, στρέφοντας το βλέμμα στον ουρανοξύστη.

Στην Ελλάδα, εκτός από την υποχρέωση να αποδείξουμε το οτιδήποτε στον οποιοδήποτε, εντελλόμαστε ν’απολογηθούμε για την φιλοδοξία, την ικανότητα, την διάκριση ικανοτήτων, την ευστροφία.

Ουδείς εξέχων τολμά ν’αποσκιρτήσει απ’ το ασκέρι της μετριότητας καθώς το ΠΑΜΕ καιροφυλακτεί, το κοινό αίσθημα αποστρέφεται την δημιουργία, το δόγμα του «όλοι ίσοι» σκουντά το εγωλογικό σχήμα για να πέσει στην μετριότητα και να σχολιαστεί απ’τους ηλιθίους κήνσορες που τα ψεγάδια αποτελούν για τους ιδίους οροπλαστική υποχρέωση με κανόνες εγχώριου προλεταριάτου.

Κανείς δεν δικαιούται να συνδυάζει αξίες, πολιτικό προνομιακό πεδίο, αυτόνομο πόθο για μια εκ του συστάδην νέα σημασία.

Άπαντα φιλτράρονται υπό την σκέπη της αυτοκρατορικής εξουσίας των πολλών, σαν την βρετανική τυραννία του Στέμματος, όταν κατήργησε τον καταστατικό χάρτη της Μασαχουσέτης του 1691, ο οποίος έβριθε από αξιόλογα πλαίσια αυτοδιοίκησης και δικαιωμάτων.

Στην χώρα του χαλβά, του πιτόγυρου και των σκυλάδικων, θεωρούνται υπερβολές οι οποιεσδήποτε προσπάθειες προόδου.

Δυστυχώς τα γουναράδικα του Βελουχιώτη, ο εμφυλιακός ρόγχος της απολυτότητας και της αμορφωσιάς, η υπερβολή στα συναισθήματα και προπάντων το φτωχό από όραμα κοινωνικό φαντασιακό, έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε αυτό που ήταν ανέκαθεν: ένα τσίρκο από παλιάτσους επαίτες, που κρύβουν την απαξία κάθε θεσμικού συστήματος με φρικτή συνθηματολογία προς επίρρωση της εκ του ασφαλούς παράνοιας για τους συγγενείς, τους γείτονες και τους συντρόφους, επιμένουν στις εμπειρίες του κιμά και του άνηθου απ’τις χωριάτικες κουζίνες που εγγράφουν το ιστορικό συνεχές στα κιτάπια με τις οκάδες του τραχανά και της ανάπηρης ψευδοαντισυστημικής φιέστας λίγο πριν τον βραδινό ύπνο, δήθεν ικανοποιημένοι πιονιέροι σε ιδεολογική ύφεση λόγω ανωτερότητας, μετατρέποντας το αρχαιοελληνικό κλέος σε βυζαντινό κιτς και την δημοσιονομική αναρχία σε ικανότητα πρωτοπαλίκαρου τουρκομπαρόκ γκρουπούσκουλου που συνθηκολογεί με ψυχολογία 15χρονου στον χουντικό λυκειάρχη λόγω πατροπαράδοτης συνενοχής εναντίον του ευρωπαϊκού τόξου.

Είμαστε ο περίγελος του κόσμου.

The elf at bay